Sygnatura:
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne:
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ:
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Data:
2010-01-07
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Dorota Chobian /przewodniczący/
Dorota Pędziwilk-Moskal /sprawozdawca/
Renata Detka
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Zielińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lutego 2010 roku sprawy ze skargi S. T. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia […] znak: […] w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego oddala skargę.
Uzasadnienie wyroku
Postanowieniem z dnia […] znak: […] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zawieszające z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie budowy kuchni letniej zlokalizowanej na działce nr […] w […] i wzywające S. T. do przedłożenia prawomocnego postanowienia sądowego o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym Z. T. i umorzył postępowanie organu I instancji prowadzone w przedmiocie zawieszenia opisanego postępowania administracyjnego.
Przedmiotowe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Ostateczną decyzją z dnia 10.01.1998r. Kierownik Urzędu Rejonowego nakazał Z. T. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku kuchni letniej zlokalizowanego na terenie posesji nr […] w […]. Wobec niewykonania nałożonego obowiązku organ I instancji wezwał Z. T. do wykonania rozbiórki samowolnie wybudowanego obiektu budowlanego, a następnie wszczął postępowanie egzekucyjne i postanowieniem z dnia 5.10.2004r. nałożył na Z. T. grzywnę w celu przymuszenia w wysokości 17.255,40 zł. Postanowieniem z dnia 29.12.2004r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił postanowienie organu I instancji.
Postanowieniem z dnia 12.01.2005r., utrzymanym w mocy postanowieniem organu II instancji z dnia 23.02.2005r., organ I instancji nałożył na Z. T. grzywnę w wysokości 17.069,40 zł w celu przymuszenia strony do wykonania obowiązku rozbiórki. Wyrokiem z dnia 6.07.2006r. sygn. akt: II SA/Kr 585/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę Z. T. na w/w postanowienie z dnia 23.02.2005r.
Ze względu na brak wykonania nakazu rozbiórki Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego – będący jednocześnie organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym oraz wierzycielem – upomnieniem z dnia 16.04.2008r. wezwał Z. T. do wykonania nałożonego obowiązku. Następnie w dniu 13.08.2008r. wydano skierowany do Naczelnika Urzędu Skarbowego tytuł wykonawczy jednopozycyjny stosowany w egzekucji należności pieniężnych – celem przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego w trybie przepisów ustawy z dnia 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zmierzającego do wyegzekwowania od Z. T. należności pieniężnych w postaci grzywny w celu przymuszenia w kwocie 17.069,40 zł.
Z uwagi na śmierć zobowiązanego – Z. T. w dniu 1.05.2009r. postanowieniem z dnia 15.06.2009r., podjętym na wniosek Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, Naczelnik Urzędu Skarbowego umorzył prowadzone przez siebie postępowanie egzekucyjne.
W dniu 7.09.2009r. pracownicy organu I instancji dokonali kontroli na działce nr ewid. 511, w wyniku której stwierdzono, że budynek kuchni letniej nadal nie został rozebrany. Następnie pismem z dnia 9.09.2009r. zwrócono się do Sądu Rejonowego z zapytaniem o postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po zmarłym Z. T. W odpowiedzi nadesłano pismo z dnia 11.09.2009r. z informacją, iż w Sądzie tym nie toczyła się taka sprawa.
W odpowiedzi na wezwania organu I instancji S. T. w pismach z dnia 1.10.2009r. i 12.10.2009r. wskazała, iż jej zmarły mąż Z. T. nie pozostawił po sobie testamentu oraz, że nie była w związku z tym prowadzona żadna sprawa spadkowa.
Mając na uwadze powyższe Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia 14.10.2009r., na podstawie art. 97 § 1 pkt 4, art. 100 § 1 i art. 123 k.p.a., zawiesił z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie budowy kuchni letniej zlokalizowanej na terenie posesji w […] oraz wezwał S. T. do przedłożenia prawomocnego postanowienia sądowego o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym Z. T. – w terminie do dnia 30.11.2010r.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła S. T., domagając się jego uchylenia jako bezprzedmiotowego, merytorycznego rozpatrzenia decyzji z dnia 10.01.1998r. z uwzględnieniem faktycznej powierzchni budynku gospodarczego o wymiarach zewnętrznych: 7,30 m x 4,45m = 32,48m2 oraz uchylenia decyzji z dnia 10.01.1998r. – na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 7 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 lit. a ustawy Prawo budowlane z 1994r. w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania w/w decyzji.
Przytoczonym na wstępie postanowieniem z dnia 17.11.2009r. organ II instancji uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 14.10.2009r. i umorzył postępowanie organu I instancji prowadzone w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie budowy kuchni letniej na działce nr 511 w […]. W podstawie prawnej przywołano art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 144 k.p.a. w związku z art. 18 oraz art. 23 § 4 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ podkreślił, iż w niniejszej sprawie postępowanie administracyjne zakończyło się wraz z wydaniem decyzji z dnia 10.01.1998r. w przedmiocie nakazu rozbiórki. Natomiast dalsze czynności były prowadzone w ramach ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, mając na celu wyegzekwowanie orzeczonego obowiązku. Wskazano jednocześnie, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego jest zarówno wierzycielem, jak i organem egzekucyjnym – stosownie do przepisu art. 20 § 1 pkt 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym. Mając na względzie zakończenie postępowania administracyjnego organ II instancji stwierdził, iż organ egzekucyjny nie był umocowany do zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie budowy kuchni letniej na działce nr 511 w […] – wobec czego doszło do rażącego naruszenia prawa przez organ I instancji. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, będąc związany w toku postępowania zażaleniowego przepisem art. 138 k.p.a., nie mógł jednakże wydać żadnego innego rozstrzygnięcia, poza przewidzianym w tym przepisie. Nie jest bowiem dopuszczalne stwierdzenie przez organ odwoławczy nieważności decyzji (postanowienia) wydanej w I instancji.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na postanowienie z dnia 17.11.2009r. wniosła S. T., domagając się:
1. uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia,
2. "zachowania chronologii w postępowaniu, tzn. rozpatrzenie wpierw decyzji z dnia 10.01.1998r., na podstawie której wydawane były wszystkie orzeczenia na podstawie fałszywych dowodów",
3. przesłuchania świadków.
