Sygnatura:
6330 Status  bezrobotnego
Hasła tematyczne:
Bezrobocie
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-01-28
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Treść wyniku:
*Oddalono skargę
Sędziowie:
Jolanta Sikorska /przewodniczący/
Lidia Serwiniowska
Wanda Wiatkowska-Ilków /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.) Protokolant Aleksandra Rygielska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 7 maja 2009 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Wojewody D. z dnia […] nr […] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Starosta G. decyzją z dnia […] Nr […] na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a w związku z art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji i instytucjach rynku pracy (tj. Dz. U z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) art. 104 Kpa orzekł o utracie przez A. B. statusu osoby bezrobotnej z dnia 25 sierpnia 2008r.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że na podstawie dokumentów ustalono, że dnia 22 sierpnia 2008r. zainteresowany otrzymał wezwanie do Powiatowego Urzędu Pracy w G. w celu przedłożenia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, w którym zobowiązano do stawiania się w Urzędzie w terminie 2 dni od daty otrzymania wezwania.
Z uwagi na fakt, że dni te przypadały na dni wolne od pracy, zgodnie z art. 57§4 Kpa ostatnim dniem wolnym, w którym miał się zainteresowany zgłosić był poniedziałek 25 sierpnia 2008r. – pierwszy dzień roboczy po upływie 7 dni.
Wezwanie zawierało pouczenie, że w przypadku niestawienia się, w wyznaczonym terminie i niepowiadomienia w okresie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa zgodnie z przepisem art. 33 ust. 4 pkt 4 w/w ustawy zostanie pozbawiony wnioskodawca statusu osoby bezrobotnej na okres 3 miesięcy.
Zainteresowany nie zgłosił się do Urzędu, a w dniu 1 września 2008r. pocztą elektroniczną przesłał pismo, które nie jest usprawiedliwieniem niestawiennictwa w Urzędzie.
Wskazał również, że przed wydaniem decyzji organ odstąpił od wezwania zainteresowanego do zapoznania się z materiałem dowodowym niezbędnym do wydania decyzji albowiem treść pisma z 20 sierpnia 2008r. jest mu znana – pismo zostało doręczone 22 sierpnia 2008r., zna również treść swojego pisma wysłanego pocztą elektroniczną do Urzędu.
Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. B. i wniósł o jej uchylenie lub unieważnienie.
Zarzucił jej :
nieważność – albowiem osoba, która podpisała decyzję nie jest Starostą i nie przedstawiła upoważnienia do wydania decyzji w jego imieniu.
rażące naruszenie art. 10 Kpa- bo organ nie zapewnił mu udziału w postępowaniu dowodowym i zaniedbał poinformowania, że może się wypowiedzieć odnośnie zebranego materiału dowodowego
rażące naruszenie art. 7 Kpa i 9 Kpa gdyż organ nie odpowiedział na jego pismo z 1 września 2008r., w którym domagał się wyjaśnienia dlaczego został wezwany sobotę i niedzielę, a Urząd był w niedzielę zamknięty, a w tym względzie nie było żadnego pouczenia. Urząd nie odpowiedział jak ma postępować, choć w piśmie z 1 września 2008r. tego się domagał.
rażące naruszenie art. 67 §1 (?) bo organ nie sporządził protokołu odnośnie pisma z 1 września 2008r. i nie wyjaśnił dlaczego nie odpowiedział na to pismo.
Ponadto wniósł o przesłuchanie w charakterze strony na okoliczność stawienia się na wezwanie bo organ I instancji naruszył art. 10 Kpa i zaniedbał powiadomienia go aby wypowiedział się odnośnie materiału dowodowego.
Powyższe zaniedbanie w ocenie skarżącego mają ogromny wpływ na wynik postępowania, bo decyzja została wydana bez pełnego materiału dowodowego. Dlatego też jego wniosek o uchylenie lub unieważnienie zaskarżonej decyzji zasługuje na uwzględnienie.
