Sygnatura:
6559
Hasła tematyczne:
Odrzucenie skargi
Skarżony organ:
Zarząd Województwa
Data:
2010-02-05
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Odrzucono skargę
Sędziowie:
Mirosław Kupiec /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Kupiec po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym dnia 17 lutego 2010 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w M. na ocenę formalną Zarządu Województwa […] z dnia […] Nr […] w przedmiocie inne – dofinansowania środkami unijnymi w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa […] postanawia odrzucić skargę.

Uzasadnienie wyroku

W przedmiotowej sprawie A Sp. z o.o. w M. wniosła skargę z dnia […] na pismo Zarządu Marszałkowskiego Województwa […] z dnia […] nr […], którym ta instytucja zarządzająca, działając na podstawie art. 30b ust. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658 z późn. zm.), pozostawiła bez rozpatrzenia protest strony z dnia […] ze względu na nie wskazanie tytułu wniosku o dofinansowanie.
Protest został złożony w wyniku otrzymania informacji […] Centrum Przedsiębiorczości z dnia […] oceniającej negatywnie wniosek strony o dofinansowanie środkami unijnymi w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa […] na lata […], tj. działania 3.1. Infrastruktura zaplecza turystycznego 3.1.1. Infrastruktura zaplecza turystycznego/przedsiębiorstwa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak wynika z art. 177 i art. 184 Konstytucji RP oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., zwaną dalej P.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej i stosowanie środków w sprawach ustawowo zastrzeżonych do ich właściwości.
Zakres spraw podległych orzekaniu sądów administracyjnych, czyli istnienia dopuszczalności drogi sądowoadministracyjnej, określa art. 3 § 2 i 3 oraz art. 4 P.p.s.a.
Po pierwsze, zgodnie z art. 3 § 2 P.p.s.a., kontroli poddane zostały szeroko rozumiane akty i czynności z zakresu administracji publicznej. Z przepisu tego wyraźnie wynika, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1/ decyzje administracyjne;
2/ postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3/ postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4/ inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a/ pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5/ akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6/ akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7/ akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8/ bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Po drugie, sąd administracyjny rozstrzyga spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej (art. 4 P.p.s.a.).
W końcu, po trzecie, orzeka także w sprawach nie objętych powyższymi przepisami, czyli w sprawach spoza zakresu administracji publicznej, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę. Wówczas ma obowiązek stosować środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 P.p.s.a.).
Z regulacji powyższych wynika, że w przypadku, gdy przepisy szczególne poddają kontroli sądowoadministracyjnej dany rodzaj spraw, to ich zakres stosowania, w tym rodzaje aktów objętych kontrolą na drodze sądowoadministracyjnej, będzie wynikał tylko z tych przepisów.
Takim przepisem szczególnym jest między innymi art. 30c ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658 z późn. zm., zwanej dalej u.z.p.p.r.), który wszedł w życie od dnia 20 grudnia 2008 r. na mocy art. 6 pkt 27 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności (Dz. U. Nr 216, poz.1370).
Regionalny Program Operacyjny Województwa […] na lata […], zatwierdzony decyzją Komisji Europejskiej z dnia […] i przyjęty uchwałą Zarządu Województwa […] z dnia […] nr […] (Dz. Urz. Woj. […]. z 2007 r., Nr 164, poz. 3036) wprawdzie został przyjęty przed wejściem w życie powyższej nowelizacji, ale jest programem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 4 pkt 1 u.z.p.p.r., czyli programem operacyjnym, a nie programem rozwoju, dlatego nie będą miały do niego zastosowanie ograniczenia wynikające z przepisów przejściowych art. 8 ust. 1 powołanej ustawy zmieniajacej.
Przepis art. 30c ust. 1 u.z.p.p.r. stanowi, że (podkreślenia i pogrubienia Sądu): po wyczerpaniu środków odwoławczych przewidzianych w systemie realizacji programu operacyjnego i po otrzymaniu informacji o negatywnym wyniku procedury odwoławczej przewidzianej w systemie realizacji programu operacyjnego, o której mowa w art. 30b ust. 4, wnioskodawca może w tym zakresie wnieść skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego, zgodnie z art. 3 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).
