Sygnatura:
6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:

Skarżony organ:
Dyrektor Izby Celnej
Data:
2007-10-17
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Barbara Rennert /sprawozdawca/
Jacek Jaśkiewicz /przewodniczący/
Stefan Kowalczyk

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędziowie Sędzia WSA Stefan Kowalczyk Asesor WSA Barbara Rennert(spr.) Protokolant Referent stażysta Grzegorz Oracz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi "QS" Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia […] r. nr […] w przedmiocie wartości celnej towaru oraz podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

W dniu […] września 2007 r. "QS" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia […] sierpnia 2007 r. nr […] utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia […] lutego 2007 r. nr […] uznającą zgłoszenie celne z dnia […] marca 2004 r. nr […] za nieprawidłowe w części dotyczącej wartości towaru, wartości pozycji, wartości statystycznej podstawy opłat, stawki celnej, kwoty długu celnego, określenia kwoty podatku od towarów i usług.
Z akt sprawy wynika, że:
Jednolitym dokumentem administracyjnym SAD z dnia […] marca 2004 r. nr […] dokonano zgłoszenia 30326 mb i 28288 mb tkaniny poliestrowej (pozycja 1 i 2), pochodzącej z Chin i Indonezji, którą objęto procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym. W zgłoszeniu zadeklarowano towar wg kodu PCN 54076990 0, a stawkę celną konwencyjną w wysokości 9 %.
Do dokumentu tego dołączono świadectwa pochodzenia wwożonego towaru nr […] z dnia […] lutego 2004 r. (Indonezja), nr […] z dnia […] lutego 2004 r. (Indonezja) oraz nr […] z dnia […] lutego 2004 r. (Chiny).
W dniu […] września 2006 r. organ celny przeprowadził u skarżącej kontrolę dokumentacji księgowej, handlowej i bankowej firmy stwierdzając, iż w dokumentacji bankowej firmy ujawniono przelewy bakowe, które wskazują, że skarżąca zapłaciła za importowane towary więcej, niż to wynika z faktur załączonych do dokumentu SAD.
W aktach administracyjnych znajdują się kserokopie dwóch pism Izby Celnej (k. 59 i 60) – z dnia […] sierpnia 2005 r. i […] lutego 2006 r., sporządzone w języku angielskim i kierowane do […]. Na k. 57 znajduje się kserokopia książki nadawczej z potwierdzeniem nadania w dniu […] sierpnia 2005 r. pisma z dnia […] sierpnia 2005 r.
Postanowieniem z dnia […] listopada 2006 r. Naczelnik Urzędu Celnego wszczął postępowanie celne w zakresie stawki celnej, naliczenia kwoty długu celnego oraz kwoty podatku od towarów i usług dla towaru objętego pozycją 2 w/w zgłoszenia celnego. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, iż organ do którego skierowano świadectwo pochodzenia towaru objętego pozycją 2 celem jego weryfikacji nie udzielił odpowiedzi w terminie 10 miesięcy. Natomiast w dniu […] grudnia 2006 r. postanowił rozszerzyć przedmiot postępowania o postępowanie celne i podatkowe w zakresie ceny faktycznie zapłaconej przez zgłaszającego, a w konsekwencji w zakresie określenia właściwej kwoty długu celnego i podatku VAT dla w/w towaru.
W dniu […] grudnia 2006 r. skarżąca wniosła o doręczenie kserokopii świadectwa pochodzenia wraz z kopiami całości korespondencji dotyczącej weryfikacji. Jednocześnie wniosła o zawieszenie postępowania celnego na okres dwóch miesięcy.
W dniu […] grudnia 2006 r. organ I instancji otrzymał pismo skarżącej, w którym Spółka wskazała, iż realizacja przelewów bankowych na kwoty wyższe niż wynikające z faktur nastąpiła wskutek omyłki pracownika, przedkładając pismo do kontrahenta z dnia 11 października 2006 r. o uzgodnieniu salda do nadpłat dokonanych w 2005 r. w kwocie 57.964,28 USD. Do kolejnego pisma dołączyła m. in. informację o wymierzeniu pracownikowi odpowiedzialnemu za prowadzenie dokumentacji i regulowanie wpłat.
