I SA/Kr 1751/09 – Postanowienie WSA w Krakowie


Sygnatura:
6536 Ulgi w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 i 34a  ustaw
Hasła tematyczne:
Odrzucenie zażalenia
Skarżony organ:
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych/ZUS
Data:
2009-12-14
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Treść wyniku:
Odrzucono zażalenie
Sędziowie:
Bogusław Wolas /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wolas po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "Z" z siedzibą w K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 października 2009 r., nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz odsetek za zwłokę należnych od składek postanawia : odrzucić zażalenie

Uzasadnienie wyroku

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2010 r. tut. Sąd odrzucił skargę "Z" z siedzibą w K. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 października 2009 r. w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz odsetek za zwłokę należnych od składek z uwagi na nieuzupełnienie przez wnoszącego skargę pełnomocnika zawodowego (adwokata) braku formalnego skargi. W postanowieniu tym tut. Sąd wskazał, że przedstawienie przez adwokata – profesjonalnego pełnomocnika, w wykonaniu wezwania sądu o uzupełnienie braków formalnych skargi, jedynie kserokopii odpisu z KRS strony skarżącej na dowód prawidłowego umocowania osób udzielających pełnomocnictwa procesowego – nie stanowi w sposób dostateczny usunięcia braków formalnych skargi. Sąd wskazał także, że takie stanowisko nie jest nadmiernie rygorystyczne skoro tenże adwokat mógłby samodzielnie (a więc bez ponoszenia dodatkowych kosztów) uwierzytelnić przedstawianą kserokopię odpisu z KRS.
Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 10 lutego 2010 r.
W dniu 16 lutego 2010 r. strona skarżąca, reprezentowana przez w/w pełnomocnika, wniosła zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi (podając błędną datę jego wydania, tj. 8 lutego 2010 r.). Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono błąd w ustaleniach prawnych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegający na bezzasadnym założeniu, iż skoro skarżący został wezwany do złożenia odpisu z KRS-u, odpis ten ma być uwierzytelniony przez notariusza. Z uwagi na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i "przekazanie sprawy do rozpoznania". W uzasadnieniu zażalenia wskazano min. że ustawa z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwana dalej "p.p.s.a.", nie zawiera przepisu, który wskazywałby na obowiązek przy przedstawianiu odpisu z KRS bezwzględnego uwierzytelniania go przez notariusza. Dokument będący częścią pełnomocnictwa nie może bowiem podlegać rygorom dalej idącym niż samo pełnomocnictwo. Powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego wskazano, że rygorystyczne wymagania dołączenia przez pełnomocnika odpisu z właściwego rejestru poświadczonego przez notariusza doprowadziłoby do przedłużania postępowania sądowego i zwiększenia jego kosztów. Ponadto wskazano, że w sprawie nie jest sporne, iż w terminie wyznaczonym do uzupełnienia braku formalnego skargi, został przedłożony odpis KRS. W wezwaniu z dnia 15 grudnia 2009 r., Sąd wskazał, iż aby nadać skardze dalszy bieg należy przedłożyć odpis z KRS-u, nie wskazano jednak w jakiej formie należy go przedłożyć. Powołując się na orzecznictwo podano, że zarządzenie o wezwaniu do usunięcia braków formalnych powinno być sformułowane precyzyjnie, tzn. jednoznacznie określać braki formalne podlegające usunięciu w tym trybie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w pkt od 1 do 10 tego przepisu. Z kolei na mocy przepisu art. 198 p.p.s.a. zażalenie przysługuje także na niektóre zarządzenia przewodniczącego.
Podkreślić należy, iż przedmiotem zażaleń są postanowienia i zarządzenia wydane w toku postępowania, z reguły o charakterze wpadkowym. Wyjątkowo, gdy ustawa wyraźnie tak stanowi, zażalenie można wnieść od postanowienia kończącego postępowanie. Sytuacji takiej dotyczy np. art. 194§1 pkt 7 p.p.s.a., który przewiduje możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej. Jednakże ani art. 194 p.p.s.a., ani pozostałe przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zawierają regulacji przewidujących możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi. Postanowienie takie niewątpliwie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie. W związku z tym od postanowienia tego przysługuje wyłącznie skarga kasacyjna. Wynika to z art. 173 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Podkreślić także należy, że skarga kasacyjna jest objęta przymusem adwokackim, co oznacza, iż powinna być ona sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika.
Sąd orzekający w niniejszej sprawie, podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. akt I OSK 1855/06, zgodnie z którym wniesienie przez stronę działającą przez zawodowego pełnomocnika, od którego oczekiwany jest profesjonalizm, zażalenia w miejsce skargi kasacyjnej nie może być uznane za mylne oznaczenie środka zaskarżenia, ponieważ nadanie przez pełnomocnika dokonywanej przezeń czynności formy zażalenia zamiast skargi kasacyjnej nie jest mylnym oznaczeniem środka odwoławczego, lecz dokonaniem zupełnie innego aktu procesowego. W konsekwencji zażalenie takie podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne (por. post. SN z 26 sierpnia 1998 r., II CZ 71/98, OSNC 1998, nr 12, poz. 226).
Podkreślić dodatkowo należy, iż na gruncie niniejszej sprawy brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że rozpoznawane zażalenie – choć sporządzone i wniesione przez adwokata – jest w rzeczywistości skargą kasacyjną wadliwie nazwaną "zażaleniem". Powyższemu zaprzecza nie tylko oznaczenie rodzaju pisma, lecz także niezachowanie pozostałych nieodzownych wymogów formalnych i elementów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej, określonych w przepisie art. 176 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Pismo pełnomocnika strony skarżącej spełnia jedynie wymagania formalne przewidziane dla zażalenia, a określone w art. 194 §3 p.p.s.a., gdyż czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawiera wskazanie zaskarżonego postanowienia i wniosek o jego uchylenie, jak również uzasadnienie.
Podsumowując, stwierdzić należy, że przeprowadzone wstępne badanie wniesionego zażalenia, prowadzić musiało do uznania nieprawidłowości dokonanej czynności procesowej, a w konsekwencji do stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia.
Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 178 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.