Sygnatura:
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne:
Podatek od nieruchomości
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2007-08-31
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Kazimiera Sobocińska /przewodniczący sprawozdawca/
Marzena Kowalewska
Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Kazimiera Sobocińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, Sędzia WSA Marzena Kowalewska, Protokolant Krzysztof Kapelczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2008 r. sprawy ze skargi J. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia […] nr […] w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2003, 2004, 2005, 2006 oddala skargę
Uzasadnienie: Burmistrz Miasta W. decyzją z dnia […] wydaną na podstawie art. 245
§ 1 pkt 1 w związku z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, po wznowieniu postępowania, uchylił wcześniejsze swoje decyzje z […], […], […], i […] w części ustalającej wysokość podatku od nieruchomości od budynku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, położonego w W. przy ul. K. […] i ustalił małżonkom J. i J. D. wyższy wymiar tego podatku za lata 2003, 2004, 2005 i 2006.
Z uzasadnienia decyzji wynika, że w pierwotnie wydanych decyzjach ustalono wysokość podatku od nieruchomości od powierzchni budynku związanej z działalnością gospodarczą wskazanej przez podatników w deklaracji IN-I (147,5m2).
W wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 19 listopada 2006r. ustalono, że powierzchnia budynku użytkowego stanowiącego własność podatników jest wyższa
i wynosi 364,53 m2 .
W omawianym okresie w budynku tym J. D. prowadziła działalność gospodarczą do 31 października 2006r., a J. D. świadczył usługi weterynaryjne przez cały ten okres.
Zgodnie z art. 1a ustawy z 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2002r. Nr 9, poz. 84 ze zm.), grunty i budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w całości podlegają opodatkowaniu wg stawek przewidzianych dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z wyjątkiem budynków mieszkalnych, chyba, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych, co z kolei wymaga potwierdzenia zaświadczeniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.
Okoliczność, że budynek faktycznie tylko częściowo jest wykorzystywany do działalności gospodarczej nie uzasadnia stosowania niższej stawki dla części niezajętej na działalność gospodarczą. I dlatego obliczono podatek od całej powierzchni budynku wg stawek dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji J. D. wniósł o jej uchylenie zarzucając, że nie było podstaw do wznowienia postępowania. Zdaniem skarżącego nie wyszły na jaw istotne w sprawie nowe okoliczności ani nowe dowody istniejące w dniu wydania pierwotnych decyzji, nieznane organowi podatkowemu, bowiem przedmiotowy budynek małżonkowie nabyli w 1999r. aktem notarialnym do Gminy Miejskiej w W., zatem Urząd Miasta uczestnicząc w sprzedaży nieruchomości i dysponując umową notarialną z urzędu musiał znać stan faktyczny sprawy.
Ponadto skarżący zarzucił naruszenie art. 2 ust.1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym opodatkowaniu podlegają zarówno budowle jak i ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przez co należy rozumieć, że chodzi tu o części budynku ściśle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a nie o części tylko przeznaczone na taką działalność, ale faktycznie nie wykorzystywane w tym celu. Oznacza to, zdaniem podatnika, że tylko powierzchnia faktycznie zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej (147m2, a od 31 października 2006r. – 140 m2) podlega opodatkowaniu najwyższą stawką. Również powierzchnia garażu (25,4m2) nie ma związku z działalnością gospodarczą. Garaż ten jest wynajmowany osobie fizycznej, dochód z tego tytułu był każdorazowo opodatkowany podatkiem dochodowym.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia […] częściowo uwzględniło odwołanie i uchyliwszy decyzję organu I instancji ustaliło za poszczególne lata 2003-2006 niższy podatek obliczony z wyłączeniem powierzchni garażu, jako niezwiązanej z działalnością gospodarczą.
W pozostałym zakresie organ odwoławczy uznał odwołanie za nieuzasadnione. W kwestii dotyczącej istnienia podstawy do wznowienia postępowania organ odwoławczy stwierdził, że fakt zakupu nieruchomości w 1999r. od Gminy Miejskiej W. nie jest jednoznaczny z tym, że Burmistrz Miasta, jako organ podatkowy, z urzędu wiedział, jakie powierzchnie sprzedanej nieruchomości będą związane z działalnością gospodarczą, zwłaszcza, że wówczas obowiązywały inne przepisy podatkowe. Dlatego wiarygodne dla organu były dane zgłoszone przez podatników w trybie art. 6 ustawy o p.d.o.l. Dopiero kontrola podatkowa i uzyskane zaświadczenia o podmiotowości gospodarczej podatników pozwoliły stwierdzić, że dane zgłoszone przez podatników były niezgodne z rzeczywistością, a ustalony na ich podstawie podatek został zaniżony. Powyższe uzasadniało wznowienie postępowania.
