Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-09-01
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Ewa Kwarcińska /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Sędzia WSA Bogusław Woźniak, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Szymańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 1 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi "A", spółki z o.o. z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 7 lipca 2009 r. nr […] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za lipiec, wrzesień, październik i listopad 2004 rok. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie.
Uzasadnienie wyroku
I SA/Gd 617/09
UZASADNIENIE
Zaskarżoną decyzją z dnia 7 lipca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania Skarżąca A, spółka z o. o. JV z siedzibą w M., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 240 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), zwanej dalej O.p., utrzymał w mocy decyzję własną z 20 kwietnia 2009 r., nr […], którą odmówił uchylenia decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 5 lutego 2007 r., nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec, wrzesień, październik i listopad 2004 r. z powodu stwierdzenia braku przesłanek określonych w art. 240 § 1 O.p.
Rozpatrując sprawę ponownie organ odwoławczy pokreślił, że przedmiotem postępowania wznowieniowego nie jest ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy, a jedynie zbadanie, czy postępowanie zwykłe nie było dotknięte którąś z wad procesowych, ściśle wyliczonych w art. 240 § 1 O.p. Dlatego też – wbrew zarzutom odwołania – w tym postępowaniu organ nie mógł naruszyć przepisów art. 13 ust. 1-2 i ust. 6, art. 41 ust. 3 oraz art. 42 ust. 1 i ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej jako u.p.t.u.), a także VI Dyrektywy Rady. W sytuacji zaskarżenia decyzji wydanej w trybie nadzwyczajnym organ odwoławczy rozpatruje, czy organ pierwszej instancji prawidłowo orzekł, co do spełnienia przesłanek z art. 240 § 1 O.p. Z tych powodów zarzuty i wnioski strony zgłoszone we wniosku o wznowienie postępowania, a powtórzone w odwołaniu, Dyrektor Izby Skarbowej uznał za chybione.
Organ odwoławczy nie stwierdził, aby w sprawie wystąpiła przesłanka wymieniona w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Wskazał, iż na tej podstawie wznawia się postępowanie wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie następujące warunki: ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody są nowe i istotne dla sprawy, istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej oraz nie były znane organowi, który wydał decyzję.
W ocenie strony o wystąpieniu omawianej przesłanki restytucyjnej świadczą pisma B z dnia 17 grudnia 2007 r., znak: […] oraz C z dnia 10 września 2008 r., znak: […] (przedłożone wraz z uwierzytelnionymi tłumaczeniami z języka angielskiego) i okoliczności w nich ujawnione, które potwierdzają przysługujące spółce prawo do zastosowania stawki VAT 0% dla transakcji dokonanych w okresie od lipca do listopada 2004 r. z B Ltd. Z ich treści wynika, że nabywca dokonał rozliczenia podatku z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego w Wielkiej Brytanii, a Królewski Urząd Skarbowy i Celny potwierdził faktyczny i prawidłowy numer VAT UE kontrahenta.
Odnosząc się do powyższych dowodów w kontekście podstawy wznowienia z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż nie sposób uznać je za nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Organ odwoławczy, tak jak i organ pierwszej instancji, ustalił, że przedłożone przez spółkę pisma zostały sporządzone już po dniu wydania decyzji ostatecznej. Również przedstawiona przez stronę okoliczność, iż numer kontrahenta VAT […] był prawidłowy dla okresów od 24 lipca do 12 listopada 2004 r. nie czyni zadość wymogom zawartym w przywołanym przepisie. Powoływana okoliczność znana była bowiem organom podatkowym na etapie postępowania zwykłego i odniesiono się do niej w decyzji ostatecznej. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że strona podniosła ją w odwołaniu wniesionym od decyzji ostatecznej, wskazując, iż w momencie otrzymania towaru odbiorca był czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym pod ww. numerem. Stwierdził, że przedłożone przez podatnika dowody oraz powołana okoliczność nie są istotne dla sprawy, gdyż pozostają bez wpływu na fakt, że podany na fakturze numer VAT UE nabywcy był nieprawidłowy.