Wojewoda D. decyzją z dnia […] nr […] na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 4 art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudniania i instytucjach rynku pracy (tj. Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) oraz art. 139§1 pkt 1 Kpa po rozpoznaniu odwołania A. B. – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.
Uzasadniając swoją decyzją przedstawił stan faktyczny i prawny przywołany przez organ I instancji, a także treść odwołania skarżącego.
Rozpatrując odwołanie powołał treść art. 33 ust. 3 i ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
W ustaleniach faktycznych wskazał, że organ I instancji otrzymał zgłoszenie oferty pracy dla skarżącego, w związku z tym pismem z 20 sierpnia 2008r. wezwał bezrobotnego do osobistego zgłoszenia się w urzędzie pracy w terminie 2 dni od daty otrzymania wezwania (pismo to zawierało pouczenie o skutkach niestawiennictwa). Pismo to zainteresowany otrzymał w piątek – 22 sierpnia 2008r.
Podniósł dalej, że w odwołaniu skarżący twierdził, że udał się do Urzędu w niedzielę, ale Urząd był zamknięty. Uważa zatem, że zastosował się do wezwania.
Według organu faktem notoryjnym a więc znanym powszechnie i bezspornie każdemu rozsądnemu i przeciętnie wykształconemu człowiekowi jest to, że niedziela jest dniem wolnym od pracy i w tym dniu urzędy i instytucje publiczne są zamknięte.
Odwołujący się jest osobą o wyższym wykształceniu, jak wynika z odwołania dobrze zorientowaną w obowiązujących przepisach, a w szczególności w normach postępowania administracyjnego. Zatem jeżeli podjął wezwanie w piątek a sobota i niedziela były dniami wolnymi od pracy, pozostał obowiązek zgłoszenia się w urzędzie w najbliższy dzień powszedni – poniedziałek 25 sierpnia 2008r.
Niesporne zatem jest, że odwołujący nie stawił się w wyznaczonym terminie w celu uzyskania odpowiedniego zatrudnienia, a wyjaśnienia strony złożone pocztą elektroniczną oraz argumenty zawarte w odwołaniu nie usprawiedliwiają niestawiennictwa bezrobotnego w dniu 25 sierpnia 2008r.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem niestawiennictwo bezrobotnego w wyznaczonym terminie mogą uzasadniać jedynie takie okoliczności, których bezrobotny bez swojej winy i zachowaniem należytej ostrożności nie mógł pokonać.
W niniejszej sprawie brak jest podstaw do uznania, że istniała jakakolwiek przeszkoda do stawienia się w urzędzie 25 sierpnia 2008r.
Skarżący nie zastosował się do wezwania, co wskazuje na zaniedbanie osoby bezrobotnej.
Organ II instancji wskazał również, że decyzja organu II instancji została wydana przez osobę upoważnioną zgodnie z obowiązującymi przepisami .
Skargę na powyższą decyzję z wnioskiem o jej uchylenie lub unieważnienie i zarzutem nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego i naruszenia art. 7, art. 12, art. 35, art. 36 oraz art. 75 Kpa wniósł A. B.
Wskazał, że stawił się w Urzędzie Pracy w wyznaczonym terminie tj. w niedzielę , a organ nie pouczył go co zrobić w sytuacji gdy urząd jest nieczynny.
Decyzji Wojewody zarzucił rażące naruszenie :
– art. 10 Kpa gdyż nie został mu zapewniony przed wydaniem decyzji przez organ I instancji udział w postępowaniu dowodowym, został też zaniedbany obowiązek poinformowania go o możliwości wypowiedzenia się odnośnie materiału dowodowego .Takie same uchybienia popełnił Wojewoda D., który także zignorował zarzuty naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, które zgłosił skarżący w odwołaniu:
– art. 12, art. 35, art. 36- gdyż organ I instancji nie załatwił sprawy w terminie , nie wyjaśnił też podobnie jak Wojewoda D. przyczyn opieszałości.
