Sygnatura:
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-12-21
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Przyznano prawo pomocy w części
Sędziowie:
Anna Zaorska /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie – Anna Zaorska po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi R. L. i A. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia […] października 2009 r. nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku od nieruchomości postanawia – przyznać skarżącym prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych –
Uzasadnienie wyroku
R. L. oraz A. L. (dalej "Skarżący") złożyli w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu wskazali, że są schorowanymi emerytami. Oboje z żoną utrzymują się tylko z emerytur. Żyją bardzo skromnie. Większość pieniędzy przeznaczają na leki.
W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wskazali, że są współwłaścicielami domu jednorodzinnego, nie posiadają oszczędności, ani przedmiotów wartościowych. Jedynym źródłem utrzymania małżonków są świadczenia emerytalne w łącznej kwocie 1.000 złotych.
Odpowiadając na wezwanie Referendarza sądowego do przedstawienia dodatkowych dokumentów i informacji dotyczących stanu majątkowego oraz dochodów, Skarżący oświadczyli, że nie posiadają rachunków bankowych. Ponownie wskazali, iż poza emeryturą nie pobierają żadnych świadczeń. Ich miesięczne wydatki wynoszą: 500 zł żywność, 200 zł leki, 120 zł energia elektryczna, 120 zł gaz, 80 zł podatek od nieruchomości, 50 zł utrzymanie czystości, 400 zł opał na zimę. Wyjaśnili, iż skromne emerytury zmuszają ich do ograniczania wydatków do minimum.
Mając na względzie powyższe zważono, co następuje.
Na podstawie art. 243 § 1 oraz art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej – p.p.s.a.), Sąd może – na wniosek strony – przyznać jej prawo pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. W myśl art. 245 § 2 i § 3 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, a w zakresie częściowym – zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Stosownie do art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Sąd może natomiast zwolnić osobę fizyczną z części kosztów postępowania, jeśli wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
W niniejszej sprawie Skarżący złożyli wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, zatem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym.
Rozpoznanie skargi przez Sąd zależy od uiszczenia wpisu w kwocie 500 zł.
Z oświadczeń Skarżących wynika, iż utrzymują się oni jedynie ze świadczeń emerytalnych, których łączna wysokość wynosi 1.000 zł. Skarżący nie posiadają oszczędności. Żyją bardzo skromnie.
W związku powyższym, stwierdzić należy, iż sytuacja finansowa Skarżących uzasadnia przyznanie im prawa pomocy w zakresie częściowym. Zestawienie wysokości dochodu, którym Skarżący dysponują (1.000 zł) na zaspokojenie potrzeb życiowych dwóch osób, z wysokością cen artykułów pierwszej potrzeby i wielkością przeciętnych potrzeb życiowych jednej osoby prowadzi do wniosku, że wniosek należy uwzględnić. Skarżący nie są w stanie z posiadanych środków pieniężnych ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku w utrzymaniu koniecznym rodziny.
Mając na względzie całość powyższej argumentacji, na podstawie przepisów art. 246 § 1 pkt 2 oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.