Po przedstawieniu instytucji wznowienia postępowania i stwierdzeniu braku przesłanek do uchylenia decyzji ostatecznej z dnia 5 lutego 2007 r. na podstawie art. 240 § 1 O.p. Dyrektor Izby Skarbowej odniósł się również do zarzutów odwołania zmierzających do kolejnego merytorycznego rozpatrzenia sprawy zakończonej wydaniem decyzji ostatecznej. Przywołał brzmienie przepisów prawa krajowego i wspólnotowego regulujących warunki zastosowania przez podatnika stawki podatku 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i dokonał ich wykładni z uwzględnieniem orzecznictwa sądowoadministracyjnego w tym zakresie. Odniósł się także do powołanego przez Skarżącą wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 września 2000 r. w sprawie C-454/98.
Dyrektor Izby Skarbowej za bezzasadny uznał podniesiony przez odwołującą się zarzut naruszenia art. 210 § 1 pkt 4 i § 4 O.p. poprzez niewskazanie jako podstawy prawnej przepisu, który pozbawia podatnika prawa zastosowania stawki podatku 0% w przypadku podania nieprawidłowego numeru VAT UE na fakturze.
Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wniosła strona skarżąca, żądając jej uchylenia w całości. Strona nie zgodziła się z ustaleniami organów podatkowych, iż w sprawie nie zaistniała przesłanka z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. W jej ocenie – wbrew stanowisku organów podatkowych – wynikające z treści przedstawionych dowodów okoliczności istniały w chwili wydania decyzji ostatecznej i były istotne dla sprawy. Nie zmienia tego fakt, że przedmiotowe dowody zostały sporządzone po dacie wydania decyzji ostatecznej. Zasadność takiego stanowiska potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, m. in. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 grudnia 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 2082/05 i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 23 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Łd 29/08. Wskazywane przez stronę skarżącą okoliczności potwierdzają prawo do zastosowania przez nią stawki podatku 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdyż dostawa została zrealizowana, a nabywca był czynnym podatnikiem VAT. Organy podatkowe winny wziąć pod uwagę, iż kontrahent nie poinformował spółki o zmianie numeru VAT UE, stąd błędny numer na fakturze. Skarżąca podniosła także zarzut naruszenia art. 210 § 1 pkt 4 i § 4 O.p., a w konsekwencji art. 120 i art. 121 § 1 O.p. poprzez niewskazanie podstawy prawnej odmowy zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT. Pozostałe zarzuty skargi dotyczą naruszenia przez organy podatkowe przepisów prawa krajowego i wspólnotowego określające warunki do zastosowania przez podatnika stawki podatku 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów poprzez błędną ich wykładnię. Skarżąca przywołała orzecznictwo sądów administracyjnych oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które potwierdzać ma jej stanowisko, iż przepisy nie uzależniają prawa do stosowania preferencji w stawce podatku VAT od faktu zawarcia na fakturze numeru identyfikacji podatkowej dostawcy. Ponadto strona wniosła o wystąpienie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z zapytaniem prejudycjalnym dotyczącym art. 42 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. w zakresie wymogów stawianych fakturze VAT, w sytuacji gdy dostawa miała charakter wewnątrzwspólnotowy, a nabywca potwierdził i wskazał w terminie późniejszym właściwy numer VAT UE, co zostało potwierdzone przez organy podatkowe kraju nabywcy. Jako podstawę prawną wskazała art. 234 TWE.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
I.
Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm. dalej jako P.p.s.a.), Sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym, nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Oceniając zaskarżoną decyzję z punktu widzenia wskazanych kryteriów, należy stwierdzić, że narusza ona prawo w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obiegu prawnego.
II.
Postępowanie nadzwyczajne (o wznowienie) ma na celu weryfikację prawidłowości decyzji wydanej w postępowaniu pierwotnym (tj. zwyczajnym); istota tego postępowania sprowadza się zatem w pierwszym rzędzie do rozstrzygnięcie kwestii występowania przesłanek określonych wprost w ustawie wad decyzji ostatecznych oraz dopuszczalności "uruchomienia" trybu nadzwyczajnego z uwagi na skutki terminów przedawnienia zobowiązań publicznoprawnych dochodzonych w trybie przepisów procesowych zawartych we wskazanej wyżej ustawie Ordynacja podatkowa (por. J. Borkowski, Adamiak, R. Mastalski, J. Zubrzycki; Ordynacja podatkowa. Komentarz, Oficyna Wyd. UNIMEX Wrocław 2003 r., str. 802 – 803); dopiero gdy przesłanki uruchomienia tegoż postępowania okażą się uzasadnione, dopuszczalnym staje się przejście do już raz rozstrzygniętej istoty danej sprawy.