Za prawidłowe i zgodne z art. 1a ust.1 pkt 3 ustawy o p.o.l. organ odwoławczy uznał opodatkowanie całej powierzchni budynku (z wyjątkiem garażu) według stawki najwyższej, bowiem za budynki związane z działalnością gospodarczą uznaje się budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, co oznacza, że wszystkie budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy, z wyjątkiem budynków mieszkalnych, z mocy prawa są uznawane za związane z działalnością gospodarczą niezależnie od tego, w jakim zakresie są do działalności tej wykorzystywane. Decydujące znaczenie ma status podatnika jako przedsiębiorcy.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego J. D. domaga się uchylenia zaskarżonej decyzji. Skarżący ponowił zarzuty odwołania, co do braku podstaw do wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej oraz naruszenia art. 2 ust.1 pkt 3 ustawy o p.o.l. przez przyjęcie, że nieużywana część budynku jest związana z działalnością gospodarczą. Ponadto skarżący "zwrócił się z prośbą" o rozważenie możliwości ustalenia podatku od nieruchomości w części prowadzenia praktyki weterynaryjnej w wysokości jak dla świadczeń zdrowotnych i powołał się na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z […], sygn. […], w której działalność weterynaryjną uznano za świadczenia zdrowotne w rozumieniu ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona, nie ma bowiem podstaw do uznania zaskarżonej decyzji za niezgodną z prawem.
Należy zgodzić się ze stanowiskiem zaskarżonej decyzji, że w sprawie zaistniała przesłanka z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej do wznowienia postępowania, bowiem w wyniku kontroli podatkowej z 19 września 2006r. wyszło na jaw, że powierzchnia budynku będącego w posiadaniu przedsiębiorców była większa niż wykazana przez nich w deklaracji podatkowej, co było istotne dla wymiaru podatku od nieruchomości i okoliczność ta wcześniej nie była znana organowi podatkowemu, który wydał decyzje. Okoliczność, że nieruchomość została nabyta od Gminy Miejskiej W. w 1999r. nie oznacza, że Burmistrz Miasta, jako organ podatkowy, powinien wiedzieć o statusie gospodarczym podatników i o przeznaczeniu tej nieruchomości. Informacje udzielone przez podatników w trybie art. 6 ust. 6 ustawy o p.o.l., które powinny być zgodne z rzeczywistością, stanowiły zatem wiarygodną podstawę wydanych decyzji. Dopiero kontrola podatkowa i uzyskane zaświadczenia o statusie podatników jako przedsiębiorców ujawniły, że dane zgłoszone przez podatników nie odpowiadały rzeczywistości i doprowadziły do ustalenia podatku w zaniżonej wysokości. Wznowienie postępowania w tych okolicznościach słusznie zostało uznane za zgodne z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.
Również bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 2 ust.1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Przepis ten nie miał w sprawie zastosowania, bowiem przedmiotem opodatkowania był budynek (art. 2 ust.1 pkt 2), a nie budowla.
W odniesieniu do budynku trafnie posłużono się przepisem art. 1a ust.1 pkt 3 ustawy
o p.o.l. W przepisie tym ustawodawca zdefiniował grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jako grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych (…), chyba, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Niemożność wykorzystania w/w obiektów do działalności gospodarczej ze względów technicznych wymaga potwierdzenia – w odniesieniu do budynku – ze strony nadzoru budowlanego np. w postaci decyzji o wyłączeniu
z użytkowania z uwagi na zły stan techniczny, co w sprawie nie miało miejsca. Sam fakt niewykorzystania budynku z różnych innych przyczyn nie stanowi, że przestaje on być nieruchomością związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą ponieważ chodzi tu o związek w szerokim tego słowa znaczeniu.
Zatem zasadnie i zgodnie z powołanym przepisem uznano, że cała powierzchnia przedmiotowego budynku będącego w posiadaniu przedsiębiorców jest i była związana z prowadzeniem działalności gospodarczej i podlegała opodatkowaniu według stawek przewidzianych w takim przypadku.
W odniesieniu do zgłoszonego po raz pierwszy w skardze wniosku
o zastosowanie obniżonej stawki podatkowej przewidzianej dla budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych (art. 5 ust.1 pkt 2 lit.d) należy stwierdzić, że okoliczność ta (nie przesądzając) jako zdarzenie mogące mieć wpływ na wysokość opodatkowania (art. 6 ust.3) powinna być zgłoszona przez podatników w trybie art. 6 ust. 6 ustawy i wymaga wydania decyzji. Niedopuszczalne jest wydanie rozstrzygnięcia w tym zakresie przez sąd administracyjny z pominięciem postępowania przed organami administracyjnymi.
Reasumując zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a nieuzasadniona skarga podlega oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Uzasadnienie wyroku