II SA/Wa 1269/08 – Wyrok WSA w Warszawie


Sygnatura:
6191 Żołnierze zawodowi
Hasła tematyczne:
Żołnierze zawodowi
Skarżony organ:
Minister Obrony Narodowej
Data:
2008-09-11
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Anna Mierzejewska
Janusz Walawski /sprawozdawca/
Przemysław Szustakiewicz /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz, Sędziowie WSA Anna Mierzejewska, Janusz Walawski (spr.), Protokolant Małgorzata Kędzielewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia […] czerwca 2008 r. nr […] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wypowiedzeniu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej – oddala skargę –

Uzasadnienie wyroku

A. K., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję nr […] Ministra Obrony Narodowej z dnia […] czerwca 2008 r. utrzymującą w mocy decyzję poprzedzającą tego organu z dnia […] marca 2008 r. nr […] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji nr […] Dyrektora Biura Kadr, Szkolenia i Rozwoju Zawodowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia […] grudnia 2000 r. w przedmiocie wypowiedzenia ww. stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej z powodu rozformowania jednostki wojskowej i braku możliwości wyznaczenia oficera na inne stanowisko służbowe.
Zdaniem organu, wypowiedzenie oficerowi stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami, tzn. że zostały spełnione przesłanki zawarte w art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 z późn. zm.), gdyż na podstawie decyzji nr […] Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia […] października 2000 r. w sprawie rozformowania […] Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, nastąpiła likwidacja Jednostki Wojskowej Nr […], w której pełnił on zawodową służbę wojskową i nie było możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko służbowe.
We wniesionej skardze, pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jak i decyzji ją poprzedzającej oraz o stwierdzenie nieważności decyzji o wypowiedzeniu skarżącemu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej. Jednocześnie zarzucił, że organ rażąco naruszył przepisy postępowania administracyjnego, tj. art. 6-10 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, jak również przepis prawa materialnego, tzn. art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, stanowiący podstawę materialno – prawną decyzji o wypowiedzeniu skarżącemu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej. W jego ocenie, organ nie wykazał, że o ile przesłanka o rozformowaniu jednostki wojskowej, w której skarżący pełnił służbę została spełniona, to nie została spełniona przesłanka braku możliwości wyznaczenia oficera na inne stanowisko służbowe w innych jednostkach wojskowych.
W odpowiedzi na skargę, Minister Obrony Narodowej podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż przedmiotem sprawy jest ocena przez Sąd prawidłowości prowadzonego przez organ administracji publicznej postępowania administracyjnego oraz wydanego w tym postępowaniu rozstrzygnięcia.
Skarga nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem obowiązującym w dniu jej wydania.
Na wstępie należy podać, że zgodnie z art. 16 § 1 Kpa, decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenia ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Kodeksie lub ustawach szczególnych.
Przepis art. 156 § 1 pkt 2 Kpa powinien służyć do eliminowania z obrotu prawnego indywidualnych aktów prawnych, których treści nie da się pogodzić z zasadą praworządności.
Rażące naruszenie prawa w rozumieniu powyżej określonego przepisu, na które powołuje się skarżący, zachodzi wówczas, gdy decyzja, której unieważnienia domaga się strona pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z przepisem prawa, na podstawie którego została wydana i nie może pozostać w obrocie prawnym praworządnego państwa.
Z powyższego wynika, że nie każde naruszenie prawa będzie stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności wydanej decyzji. Wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego może nastąpić m.in. wtedy, gdy decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.
W postępowaniu nadzwyczajnym, jakim jest postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji, organ prowadzący postępowanie rozpoznaje sprawę wyłącznie w zakresie określonym w art. 156 § 1 Kpa.
Stwierdzić należy, że Minister Obrony Narodowej, wbrew twierdzeniu skarżącego, prawidłowo uznał, że w sprawie nie doszło do kwalifikowanego naruszenia prawa, zgodnie z którym treść decyzji, której unieważnienia domaga się skarżący, pozostaje w oczywistej i wyraźnej sprzeczności z art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.
W sprawie bezspornym jest, że jednostka wojskowa, w której służbę pełnił skarżący została rozformowana, a […] Jednostki Wojskowe Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji zostały rozwiązane.
Interpretacja art. 78 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie była jednolita, o czym może świadczyć wyrok tego Sądu z dnia 9 sierpnia 2001 r. sygn. akt II SA 1377/01 (publ. LEX nr 51016), w którym Sąd uznał, że określone w art. 7 pkt 1 ustawy pragmatycznej powiązanie stanowiska służbowego z konkretną wojskową jednostką organizacyjna, oznacza, że określony w art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych warunek, jakim jest brak możliwości wyznaczenia żołnierza na inne stanowisko służbowe, odnosi się wyłącznie do jednostki wojskowej, w której żołnierz pełnił służbę. Sąd uznał, że organ wojskowy przy dokonywaniu wypowiedzenia stosunku służbowego, nie ma obowiązku wykazania braku możliwości wyznaczenia żołnierza na stanowisko służbowe w innych jednostkach organizacyjnych Sił Zbrojnych.
Z powyższą wykładnią nie zgodził się Naczelny Sąd Administracyjny w niepublikowanym wyroku z dnia 24 stycznia 2006 r. sygn. akt I OSK 780/05, w którym stwierdził m.in., że obowiązek poszukiwania innego stanowiska służbowego dotyczy wszystkich jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej.
Zdaniem Sądu, odmienne wykładnie przepisu ustawy, nie mogą być przyczyną stwierdzenia nieważności decyzji, tj. uznania że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Pomimo braku w aktach sprawy dokumentów świadczących, że organ poszukiwał dla skarżącego innego stanowiska służbowego w jednostkach podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji, za wiarygodne należy uznać twierdzenie organu, że w zaistniałym stanie faktycznym i prawnym nie było to możliwe. Stanowiska, dotychczas zajmowane przez żołnierzy zawodowych zostały przekształcone na stanowiska cywilne. Brak było również możliwości wyznaczenia skarżącego na inne "wojskowe" stanowisko służbowe, gdyż organem, który mógł o tym rozstrzygać był wyłącznie organ wojskowy wchodzący w skład Sił Zbrojnych RP.
Reasumując stwierdzić należy, że organ wydający decyzje w niniejszej sprawie dokonał właściwej analizy całości akt sprawy i zasadnie odmówił wydania decyzji o stwierdzeniu nieważności decyzji w przedmiocie wypowiedzenia skarżącemu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej. Decyzja ta nie zawiera wad, które uzasadniałyby stwierdzenie jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 Kpa. Została wydana przez właściwy organ, na podstawie istniejącego przepisu prawa materialnego i nie doszło do jego rażącego naruszenia. Nie doszło również do naruszenia, a tym bardziej rażącego naruszenia przepisów postępowania, wskazanych w skardze.
W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, że wydane w sprawie decyzje są prawidłowe, a podniesione w skardze zarzuty uznać za nieuzasadnione.
Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) orzekł, jak w sentencji.