III.
Stan sprawy jest następujący: strona skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na decyzję organu drugiej instancji w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec, wrzesień, październik i listopad 2004r. Podstawą prawną wydanego orzeczenia był między innymi art. 42 pkt 3 i art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004r., nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej jako ustawa o VAT), zgodnie z którymi to przepisami w wewnątrzwspolnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, pod warunkiem jednak, że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o jakim mowa w art. 97 ust. 10 ustawy o VAT, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów. Organy podatkowe obu instancji zakwestionowały faktury wystawione dla firmy B Ldt z siedzibą w Wielkiej Brytanii ze wskazanym numerem odbiorcy towarów – NIP UE […]. Organ podatkowy został poinformowany przez Izbę Skarbową Biuro Wymiany Informacji Podatkowej, iż wskazany w zakwestionowanych fakturach numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych dla kontrahenta strony – został wykreślony z rejestru VAT 31 grudnia 2003r., co potwierdziła brytyjska administracja podatkowa. Strona skarżąca w toku postępowania, co wynika z akt postępowania, z uzasadnienia decyzji organu podatkowego oraz załączonej do akt sprawy odpowiedzi na skargę w sprawie I SA/Gd 385/07 – dołączyła do materiału dowodowego (1) pismo Królewskiego Urzędu Skarbowego i Celnego z 19 października 2006r., w którym stwierdzono cyt.: (…) mogę potwierdzić, że dla okresu od 24.7.04 do 12.11.04, który podała Pani w swoim liście numer VAT […] nie był ważny. Jeżeli chodzi o numer VAT […] mogę potwierdzić, że dla okresu od 24.07.04 do 12.11.04 był to numer ważny (…) (por. k. 10 akt postępowania wznowieniowego). Ponadto strona stwierdziła, iż brak jest dowodów na to, że nie doszło faktycznie do sprzedaży towarów kontrahentowi z Wielkiej Brytanii, tym samym brak jest podstaw do podważenia faktu, iż doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów firmie B Ldt.
Postanowieniem WSA w Gdańsku z 21 maja 2007r., w sprawie I SA/Gd 385/07, skarga została odrzucona wobec faktu, iż strona nie uiściła wpisu.
W dniu 12 stycznia 2009r. wpłynął do Dyrektora Izby Skarbowej wniosek strony o wznowienie postępowania w ww. sprawie, która powołując się na dyspozycję art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.; dalej O.p.) dołączyła do wniosku (1a) pismo Królewskiego Urzędu Skarbowego i Celnego Wielkiej Brytanii z 10 września 2008r., w którym stwierdzono, że (…) dla okresów, które podała Pani w swoim piśmie, od 24 lipca 2004r. do 12 listopada 2004r., numer VAT […]nie był ważny. Jeżeli chodzi o numer VAT […], mogę potwierdzić, że jest to numer ważny dla okresów od 24 lipca 2004r. do 12 listopada 2004r.(…) (por. k 47 akt postępowania). Do ww. wniosku strona dołączyła również (2) pismo brytyjskiego odbiorcy towarów tj. B z 17 grudnia 2007r. o następującej treści (…) piszę to pismo, by wyjaśnić jak A popełniła ten błąd, ażeby umożliwić spółce żądanie zwrotu jej wpłat na dołączonych fakturach. B była spółką, która istniała w mieście H. w Wielkiej Brytanii (…) była jednostką zależną brytyjskiej spółki o nazwie D, której przedsiębiorstwo kupiliśmy my, E, jako że była istniejąca rejestracja VAT. Niestety nie przekazaliśmy tej informacji do A i spółka nadal używała zarzuconego numeru VAT na swoich fakturach. W konsekwencji faktury A zawierały niewłaściwy numer rejestracyjny VAT, który nie odpowiadał numerowi, który wprowadziliśmy dla B, gdy przyłączyliśmy ją do naszego przedsiębiorstwa po nabyciu. Mogę potwierdzić, że rzeczywiście trzymaliśmy produkty, na które A wystawiła faktury i dlatego A powinna być uprawniona do żądania zwrotu VAT, który zapłaciła. Potwierdxamy, że od wszystkich zafakturowanych dostaw (…), które otrzymaliśmy z A, sp. z o.o. J.V. naliczyliśmy VAT w Wielkiej Brytanii. Wszystkie transakcje były zawarte w rachunkowości przekazanej do angielskiego urzędu skarbowego. Dla informacji, numerem, którego A powinna była używać pomiędzy lipcem a grudniem 2004r. powinien być […] (…) (por. k. 47 akt postępowania).
