Sygnatura:
6210 Dodatek mieszkaniowy
Hasła tematyczne:
Dodatki mieszkaniowe
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-10-12
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Irena Krzemieniewska
Janusz Nowacki
Monika Krzyżaniak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Sędzia NSA Janusz Nowacki Protokolant asystent sędziego Agata Brolik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia […] nr […] w przedmiocie wysokości dodatku mieszkaniowego oddala skargę

Uzasadnienie wyroku

Decyzją z dnia […]r. Nr […] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję nr […] z dnia […]r., wydaną przez Inspektora w Wydziale Świadczeń Socjalnych Urzędu Miasta Ł. działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta Ł., w sprawie przyznania S. S dodatku mieszkaniowego za okres od 1 czerwca 2008r. do 30 listopada 2008r w wysokości 181,57zł miesięcznie. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, powołując się na przepis art. 2, art. 3, art. 6, art. 7 ust. 1 i 5 oraz art. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.) organ wyjaśnił, że w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego, którego podstawę stanowiły dane zawarte we wniosku złożonym przez stronę o przyznanie dodatku mieszkaniowego jak i deklaracji o uzyskanych dochodach, ustalono, iż dochód rodziny Pana S S w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego wynosił 1.147,77 zł. i składał się z zasiłku stałego w wysokości 1.053,00 zł. oraz składki zdrowotnej w wysokości 94,77 zł. Zdaniem Kolegium, organ I instancji wydając decyzję prawidłowo nie wliczył do dochodu strony zasiłków celowych i okresowych wypłacanych przez MOPS i wyliczył średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie sierpień-październik 2008r. w wysokości 191,30 zł.
W ocenie Kolegium, organ I instancji zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o dodatkach mieszkaniowych oraz przepisami wykonawczymi do ustawy, wyliczył także kwotę dodatku mieszkaniowego. Organ podkreślił, iż zgodnie z informacją zawartą w piśmie ze spółdzielni mieszkaniowej im.A z dnia 25 marca 2009 r. opłata abonamentowa za wodomierz główny, opłata za konserwację domofonów, opłata za działalność społeczną, oświatową i kulturalną należą do opłat eksploatacyjnych za zajmowany lokal. Zatem, kwota wydatków przyjęta do wyliczenia dodatku mieszkaniowego uwzględnia w/w wydatki. Wysokość wydatków ponoszonych przez stronę w kwocie 290,87 zł. pomniejszona została o kwotę 10,79 zł. na którą składają się: podatek od nieruchomości i gruntowy w wysokości 3,67 zł., opłata za wieczyste użytkowanie gruntu w wysokości 2,07 zł., podatek od nieruchomości i gruntowy w wysokości 1,73 zł., opłata za wieczyste użytkowanie gruntu w wysokości 3,24 zł., podatek od nieruchomości i gruntowy w wysokości 0,04 zł., opłata za wieczyste użytkowanie w wysokości 0,04 zł. Z informacji zawartej w piśmie ze spółdzielni mieszkaniowej im. A z dnia 21 kwietnia 2009 r. wynika, że opłata z tytułu podatku od gruntów jest elementem podatku od nieruchomości. Kwota wydatków przyjęta przez organ do wyliczenia dodatku mieszkaniowego wyniosła zatem 280,08 zł.