Skarżąca zarzuciła także organom szereg działań, według jej oceny, niezgodnych z prawem.
W załączeniu skarżąca przedstawiła wyrok NSA w Warszawie – Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 6 grudnia 2002r. sygn. akt: II SA/Kr 231/99 wraz z uzasadnieniem, oświadczenie Z. T. z dnia 3.02.2009r. oraz str. nr 3 zaskarżonego postanowienia.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, przy czym sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a.).
Dokonując oceny zaskarżonego postanowienia w ramach tak zakreślonej kognicji, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa materialnego, czy też procesowego, skutkujących koniecznością uchylenia lub stwierdzenia nieważności przedmiotowego rozstrzygnięcia.
Na wstępie trzeba stwierdzić, iż stan faktyczny sprawy został przez organ odwoławczy ustalony prawidłowo, w oparciu o wszechstronnie zebrany materiał dowodowy znajdujący się w przekazanych Sądowi aktach administracyjnych. Z akt tych, w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wynika, iż decyzją z dnia 10.01.1998r. Kierownik Urzędu Rejonowego nakazał Z. T. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku kuchni letniej zlokalizowanego na terenie posesji Nr 511 w […] . Decyzja ta stała się ostateczna, ponieważ żadna ze stron nie wniosła w terminie odwołania. Natomiast, po rozpoznaniu wniosku Z. T. o stwierdzenie nieważności w/w decyzji Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 5.05.2004r.odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia 10.01.1998r. Decyzja powyższa została utrzymana w mocy przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 25.06.2004r., zaś skarga wniesiona przez Z. T. została przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalona wyrokiem z dnia 7.06.2005r., sygn. akt VIISA/Wa 1181/04 .
Dalsze czynności w sprawie były prowadzone w oparciu o przepisy ustawy z 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( Dz. U. z 2005r. nr 229, poz. 1954 ze zm.) i miały na celu wyegzekwowanie wskazanego powyżej obowiązku rozbiórki. Trzeba zgodzić się z organem odwoławczym, iż postępowanie egzekucyjne przewidziane w w/w ustawie jest postępowaniem odrębnym, regulującym m.in. procedurę egzekwowania określonych obowiązków, podczas gdy przepisy procedury administracyjnej zawarte w k.p.a. regulują procedurę nakładania określonych obowiązków poprzez m.in. wydawanie decyzji administracyjnych. Stąd też trafnie wskazuje organ odwoławczy, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego jest zarówno wierzycielem, jak i organem egzekucyjnym stosownie do art. 20 § 1 pkt 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a tym samym jest organem zobowiązanym do wyegzekwowania obowiązku rozbiórki przedmiotowego obiektu.
W konsekwencji powyższych okoliczności stwierdzić trzeba, iż organ egzekucyjny nie był umocowany do zawieszania postępowania administracyjnego w sprawie przedmiotowego obiektu budowlanego, ponieważ postępowanie administracyjne zostało zakończone ostateczną decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia 10.01.1998r. Zasadne jest w związku z tym stanowisko organu odwoławczego, iż w toku postępowania zażaleniowego – organ II-iej instancji jest związany katalogiem rozstrzygnięć dopuszczalnych przez przepis art. 138 k.p.a. To zaś oznacza, iż nie może wydać żadnego innego rozstrzygnięcia, poza tym, który przewiduje ten przepis. W szczególności, w oparciu o powyższy przepis, nie jest dopuszczalne stwierdzenie przez organ odwoławczy nieważności postanowienia wydanego w pierwszej instancji, albowiem zastosowanie sankcji nieważności w postępowaniu odwoławczym byłoby rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Uchylenie przeto zaskarżonego postanowienia w całości i umorzenie postępowania organu I instancji prowadzonego w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie budowy kuchni letniej na działce nr 511 w […] odpowiada prawu.
Odnosząc się do wniosku skarżącej o przesłuchanie świadków należy wskazać, iż co do zasady nie jest możliwe prowadzenie postępowania dowodowego przed sądem administracyjnym, który kontrolę legalności opiera na materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu przed organem administracji wydającym zaskarżoną decyzję (art. 133 § 1 p.p.s.a.). Sąd bada zatem legalność zaskarżonej decyzji ( postanowienia) w stanie faktycznym istniejącym w dacie jej wydania. Innymi słowy, Sąd dokonuje oceny materiału dowodowego zebranego przez organ, nie dokonując własnych ustaleń faktycznych, ale kontrolując ustalenia poczynione przez organ w kontekście tego materiału dowodowego, który został przez te organy zgromadzony w toku postępowania administracyjnego. Wyjątkowo Sąd stosownie do art. 106 § 3 p.p.s.a., może na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli łącznie spełnione są dwa warunki: 1) jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości, 2) nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Przed Sądem Administracyjnym możliwe jest zatem jedynie uzupełniające postępowanie dowodowe, ograniczone do możliwości przeprowadzenia dowodu z dokumentu, zarówno urzędowego jak i prywatnego. Przeprowadzenie dowodu z innych środków dowodowych jest niedopuszczalne.
Skoro zatem podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.