I SA/Sz 785/09 – Wyrok WSA w Szczecinie


Sygnatura:
6539 Inne o symbolu podstawowym 653
Hasła tematyczne:
Finanse publiczne
Skarżony organ:
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych/ZUS
Data:
2009-10-16
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Alicja PolańskaJoanna Wojciechowska /przewodniczący sprawozdawca/Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka,, Sędzia WSA Alicja Polańska, Protokolant Beata Radomska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 lutego 2010 r. sprawy ze skargi PPUH Z. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji z siedzibą w S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia […] nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia […] nr […]

Uzasadnienie wyroku

Zaskarżoną decyzją […], wydaną na podstawie art. 83 ust. 4 ustawy z dnia13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.) w zw. z art. 138 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych […]i odmówił Przedsiębiorstwu Produkcyjno – Usługowo – Handlowemu […]Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibąw […]umorzenia należności z tytułu nieopłaconych składek.Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że wnioskiem, który wpłynął do Zakładu w […]r., […]– likwidator ww. Spółki wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o umorzenie zaległości z tytułu nieopłaconychw terminie składek. W uzasadnieniu wniosku podniósł, że Spółka zakończyła działalność w dniu […]r. poprzez jej likwidację z jednoczesnym zakończeniem zatrudnienia likwidatorów. Wskazał także, że obciążenie osób prywatnych zaległymi składkami ubezpieczeniowymi jest bezpodstawne. […]podkreślił, iż Spółka w okresie od […]r. do […]r. regulowała wszystkie swoje zobowiązania wobec ZUS w terminie, bez zwłoki.Dalej, wskazano w tej decyzji, że Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją […]odmówił umorzenia należności Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Usługowo-Handlowemu "[…]" Spółce z o.o. w likwidacji, ponieważ nie zostało zakończone postępowanie likwidacyjne Spółki, co pozwoliłoby umorzyć należności składkowe na podstawie art. 28 ust. 3 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.Wskazano ponadto, w zaskarżonej decyzji, że strona nie zgadzając sięz powyższą decyzją złożyła w trybie art. 83 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w przedmiocie umorzenia składek. We wniosku likwidator Spółki […]podniósł, że zaległość powstała z zaniżenia kwotowego korekty deklaracji rozliczeniowej złożonej do ZUS przez pracownika Spółki. Wskazał także, iż od daty całkowitego zaprzestania działalności Spółki, tj. od […]r. trwa oczekiwanie na umorzenie należnych kwot z tytułu wyroków sądowych przez syndyków zadłużonych firm wobec Spółki, co obecnie nie pozwala na zamknięcie bilansu i wykreślenie z rejestru przedsiębiorców. Podkreślił także, że w dniu […]r. zostały spełnione warunki do przedawnienia roszczeń po upływie 5 lat. Do wniosku tego strona załączyła kserokopię zaświadczenia o nie zaleganiu z dnia […]r.Następnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że w toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalono, iż na koncie figurują zaległości z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za […]. oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za […]r., w łącznej kwocie […]zł (plus odsetki za zwłokę, liczone do dnia zapłaty włącznie). W okresie prowadzenia działalności Spółka zgłaszała do ubezpieczeń pracowników, jednak nie uregulowała części składek finansowanej przez ubezpieczonych, nie będących płatnikami składek. Na koncie […] pozostały zaległości z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za […]r. w kwocie […]zł, z tytułu odsetek, liczonych na dzień […]r. – w kwocie […]zł oraz z tytułu odsetek na ubezpieczenia społeczne finansowane przez ubezpieczonych, nie będącymi płatnikami składek liczonych na dzień […]r. w wysokości […]zł, a zatem łączniew kwocie […]zł.Dalej, organ wskazał, że na podstawie informacji uzyskanych z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego w […]z dnia […]r. wynika, iż proces likwidacyjny Spółki, rozpoczął się w dniu […]r. (na podstawie Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia […]r.) i nie został zakończony, o czym świadczy brak wykreślenia z rejestru przedsiębiorców. Ponadto, ustalono, że Spółka nie posiada majątku ruchomego i nieruchomości.Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, organ przywołał treść art. 28 ustawyo systemie ubezpieczeń społecznych oraz przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i wskazał, że z treści tych przepisów wynika, iż decyzje Prezesa ZUSw zakresie umarzania należności Zakładu z tytułu składek mają charakter uznaniowy. Według organu w sprawie nie ma podstaw do umorzenia należności składkowej, gdyż Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest płatnikiem składek, nie zaś osobą ubezpieczoną. Wobec powyższego nie ma podstaw prawnych do umorzenia składek ze względu na ważny interes osoby zobowiązanej.Następnie organ wyjaśnił, że Zakład jest dysponentem Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, którego przychody pochodzą – między innymi – z wpłat i z dotacji budżetu państwa. Umorzenie zaległości z tytułu składek winno być traktowane jako wyjątkowe uregulowanie na gruncie obowiązujących przepisów, a zatem każda osoba prowadząca działalność gospodarczą zobowiązana jest do odprowadzania składek. W przypadku nie realizowania przez płatnika tego obowiązku, Zakład zobligowany jest do wykorzystania wszelkich dostępnych środków przymusowego dochodzenia należności. Zakład może umorzyć należności z tytułu nieopłaconych składek, m.in. gdy nastąpiło zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej przy jednoczesnym braku majątku, z którego można egzekwować należności małżonka, następców prawnych, możliwości przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej.W uzasadnieniu decyzji organ wskazał również, że wobec Spółki, nie zostało formalnie zakończone postępowanie likwidacyjne, wobec czego nie została spełniona przesłanka umorzenia należności składkowej określona w art. 28 ust. 3 pkt 4 ustawyo systemie ubezpieczeń społecznych. Organ wyjaśnił, że nie kwestionuje powołanych we wniosku z dnia […]r. okoliczności, iż od dnia […]r., tj. od daty całkowitego zaprzestania działalności Spółki, trwa oczekiwanie na umorzenie postępowań upadłościowych przez syndyków zadłużonych firm wobec Spółki, co obecnie nie pozwala na zamknięcie bilansu i wykreślenie Spółki z rejestru przedsiębiorców. Jednakże dopiero formalne zakończenie postępowania likwidacyjnego jest warunkiem, którego spełnienie pozwala na umorzenie zaległości. Aktualnie Spółka figuruje w KRS pod nr […]jako Przedsiębiorstwo […] w likwidacji, a wobec tego organ ponownie rozpatrujący wniosek o umorzenie, zasadnie utrzymał w mocy decyzję Zakładu z dnia […]i odmówił umorzenia należności z tytułu składek.Odnosząc się do zarzutu podniesionego w odwołaniu, tj. upływu pięcioletniego okresu przedawnienia, organ wskazał, że nie jest on trafiony. Następnie, organ wyjaśnił, że nowelizacja art. 24 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych dokonana w dniu18 grudnia 2002 r. znajduje zastosowanie do należności z tytułu składek, które stały się wymagalne przed dniem 1 stycznia 2003 r., jeżeli do tego czasu nie uległy przedawnieniu. W rozpatrywanej sprawie składki z tytułu ubezpieczeń społecznych, które nie zostały uregulowane przez Spółkę, tj. […]r. stały się wymagalne z upływem 15 dnia każdego miesiąca. Na dzień […]r. wszystkie nieopłacone należności składkowe były wymagalne i przy uwzględnieniu obowiązującego wówczas pięcioletniego okresu przedawnienia nie były przedawnione (okres przedawnienia poszczególnych składek według przepisu art. 24 sprzed nowelizacji upływał odpowiednio […].). Wobec powyższego, organ stwierdził, że na dzień […]r. należności z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne były wymagalne, co skutkowało zastosowaniem wobec Spółki znowelizowanego przepisu art. 24 ust. 4 ww. ustawy, dotyczącego dziesięcioletniego okresu przedawnienia, licząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Stanowisko to potwierdzone zostało w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2008 r., sygn. akt II UZP 5/08. Organ stwierdził, że wezwanie do zapłaty nr DRK7VII/3 900/411/13/2009 z dnia 19 lutego 2009 r. nie wpłynęło na spełnienie warunków pięcioletniego okresu przedawnienia, bowiem zastosowanie w niniejszej sprawie ma termin dziesięcioletni. Powołana okoliczność, zgodnie z art. 24 ust. 5b powołanej ustawy wpłynęła