Zdaniem Kolegium, w rozpoznanej sprawie organ I instancji uwzględnił ponoszone przez stronę wydatki, zgodnie z obowiązującą ustawą o dodatkach mieszkaniowych. Na podstawie złożonego wniosku ustalono, że Pan S. S. spełnia kryteria określone w ustawie o dodatkach mieszkaniowych. Powierzchnia użytkowa mieszkania strony wynosi 43,19 m- i jest większa od powierzchni normatywnej, która wynosi dla rodziny 2 osobowej 40 m-. Według deklaracji wydatki mieszkaniowe wynoszą 280,08zł. w przeliczeniu na powierzchnię normatywną daje to: 40m- :43,19 x 280,08 zł. = 259,39zł. Ponadto, dodatek mieszkaniowy nie może przekraczać 70% wydatków mieszkaniowych tj. 259,39 zł. x 70% = 181,57 zł. Organ wskazał, iż najmniejsza emerytura obowiązująca w dniu złożenia wniosku wynosiła 636,29 zł., a maksymalny dopuszczalny dochód dla gospodarstwa wieloosobowego 1,25 x 636,29 zł = 795,36 zł. W tym konkretnym przypadku dodatek mieszkaniowy dla rodziny Pana SS jest różnicą pomiędzy wydatkami na mieszkanie a 12% łącznego dochodu rodziny i nie może być większy niż 70% wydatków mieszkaniowych i wynosi 259,39 zł. – 0,12 x 382,59 zł.= 213,48 zł. Kwota obliczonego dodatku mieszkaniowego jest większa od kwoty obliczonej powyżej, zatem przyznany dodatek mieszkaniowy wynosi 181,57zł.
W ocenie Kolegium, organ I instancji szczegółowo przedstawił w decyzji etapy matematycznego wyliczenia dodatku mieszkaniowego i zrobił to w sposób zgodny z ustawą o dodatkach mieszkaniowych.
Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż nieprawidłowo przyjęto do dochodu przy wyliczeniu dodatku mieszkaniowego składkę zdrowotną organ wskazał, że takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, rozpatrujący skargę Pana S S na decyzję z dnia […]r. (Sygn. akt III SA/Łd 570/08 z dnia 26 listopada 2008r.). Za bezpodstawny Kolegium uznało również zarzut pominięcia w obliczeniach części kosztów utrzymania mienia ogólnego spółdzielni mieszkaniowej i części kosztów ogólnych zarządu. Zdaniem organu, z akt postępowania wynika, że kwota wydatków, zgodnie z art. 6 ust 4. ustawy o dodatkach mieszkaniowych została prawidłowo wyliczona przez organ I instancji. Kolegium nie stwierdziło także, aby w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Prezydent Miasta Ł. pominął istotne fakty dotyczące postępowania. W ocenie organu, strona mogła w czasie trwającego dość długo postępowania zgłaszać swoje uwagi, wnioski i dowody, czego nie uczyniła.
W skardze na powyższą decyzję S. S. wniósł o stwierdzenie jej nieważności, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, ewentualnie o jej uchylenie, a nadto o zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzupełnieniu skargi podniósł, iż Kolegium po raz kolejny podjęło arbitralna decyzję z pominięciem udziału strony w postępowaniu oraz bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i bez właściwego ustosunkowania się do podniesionych w uzasadnieniu odwołania zarzutów. Zdaniem skarżącego, organ rażąco naruszył zasadę dwuinstancyjności postępowania i większość pozostałych zasad ogólnych, a także rażąco naruszył art. 77, 80 i 107 § 3 k.p.a. S. S. wskazał, iż organ II instancji, opierając się na niekompletnym materiale dowodowym, pomijając kwestie sygnalizowane w odwołaniu, nie dał mu szansy na przedstawienie dowodów i argumentów, czym rażąco naruszył przepisy prawa. Podniósł, iż w kwestii składki zdrowotnej organ nie odniósł się do przedstawionej przez niego argumentacji i nieelegancko wykorzystał stanowisko zajęte przez WSA w Łodzi, chociaż cytowane w uzasadnieniu tego sądu orzeczenie NSA dotyczyło innej sytuacji prawnej. Uwadze WSA umknęło tymczasem, że składka zdrowotna nie jest naliczana od zasiłku stałego, co jasno wynika z ustawy o pomocy społecznej. Ponadto, obecny zasiłek stały jest wcześniejszym gwarantowanym zasiłkiem okresowym, po tym, jak nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzinnych wprowadziła nową nomenklaturę nazewnictwa i spowodowała nowelizację ustawy o pomocy społecznej. Skarżący podał, iż w kwestii składników opłat, organ I instancji podjął działania wyjaśniające w SM, ale nie odniósł się do nich w swoim rozstrzygnięciu. Wskazał, iż udostępniono mu część korespondencji ze SM, jednak dokumenty przedstawione przez SM wymagają weryfikacji z powodu rozbieżności a nawet sprzeczności w przedstawionych informacjach.
