Sygnatura:
6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Celnej
Data:
2009-12-18
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Odmówiono przyznania prawa pomocy
Sędziowie:
Krzysztof Przasnyski /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku T. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Celnej […] z dnia 9 listopada 2009 r. nr […] w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania w sprawie należności celnych postanawia odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie wyroku

Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 18 grudnia 2009 r., doręczonym w dniu 5 stycznia 2010 r., T. K. został wezwany do uiszczenia w terminie 7 dni, wpisu sądowego od skargi w kwocie 100 zł.
Wnioskiem z dnia 11 stycznia 2010 r. (data stempla pocztowego) złożonym na urzędowym formularzu PPF, skarżący zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.
Ze złożonego przez skarżącego oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku
i dochodach wynika, że prowadzi on wspólne gospodarstwo domowe z żoną oraz dwoma synami, nie osiąga dochodów z działalności gospodarczej, nie posiada jakiegokolwiek majątku, w tym nieruchomości, oszczędności, przedmiotów o wartości przekraczającej 3 000 euro. Jego małżonka jest zatrudniona na czas określony do dnia 30.04.2010 r. (zaś w uzasadnieniu wniosku podano, że do 31.03.2009 r.) i uzyskuje dochód w wysokości 957 zł brutto miesięcznie.
Wśród innych danych, które uważa za istotne, wnioskodawca określił wysokość miesięcznych kosztów utrzymania na 3 000 zł. Zaliczył do nich: koszty wyżywienia, opłaty za mieszkanie, RTV, telefon, leki, energię elektryczną, gaz, kształcenie oraz zajęcia sportowe dla dzieci, zakup przyborów szkolnych.
Uzasadniając wniosek, skarżący podał m.in., że obciążenie należnościami celno – podatkowymi postawiło go w obliczu bankructwa. Trwające spory z organami celnymi powodują, że wnioskodawca nie likwiduje działalności gospodarczej. Rodzina skarżącego egzystuje dzięki finansowemu wsparciu udzielanemu przez ojca i teściów.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej P.p.s.a. – przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Przywołane przepisy regulujące instytucję prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 P.p.s.a. Zatem – co wymaga podkreślenia – to rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przytoczonych przepisach. Tym samym to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Na podstawie art. 255 P.p.s.a., jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.
W niniejszej sprawie na podstawie ww. przepisu referendarz sądowy zarządzeniem z dnia 18 stycznia 2010 r. wezwał wnioskodawcę do przedłożenia w terminie 7 dni następujących dokumentów: potwierdzających wysokość przychodów, kosztów uzyskania przychodów oraz dochodu (straty) z działalności gospodarczej za okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.; wykazu środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz wyposażenia, związanych z wykonywaną działalnością; wyciągów i wykazów ze wszystkich posiadanych przez niego, jego małżonkę rachunków bankowych, maklerskich (i innych na których gromadzone są środki pieniężne), obrazujących historię i salda tych rachunków w okresie ostatnich trzech miesięcy, a w przypadku ich nieposiadania złożenia stosownych oświadczeń w tym przedmiocie przez każdego z małżonków; odpisów złożonego we właściwym urzędzie skarbowym zgłoszenia identyfikacyjnego (NIP-1 z załącznikiem NIP-B) wraz z jego aktualizacjami; kopii dokumentów potwierdzających wskazaną we wniosku miesięczną wysokość ponoszonych kosztów utrzymania (czynsz, opłaty za energię elektryczną, gaz, ogrzewanie, RTV, telefon, innych); obrazujących aktualny stan zadłużenia wobec ZUS/KRUS, urzędu skarbowego, banków i innych podmiotów; oświadczenia w przedmiocie źródła oraz miesięcznej wysokości otrzymywanej pomocy finansowej, w tym także od członków rodziny; dowodów dotyczących egzekucji prowadzonej obecnie względem majątku wnioskodawcy; oświadczenia w przedmiocie wszystkich zarejestrowanych na niego, jego małżonkę pojazdów mechanicznych (podania ich marki, modelu, roku produkcji i aktualnej wartości); zaświadczenia o wysokości średniego wynagrodzenia brutto/netto małżonki za okres ostatnich trzech miesięcy; oświadczenia, czy wnioskodawca lub osoby pozostające we wspólnym gospodarstwie domowym korzystają obecnie z jakichkolwiek form pomocy społecznej; w przypadku odpowiedzi twierdzącej – przedłożenia kopii dokumentów potwierdzających charakter pomocy oraz jej wysokość; oświadczenia małżonki w przedmiocie posiadanego majątku, w szczególności posiadanych przez nią nieruchomości, przedmiotów o wartości powyżej 3 000 euro, wysokości zasobów pieniężnych (oszczędności i papierów wartościowych).
Jednocześnie skarżący został poinformowany, że nie jest zobowiązany do przedstawienia danych i dokumentów odnoszących się do sytuacji majątkowej małżonki w sytuacji, gdy został orzeczony rozwód lub separacja, a wnioskodawca przedłoży stosowne orzeczenie sądu w tym zakresie.
Powyższe wezwanie zostało przesłane na adres wskazany przez wnioskodawcę w rubryce 2.1 formularza PPF. Wobec niemożności jego doręczenia, pismo zostało złożone na okres siedmiu dni w placówce pocztowej, a zawiadomienie o tym w dniu 25 stycznia 2010 r. zostało umieszczone w skrzynce na korespondencję adresata. Wezwanie zostało awizowane powtórnie w dniu 2 lutego 2010 r. lecz przesyłka nie została podjęta i powróciła do nadawcy z adnotacją placówki pocztowej "zwrot – adresat nie podjął w terminie". W tej sytuacji uznać należało, iż wezwanie zostało skarżącemu doręczone w trybie art. 73 P.p.s.a. ze skutkiem na dzień 8 lutego 2010 r. Skarżący nie uczynił zadość powyższemu wezwaniu.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, stwierdzić należy, iż wnioskodawca nie udowodnił dostatecznie, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy. Przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy nie prowadzi się dochodzenia, w sytuacji, gdy dokładne dane umożliwiające pełną ocenę stanu majątkowego oraz możliwości płatniczych wnioskodawcy nie są znane, gdyż uchyla się on od złożenia stosownych dokumentów w tym przedmiocie. Jak już bowiem wskazano, sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, iż niewykonanie wezwania do złożenia dodatkowych oświadczeń lub dokumentów uniemożliwia dokonanie rzetelnej analizy sytuacji finansowej strony (por. postanowienie NSA z dnia 1 marca 2006 r. sygn. akt II OZ 235/06 niepubl.). Bierność wnioskodawcy w tym zakresie należy potraktować jako niewykazanie przesłanek, o których mowa w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 24 marca 2005 r. sygn. akt OZ 128/05 niepubl.).
W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji postanowienia.