II FZ 52/10 – Postanowienie NSA


Sygnatura:
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Hasła tematyczne:
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane: I SA/Wr 1366/09
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2010-02-05
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Oddalono zażalenie
Sędziowie:
Zbigniew Kmieciak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia W. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1366/09 w zakresie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi W. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 12 czerwca 2009 r. nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia kosztów egzekucyjnych postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie wyroku

Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym, W uzasadnieniu Sąd wskazał że nie znalazł podstaw do zwolnienia skarżącego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych z uwagi na niewyjaśnienie przez skarżącego wszystkich okoliczności dotyczących stanu finansowego (brak zestawienia wydatków ponoszonych przez żonę, brak wyciągów bankowych).
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego – art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, sprowadzające się do odmowy przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, w sytuacji, gdy brak było podstaw do odmowy albowiem, skarżący nie dysponuje środkami pozwalającymi na poniesienie kosztów bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego siebie i rodziny. Ponadto skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, w postaci pozbawienia go przysługującego mu prawa do sądu, wskutek odmowy prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, w sytuacji gdy nie posiada on środków na pokrycie kosztów związanych z wniesioną skargą.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 246 § 1 i 2 ppsa, prawo pomocy może zostać przyznane osobie fizycznej w zakresie całkowitym, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów procesowych. Z takiego sformułowania wynika, że ciężar dowodu spoczywa na stronie, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy. Określenie "gdy wykaże" oznacza, że to strona ma przekonać Sąd, iż znajduje się w sytuacji, która uniemożliwia jej poniesienie kosztów postępowania. Nie można zarzucić Sądowi I instancji naruszenia prawa procesowego przez niewłaściwe jego zastosowanie. Sąd ten wykorzystał swoje prawo nadane mu w art. 255 p.p.s.a. i wezwał skarżącego o nadesłanie dodatkowych dokumentów, a także wskazał jakie to mają być dokumenty. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyczerpująco odniósł się do przytoczonych we wniosku okoliczności i do materiału dowodowego zebranego w sprawie.
W rozpatrywanej sprawie z wniosku złożonego przez skarżącego wynika, iż wnioskodawca prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną, z którą posiada mieszkanie o powierzchni 52,10 m2 i nieruchomość rolną (2 ha). Poza tym nie dysponuje żadnymi zasobami pieniężnymi ani przedmiotami o wartości powyżej 3000 euro. Żona skarżącego pozostaje całkowicie na jego utrzymaniu. Wymieniona wyżej nieruchomość rolna należy do jej majątku odrębnego i nie przynosi żadnych dochodów. Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą w 2004 r., a jej wykreślenie z ewidencji nastąpiło w 2008 r. Czynsz najmu w kwocie 700 zł w całości przekazuje do Urzędu Skarbowego na poczet zaległości podatkowych egzekwowanych w postępowaniu egzekucyjnym. Poza czynszem najmu w kwocie 700 zł dochód rodziny skarżącego stanowi jego wynagrodzenie z prac dorywczych w wysokości 1000 funtów. Na podstawie zebranego materiału dowodowego nie można uznać, że skarżący nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ppsa należy postanowić jak w sentencji.