Sygnatura:
6559
Hasła tematyczne:
Odrzucenie skargi
Inne
Sygn. powiązane: V SA/Wa 1685/09
Skarżony organ:
Minister Rozwoju Regionalnego
Data:
2010-01-27
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Oddalono skargę kasacyjną
Sędziowie:
Stanisław Gronowski /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Stanisław Gronowski po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D.M. – DM U. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 30 listopada 2009 r., sygn. akt V SA/Wa 1685/09 w sprawie ze skargi D. M. – DM U. na pismo Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia […] października 2007 r., nr […] w przedmiocie informacji w sprawie umowy o dofinansowanie projektu postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie wyroku

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2009 r., sygn. akt V SA/Wa 1685/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odrzucił skargę D. M. (zwanej dalej: "skarżącą") na pismo Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia […] października 2007 r., nr […] dotyczące informacji w sprawie umowy o dofinansowanie projektu. Sąd I instancji uznał skargę wniesioną przez profesjonalnego pełnomocnika za nieopłaconą w sposób prawidłowy.
W uzasadnieniu Sąd powołał się na treść § 2 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. z sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193, zwanego dalej: "rozporządzeniem"), zgodnie z którym wpis stały, bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności wynosi w sprawach skarg na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa 200 zł. Stosownie do treści art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., zwana dalej p.p.s.a.), pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej (tak jak w niniejszej sprawie). Powołując się na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2004 r., sygn. akt OZ 701/04 Sąd wskazał, że za nienależyte opłacenie pisma (skargi) uznaje się również sytuację, gdy uiszczenie wpisu stałego przez adwokata lub radcę prawnego nastąpiło w wysokości mniejszej niż należna. W okolicznościach niniejszej sprawy strona była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata, który uiścił wpis od skargi w wysokości 100 zł. Sąd uznał skargę jako nieopłaconą należycie i z tego względu podlegającą odrzuceniu.
Skarżąca wniosła od powyższego postanowienia skargę kasacyjną, w której domagała się jego uchylenia i merytorycznego rozpoznania sprawy.
W ocenie skarżącej WSA przesądził, że sprawa dotyczy skargi na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, a z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Zdaniem strony, złożona przez nią skarga wszczynała postępowanie administracyjne. Zgodnie bowiem z § 4 powołanego powyżej rozporządzenia wpis stały od wniosku o wszczęcie postępowania, bez względu na przedmiot sprawy wynosi 100 zł i taka kwota została uiszczona. Ponadto, stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia wpis ten jest uiszczany na wezwanie, po przekazaniu sprawy sądowi, a takie wezwanie nie było wystosowane.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy odnieść się do konstrukcji skargi kasacyjnej. Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, lub naruszeniu przepisów postępowania, o ile uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreślenia wymaga fakt związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej. Zgodnie bowiem z art. 183 § 1 p.p.s.a. NSA rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Konsekwencją związania NSA jest wymóg prawidłowego określenia podstaw skargi kasacyjnej. Powinna ona w związku z tym formułować konkretne, dokładnie określone zarzuty w stosunku do zaskarżonego orzeczenia tj. powoływać konkretne przepisy prawa, którym – zdaniem skarżącej – uchybił Sąd I instancji. Powinna również zawierać uzasadnienie naruszenia owych przepisów poprzez wskazanie, czy wojewódzki sąd administracyjny dokonał błędnej wykładni danego przepisu, czy też niewłaściwie go zastosował a – w razie zarzutu naruszenia prawa procesowego – wskazywać dodatkowo, że wytknięte naruszenie procedury mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca tym wymogom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami, sporządzenie skargi kasacyjnej obwarowane zostało przez ustawodawcę przymusem adwokacko – radcowskim (art. 175 § 1 – 3 p.p.s.a). Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności profesjonalistom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny. Jednak samo spełnienie tego przymusu nie gwarantuje jeszcze, iż skarga kasacyjna odpowiadać będzie wszystkim pozostałym wymaganiom i poddawać się będzie merytorycznej ocenie NSA.
Naczelny Sąd Administracyjny analizował sprawę wyłącznie pod kątem spełnienia wymogu fiskalnego skargi kasacyjnej, jakim jest jej opłacenie. Bez znaczenia pozostawała zatem ewentualna kwestia jej dopuszczalności i merytorycznej oceny.
Stosownie do art. 220 § 1 zd. 1 p.p.s.a. Sąd nie podejmuje żadnej czynności, na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Wskazany przepis zakazuje sądowi podejmowania jakichkolwiek czynności na skutek nieopłaconej (lub niewłaściwie opłaconej) skargi. Dotyczy to wszelkich czynności procesowych związanych z badaniem skargi z punktu widzenia jej zasadności.
W niniejszej sprawie nie można się zgodzić ze skarżącą, że prawidłowa wysokość wpisu wynosiła 100 zł, jako od wniosku o wszczęcie postępowania. Powołany przepis § 4 rozporządzenia dotyczy wniosku (np. wniosku o wymierzenie organowi grzywny), a nie skargi. W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z wnioskiem, ale skargą, zatem powinna ona być opłacona w prawidłowej wysokości. Powołane rozporządzenie przewiduje kwotę 100 zł jako właściwą do opłacenia skargi jedynie w kilku wypadkach: od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem (§ 1 pkt.1), na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, egzekucyjnym lub zabezpieczającym (§ 2 ust.1 pkt.1), na bezczynność organów administracji publicznej (§ 2 ust.1 pkt. 6), spraw z zakresu ewidencji ludności i dowodów osobistych (§ 2 ust.3 pkt.7), aktów stanu cywilnego i obywatelstwa (§ 2 ust.3 pkt.9), kombatantów (§ 2 ust. 3 pkt.10) oraz skargi o wznowienie (§ 3). Żaden z wymienionych przepisów nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.
Nie są zasadne poglądy strony dotyczące konieczności uprzedniego wezwania, stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów. Po pierwsze, przepis ten utracił z dniem 17 marca 2006 r. moc obowiązującą, na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt SK 11/05 (Dz.U. Nr 45, poz. 322). Po drugie, w orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości pogląd, że art. 221 p.p.s.a. jest przepisem szczególnym, stanowiącym wyjątek od ogólnej reguły wzywania stron do opłacenia pism procesowych (por. postanowienia NSA 6 stycznia 2009 r., II GSK 1031/08 LEX nr 528075, z 4 marca 2005 r., II FZ 58/05, ONSAiWSA 2005, nr 6, poz. 118). W tej sytuacji orzeczenie Sądu I instancji o odrzuceniu skargi było prawidłowe.
Z uwagi na powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 oraz art. 182 § 1 i § 3 p.p.s.a.