Naczelnik Urzędu Celnego decyzją z dnia […] lutego 2007 r. nr […] uznał zgłoszenie celne z dnia […] marca 2004r. nr […] za nieprawidłowe w części wartości towaru, wartości pozycji, wartości statystyczne, podstawy opłat, stawki kwoty długu celnego oraz kwoty podatku od towarów i usług od towaru objętego zakwestionowanym zgłoszeniem celnym, dokonując jednocześnie ponownego ich naliczenia. Zastosowano stawkę autonomiczną w wysokości 30 %, a także obciążono skarżącą odsetkami wyrównawczymi za okres od dnia […] marca 2004 r. do dnia […] lutego 2007 r. w kwocie 2.546 zł. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż towar będący przedmiotem niniejszego postępowania objęty jest wykazem stanowiącym załącznik nr 3 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r., a więc pochodzenie tego towaru musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia. Ponieważ w ciągu 10 miesięcy od dnia skierowania świadectwa nr […] z dnia […] lutego 2004 r. do weryfikacji, organy wystawiające przedmiotowe świadectwo nie udzieliły stosownej odpowiedzi, świadectwo pochodzenia uznano, zgodnie z § 20a ust. 2 w/w rozporządzenia, za nieprawidłowe do potwierdzenia pochodzenia towaru i dlatego zastosowano stawkę autonomiczną.
Nadto organ I instancji wskazał, iż za importowany towar zgłoszony w pozycji 1 dokumentu SAD skarżąca faktycznie zapłaciła 26.956 USD, dokonując wpłaty dwoma przelewami bankowymi – z kwietnia i sierpnia 2005 r. Skreślenia i dopiski naniesione przez biuro księgowe na zgromadzonych w sprawie wyciągach bankowych i przelewach oraz potwierdzeniu wykonania operacji bankowej nie mogą być zaakceptowane, ponieważ wszelkie korekty dokumentów bankowych i finansowych mogą być dokonywane, z zachowaniem odpowiednich procedur, jedynie przez pracowników i instytucji, które je wystawiły. Zatem wszelkie korekty wyciągów bankowych, pism firmy zagranicznej i przelewów zagranicznych dokonane przez biuro księgowe nie mogą być przyjęte i nie zmieniają tym samym treści tych dokumentów. Omyłkowa (wg strony) wpłata w wysokości 12.000 USD została w całości zaliczona przez biuro księgowe na poczet należności wynikających z innych faktur, natomiast nie została rozliczona w myśl wymogów przewidzianych w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe. W przelewach bankowych z kwietnia i sierpnia 2005 r. w tytule płatności została podana faktura nr […] i z tego tytułu uiszczono kwotę 26.956 USD. Skarżąca nie przedłożyła dokumentów bankowych, w których wpłatę na rzecz firmy sprzedającej pomniejszono o nadpłatę powstałą przy płatnościach za fakturę nr […]. Organ zauważył także, iż wielokrotne pomyłki pracownika skarżącej w płatnościach za 2005 r. powodujące znaczną nadpłatę nie mogły być niezauważone przez księgowość firmy. Niemożliwe jest zaksięgowanie wpłaty za fakturę już zapłaconą. Już po pierwszej pomyłce pracownika w dokonywanych wpłatach zagranicznych powinno natychmiast dojść do naprawienia błędu i sprostowania tytułu wpłaty, a tymczasem stan taki był tolerowany i doszło do znacznej nadpłaty. Przez ponad rok od przedmiotowych wpłat kontrahent zagraniczny nie stwierdził u siebie tej nadpłaty. Dopiero po kontroli celnej pracownik został przez skarżącą ukarany naganą, a kontrahent zagraniczny przesłał pismo z […] października 2006 r.