na zawieszenie biegu terminu przedawnienia.Ponadto, organ wskazał, że miał na uwadze przedłożone przez likwidatora Spółki zaświadczenie o nie zaleganiu z zapłatą składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z dnia […]r. Jednakże organ podkreślił, że stan rozliczeń potwierdzany w zaświadczeniach o niezaleganiu jest ustalany na podstawie aktualnie zaewidencjonowanych na koncie płatnika składek prowadzonym przez Zakład, danych z prawidłowo wypełnionych i przekazanych dokumentów rozliczeniowych (które zawierają oświadczenie płatnika składek, że dane zawarte w deklaracji są zgodne ze stanem faktycznym i prawnym oraz jest potwierdzone podpisem płatnika lub osoby przez niego upoważnionej), jak też z dokonanych wpłat, które zostały zidentyfikowanei zaewidencjonowane do dnia rozliczenia konta. Ponadto, organ wskazał, że w razie zaistnienia okoliczności, które wynikły z czynności podjętych przez płatnika składek (np. złożenie dokumentów rozliczeniowych korygujących za okres rozliczeniowy poprzedzający datę rozliczenia konta, w związku ze zmianą wysokości podstawy wymiaru składek, czy też ze zmianą zakresu podlegania ubezpieczeniom) lub – jak to miało miejsce w przypadku Spółki – przez Zakład (np. przeprowadzonej kontroli lub przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego), stan zaewidencjonowanych danych może ulec zmianie w stosunku do tych, na podstawie których ustalono stan rozliczeń.W takich przypadkach wystąpi uzasadniona różnica pomiędzy już podanym stanem braku zaległości, a stanem zaległości wynikającym z danych zaewidencjonowanych na koncie płatnika składek z późniejszą datą. Organ zaznaczył, że wydanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenia o nie zaleganiu, nie może stanowić podstawydo uwolnienia się od obowiązku zapłacenia zaległej składki, jeżeli w wyniku kontroli okaże się, że zaległość składkowa istniała także w okresie wskazanym w zaświadczeniu. Zaświadczenie wydane na podstawie art. 217 – 220 K.p.a. nie jest aktem administracyjnym, czyli aktem stosowania prawa (aktem woli), lecz czynnością faktyczną (aktem wiedzy), który może wywołać skutki prawne, ale nie jest to głównym jego celem. Przy pomocy zaświadczenia organ administracji publicznej stwierdza, co jest mu wiadome, nie rozstrzyga jednak żadnej sprawy. Postępowanie w przedmiocie wydania zaświadczenia ma charakter uproszczony, wobec czego może ograniczyć się do zbadania, czy kwoty składek wykazane w deklaracjach rozliczeniowych i imiennych raportach miesięcznych istotnie zostały odprowadzone. Wydanie zaświadczenia nie zamyka drogi i nie wyłącza uprawnienia do ewentualnej weryfikacji prawidłowości przyjętych przez płatnika podstaw wymiaru składek, np. w ramach postępowania kontrolnego, tym bardziej, iż organowi rentowemu przyznano uprawnienie do korygowania z urzędu błędów stwierdzonych w dokumentach związanychz ubezpieczeniami (art. 48 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).Organ odnosząc się do zarzutu, iż organ postąpił nieprawidłowo gdyż w sprawie zastosowanie winny mieć również przepisy art. 117-125 Kodeksu cywilnego dotyczące przedawnienia roszczeń i wyjaśnił, że zgodnie z art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w sprawach nieuregulowanych ustawą, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, nie zaś jak powołuje wnioskodawca przepisy Kodeksu cywilnego.Reasumując, organ wskazał, że z uwagi na brak zakończonego postępowania likwidacyjnego wobec Spółki, umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek uznał za nieuzasadnione.Końcowo, organ wskazał, że stosownie do art. 30 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, do składek finansowanych przez ubezpieczonych nie będących płatnikami składek nie stosuje się art. 28 ww. ustawy. Wobec tego, na podstawie art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, organ uznał, iż należało umorzyć postępowanie w części dotyczącej składek finansowanych przez ubezpieczonego ze względu na jego bezprzedmiotowość.Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem organu, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji. Skarżąca zarzuciła, że nieuprawnione jest twierdzenie organu, który uznał, iż w sprawie należy stosować przepisy prawa stanowiące o 10 letnim okresie przedawnienia zaległości składkowych. Ponadto, strona skarżąca podniosła, że z przedstawionego zaświadczenia z dnia […]r. wynika, że Spółka nie zalegała z zapłatą składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i na fundusz pracy, co jednoznacznie wskazuje, że żądanie organu uiszczenia kwoty […]zł z tytułu zaległych składek jest nieuzasadnione. Ponadto, strona skarżąca podniosła, że art. 24 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie znajduje zastosowania w sprawie z uwagi na okoliczność, że w dniu zakończenia likwidacji, tj. […]r. Spółka nie zalegała z wpłatą składek, naruszenie przepisu art. 28 pkt 4 ww. ustawy również nie miało miejsca, albowiem zarzut niezaspokojenia należności w postępowaniu likwidacyjnym w dniu […]r. jest nieprawdziwy. Ponadto, skarżąca zarzuciła naruszenie art. 28 pkt 3 powołanej ustawy poprzez przyjęcie, że Spółka nie posiada majątku, z którego można egzekwować należność.W dalszej części uzasadnienia skargi strona skarżąca wskazała, że stwierdzenie organu dotyczące zaświadczenia, które to jako akt wiedzy, może wywołać skutki prawne, ale nie jest to głównym jego celem, pozwala uznać, że wszelkie pisemne zaświadczenia o istniejących faktach, wystawione przez ZUS są "bezwartościowym świstkiem papieru", którego nie można uznać za wiarygodny dokument. Według strony skarżącej, ZUS po stwierdzeniu zaległości Spółki po upływie ośmiu lat od ich powstania w wyniku wewnętrznej kontroli, powinien żądać pokrycia tej zaległości od swoich pracowników i ich przełożonych wobec braku niedbałości w wykonywaniu powierzonych im obowiązków.W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz podaną podstawą prawną.Skarga jest zasadna, choć nie z powodów w niej podniesionych.Na wstępnie wskazać należy, że przedmiotowa Spółka znajduje się w likwidacji, co wynika z odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w […]Wydział […] Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia […] (k. […]akt administracyjnych) oraz odpisu pełnego z Rejestru Przedsiębiorców nr […] na dzień […]. (k[…]akt administracyjnych), zaś na zewnątrz jest ona reprezentowana łącznie przez dwóchz trzech likwidatorów. Powyższe było znane organowi już w dniu […]. (data wpływu do organu w/w postanowienia Sądu).Pismo z dnia […]. pochodzące od […]jednego z trzech likwidatorów organ uznał za wniosek Spółki o umorzenie składek, lecz nie zauważył, iż strona nie była właściwie reprezentowana.Organ powinien na podstawie art. 64 § 2 K.p.a. wezwać stronę do uzupełnienia braków wniosku poprzez złożenie pod nim podpisu przez drugiego likwidatora spółki bądź nadesłania wniosku podpisanego przez dwóch likwidatorów w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.Tym samym wydane przez organ decyzje w tym postępowaniu były nieprawidłowe. Było to naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.Nadto, wskazać, iż na podstawie art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2007 r., Nr 11, poz. 74 ze zm.), od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także od decyzji w sprawach o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, odwołanie, o którym mowa w ust. 2, nie przysługuje. Stronie przysługuje prawo do wniesienia wniosku do Prezesa Zakładuo ponowne rozpatrzenie sprawy, na zasadach dotyczących decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra.Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego. Przepis art. 127 § 3 K.p.a. stanowi, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Natomiast przepis art. 24 § 1 pkt 5 K.p.a. przewiduje, że pracownik organu administracji publicznej podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie w której brał udział w niższej instancji w wydaniu zaskarżonej decyzji. Zwrot "brał udział w sprawie" oznacza podejmowanie przez pracownika organu administracji publicznej czynności procesowych, przewidzianych w przepisach prawa, niezbędnych do załatwienia sprawy w formie decyzji, a także, jeżeli pracownik został upoważniony do wydania decyzjiw imieniu organu lub pełni funkcję organu – załatwienie sprawy w drodze decyzji.Według Sądu, zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem powołanego art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 127 § 3 K.p.a. i w związku z art. 24 § 1pkt 5 K.p.a., gdyż jak wynika z akt, sprawa była prowadzona i rozstrzygana przez tych samych