Odnosząc się do powyższego wniosku o wznowienie postępowania i załączonych dowodów, organ wskazał, że nie zachodzą przesłanki o jakich mowa w dyspozycji art. 240 § 1 pkt 5 O.p., skoro dowody te (1a) i (2) nie spełniają warunku istnienia w dniu wydania decyzji ostatecznej; pisma bowiem sporządzone zostały już po jej wydaniu. Odniesiono się szczegółowo do tej samej treści pism (1), które podlegało analizie przez organ pierwszej i drugiej instancji w trybie zwykłym i pisma (1a) dołączonego przez stronę do wniosku o wznowienie postępowania. Zdaniem organu za nowy dowód w sprawie nie można uznać dokumentów, które zostały sporządzone po wydaniu decyzji. Wskazane zaś w pismach (1) i (1a) okoliczności nie są okolicznościami nieznanymi w dniu wydania ostatecznej decyzji.
IV.
Przesłanką do wznowienia postępowania podatkowego wskazaną w art. 240 § 1 pkt 5 O.p., jest wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji nieznanych organowi, który wydał decyzję. W piśmiennictwie oraz orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że aby można było mówić o zaistnieniu przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 O.p., muszą łącznie wystąpić następujące okoliczności – i tak:
1) muszą wyjść na jaw nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody,
2) musimy mieć do czynienia z nowymi okolicznościami lub nowymi dowodami,
3) nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody powinny istnieć w dniu wydania decyzji,
4) nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie mogą być znane organowi, który wydał decyzję.
Przesłanka istotnych okoliczności lub dowodów jest spełniona wtedy, gdy ujawnią się w sprawie nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody, okoliczności te lub dowody będą miały charakter nowych w stosunku do przeprowadzonego dotąd postępowania wyjaśniającego, a ponadto okoliczności te lub dowody muszą być istotne dla sprawy – mogące mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie, co wywoła konieczność uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej w całości lub w części (por. wyrok NSA z 1 października 2003 r., III SA 2923/01, opubl. w: Biuletyn Skarbowy, 2004, nr 3, s. 22). Natomiast sformułowanie wyjdą na jaw, użyte w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. oznacza, że istotny jest moment ujawnienia danego dowodu lub okoliczności, czyli udostępnienia ich organowi, a nie moment faktycznego zapoznania się z nimi przez pracownika organu (por. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2000 r., III SA 1454/99, ONSA 2001, nr 3, poz. 123; komentarz do art. 240 O.p. w: Ordynacja podatkowa. Komentarz, C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, wyd. LEX, 2007, wyd. II).
Zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 O.p., przesłanką wznowienia postępowania jest między innymi wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, a nie znanych organowi, który wydał decyzję; ocena istotności nowych okoliczności lub dowodów została przez ustawodawcę pozostawiona decyzji organów podatkowych rozstrzygających w danej sprawie, wobec czego Sąd nie może organowi tego prawa do oceny odebrać – w tym zakresie odwołać należy się do wyroku WSA z 29 czerwca 2004r. w sprawie III SA 1108/03 (opubl. w: M.Pod. 2004, nr 8, str. 4). Jednak nie oznacza to akceptacji dla przyjęcia dowolności w przeprowadzeniu tejże analizy.
Z istoty instytucji wznowienia postępowania podatkowego wynika, iż stwarza ona możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, wydaną w wyniku wadliwie przeprowadzonego postępowania. Wznowienie postępowania jest spowodowane wadą postępowania (wadą procesową), a nie wadą decyzji; wadliwość decyzji może wyniknąć dopiero jako logiczny wniosek z zestawienia decyzji rozstrzygającej sprawę z okolicznościami danej sprawy (por. Jan Zimmermann, Ordynacja podatkowa, Komentarz, Postępowanie podatkowe, Toruń 1998, str. 318).