Natomiast z uwagi na zapis § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych (Dz. U. Nr 155, poz. 1515) odsetki wyrównawcze naliczono od kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą należną a kwotą pobraną, uznając iż kwota wynikająca z długu celnego została zarejestrowana na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych danych podanych w zgłoszeniu celnym przez zgłaszającego. Określając kwotę należnego podatku VAT zastosowano obowiązujący w dniu dokonania zgłoszenia celnego stan prawny wynikający z ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
Powyższą decyzję skarżąca otrzymała w dniu 20 lutego 2007 r., a w dniu 6 marca 2006 r. złożyła od niej odwołanie, wnosząc o jej uchylenie w całości oraz umorzenie postępowania albo przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W uzasadnieniu odwołania wskazała, iż organ celny winien wykazać się szczególną starannością i rzetelnością w weryfikowaniu świadectw pochodzenia, a w niniejszej sprawie prośba o weryfikację nie została przesłana na właściwy adres organu wystawiającego świadectwo. Wskazując w odwołaniu właściwy jej zdaniem adres, Spółka podniosła, iż skierowanie wniosku na adres niewłaściwy było najprawdopodobniej powodem braku odpowiedzi, za co skarżąca nie może ponosić negatywnych konsekwencji.
Nadto skarżąca wskazała, iż omyłkowa wpłata 12.000 USD została w całości zaliczona na poczet nieuregulowanych przez nią należności wynikających z innych faktur, o czym świadczy treść pisma z […] października 2006 r. Wszelkich korekt dokumentów bankowych i finansowych dokonało biuro księgowe, które ma pełne uprawnienia do ich dokonywania, ponieważ prowadzi księgowość skarżącej.
Decyzją z dnia […] sierpnia 2007 r. nr […] Dyrektor Izby Celnej zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż w kontrola posimportowa przeprowadzona u skarżącej wykazała, że Spółka nie ujawniła wszystkich kosztów związanych z importem towarów. Omyłki pracownika skarżącej są wielokrotne, a skreślenia i dopiski naniesione informacyjnie przez biuro księgowe na wyciągach bankowych i przelewach oraz potwierdzeniu wykonania operacji bankowych nie zmieniają treści tych dokumentów. Skarżąca nie przedłożyła dokumentów bankowych, w których wpłatę na rzecz sprzedającego pomniejszono o nadpłatę powstałą przy płatnościach za fakturę nr […].
Organ odwoławczy wskazał także, iż w niniejszej sprawie w celu zastosowania stawki celnej konwencyjnej pochodzenie towarów mogło być udokumentowane jedynie świadectwem pochodzenia. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do autentyczności świadectwa pochodzenia organy celne mogły wysłać świadectwo pochodzenia do weryfikacji do organu je wystawiającego. W przedmiotowej sprawie takim organem jest Ministerstwo Handlu Republiki Indonezji. Adres, na który wysłano wniosek weryfikacyjny wynika z wykazu wzorów i adresów uzyskanych z w/w Ministerstwa za pośrednictwem Ministerstwa Finansów. Dlatego też nie jest możliwe aby wniosek o weryfikację mógł być wysłany na adres wskazany przez Spółkę w odwołaniu.
Powyższą decyzję Spółka otrzymała w dniu […] sierpnia 2007 r., a w dniu września 2007 r. zaskarżyła ją do tut. Sądu, wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w całości i umorzenie postępowania w sprawie oraz zasądzenie od strony przeciwnej na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzuciła rażące naruszenie przepisu art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z przepisem art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne i przepisem art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. – Kodeks celny, poprzez skierowanie przez organ celny świadectwa pochodzenia towaru nr […] w celu jego weryfikacji na niewłaściwy adres organu wystawiającego to świadectwo, co skutkowało brakiem merytorycznego rozpoznania przez organy Indonezji wysłanego świadectwa i w związku z powyższym nieotrzymaniem przez organ celny odpowiedzi w tym zakresie; rażące naruszenie § 20a ust. 1 i 2 rozporządzenia z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów (…), poprzez skierowanie przez organ celny świadectwa pochodzenia towaru w celu jego weryfikacji na niewłaściwy adres organu wystawiającego to świadectwo, co skutkowało brakiem merytorycznego rozpoznania przez organy Indonezji wysłanego świadectwa i w związku z powyższym nieotrzymaniem przez organ celny odpowiedzi w tym zakresie oraz rażące naruszenie przepisu art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z przepisem art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne i przepisem art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. – Kodeks celny, poprzez ustalenie przez organ celny, że za towar objęty zgłoszeniem celnym skarżąca zapłaciła kwotę znacznie wyższą niż zadeklarowana w tym zgłoszeniu.