pracowników, zarówno w postępowaniu, w którym po raz pierwszy rozstrzygnięto sprawę jak i w postępowaniu toczącym się wskutek złożenia przez stronę wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.Obie decyzje wydane w sprawie zostały poprzedzone przez wnioski o niewyrażenie zgody na umorzenie składek Wydziału Realizacji i Dochodów, Referat Wydawania Decyzji i podpisane przez specjalistę […]i Kierownika Referatu […]. Powyższe wnioski zawierały opinię Komisji, w której składzie za pierwszym razem był Zastępca Naczelnika Wydziału […], Kierownik Referatu […]i Zastępca Naczelnika Wydziału […], a za drugim razem- Zastępca Naczelnika Wydziału […], Kierownik Referatu […]i Naczelnik Wydziału […].Bez wpływu na powyższą ocenę pozostaje okoliczność, że decyzje zostały wydanez upoważnienia Prezesa ZUS i podpisane przez dwie różne osoby, tj. Zastępcę Dyrektora Oddziału ZUS w […]oraz Dyrektora tego Oddziału.I, aczkolwiek postępowanie wywołane wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy nie jest postępowaniem stricte instancyjnym, a wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie ma charakteru dewolutywnego (nie skutkuje przeniesieniem rozpoznania sprawy do wyższej instancji), to jednak zasada prawdy obiektywnej wymaga, aby tryb rozstrzygnięć wydawanych przez organ rozpoznający sprawę w po raz pierwszy dawał stronie gwarancję procesową, że osoba wydająca decyzję nie będzie następnie brała udziału w postępowaniu, którego celem jest ocena prawidłowości tej decyzji. Decyzja administracyjna wydana w wyniku ponownego rozpoznania sprawy musi być traktowana jako nowe, samodzielne rozstrzygnięcie, a względy prawdy obiektywnej nakazują wyłączyć pracownika od udziału w postępowaniu, gdy brał on udziałw wydaniu zaskarżonej decyzji. Zatem, przesłanka wyłączenia pracownika nie podlega jakiejkolwiek ocenie co do jej wpływu na obiektywne rozpatrzenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, gdyż ma charakter bezwzględny.Takie, jak wyżej wskazane argumenty legły u podstaw wydania w dniu15 grudnia 2008 r. przez Trybunał Konstytucyjny wyroku o sygn. akt P 57/07 (publ. w Lex poz. Nr 26/2009), w którym stwierdził, że art. 24 § 1 pkt 5 w związku z art. 27 § 1 i art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) w zakresie, w jakim nie wyłącza członka samorządowego kolegium odwoławczego z postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, gdy członek ten brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.I, chociaż ww. orzeczenie odnosi się do wyłączenia członka samorządowego kolegium odwoławczego, to jednak z uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że analogicznie należy oceniać wszystkie te przypadki, w których dochodzi do niedopuszczalnego w demokratycznym państwie prawa zróżnicowania gwarancji ochrony obiektywizmu i bezstronności rozstrzygania przez organ administracji publicznej w zależności od rodzaju rozpoznawania spraw.W tej sytuacji, uznać należy, że w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 127 § 3 K.p.a., w którym znajduje zastosowanie instytucja wyłączenia pracownika – na podstawie przepisu art. 24 § 1 pkt 5 K.p.a. – doszło do naruszenia tego przepisu, co stanowi także przesłankę do wznowienia postępowania, na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 3 K.p.a. stanowiącego, że w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja wydana została przez pracownika lub organ administracji publicznej, który podlega wyłączeniu stosownie do art. 24, 25 i 27 k.p.a. Tym samym zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem ww. przepisów dających podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.Na podstawie przepisu art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd wskazuje, aby w dalszym postępowaniu w sprawie organ rozpoznający sprawę ponownie, przed wydaniem decyzji, zapewnił, abyw postępowaniu tym nie brali udziału pracownicy, którzy brali udział po raz pierwszyw wydaniu decyzji oraz zwrócił uwagę na właściwą reprezentację Spółki przed organem i zastosował procedurę wynikającą z art. 64 § 2 K.p.a.Wobec tego, Sąd postanowił na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b oraz lit.c, a także art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylić zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję tegoż organu.