W ocenie skarżącego, podniesione przez niego naruszenia wyczerpują przesłanki z art. 145 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i powodują, że skarga jest w całości uzasadniona.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie i podtrzymało prawne stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:
1/ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:
a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,
b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,
c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;
2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;
3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach.
Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracyjnymi.
Przystępując do oceny legalności zaskarżonej decyzji należy wskazać, iż niniejsza sprawa była już przedmiotem analizy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który prawomocnym wyrokiem z dnia 26 listopada 2008r. w sprawie o sygn. akt III SA/Łd 570/08, uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [….]r. Nr […] oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie przyznania S. S. dodatku mieszkaniowego za okres od 01.06.2008r. do dnia 30.11.2008r. w wysokości 179,19zł.
Wobec tego, iż zgodnie z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, a w myśl art. 170 tej ustawy, orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby, punktem wyjścia do oceny prawidłowości podjęcia przez organ zaskarżonej obecnie do Sądu decyzji, winny być zalecenia zawarte w powołanym wyżej orzeczeniu sądu administracyjnego.
Wskazać przy tym należy, że moc wiążąca orzeczenia określona w cytowanym wyżej art. 170 w odniesieniu do sądów oznacza, że podmioty te muszą przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być już ona ponownie badana (por. J. Kunicki, glosa do postanowienia SN z dnia 21 października 1999 r., I CKN 169/98, OSP 2001, z. 4, poz. 63).
W tym miejscu godzi się podnieść, że analiza stanu faktycznego i prawnego występującego w poprzedniej sprawie nie pozostawia wątpliwości, że wyrażona we wcześniejszym, prawomocnym orzeczeniu sądowym ocena jest zarówno dla organu jak i dla Sądu rozpoznającego niniejszą skargę wiążąca, bowiem nie miała miejsca żadna z przesłanek, o których mowa wyżej, do odstąpienia od związania wcześniej wyrażoną przez sąd oceną prawną.
Przechodząc do merytorycznego rozpoznania skargi trzeba podkreślić, iż Sąd uchylając wyrokiem z dnia 26 listopada 2008r. orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł z dnia […]r., dopatrzył się po stronie organu uchybień przepisów prawa procesowego, choć nie wszystkie zarzuty podniesione w skardze uznał za trafne. Sąd zaznaczył, iż organy administracji obu instancji prawidłowo przyjęły, iż przy określaniu dochodu gospodarstwa domowego do kwoty otrzymywanego zasiłku stałego należy doliczyć składkę zdrowotną. Zdaniem Sądu, przepis art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 71, poz. 734 ze zm.) nie daje możliwości odliczenia od dochodu składki na ubezpieczenie zdrowotne. Składka ta nie została bowiem wymieniona w art. 3 ust. 3 ustawy jako składnik dochodu podlegający odliczeniu. Tym samym zarzut skargi, dotyczący bezpodstawnego nieodliczenia składki zdrowotnej, Sąd uznał za błędny. Podobnie za niezasadny Sąd uznał zarzut niewyjaśnienia kwestii opłat za użytkowanie wieczyste. W ocenie Sądu, organ administracji prowadził postępowanie w oparciu o dokumentację sporządzoną przez spółdzielnię, która zawierała informacje o uiszczaniu przez spółdzielnię opłat za użytkowanie wieczyste gruntu. Podkreślił, że strona w trakcie postępowania administracyjnego nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń dotyczących tej kwestii, a zatem nie można obciążać organów administracji brakiem wnikliwości przy badaniu wysokości wydatków mieszkaniowych skarżącego, w części naliczonej opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu. Odnosząc się ponadto do uzasadnienia decyzji w zakresie dotyczącym nieuwzględnienia podatku od nieruchomości, stwierdził, iż mimo swojej lakoniczności, nie budzi ono zastrzeżeń. Przepis art. 6 ust. 4a ustawy o dodatkach mieszkaniowych wyraźnie bowiem stwierdza, że podatek od nieruchomości nie jest wydatkiem określonym w ust. 4, to jest uwzględnianym przy obliczaniu wysokości dodatku mieszkaniowego.
