Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Sygn. powiązane: I SA/Rz 225/09
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-07-21
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżone postanowienie i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w…
Sędziowie:
Jan Zając /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Zając po rozpoznaniu w dniu 3 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia W.M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 10 czerwca 2009 r., o sygn. akt I SA/Rz 225/09 w przedmiocie wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi W. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 10 grudnia 2008 r., nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń 2004 r. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie.
Uzasadnienie wyroku
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Rz 225/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie przyznał W. M. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie z połowy kosztów sądowych, zaś w pozostałym zakresie wniosek skarżącego oddalił.
Na wstępie Sąd zaznaczył, że skarżący wniósł 9 skarg na decyzje podatkowe, w których łącznie tytułem wpisu ma do uiszczenia 14.142 zł. Z informacji zawartych w formularzu PPF oraz nadesłanej przez skarżącego dokumentacji wynikało, iż jest on zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku, a niewielkie dochody w wysokości 200 zł miesięcznie uzyskuje z prac dorywczych (jego łączny dochód w 2008 r. wyniósł 2.950 zł). Wnioskodawca mieszka w lokalu stanowiącym własność jego babci, która pokrywa koszty związane z jego codziennym utrzymaniem z emerytury w wysokości 2.363 zł miesięcznie, nie korzysta z pomocy osób trzecich, nie otrzymuje zasiłków i zapomóg. Zgodnie z oświadczeniem skarżącego w chwili obecnej poszukuje on pracy i w tym celu podnosi swoje kwalifikacje zawodowe uczęszczając na kursy prawa jazdy kat. C, D, CE.
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd I instancji uznał, że skarżący wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania i w celu zachowania prawa strony do rozpoznania sprawy przez sąd zasadnym jest przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie z połowy kosztów sądowych. Sąd zaznaczył przy tym, iż ze względu na wiek skarżącego (26 lat) oraz jego przygotowanie do wykonywania zawodu kierowcy w połączeniu z zakresem pomocy świadczonej mu przez najbliższych należy przyjąć, iż jest on w stanie partycypować w kosztach sądowych.
W zażaleniu wniesionym na powyższe postanowienie skarżący podtrzymał swój wniosek o całkowite zwolnienie z kosztów sądowych argumentując, iż nie posiada jakichkolwiek środków na pokrycie tych kosztów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zaskarżone postanowienie podlega uchyleniu.
Słusznie zauważył Sąd I instancji, iż obciążenie finansowe spoczywające na skarżącym wynika z konieczności uiszczenia wpisów w kilku sprawach i łącznie stanowi kwotę 14.142 zł. Jednocześnie jednak Sąd nie odniósł tej kwoty w żaden sposób do rzeczywistych możliwości finansowych wnioskodawcy i nie wyliczył, w jakiej wysokości skarżący mógłby faktycznie w kosztach sądowych partycypować. Zwolnienie wnioskodawcy z połowy kosztów sądowych nie zostało przez Sąd I instancji w sposób dostateczny umotywowane, tj. z uzasadnienia Sądu I instancji nie wynika dlaczego akurat w takiej, a nie innej części wniosek skarżącego został uwzględniony. Wskazanie, w jakiej części wniosek podlega uwzględnieniu musi zostać poparte konkretnymi obliczeniami, poczynionymi w oparciu o przedstawione przez wnioskodawcę okoliczności.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien w sposób dokładny, biorąc pod uwagę rzeczywisty stan majątkowy i możliwości finansowe wnioskodawcy, ustalić czy, a jeśli tak to w jakim zakresie skarżący jest w stanie partycypować w kosztach sądowych.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny stosownie do art. 185 w związku z art. 197 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.