Sygnatura:
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie … (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Rada Miasta
Data:
2009-10-12
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Odmówiono przyznania prawa pomocy
Sędziowie:
Mariola Jaroszewska /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. G. na uchwałę Rady Miasta z dnia 26 lutego 2009 r., nr […] w przedmiocie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia odmówić K. G. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym przez zwolnienie od kosztów sądowych.
Uzasadnienie wyroku
K. G. zwrócił się o do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie z kosztów sądowych. Wnioskodawca w oświadczeniu wskazał, iż prowadzi gospodarstwo rolne, z którego dochody nie pozwalają mu na pokrycie kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Utrzymuje się z dochodów z tego gospodarstwa, których wysokość ocenia na kwotę 710 zł miesięcznie. Podał też, iż jest właścicielem domu o powierzchni 200 m2 oraz nieruchomości rolnej o powierzchni 4,23 ha. Oświadczył, iż nie posiada żadnych oszczędności, ani przedmiotów wartościowych. Ponadto wskazał w dokumentach przysłanych na żądanie referendarza sądowego, iż nie posiada rachunków bankowych innych niż nadesłane. Oświadczył, iż na parterze jego domu zamieszkują z nim rodzice. W 2009 r. wnioskodawca otrzymał dopłaty bezpośrednie z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w kwocie 1.840,00 zł. Podniósł, iż posiada zaległości w podatku od nieruchomości oraz w płatnościach za energię. Koszty utrzymania nieruchomości wnioskodawca ocenił na kwotę 500 zł miesięcznie.
Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 14 stycznia 2010 r. odmówił przyznania K. G. prawa pomocy w zakresie częściowym przez zwolnienie od kosztów sądowych. Na powyższe postanowienie K. G. wniósł w ustawowym terminie sprzeciw kwestionujący ocenę jego sytuacji majątkowej. Wskazuje, iż dochody ze sprzedaży warzyw są sezonowe, a z powodu "długiej zimy" ponosi tylko koszty. Nie może również czerpać pożytków z wynajmu pokojów, ponieważ są niewykończone. Oświadcza, iż rodzice prowadzą osobne gospodarstwo domowe, wprawdzie część rachunków wystawiona została na jego rodziców, ale to on jest zobowiązany do ich zapłaty. Otrzymana dopłata z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa została przeznaczona na spłatę kredytu klęskowego. Obecny stan zadłużenia wynosi 20.000,00 zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
W myśl przepisu art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), dalej p.p.s.a., w związku z wniesieniem sprzeciwu, postanowienie Referendarza sądowego z dnia 14 stycznia 2010 r. utraciło moc, wobec czego wniosek o przyznanie prawa pomocy przechodzi do właściwości sądu.
Stosownie do treści art. 245 p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym (§ 1). Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 2). Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 3). Częściowe zwolnienie od opłat lub wydatków może polegać na zwolnieniu od poniesienia ułamkowej ich części albo określonej ich kwoty pieniężnej (§ 4).
Według przepisu art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje
1) w zakresie całkowitym – gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania
2) w zakresie częściowym – gdy wykaże nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Celem ustanowienia instytucji prawa pomocy jest zapewnienie osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej faktycznej, realizacji konstytucyjnego prawa do sądu wyrażonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Przyznanie prawa pomocy oznacza, że ciężar kosztów postępowania w zakresie objętym prawem pomocy poniesie zamiast strony budżet państwa. Jako instytucja o charakterze wyjątkowym, przyznanie prawa pomocy może mieć zastosowanie tylko wobec osób, które znajdują się w bardzo trudnej sytuacji materialnej, w szczególności – osób ubogich, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia, bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe. W realiach RP prawo pomocy, według Sądu powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku. Zatem, rzeczą wnioskodawcy jest wykazanie, że jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa była powyżej. Tym samym, na wnioskodawcy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie sądu w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę wykazane.
W niniejszej sprawie przedmiotem wniosku jest zwolnienie od kosztów sądowych, co wyczerpuje żądanie przyznania pomocy w zakresie częściowym. W ocenie Sądu skarżący nie wykazał, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Przedstawione przez wnioskodawcę okoliczności, dotyczące dochodów, jakie uzyskuje w prowadzonym gospodarstwie domowym wskazują, że miesięczny dochód wnioskodawcy kształtuje się na poziomie co najmniej 900 zł, co wynika z uzyskanego dochodu wskazanego w oświadczeniu oraz z dopłat bezpośrednich. Posiada majątek w postaci dużego domu i nieruchomości rolnej, z której uzyskuje dochody. Jest przy tym osobą młodą, niemającą nikogo na utrzymaniu, a zatem z osiąganych dochodów stać go na pokrycie kosztów sądowych w niniejszej sprawie, które na obecnym etapie obejmują wpisu sądowego od skargi w wysokości 300 zł. Dokonując oceny sytuacji skarżącego nie można pominąć okoliczności, że zamieszkują z nim jego rodzice, których dochodów nie wyjawił w treści formularza PPF, a wystawiane na nazwisko rodziców rachunki wskazują, iż rodzice partycypują w kosztach utrzymania domu, a zatem są one proporcjonalnie mniejsze niż podawane przez wnioskodawcę. Twierdzenia zawarte w tym zakresie sprzeciwie Sąd uznaje za gołosłowne i niewiarygodne.
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku strony, bowiem nie przedstawiła ona nowych okoliczności, które mogłyby skutkować odmienną oceną jego sytuacji materialnej i rodzinnej w kontekście istnienia przesłanek przyznania prawa pomocy.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.