W uzasadnieniu skargi Spółka wskazała, iż wysłane świadectwo pochodzenia do weryfikacji na niewłaściwy adres instytucji je weryfikującej nie było najprawdopodobniej w ogóle merytorycznie rozpoznane i dlatego organ celny nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Skarżąca stwierdziła, iż w żadnym wypadku nie może ponosić negatywnych konsekwencji wysłania przez organ celny wniosku weryfikacyjnego na błędny adresy tylko z tego powodu, że organ korzysta jedynie z listy prowincjonalnych i centralnych agend instytucji przekazaną temu organowi w październiku 2004 r. Mając na uwadze w szczególności regulację § 20a ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia organ celny powinien wykazać szczególną uwagę i staranność przy prowadzeniu postępowania w tym zakresie, albowiem przy wysłaniu wniosku weryfikacyjnego do instytucji zagranicznej na błędny adres jest pewne, że instytucja ta nie udzieli organowi celnemu żadnej odpowiedzi, z tej prostej przyczyny – taki wniosek do niej po prostu nigdy nie dotarł.
Odnośnie kwot uiszczonych za sprowadzony towar skarżąca wskazała, iż przy tak dużej ilości importowanych przez nią towarów, często dochodzi do sytuacji, w której wskutek omyłki pracownika skarżącej powstają nadpłaty w rozliczeniach finansowych między Spółką a jej kontrahentami, które następnie zaliczane są na poczet kolejnych, wystawionych przez kontrahenta faktur. Błąd pracownika w tym zakresie poprawia księgowość przez naniesienie na dokumentację księgową ewentualnych korekt i dopisków celem rozliczenia wszelkich transakcji handlowych. Wymogi stawiane przez prawo dewizowe nie mają żadnego znaczenia.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy powołał się na dotychczasową argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie skargi. Dodatkowo wskazał, iż adres instytucji, do której wysłano świadectwo pochodzenia był i jest prawidłowy, o czym świadczy pismo Ministerstwa Finansów z
1 sierpnia 2006 r.
W styczniu 2008 r. skarżąca przedłożyła kserokopię pisma Ambasady RP z dnia […] stycznia 2008 r., z którego wynika, iż Ambasada otrzymała pismo od […], w którym potwierdzono autentyczność świadectwa pochodzenia nr […] z dnia […] lutego 2004 r. Dołączono także kserokopię pisma w/w organu weryfikującego sporządzonego w języku bahasa, a będącego załącznikiem do pisma Ambasady. Z pisma Ambasady wynika, iż dokonała ona nieautoryzowanego tłumaczenia tego pisma.
Sąd zważył:
Skarga okazała się niezasadna.
Na wstępie należy wyjaśnić, iż w myśl art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623 z późn. zm.) do spraw dotyczących długu celnego, który powstał przed dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej, stosuję się przepisy dotychczasowe. Cytowane uregulowanie dotyczy przepisów prawa materialnego i w niniejszej sprawie winny być stosowane przepisy obowiązujące w chwili powstania długu celnego tj. w dniu […] marca 2004 r.
Z art. 13 § 1 i 6 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (Dz. U. Nr 160, poz. 1084 z późn. zm.), obowiązującego w dacie powstania długu celnego, wynika, iż cła określane są na podstawie taryfy celnej, którą w drodze rozporządzenia ustanawia Rada Ministrów. Zatem w dacie powstania długu celnego obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz. U. Nr 219, poz. 2153), która stanowi załącznik do tego rozporządzenia. Zgodnie z przepisami art. 15 cyt. wyżej Kodeksu celnego niepreferencyjne pochodzenie towarów określa się w celu m. in. stosowania taryfy celnej, a reguły ustalania takiego pochodzenia określają art. 16 -19. Dokonywane jest ono przez organ celny na podstawie dowodu pochodzenia towarów (art. 19 § 1), przy czym Rada Ministrów została zobligowana do określenia w drodze rozporządzenia listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia. Rozporządzenie to zostało wydane w dniu 15 października 1997 r. i dotyczyło określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz. U. Nr 130, poz. 851 z późn. zm.). W §11 pkt 1 ustalono, iż pochodzenie towarów wymienionych w "Wykazie nr 3" musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia.
Bezspornym w sprawie jest, iż importowany przez skarżącą towar wymieniony jest w "Wykazie nr 3". Świadectwo pochodzenia towaru jest zatem podstawą zastosowania właściwej stawki celnej w związku ze zróżnicowaniem stawek taryfy celnej. Warunkiem skorzystania przez skarżącą ze stawki konwencyjnej było udokumentowanie pochodzenia towaru świadectwem pochodzenia. Winno ono, w myśl § 13 ust. 1 cyt. wyże rozporządzenia, spełniać łącznie warunki wymieniane w tym przepisie. Prawidłowo wystawione świadectwo pochodzenia w kraju, z którego dokonano wywozu towaru jest uznawane przez organ celny za dowód pochodzenia towaru.
Przepis § 20a ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia pozwala organowi celnemu na skierowanie świadectwa pochodzenia do weryfikacji do organu je wystawiającego w celu sprawdzenia autentyczności tego świadectwa lub prawidłowości danych w nim zawartych. Jednakże zgodnie z ust. 2 tego przepisu, jeżeli organ, do którego skierowano świadectwo w celu jego weryfikacji, nie udzieli odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku o weryfikację, dokument uznaje się za nieprawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru. Z zapisu tego wyraźnie wynika, iż to importer ponosi niekorzystne konsekwencje nieudzielenia odpowiedzi przez organ weryfikujący świadectwo, bez względu na powód, dla którego odpowiedzi tej nie udzielono. Jednocześnie, sam importer nie może kierować świadectwa do weryfikacji, ponieważ tryb ten, zgodnie z cyt. wyżej § 20a ust. 1, zastrzeżony został dla organu celnego. W tej sytuacji należy zgodzić się ze skarżącą, iż organy celne dokonując weryfikacji, winny dochować szczególnej staranności przy stosowaniu procedury weryfikacyjnej.
W niniejszej sprawie skarżąca w odwołaniu od decyzji organu I instancji wskazywała, iż wniosek o weryfikację został skierowany na niewłaściwy adres, podając, według niej właściwy adres. Nie wyjaśniła przy tym skąd dysponuje tym "właściwym" adresem i dlaczego adres, na który wniosek weryfikacyjny przesłał organ celny jest nieprawidłowy. O wadliwości tego adresu nie może bowiem świadczyć jedynie fakt, iż organ do którego skierowano wniosek weryfikacyjny przez wiele miesięcy nie udzielił na niego odpowiedzi.
Niezrozumiałe są natomiast twierdzenia skarżącej, jakoby organ celny bezpodstawnie odmawiając przesłania świadectwa na wskazany przez nią adres, zasłaniał się wyłącznie tym, że wnioski weryfikacyjne kierowane są do instytucji, które je wystawiły, zgodnie z listą prowincjonalnych i centralnych agend instytucji przekazaną organowi celnemu pismem z dnia […] października 2004 r. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, jak i z odpowiedzi na skargę, wynika jedynie, iż adres, na który został wysłany wniosek weryfikacyjny wynika z wykazu wzorów i adresów uzyskanych z Ministerstwa Handlu Republiki Indonezji, przekazanych za pośrednictwem Ministerstwa Finansów.