Sąd zarzucił jednak, iż organy administracji obu instancji wydały swoje decyzje z naruszeniem przepisów art. 7, art. 11, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w zakresie niewyjaśnienia charakteru wydatków poniesionych przez skarżącego na działalność społeczną i kulturalną, konserwację domofonu, a ponadto opłacenie abonamentu za wodomierz główny. Zdaniem Sądu, organ I instancji w uzasadnieniu wydanej decyzji w ogóle nie podał przyczyn pominięcia tych wydatków w dokonanych wyliczeniach, natomiast organ odwoławczy swoje uzasadnienie w tym zakresie ograniczył do zacytowania niektórych przepisów ustawy, nie przedstawiając argumentów prawnych za przyjętą interpretacją. Uzasadnienie takie nie wyjaśniało zasadności przesłanek rozstrzygnięcia i nie pozwoliło Sądowi na poznanie motywów, którymi kierowano się w zakresie odmowy uwzględnienia wszystkich wydatków żądanych przez stronę. Ze względu na brak rozważań, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja w tej części nie poddaje się kontroli sądu. Wskazał, iż ponownie rozpoznając sprawę organ administracji winien podjąć czynności zmierzające do ustalenia charakteru wydatków poniesionych przez stronę na działalność społeczną i kulturalną, konserwację domofonu i opłacenie abonamentu na wodomierz główny. Ponadto, w uzasadnieniu decyzji organ powinien dokładnie wyjaśnić jej podstawę prawną, uwzględniając wymogi przewidziane w art. 107 § 3 i art. 11 k.p.a.
Sąd, dokonując obecnie oceny zaskarżonej do niego decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia […]r., uznał iż odpowiada ona zaleceniom zawartym w wyroku z dnia 26 listopada 2008r. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy przeprowadzone zostało bowiem postępowanie wyjaśniające na okoliczność charakteru wydatków poniesionych przez skarżącego na działalność społeczną i kulturalną, konserwację domofonu oraz opłacenie abonamentu za wodomierz główny. Dokonano w tym zakresie szczegółowych wyliczeń, odniesiono się do przepisów prawnych i skorygowano wysokość przyznanego skarżącemu dodatku mieszkaniowego o kwotę: 2,38zł. Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2009r. skarżący oświadczył, iż nie kwestionuje wyliczeń organu odnoszących się do wydatków poniesionych na działalność społeczną i kulturalną, konserwacje domofonu i abonament za wodomierz główny. Zatem, nawet jeżeli w toku przeprowadzonego przez organ I i II instancji postępowania administracyjnego, Sąd dopatrzyłby się uchybień przepisów prawa procesowego, to należy przyjąć, że nie miałyby one wpływu na treść zapadłego w sprawie orzeczenia, a zgodnie z cytowanym wyżej art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu administracyjnym, podstawą uchylenia decyzji może być tylko takie naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Należy zaznaczyć, iż rozpatrując ponownie sprawę organy nie miały podstaw do przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego w zakresie zaliczonej do dochodu strony składki zdrowotnej oraz wysokości poniesionych przez skarżącego opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu i podatku od nieruchomości. Były bowiem związane opisanym wyżej, prawomocnym wyrokiem WSA w Łodzi z dnia 26 listopada 2008r. w sprawie o sygn. akt III SA/Łd 570/08, który uznał dotychczasowe ustalenia organów w tej części za prawidłowe. Tymczasem, większość zarzutów skarżącego zgłaszanych obecnie na etapie postępowania odwoławczego od decyzji organu I instancji oraz w skardze do Sądu, dotyczy zaliczonej do dochodu strony składki zdrowotnej. Skarżący w ramach swojej argumentacji użył nawet sformułowania, iż "w kwestii składki zdrowotnej organ pierwszej instancji nie odniósł się do przedstawionej (…) argumentacji, a organ II instancji nieelegancko wykorzystał zajęte przez WSA w Łodzi stanowisko". Trzeba tymczasem wskazać, iż działania organów obu instancji w tym względzie były jak najbardziej prawidłowe. Wobec tego, że nie zmienił się stan faktyczny ani prawny w tej kwestii, organ dokonując obecnie ustaleń odmiennych od tych przyjętych w wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2008r., naruszyłby w sposób istotny cytowany wyżej przepis art. 153 i 170 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zarzuty skarżącego w tej części należy zatem uznać za bezpodstawne.
