II SAB/Ol 2/10 – Postanowienie WSA w Olsztynie


Sygnatura:
6143 Sprawy kandydatów na studia i studentów
Hasła tematyczne:
Odrzucenie skargi
Skarżony organ:
Rektor Uniwersytetu/Politechniki/Akademii
Data:
2010-01-27
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Treść wyniku:
Odrzucono skargę
Sędziowie:
Adam Matuszak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2010r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. P. na bezczynność Wydziałowej Komisji Stypendialnej Wydziału "[…]" w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie pomocy materialnej postanawia odrzucić skargę. WSA/post.1 – sentencja postanowienia

Uzasadnienie wyroku

M. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na bezczynność Wydziałowej Komisji Stypendialnej Wydziału "[…]" Uniwersytetu "[…]" w rozpoznaniu wniosku o przyznanie pomocy materialnej w postaci stypendium socjalnego. W uzasadnieniu wskazał, iż obowiązkiem organu jest skonkretyzowanie odpowiedzi na wniosek w formie decyzji administracyjnej. Dlatego też bezzasadne kwestionowanie przez organ złożonego załącznika do wniosku (umowy alimentacyjnej) i wzywanie go do uzupełnienia wniosku jest niezgodne z jakimkolwiek postępowaniem i narusza prawo. Podniósł, że ewentualna odmowa przyznania studentowi pomocy materialnej musi przybrać formę decyzji administracyjnej.
W odpowiedzi na skargę Rektor Uniwersytetu wniósł o jej odrzucenie. W uzasadnieniu podniósł, że świadczenia pomocy materialnej przyznawane są przez Wydziałowe Komisje Stypendialne oraz Uczelnianą Komisję Stypendialną, a organy te są powoływane odpowiednio przez Dziekana i Rektora "[…]". Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, dlatego też wnosi o odrzucenie skargi z uwagi na niewyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu środków zaskarżenia. Skarżący nie złożył bowiem, zgodnie z dyspozycją art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.), zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie do organu wyższego stopnia, tj. odwoławczej komisji stypendialnej. W związku z powyższym, strona nie spełniła wymogu formalnego uprawniającego do złożenia skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 173 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005r. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) student może ubiegać się o pomoc materialną ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie i państwa w formie stypendium socjalnego. W uczelni posiadającej podstawowe jednostki organizacyjne świadczenie to jest przyznawane na wniosek studenta przez kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej (art. 175 ust. 1), od którego decyzji przysługuje odwołanie do rektora uczelni (art. 175 ust. 2). Na wniosek właściwego organu samorządu studenckiego kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej lub rektor swoje uprawnienia przekazują odpowiednio komisji stypendialnej lub odwoławczej komisji stypendialnej (art. 175 ust. 3). Powyższe przepisy znajdują odzwierciedlenie w § 2, § 3, § 6 regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów Uniwersytetu "[…]" w "[…]". Komisja stypendialna nosi nazwę Wydziałowej Komisji Stypendialnej, zaś odwoławcza komisja stypendialna nazwę Uczelnianej Odwoławczej Komisji Stypendialnej.
Wskazać należy, iż zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a, tj. w sprawach skarg na decyzje administracyjne; postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę, co do istoty; postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. W przytoczonych przepisach chodzi wyłącznie o sytuacje, w których organy administracji pozostają w bezczynności w rozpatrywaniu indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, w których wszczęto postępowanie administracyjne.
W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że bezczynność zachodzi wówczas, gdy w ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub opieszale prowadził postępowanie i mimo ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie stosownego aktu albo nie podjął odpowiedniej czynności z zakresu administracji publicznej.
Z treści skargi złożonej w niniejszej sprawie wynika, że skarżący kwestionuje brak podjęcia przez Wydziałową Komisję Stypendialną decyzji w przedmiocie przyznania, lub odmowy przyznania, stypendium socjalnego.
Wskazać w związku z tym należy, że zgodnie z art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a. skargę, a więc także skargę na bezczynność organu, można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przez organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie zaś środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przewidziany w ustawie. Zgodnie z art. 52 § 3 p.p.s.a., jeśli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.) można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa. Stosownie do art. 52 § 4 p.p.s.a. w przypadku innych aktów, jeśli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Przy czym termin 14-dniowy, wskazany w § 3 tego artykułu nie ma zastosowania.
Art. 37 § 1 k.p.a. stanowi, że na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. lub ustalonym w myśl art. 36 k.p.a. stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Zażalenie to ma szczególny charakter, gdyż kwestionuje jedynie pewien stan faktyczny i prawny wywołany, zdaniem strony, opieszałością organu.
Dla skutecznego wniesienia do sądu administracyjnego skargi na bezczynność organu konieczne było więc wcześniejsze złożenie zażalenia do Uczelnianej Odwoławczej Komisji Stypendialnej, jako organu wyższego stopnia w stosunku do Wydziałowej Komisji Stypendialnej. Wniesienie przez stronę skarżącą zażalenia w trybie art. 37 § 1 k.p.a. jest więc warunkiem dopuszczalności skargi na bezczynność organu pierwszej instancji.
Ponieważ skarżący nie wykazał, że złożył takie zażalenie i zostało ono rozpoznane (powyższe nie wynika z akt sprawy), należało uznać, że zachodzi niedopuszczalność skargi wskazana w art. 58 § 1 pkt 6 ustawy p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.