– art. 7 Kpa, art. 75 Kpa, bo organy całkowicie zignorowały wniosek skarżącego o przesłuchanie w charakterze strony.
Według skarżącego wskazane zaniedbania mają ogromny wpływ na wynik postępowania bo decyzja została wydana jednostronnie, opieszale oraz bez pełnego materiału dowodowego.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i przywołał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody D. utrzymująca w mocy decyzję Starosty Powiatu G. orzekającą o utracie statusu osoby bezrobotnej. Decyzje te zostały podjęte na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. Dz. U. 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) – zwanej dalej ustawą o promocji zatrudnienia.
Sąd badając po myśli art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 151, poz. 1269 ze zm.) prawidłowość wydania decyzji, przede wszystkim ustala, czy zaistniały przesłanki określone w tym przepisie, dające podstawę do wydania zaskarżonych decyzji.
Powołany przepis brzmi : Starosta z zastrzeżeniem art. 75 ust. 3 pozbawia statusu bezrobotnego, który nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa ( …).
Stan faktyczny sprawy ustalony przez organy jest niesporny.
W dniu 20 sierpnia 2008r. Powiatowy Urząd Pracy w G. w związku z powstałą możliwością przedstawienia wnioskodawcy propozycji odpowiedniego zatrudnienia wysłał do niego pismo zobowiązując do stawiennictwa w Urzędzie w terminie 2 dni od daty otrzymania wezwania – z pouczeniem o skutkach niestawiennictwa.
Skarżący powyższą przesyłkę odebrał 2 lutego 2008r. – w piątek. Jak twierdzi w godzinach wieczornych. Twierdzi również, że do Urzędu poszedł w niedzielę. Po tej dacie do Urzędu nie zgłosił się, ale 1 września 2008r. pocztą elektroniczną przesłał do PUP pismo zawierające pytanie dlaczego został wezwany do Urzędu w niedzielę i o co chodzi gdyż stawił się w niedzielę o 10.00, ale urząd był nieczynny.
Należy zatem rozważyć czy zaistniały przesłanki uzasadniające pozbawienie skarżącego statusu osoby bezrobotnej wynikające z powołanego art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia, w stanie faktycznym jaki zaistniał w niniejszej sprawie.
Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje fakt, że w czasie urzędowania Powiatowego Urzędu Pracy skarżący nie zgłosił się do Urzędu.
Według jego twierdzeń był zgodnie z zakreślonym w piśmie z dnia 20 sierpnia 2008. terminem w Urzędzie w niedzielę – w dniu 22 sierpnia 2008r.
Ocenie Sądu podlegać będzie zatem to oświadczenie; czy przy założeniu, że istotnie zainteresowany zgłosił się do urzędu w niedzielę, ten fakt go eksculpuje i nie obowiązywał do stawiennictwa w dniu następnym i czy "winą" urzędu jest to, że nie pouczył, że urzędy pracy nie pracują w dni świąteczne i że wtedy gdy na dzień wezwania przypada dzień świąteczny winien zgłosić się dnia następnego-powszedniego.
Według Sądu ocena twierdzenia skarżącego dokonana przez organ została dokonana prawidłowo.
Istotnie każdy dorosły człowiek mieszkający w Polsce wie, że urzędy państwowe nie pracują w niedzielę.
Taka wiedza ma charakter powszechny, ponadto skarżący musiał ją nabyć z autopsji gdyż jako osoba bezrobotna jest zarejestrowany od 20 kwietnia 2007r. a w związku z tym ma obowiązek systematycznie zgłaszać się do urzędu.
Wiedza o tym, że urzędy państwowe nie pracują w niedzielę jest oczywistością, a tym samym trudno stawiać organowi zarzut , że w tej kwestii nie zawarł żadnego pouczenia.
Tym bardziej, że skarżący jest osobą o wyższym wykształceniu.
Trudno tez nie zauważyć, że każda osoba zainteresowana pracą, jeżeli ma sygnał o możliwości jej uzyskania podejmuje wszystkie możliwe kroki ,aby pracę uzyskać. Naturalnym odruchem zatem jest zgłoszenie się następnego dnia , jeżeli ten, w którym się zgłoszono, urząd jest nieczynny, zwłaszcza, że dysponuje wolnym czasem i mieszka w pobliżu urzędu. Ponadto oczywiście jest możliwy kontakt telefoniczny.
Ponadto należy uznać, że pismo skarżącego z 1 września 2008r. nie ma charakteru pisma powiadamiającego o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa.
Zatem według Sądu organy trafnie oceniły, że zaistniały podstawy do pozbawienia skarżącego statusu osoby bezrobotnej, albowiem w zakreślonym terminie nie zgłosił się do urzędu i w zakreślonym terminie nie usprawiedliwił w sposób wiarygodny niemożności stawiennictwa w zakreślonym terminie.
W ocenie Sądu dalsze zarzuty skargi nie dają również podstaw do jej uwzględnienia.
Odnośnie zarzutu rażącego naruszenia art. 7 Kpa, art. 75 Kpa nakazujących zebranie całego materiału dowodowego, który może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy ponieść należy, że zakres wyjaśnienia sprawy, określa dany przepis, który jest podstawą do rozpoznania określonej kwestii.
W niniejszej sprawie jak stwierdzono wyżej jest to art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i przesłanki wynikające z powyższego przepisu. One to wyznaczają okoliczności mające istotne znaczenie dla sprawy i zakres postępowania dowodowego. W ocenie Sądu organy zebrały materiał dowodowy niezbędny do rozpatrzenia sprawy i przesłuchanie strony, które po myśli art. 86 Kpa ma charakter uzupełniający – może mieć miejsce wówczas, gdy pozostały niewyjaśnione fakty istotne do rozstrzygnięcia sprawy. Takie fakty zostały ustalone i są niesporne.
W niniejszej sprawie co podkreślono wyżej przedmiotem oceny organów i sądu jest fakt niestawiennictwa skarżącego w Powiatowym Urzędzie Pracy przez jego twierdzenie, że miało to miejsce w niedzielę – zgodnie z zakreślonym terminem w piśmie z 20 sierpnia 2008r., a także treść pisma skarżącego z 1 września 2008r.
Zarzut naruszenia art. 10 Kpa musi być również oceniany w kontekście konkretnej sprawy. Niewątpliwie organy naruszyły obowiązek określony w powołanym artykule, nie poinformowały, że skarżący może zapoznać się z zebranym materiałem i wypowiedzieć się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.
Ale zauważyć należy, że istotnie w niniejszej sprawie materiał dowodowy stanowiły pisma skarżącego z 1 września 2008r. oraz pismo organu I instancji z 20 sierpnia 2008r., w posiadaniu którego był skarżący i do którego odniósł się właśnie w piśmie z 1 września 2008r.
Powyższe wskazuje, że organy nie pozbawiły skarżącego prawa do obrony, a jeśli mowa o naruszeniu prawa to ma ono charakter nieistotny. Zgodnie z art. 145§1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd uchyla w całości lub części decyzję, jeżeli miało miejsce naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Żaden dokument znajdujący się w aktach sprawy nie był dla strony nieznany.
Dalsze zarzuty skargi – dotyczące prawidłowości postępowania i niezałatwienia sprawy w terminach określonych w art. 35 Kpa, a tym samym naruszenie tego artykułu i art. 12 Kpa i 36 Kpa nie mogą stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonych decyzji. Taki zarzut nawet trafny nie może wpływać na merytoryczną ocenę problemu.
Zwalczanie przewlekłości postępowanie może odbywać się w trybie skargi na bezczynność i jest to odrębne postępowanie – wniosek w tym zakresie zawarty w końcowej części skargi został wyłączony do odrębnego rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjni (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak wyżej.