Z treści tego przepisu wyraźnie wynika, że po wyczerpaniu środków odwoławczych przewidzianych w systemie realizacji programu operacyjnego zaskarżalny do sądu administracyjnego jest jedynie akt wydany w trybie art. 30b ust. 4 u.z.p.p.r. w postaci informacji o negatywnym wyniku procedury odwoławczej przewidzianej w systemie realizacji programu operacyjnego. Wydając taki akt, zgodnie z ostatnio powołanym przepisem, właściwa instytucja informuje wnioskodawcę na piśmie o wynikach procedury odwoławczej przewidzianej w systemie realizacji programu operacyjnego wraz z pouczeniem o możliwości wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego, na zasadach określonych w art. 30c.
Aktem takim nie jest natomiast czynność pozostawienia środka odwoławczego bez rozpatrzenia przez właściwą instytucję na podstawie art. 30b ust. 5 u.z.p.p.r., gdy środek ten, np. protest, został wniesiony, mimo prawidłowego pouczenia:
1/ po terminie,
2/ w sposób sprzeczny z pouczeniem,
3/ do niewłaściwej instytucji.
Tym samym nie jest dopuszczalna droga sądowoadministracyjna na czynność właściwej instytucji zarządzającej polegająca na pozostawieniu bez rozpatrzenia środka odwoławczego w postaci protestu na podstawie art. 30b ust. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658 z późn. zm.).
Potwierdzeniem tego jest też to, że w przepisie art. 30b ust. 5 u.z.p.p.r. ustawodawca nie wskazał na obowiązek pouczenia o możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjnego odmiennie niż w art. 30b ust. 4 u.z.p.p.r.
Natomiast przepis art. 30e u.z.p.p.r. stanowiący, że w zakresie nieuregulowanym w ustawie do postępowania przed sądami administracyjnymi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określone dla aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 z wyłączeniem art. 52-55, art. 61 § 3-6, art. 115-122, 146, 150 i 152 tej ustawy, należy rozumieć w kontekście odesłania z art. 3 § 3 P.p.s.a. do przepisu szczególnego i treści takiego przepisu, tj. art. 30c ust. 1 u.z.p.p.r. Mianowicie do aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., na zasadzie odpowiedniego stosowania, można się odwoływać w zakresie nieuregulowanym jedynie w przypadku aktu, na którego przysługuje skarga, czyli aktu z art. 30b ust. 4 u.z.p.p.r. rozpatrującego środek odwoławczy, a nie czynności pozostawienia środka bez rozpatrzenia. Tym samym nie można przyjmować dopuszczalności skargi na czynność pozostawienia środka odwoławczego bez rozpatrzenia bezpośrednio na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. ma odpowiednie zastosowanie tylko poprzez art. 30e u.z.p.p.r. w związku z art. 3 § 3 P.p.s.a.
Zauważyć też należy, że do postępowania w zakresie ubiegania się oraz udzielania dofinansowania na podstawie ustawy ze środków pochodzących z budżetu państwa lub ze środków zagranicznych nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (art. 37 u.z.p.p.r.), a poza tym, że informacje otrzymywane przez wnioskodawcę dotyczące oceny jego wniosku, a także w trakcie trwania procedury odwoławczej, nie stanowią decyzji administracyjnej (art. 30g u.z.p.p.r.). Oznacza to, że czynności pozostawienia bez rozpatrzenia nie można też uznać za jakikolwiek akt podlegający zaskarżeniu, o którym mowa w art. 3 § 2 P.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe wywody Sąd, badając w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi w przedmiotowej sprawie, stwierdził, że zachodzi jej niedopuszczalność, ponieważ skarga strony skarżącej obejmowała swym zakresem ocenę formalną Zarządu Marszałkowskiego Województwa […] z dnia […] o pozostawieniu jej protestu bez rozpatrzenia, która to czynność nie podlega zaskarżeniu w rozumieniu art. 30c ust. 1 u.z.p.p.r. w zw. z art. 3 § 3 P.p.s.a., dlatego skargę odrzucił na mocy art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., jako nie należącą do właściwości sądów administracyjnych.