Uzyskanie prawa do emerytury – uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia.


Sygnatura:
II PK 19/05
Hasła tematyczne:
emerytura
Skarżony organ:

Data:
2010-03-06
Sąd:
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2005r., II PK 19/05
Treść wyniku:

Sędziowie:

Sentencja

Uzasadnienie wyroku

Sąd Najwyższy rozpatrzył kasację powódki Krystyny S. przeciwko PKP Przewozy Regionalne Spółce z o.o. D. Zakładowi Przewozów Regionalnych w W., o przywrócenie do pracy. W przedmiotowej sprawie ustalony następujący stan faktyczny. Powódka po osiągnięciu wieku emerytalnego i nabyciu prawa do emerytury, nie mającego charakteru wcześniejszego, została zwolniona z pracy, a pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia podał osiągnięcie przez Krystynę S. prawa do emerytury. Powódka wniosła powództwo o przywrócenie do pracy. Sąd Rejonowy, a następnie Sąd Okręgowy oddaliły powództwo Krystyny S.. Sąd Najwyższy również nie przychylił się do powództwa i oddalając kasację Krystyny S. orzekł, że uzyskanie przez pracownika prawa do emerytury jest uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 45 § 1 kodeksu pracy), które nie oznacza zdaniem Sądu dyskryminacji pracownika ze względu na wiek (art. 11(3) kodeksu pracy). Zdaniem Sądu Najwyższego nabycie prawa do emerytury jest zdarzeniem prawnym, które automatycznie prowadzi do przekształcenia statusu formalnego uprawnionego do tego świadczenia z pracowniczego na ubezpieczeniowy. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy z osiągnięciem wieku emerytalnego prawo pracy wiąże pewne konsekwencje prawne. Na zasadzie art. 39 kodeksu pracy pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że osiągnięcie wieku emerytalnego pozbawia pracownika tej szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę. Sąd Najwyższy jednakże podniósł, że sam fakt osiągnięcia przez pracownika wieku emerytalnego nie jest równoznacznym z koniecznością rozwiązania z nim stosunku pracy. Również pracownik nie ma obowiązku przechodzenia na emeryturę po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zgodnie z art. 67 konstytucji RP obywatel po osiągnięciu wieku emerytalnego ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego formę i zakres określa ustawa z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie jak wskazał Sąd Najwyższy ustaję obowiązek traktowania pracownika jako osoby uprawnionej do zabezpieczenia społecznego z tytułu pozostawania bez pracy (art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu( Dz.U. z 2001, Nr 6, poz. 56 – t.j. z późn. zm.). Pracodawca natomiast jak wskazywał Sąd Najwyższy w swoich wcześniejszych orzeczeniach ma prawo do realizacji własnej polityki zatrudnienia. Mając na uwadze powyższe pracodawca ma prawo rozwiązywać umowę o pracę z osobą, która osiągnęła wiek emerytalny. Przyczyna wypowiedzenia musi być rzeczywista. Zdaniem Sądu Najwyższego osiągnięcie przez pracownika wieku emerytalnego może stanowić przyczynę wypowiedzenia z nim stosunku pracy. Przyczyna ta zdaniem Sądu nie dyskryminuje pracownika, w szczególności chodzi tutaj o podejrzenie dyskryminacji ze względu na wiek. Dyskryminacją w myśl art. 11(3) kodeksu pracy jest nierówne traktowanie wobec prawa pracowników pozostających w takiej samej sytuacji. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy podnosił, że osiągnięcie przez pracownika wieku emerytalnego stanowi usprawiedliwione społecznie kryterium doboru pracowników do zwolnienia. Z ostatnią tezą niewątpliwie trudno będzie się zgodzić osobom, które są blisko osiągnięcia wieku emerytalnego.