V.
Problemem prawnym wymagającym oceny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest wykładnia przytoczonego przepisu w części dotyczącej pojęcia nowych okoliczności faktycznych.
Ustawodawca nie definiuje pojęcia nowych okoliczności faktycznych, zatem należy rozumieć je w znaczeniu języka potocznego jako zdarzenia, fakty lub wydarzenia zaistniałe w sensie fizycznym lub ich niewystąpienie. Okolicznością faktyczną nie może być zatem sam proces myślowy, wnioskowanie, związek pomiędzy różnymi okolicznościami faktycznymi czy też związek z przepisami prawa i jego wykładnią.
Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku NSA z 13 lipca 1994 r., sygn. akt III SA 1800/93 (ONSA z 1995 r. Nr 3, poz. 114); aby została spełniona podstawa wznowienia postępowania określona w art. 240 § 1 pkt 5 O.p., ujawnione okoliczności faktyczne muszą mieć istotne znaczenie dla sprawy, charakteryzować się przymiotem nowości, istnieć w dniu wydania decyzji ostatecznej i być nieznane organowi wydającemu tę decyzję. Tak więc nowe okoliczności faktyczne, to takie, które zostały nowo odkryte w sprawie i nie były znane organom podatkowym obu instancji oraz stronie, a także po raz pierwszy zgłoszone przez stronę okoliczności jej znane, ale nie przedstawione organowi orzekającemu w postępowaniu zwykłym (por. B. Adamiak, glosa do wyroku NSA z 26 kwietnia 2000 r., sygn. III SA 1454/00, OSP z 2001 r., Nr 2, poz. 21 – t. 1; ONSA z 2001 r. Nr 3, poz. 123). Sąd podziela pogląd wyrażony w ww. wyroku, iż przez pojęcie okoliczności faktycznych nieznanych organowi, który wydał decyzję rozumieć trzeba tylko takie okoliczności, które z badanego materiału dowodowego nie wynikały.
Z przedstawionego stanu sprawy, w pkt III uzasadnienia, wynika, że pominięto w dokonanej analizie przesłanek wznowieniowych treść pisma z 17 grudnia 2007r. Winno być kwestią oczywistą, iż data pisma w powyższym zakresie tj. oceny istnienia (…) nowych okoliczności faktycznych (…), o jakich mowa w dyspozycji art. 240 § 1 pkt. 5 O.p. – nie ma znaczenia.
Z pisma (2) wynika, że jego merytoryczna treść odnosi się do okresu z którego pochodzą zakwestionowane w toku postępowania podatkowego zakończonego decyzją wymiarową faktury. Treść tego pisma potwierdza fakt dostawy towarów firmowanych znakiem D brytyjskiemu kontrahentowi, który istniał w czasie wystawienia kwestionowanych faktur i nadal istnieje oraz posiada ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez właściwy urząd podatkowy Wielkiej Brytanii […].
Ta okoliczność faktyczna i jej wpływ na spełnienie przesłanek art. 42 ust. 1 pkt 3 i art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT nie była, a powinna być, przedmiotem szczegółowego postępowania dowodowego.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy dokonać, w związku z powyższym, oceny pisma (2) z 17 grudnia 2007r., jakie dołączyła strona skarżąca do złożonego wniosku o wznowienie postępowania, w ramach oceny spełnienia przesłanki nowych okoliczności faktycznych o jakich mowa w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.
Reasumując:
przesłanka istotnych okoliczności faktycznych (lub dowodów) jest spełniona jedynie wtedy, gdy jednocześnie ujawnią się w sprawie nowe okoliczności faktyczne (lub nowe dowody), przy czym pod pojęciem nowych okoliczności faktycznych (i nowych dowodów) należy rozumieć nie tylko okoliczności lub dowody nowo odkryte ale również po raz pierwszy zgłoszone przez stronę, zaś nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody istnieją w dniu wydania decyzji ostatecznej, ale nie były one znane organowi, który wydał tę decyzję, a powyższe okoliczności lub dowody są istotne dla sprawy, czyli takie, które mogą mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie, więc wywołują konieczność uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej w całości lub w części.
Z taką sytuacją w tej sprawie mamy do czynienia. Istotne dla sprawy są bowiem okoliczności wskazane przez brytyjskiego kontrahenta strony w piśmie (2), potwierdzającym fakt dostawy towaru oraz fakt, iż w okresie wystawienia zakwestionowanych w postępowaniu wymiarowym faktur tenże kontrahent posiadał numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.
Powyższe oznacza, że zaskarżona decyzja Dyrektora Izby Skarbowej naruszyła art. 245 § 1 pkt 1 O.p. i uchybiła art. 240 § 1 pkt 5 O.p. poprzez jego błędną wykładnię.
VI.
Na marginesie niniejszej sprawy wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17 stycznia 2008 r., w sprawie I FSK 158/07 postawił tezę, iż określone w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT warunki umożliwiające stosowanie preferencyjnej stawki opodatkowania, służą zapewnieniu prawidłowego i jednoznacznego stosowania zwolnień oraz zapobieganiu uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania lub nadużyciu prawa; te warunki formalne są konieczne do szybkiego i rzetelnego ustalenia podatkowego statusu obu stron wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i umożliwiają zweryfikowanie zasadności zastosowania stawki 0% już w momencie wystawiania faktury, a następnie w toku ewentualnej kontroli. Warunki te zostały wprowadzone z zachowaniem przepisów wspólnotowych i nie wykraczają, bowiem poza obowiązkowe elementy faktury VAT, wynikające z art. 22 ust. 3 (b) VI Dyrektywy Rady (por. LEX nr 466110).
W wyroku NSA z 13 maja 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w uzasadnieniu sprawy I FSK 611/07 podkreślił, że przyjęte w art. 42 ust. 1, 12 i 13 ustawy o VAT warunki uprawniające do zastosowania przez podatnika stawki 0 % z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny (opubl. w: Monitor Podatkowy 2009/3/32; LEX nr 427249 i 484983; PP 2008/9/43). W uzasadnieniu tego orzeczenia przytoczono wyroki ETS i tak w wyrokach z 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos plc i in. przeciwko Commissioners of Customs & Excise oraz w sprawie C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn – ETS podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru i wewnątrzwspólnotowe nabycie tego towaru stanowią w rzeczywistości jedną i tę samą czynność gospodarczą, nawet jeśli jest ona źródłem różnych praw i obowiązków zarówno dla stron, jak i dla organów podatkowych zainteresowanych państw członkowskich; zatem każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów, zgodnie z art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy, odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte, zgodnie z art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy tej dyrektywy (wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder). Wynika z tego, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Trybunał podkreślił, że powyższe przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych, nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT. Zagadnienie neutralności VAT, w aspekcie wymogów formalnych stanowionych przez państwa członkowskie do stosowania zwolnienia od podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zostało rozwinięte przez Trybunał z drugim orzeczeniu w sprawie C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn. Trybunał podniósł, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej w państwie członkowskim rozpoczęcia wewnątrzwspólnotowej wysyłki lub wewnątrzwspólnotowego transportu towarów, której odpowiada nabycie wewnątrzwspólnotowe podlegające opodatkowaniu w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu, pozwala uniknąć podwójnego opodatkowania, a przez to naruszenia zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT (por. wyrok z 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos i in.) (por. wyrok z dnia 19 września 2000 r. w sprawie C-454/98 Schmeink & Cofreth i Strobel, Rec. str. I-6973, pkt 59 oraz wyrok z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax i in., Zb.Orz. str. I-1609, pkt 92).
Konstatując powyższe Trybunał stwierdził, że przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nieuwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku. Czynności powinny być bowiem opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech (por. wyroki w sprawie Optigen i in., pkt 44, oraz w sprawie Kittel i Recolta Recycling, pkt 41). Natomiast jeśli chodzi o ustalanie wewnątrzwspólnotowego charakteru danej dostawy, to zgodnie z orzecznictwem Trybunału, jeśli dostawa spełnia przesłanki przewidziane w art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy, to z tytułu takiej dostawy nie powstaje żaden obowiązek w zakresie podatku VAT. Jeżeli zatem fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.; P.p.s.a.) orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku; w pkt II wyroku zastosowano dyspozycję art. 152 P.p.s.a. O kosztach postępowania, na które złożył się wpis od skargi w wysokości 200 zł, postanowiono na zasadzie art. 200 P.p.s.a.
EK