Sygnatura:
645 Sprawy nieobjęte symbolami podstawowymi 601 644 oraz od 646-652
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:

Data:
2010-01-18
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Treść wyniku:
Oddalono wniosek o ustanowienie adwokata
Sędziowie:
Stanisław Śliwa /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2010r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku C. U. o ustanowienie adwokata w sprawie z jej skargi w przedmiocie przywrócenia prawa do korzystania z działki nr […] położonej w K. – postanawia – odmówić ustanowienia dla C. U. adwokata

Uzasadnienie wyroku

W sprawie ze swej skargi w przedmiocie przywrócenia prawa do korzystania
z działki nr […] położonej w K. C. U. złożyła w dniu 5 stycznia 2010r. wniosek
o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata bądź radcy prawnego. W jego uzasadnieniu podała, że we wspólnym gospodarstwie domowym pozostaje wraz z mężem Z. Utrzymują się z pobieranych świadczeń emerytalnych
w kwotach: 1838,52 zł (skarżąca) oraz 1473,28 zł (mąż skarżącej). Na posiadany przez nich majątek składa się dom o powierzchni 96 m.kw. oraz budynek gospodarczy przeznaczony na przechowywanie opału. Wnioskodawczyni zwróciła uwagę, iż do czasu, gdy mogła korzystać z działki, której dotyczy niniejsza sprawa uzyskiwała z niej produkty żywnościowe, natomiast w chwili obecnej musi je kupować, z czym związana jest trudność wobec nieposiadania przez nią samochodu.
Postanowieniem z dnia 1 lutego 2010r. Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie odmówił uwzględnienia wniosku skarżącej
W ustawowym terminie C. U. złożyła sprzeciw odnośnie powyższego orzeczenia, dokonując jednocześnie modyfikacji swego żądania poprzez wnioskowanie jedynie o ustanowienie adwokata. W motywach podniosła okoliczności tożsame z tymi przedstawionymi we wniosku z dnia 5 stycznia 2010r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skuteczne złożenie przez skarżącą sprzeciwu od wymienionego wyżej postanowienia Referendarza sądowego z dnia 1 lutego 2010r. spowodowało utratę jego mocy i konieczność rozpoznania wniosku C. U. na nowo. Wskazuje na to treść art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), określanej dalej jako P.p.s.a.
Z uwagi na fakt, iż wnioskodawczyni zmodyfikowała swe żądanie, domagając się obecnie ustanowienia adwokata, należy uznać, iż jej zamiarem jest uzyskanie częściowego prawa pomocy.
Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy w tym zakresie uzależnione jest od wykazania przez wnioskujący podmiot, iż nie jest w stanie pokryć pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego siebie
i rodziny. Treść powołanego artykułu wskazuje wprost, iż obowiązek przedstawienia wszelkich okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania udzielenia prawa pomocy spoczywa na wnioskodawcy. Chcąc zatem, by Sąd uwzględnił jego żądanie, składający wniosek winien w sposób dostatecznie dokładny wyjaśnić swą sytuację materialno-bytową.
Instytucja prawa pomocy ma bowiem wyjątkowy charakter i mogą z niej korzystać osoby o rzeczywistych trudnościach finansowych, które uniemożliwiają im realizację prawa do sądu. Wskazuje na to brzmienie art. 199 P.p.s.a., zgodnie z którym strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.
Uwzględniając powyższe Sąd uznał, iż C. U. nie spełnia przesłanki określonej w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., warunkującej uwzględnienie złożonego przez nią wniosku. Należy bowiem mieć na uwadze, iż ma ona wraz z mężem zaspokojone potrzeby mieszkaniowe. Nadto uzyskują oni stałe dochody, które mogą przeznaczyć na realizację własnych potrzeb, nie mając nikogo na utrzymaniu.
Należy również wskazać, że wnioskodawczyni nie wskazała ani we wniosku ani też
w sprzeciwie, którego treść jest tożsama z treścią tego wniosku, jakie uzasadnione potrzeby nie mogłyby być zaspokojone w razie konieczności pokrycia kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. W tym miejscu warto zaznaczyć, iż brak możliwości zaspokojenia tylko potrzeb o charakterze podstawowym (jedzenia, mieszkania, leczenia) mógłby być brany pod uwagę przy ocenie wniosku o prawo pomocy.
Z wyłożonych względów orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 260 P.p.s.a.