Sąd nie uwzględnił również zarzutów skarżącego odnoszących się do nieprawidłowych w jego ocenie danych, umieszonych przez Spółdzielnię Mieszkaniową "A" w "Informacji o czynszu do zasiłku mieszkaniowego" z dnia 19 maja 2008r., zwłaszcza co do rozbicia na kilka pozycji kosztu podatku gruntowego. W ramach postępowania w przedmiocie przyznania dodatku mieszkaniowego organy nie dokonują ustaleń na okoliczność prawidłowości informacji w zakresie wysokości czynszu strony, udzielonej przez Spółdzielnię. Jest to dokument przedkładany przez stronę wraz z wnioskiem o przyznanie dodatku mieszkaniowego i w interesie strony leży, aby zawarte tam dane zgodne były z rzeczywistością.
Na zakończenie należy zaznaczyć, iż Sąd nie dopatrzył się w działaniu organu takiego naruszenia przepisów prawa procesowego czy też materialnego, które zgodnie z wnioskiem skarżącego, dawałoby podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Wniosek S.S. zawarty w skardze, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, nie zawiera przytoczenia przepisów, które w ocenie strony zostały przez organ w sposób rażący naruszone. W piśmie z dnia 27 października 2009r., będącym uzupełnieniem skargi, S. S. podniósł, iż organ II instancji rażąco naruszył zasadę dwuinstancyjności i większość pozostałych zasad ogólnych, jak również art. 77, art. 80 i 107 § 3 k.p.a. Dla uzasadnienia swojego stanowiska wskazał, iż Kolegium podjęło po raz kolejny arbitralną decyzję z pominięciem udziału strony w postępowaniu, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i bez właściwego ustosunkowania się do podniesionych w uzasadnieniu odwołania zarzutów. Zdaniem skarżącego, organ II instancji oparł się na niekompletnym materiale dowodowym i nie dał stronie szansy przedstawienia dowodów i argumentów, pomijając sygnalizowane w odwołaniu kwestie. Sąd nie podzielił powyższych zarzutów skarżącego. Jak podniesiono wyżej, organ związany był stanowiskiem prawnym, zaleceniami i argumentacją zawartą w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008r. w spr. o sygn. akt III SA/Łd 570/08. Zdaniem Sądu rozpoznającego obecnie sprawę, postępowanie wyjaśniające w przedmiocie zleconym przez Sąd wyżej wskazanym wyrokiem, przeprowadzone zostało przez organ w sposób wystarczający dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Sam skarżący na rozprawie w dniu 15 grudnia 2009r. oświadczył, iż w zakresie wydatków na działalność społeczną i kulturalną, konserwację domofonu i abonament za wodomierz główny (a więc w zakresie zleconym przez Sąd) organ przeprowadził postępowanie wyjaśniające, do którego strona nie wnosi zastrzeżeń. Brak jest zatem w ocenie Sądu przesłanek do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.
Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił skargę w oparciu o art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
D.T.