Sygnatura:
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Sygn. powiązane: III SA/Wa 1025/09
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-11-04
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Oddalono zażalenie
Sędziowie:
Stanisław Bogucki /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Stanisław Bogucki po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia E. R. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1025/09 odrzucającego zażalenie w sprawie ze skargi E. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 10 kwietnia 2009 r., nr […] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za rok 2009 postanawia: oddalić zażalenie.
Uzasadnienie: 1. Postanowieniem z dnia 28 września 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1025/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej w skrócie: p.p.s.a.) – odrzucił zażalenie E. R. (dalej: skarżąca) w sprawie ze skargi E. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 10 kwietnia 2009 r., nr […], w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2009 r.
2. Uzasadniając postanowienie, WSA w Warszawie podał, że postanowieniem z dnia 10 września 2009 r. tenże Sąd (1) przyznał skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych, (2) odmówił przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie. W.w. postanowienie dotyczące przyznania pomocy prawnej w zakresie częściowym skarżącą odebrała w dniu 14 września 2009 r., o czym świadczy zwrotne potwierdzenie odbioru (k. 82 akt WSA w Warszawie).
W dniu 18 września 2009 r. skarżąca wniosła bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na postanowienie WSA z dnia 10 września 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny przekazał pismem z dnia 22 września 2009 r. zażalenie WSA w Warszawie.
W ocenie Sądu pierwszej instancji w analizowanej sprawie zaistniał problem określenia terminu wniesienia zażalenia. Zgodnie z art. 194 § 2 p.p.s.a. zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia zaskarżonego postanowienia. W myśl natomiast art. 177 § 1 p.p.s.a. (mającego zastosowanie w sprawie na skutek odesłania zawartego w art. 197 § 2 p.p.s.a.) zażalenie wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie. WSA zauważył, że p.p.s.a. nie zawiera przepisów, które wprost normowałyby konsekwencje wniesienia zażalenia bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego z pominięciem właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz określały czynności, jakie wobec takiego sposobu wniesienia zażalenia powinien podjąć Sąd. Sąd pierwszej instancji posłużył się zatem analogią z postępowania cywilnego, gdzie sformułowano pogląd przyjęty w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że dla zachowania przewidzianego przepisami terminu wniesienia apelacji decydująca jest data nadania w Urzędzie Pocztowym apelacji przez sąd niewłaściwy do sądu właściwego, a nie data wpływu apelacji do sądu niewłaściwego. Podobne poglądy były formułowane również odnośnie wniesienia skargi kasacyjnej bezpośrednio do Sądu Najwyższego, z pominięciem sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie.
W rozpoznawanej sprawie WSA w Warszawie przyjął, że datą wniesienia zażalenia był 22 września 2009 r., gdyż tego dnia Naczelny Sąd Administracyjny nadał pismo przekazujące zażalenie do właściwego sądu. Tym samym WSA w Warszawie uznał, że zażalenie wniesione było po terminie wyznaczonym przez przepisy prawa, gdyż ten termin minął w dniu 21 września 2009 r. Na tej podstawie Sąd pierwszej instancji zastosował art. 178 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. i odrzucił zażalenie.
3. Wnosząc zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie z dnia 28 września 2009 r., skarżąca podniosła, że swoją prośbę motywuje tym, że "…poprzednie postanowienie złożyłam bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu fałszowania dokumentacji przez Wojewódzki Sąd Administracyjny". W dalszej części skarżąca nie przedstawiła merytorycznych argumentów na poparcie podniesionego zarzutu. Nie wskazała też żadnych przesłanek faktycznych lub prawnych, w świetle których należałoby uznać postanowienie Sądu pierwszej instancji za wadliwe.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
4. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Jak słusznie stwierdził Sąd pierwszej instancji, zgodnie z art. 194 § 2 p.p.s.a. zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia zaskarżonego postanowienia. W myśl natomiast art. 177 § 1 p.p.s.a. (mającego zastosowanie w sprawie na skutek odesłania zawartego w art. 197 § 2 p.p.s.a.) zażalenie wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie.
W rozpoznawanej sprawie bezsporny jest fakt, że skarżąca wniosła zażalenie bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Konsekwencją tej czynności było powstanie problemu określenia terminu wniesienia zażalenia, co jest konieczne dla oceny dotrzymania ustawowego terminu 7 dni na wniesienie tego konkretnego środka zaskarżenia. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego właściwie Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w związku z brakiem przepisów p.p.s.a. regulujących zaistniały problem miał do czynienia z luką w prawie. Precyzując, brak w rozpatrywanym zakresie stosownych przepisów p.p.s.a. jest luką extra legem, gdyż negatywnie należy ocenić nieuregulowanie problematycznej kwestii przez ustawodawcę (L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2008, ss. 130 i n.). Realizując zasadę wykładania prawa w sposób nie prowadzący do luk prawnych, WSA w Warszawie słusznie sięgnął po wykładnię systemową. Stosując analogię iuris (z prawa) sięgnął po rozwiązania wypracowane w procedurze cywilnej. Znajduje to aprobatę Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem przy interpretacji przepisów prawa administracyjnego – w doktrynie i orzecznictwie – dopuszcza się możliwość korzystania z analogicznych rozwiązań przyjętych w prawie cywilnym (por. np. E. Smoktunowicz, Analogia w prawie administracyjnym, PWN, Warszawa 1970 r., s. 202-214). Pogląd ten ugruntowany jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyroki NSA: z dnia 1 sierpnia 2007 r., sygn. I OSK 597/07, niepublikowany; z dnia 1 września 2007 r., sygn. I OSK 360/07, niepublikowany; z dnia 28 listopada 2008 r., sygn. I OSK 1816/07, niepublikowany; z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. I OSK 425/08, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Słusznie więc Sąd pierwszej instancji przyjął, że datą wpłynięcia zażalenia jest data nadania pisma NSA przekazującego zażalenie do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego, czyli 22 września 2009 r. (k. 83 akt WSA w Warszawie). Tym samym należało stwierdzić, że środek zaskarżenia został wniesiony po ustawowym terminie, co też WSA w Warszawie uczynił.
Reasumując, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjne w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji właściwie ocenił zaistniałą lukę prawną i sięgnął w celu jej usunięcia po właściwe narzędzia interpretacyjne. Na podstawie tej oceny słusznie dokonał subsumcji stanu faktycznego do przepisów prawa, szczególnie art. 178 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a.
5. Skarżąca w żaden sposób nie uzasadniła podniesionego zarzutu "fałszowania dokumentów przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie". Oczywistym jest, że zarzut takiej wagi wymaga należytego uzasadnienia i udowodnienia. W rozpoznawanej sprawie zarzut ten nie został poparty jakąkolwiek argumentacją. Nie przedstawiono żadnych dowodów. W piśmie skarżącej nie sposób też znaleźć jakiegokolwiek uprawdopodobnienia, przemawiającego na rzecz podniesionego zarzutu. Dalsza treść zażalenia nie odnosi się do meritum rozpoznawanej sprawy. Przywołanie organu samorządu terytorialnego oraz Samorządowego Kolegium Odwoławczego wyraźnie wskazuje, że skarżąca wadliwie skonstruowała uzasadnienie zażalenia, gdyż działalność tych podmiotów nie mieści się w zakresie przedmiotowym analizowanej sprawy.
6. Kierując się wyżej wymienionymi względami, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, działając na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku