Sygnatura:
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne:
Wstrzymanie wykonania aktu
Sygn. powiązane: I SA/Po 786/09
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2010-01-15
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Oddalono zażalenie
Sędziowie:
Grażyna Nasierowska /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia del. WSA : Grażyna Nasierowska po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 30 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 786/09 w zakresie oddalenia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 3 lipca 2009 r. nr […] w przedmiocie odpowiedzialności spadkobiercy za zaległości podatkowe spadkodawcy z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. postanawia oddalić zażalenie.
Uzasadnienie wyroku
Zaskarżonym postanowieniem z 30 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 786/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy
z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej – p.p.s.a.), oddalił wniosek M. B. o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 3 lipca 2009 r.
W uzasadnieniu postanowienia, Sąd I instancji wskazał, iż wniosek
o wstrzymanie wykonania decyzji jest ogólnikowy i nie wyjaśnia precyzyjnie, w jaki sposób wykonanie zaskarżonego aktu wpłynie na sytuację finansową Skarżącej. Skarżąca nie tłumaczy w szczególności, dlaczego uważa, że wspomniany brak wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu będzie stanowił zagrożenie dla jej sytuacji finansowej. Sąd I instancji zauważył również, że wstrzymanie wykonania aktu administracyjnego stanowi wyjątek od zasady wykonania decyzji i tylko
w wyjątkowych, uzasadnionych przez stronę sytuacjach może znaleźć zastosowanie.
W ocenie Sądu I instancji, na podstawie zawartych we wniosku ogólnikowych stwierdzeń dotyczących sytuacji Skarżącej nie sposób było uznać, że ma ona charakter wyjątkowy i że w konsekwencji zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W zażaleniu na powyższe postanowienie Skarżąca wniosła o jego uchylenie
w całości i rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem. W ocenie Skarżącej, Sąd I instancji obowiązany był czuwać nad tym, by strona działająca bez profesjonalnego pełnomocnika nie poniosła szkody z powodu nieznajomości prawa. W jej ocenie, Sąd I instancji obowiązany był wezwać ją do bardziej szczegółowego uzasadnienia wniosku. Z kolei oddalenie wniosku, z uwagi na jego ogólnikowość jest w jej ocenie, "bezduszne" i sprzeczne z art. 6 pkt 3a Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W rozpatrywanej sprawie stwierdzić należy, iż prawidłowo i zgodnie z prawem Sąd I instancji ocenił, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie został uzasadniony z punktu widzenia wskazanych przesłanek ustawowych z art. 61 § 3 p.p.s.a., co skutkowało jego oddaleniem.
W punkcie wyjścia należy zauważyć, że postępowanie w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji jest postępowaniem odrębnym od postępowania sądowego dotyczącego kontroli legalności działalności organów administracji publicznej.
Prawodawca, kształtując instytucję ochrony tymczasowej, przyjął założenie, że wstrzymanie wykonania zaskarżonych aktów jest możliwe jedynie na skutek działań strony skarżącej. To z jej woli postępowanie to jest prowadzone. Na wnioskodawcy ciąży też ciężar uprawdopodobnienia występowania przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.
W orzecznictwie sądowym wskazuje się, iż uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Dla wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków nie jest wystarczające samo twierdzenie strony. Przeciwnie, powołując się na powyższe okoliczności, strona musi je uprawdopodobnić (por. postanowienie NSA z 26 stycznia 2010 r., II GZ 8/10 – dostępne na stronie internetowej NSA).
Należy zauważyć, że niepodanie przyczyn, dla których Skarżąca miałaby zostać objęta ochroną tymczasową nie jest brakiem formalnym wniosku. Stąd Sąd nie był zobligowany do wzywania Skarżącej, aby ta takie okoliczności wskazała. Nie można oczekiwać, że Sąd w ramach pouczeń stanie się współautorem wniosku, który następnie rozpatrzy.
Znamiennym jest, że Skarżąca zapoznając się z treścią zaskarżonego postanowienia, miała już wiedzę o wymogach stawianych wnioskowi o wstrzymanie wykonania decyzji, mimo to, w zażaleniu nie podniosła żadnych okoliczności, które mogłyby przyczynić się do pozytywnego dla niej rozstrzygnięcia.
Należy jednocześnie wskazać , że postanowienie w sprawie wstrzymania aktu lub czynności sąd może zmienić w każdym czasie w razie zmiany okoliczności, o czym stanowi art. 61 § 4 p.p.s.a. To jednak w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na wystąpienie w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie zawartych we wniosku twierdzeń stosownymi dokumentami. Sąd musi mieć bowiem wiedzę o okolicznościach przemawiających za wstrzymaniem wykonania aktu lub czynności, jak również możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.
Odnośnie zarzutu naruszenia art. 6 pkt 3a Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, zauważyć należy, iż przepis ten nie odnosi się do postępowania sądowoadministracyjnego, dotyczy on obowiązku informacji oskarżonego
w postępowaniu karnym o przyczynie skierowanego przeciwko niemu oskarżenia.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzuty podnoszone przez Skarżącą, świadczą o tym, że nie dąży ona w istocie do skorzystania z instytucji wstrzymania wykonania, lecz zwalcza jedynie argumentację Sądu I instancji.
W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 184 w związku z art. 197 §2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.