Sygnatura:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Hasła tematyczne:
Odrzucenie skargi
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2010-01-18
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Odrzucono skargę
Sędziowie:
Sławomir Wojciechowski /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2010r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. J. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w przedmiocie wydania decyzji o umorzeniu zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych p o s t a n a w i a : odrzucić skargę. WSA/post.1 – sentencja postanowienia
Uzasadnienie wyroku
II SAB/Łd 1/10
UZASADNIENIE
W dniu 30 listopada 2009r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wpłynęła skarga L. J. na postępowanie Wydziału Świadczeń Socjalnych Urzędu Miasta Ł. oraz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. W jej uzasadnieniu wyjaśniła, iż do obu tych organów wystąpiła z wnioskiem o całkowite umorzenie kwoty nienależnie pobranych świadczeń, jednakże w odpowiedzi otrzymała decyzję niezgodną z istotą sprawy.
Skarżąca wezwana do sprecyzowania przedmiotu skargi, w piśmie z dnia 6 grudnia 2009r., oświadczyła, iż skarga dotyczy zarówno Wydziału Świadczeń Socjalnych UM Ł. jak i Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., gdyż oba te organy nie przeprowadziły postępowania wyjaśniającego w sprawie z wniosku o całkowite umorzenie pobranych świadczeń rodzinnych. Wydane zostały jedynie decyzje rozstrzygające o obowiązku zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, a strona wnosiła o umorzenie tych kwot.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze zwróciło uwagę na szereg postępowań administracyjnych prowadzonych w sprawach L. J. Podkreśliło, iż wniosek w sprawie umorzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych wpłynął w dniu 24 listopada 2009r. i do dnia sporządzenia odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Ł. nie wydał rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Stosownie do o art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002r., Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej.
Zgodnie zaś z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4a.
Z powyższego wywieść należy, iż kognicja Sądu ograniczona jest do oceny legalności kwestionowanego skargą aktu lub czynności organów administracji publicznej i obejmuje ocenę prawidłowości zastosowanych przepisów prawa i ich wykładni przez organy administracji. Sąd administracyjny nie jest władny orzekać merytorycznie w danych sprawach, zatem nie ma uprawnienia, by wydać orzeczenie przyznające stronie uprawnienia lub obciążające ją jakimś obowiązkiem opartym na obowiązujących przepisach prawa materialnego.
Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów administracji publicznej jedynie w przypadkach określonych w pkt 1- 4a art. 3 p.p.s.a. Chodzi zatem o bezczynność w sprawach z zakresu administracji publicznej, w których wydawane są decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie oraz inne niż określone wyżej akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, jak również pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.
Zakres działania wojewódzkich sądów administracyjnych w sprawach na bezczynność organów administracji publicznej określony został zatem jedynie w stosunku do wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a p.p.s.a. prawnych form działania tych organów.
Przedmiotem skargi L. J. jest bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w sprawie wniosku strony o umorzenie nienależnie pobranych świadczeń. Skarżąca oczekuje od tegoż organu, aby podjął stosowne rozstrzygnięcie, na skutek, którego nie będzie musiała zwracać kwoty nienależnie pobranych świadczeń. W tym miejscu wyjaśnić trzeba, iż stosownie do art. 30 ust. 9 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006r., Nr 139, poz. 992 ze zm.) organ właściwy, który wydał decyzję w sprawie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, może umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności dotyczące sytuacji rodziny. Organem takim, jak prawidłowo wskazywało Kolegium w odpowiedzi na skargę, jest Prezydent Miasta Ł., występujący jako organ I instancji.
W świetle powyższego wskazać należy, iż Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie jest uprawnione, ani obowiązane do rozpatrzenia wniosku skarżącej o umorzenie nienależnie pobranych świadczeń, jest natomiast organem odwoławczym, który obowiązany będzie rozpoznać ewentualne odwołanie strony od decyzji organu I instancji rozstrzygającej w przedmiocie wniosku o umorzenie nienależnie pobranych świadczeń.
W świetle powyższego stwierdzić należy, iż wniosek skargi nie kwalifikuje się do żadnej z kategorii spraw wskazanych w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a p.p.s.a. W konsekwencji, wobec braku przepisu prawa, który zobowiązywałby Samorządowe Kolegium Odwoławcze do wydania jednego z aktów lub podjęcia czynności wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a p.p.s.a., nie jest prawnie dopuszczalne nałożenie na organ obowiązku rozpatrzenia wniosku skarżącej o umorzenie nienależnie pobranych świadczeń.
Skarga na bezczynność nie może zarzucać ogólnego braku działania organu, ale odnosić się musi do konkretnych jego czynności w konkretnym postępowaniu, niewątpliwie na tym etapie postępowania administracyjnego Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie jest obowiązane do podjęcia jakichkolwiek kroków prawnych.
Z przytoczonych względów Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
ar