Należy zatem stwierdzić, iż skarżąca nie wykazała aby adres, na który skierowano wniosek weryfikacyjny był adresem błędnym. Nie zmienia tego także pismo jakie skarżąca otrzymała z Ambasady RP, z załączonym do niego pismem w języku obcym. Należy zwrócić uwagę, iż żadne z tych pism nie pochodzi od organu wystawiającego sporne świadectwo, a tylko ten organ, w świetle przepisów § 20a cyt. wyżej rozporządzenia, może stwierdzić miarodajnie jego autentyczność.
Sąd nie podzielił także zarzutów skarżącej odnośnie ustalenia przez organy celne, że za towar opisany w poz. 1 w/w zgłoszenia celnego zapłaciła znacznie wyższą kwotę niż zadeklarowana w tym zgłoszeniu. Argumenty organów celnych należy uznać za logiczne i trafne. Skarżąca nie może bronić się jedynie tym, że dokonanie drugiego przelewu (w sierpniu 2005 r.) nastąpiło wskutek omyłki jej pracownika, a kwota ta została rozliczona w stosunku do innych należności. Gdyby przyjąć, iż pracownik istotnie się pomylił, to logicznym jest, że kwota nadpłaty winna zostać zauważona nie tylko u skarżącej, ale i u jej wierzyciela. Natomiast suma 12.000 USD, nadpłacona przez skarżącą przez okres ponad roku nie została przez żadną ze stron kontraktu handlowego dostrzeżona. Co więcej, z pisma kontrahenta z dnia […] października 2005 r. wynika, iż w 2005 r. skarżąca dokonała nadpłaty na łączną kwotę 57.964,28 USD. Dopiero kontrola postimportowa (co zasadnie zauważył organ celny) zwróciła uwagę skarżącej na te omyłki. Nie wydaje się prawdopodobne, aby w prowadzącej działalność gospodarczą firmie nadpłaty na tak dużą kwotę przez wiele miesięcy pozostały niezauważone.
Nie do zaakceptowania jest także sposób "prostowania" tej omyłki pracownika skarżącej. Odręczne zapiski na dokumentach bankowych i finansowych nie mogą stanowić podstawy do uznania, iż nadpłata kwoty 12.000 USD wynika z takiej właśnie omyłki. Aby kwestię tę uregulować pod względem choćby księgowym, skarżąca dokonując korekt (a właściwie działające w jej imieniu biuro księgowe) winna na tę okoliczność sporządzić właściwe dokumenty księgowe (czego nie uczyniono), a nie dokonywać odręcznych zapisków na dokumentach. Zapiski te nie mogą być dowodem na omyłkowe zapłacenie kwoty 12.000 zł. Faktu tego nie zmieni nawet pismo kontrahenta, w którym wskazuje on w jaki sposób rozliczył te pieniądze. W dokumentacji skarżącej one nadal przypisane są do faktury nr […].
Zauważyć należy, iż w myśl art. 262 powołanego wyżej Kodeksu celnego do postępowania w sprawach celnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 12 oraz przepisy działu IV ustawy – Ordynacja podatkowa. Zatem, zgodnie z przepisem art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) postępowanie celne winno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów celnych, z art. 122 Ordynacji podatkowej wynika obowiązek podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Analizując akta administracyjne Sąd nie stwierdził, organy celne naruszyły w/w przepisy.
Zważywszy powyższe, Sąd stwierdził, iż nie doszło do naruszenia wskazanych w skardze przepisów, dlatego też na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę tę oddalił.
Na marginesie należy jedynie zauważyć, iż odmowa zawieszenia postępowania celnego winna nastąpić w formie postanowienia, a nie w uzasadnieniu merytorycznej decyzji organu I instancji, do którego wniosek o zawieszenie postępowania został złożony. W ocenie Sądu uchybienie to nie mogło mieć jednak istotnego wpływu na wynik sprawy.
( – ) Barbara Rennert ( – ) Jacek Jaśkiewicz ( – ) Stefan Kowalczyk