Sygnatura:
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne:
Ewidencja ludności
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2010-03-15
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Alina DominiakAnna Orłowska /przewodniczący sprawozdawca/Felicja Kajut

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Orłowska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Alina Dominiak Sędzia WSA Felicja Kajut Protokolant Starszy sekretarz sądowy Wioleta Gładczuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi "A" Spółki Akcyjnej w W. na decyzję Wojewody z dnia 12 stycznia 2010 r. nr […] w przedmiocie zameldowania na pobyt stały oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Wojewoda […] decyzją z dnia 12 stycznia 2010 r. po rozpatrzeniu odwołania "A" SA Oddział […] w […] od decyzji Prezydenta Miasta […] z dnia 16 listopada 2009 r. orzekającej o zameldowaniu E. F.-F. i K. F. na pobyt stały w lokalu nr […] przy ul. […] w […], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 139 poz. 993) – utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.Uzasadniając rozstrzygnięcie organ podał m.in., że z wnioskiem o zameldowanie E. F.-F.i K. F. w drodze decyzji administracyjnej wystąpiła zainteresowana. Organ I instancji ustalił, że lokal jest własnością "A" SA Oddział […] w […], który nie wyraża zgody na zameldowanie wymienionych osób w lokalu, w którym zamieszkują.Okoliczność zamieszkiwania osób zainteresowanych w lokalu nie była kwestionowana przez żadną ze stron, natomiast właściciel nie wyraża zgody na zameldowanie, bo E. F.-F.i K. F. podnajęli lokal bez zgody właścicieli i w stosunku do nich toczy się w sądzie powszechnym postępowanie o eksmisję z lokalu.Mając powyższe na uwadze organ I instancji orzekł o zameldowaniu E. F.-F.i K. F. na pobyt stały w omawianym lokalu nr […] przy ul. […] w […].Z odwołaniem od decyzji wystąpiła "A" SA Oddział […] w […] podnosząc, że jest właścicielką nieruchomości i nie wyraża zgody na zameldowanie E.F.-F.i K. F. w jej domu, bowiem osoby te przebywają w mieszkaniu bez zgody właściciela. Takiego samowolnego pobytu nie można sankcjonować zameldowaniem osób w lokalu.Organ II instancji nie uwzględnił odwołania z następujących przyczyn:zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych z dnia 10 kwietnia 1974 roku ( Dz. U. Nr 139 z 2006 r., poz.993) aby dokonać zameldowania w lokalu, należy w nim faktycznie zamieszkiwać.O tym, że E. F.-F. i K. F. zamieszkują w lokalu nr […] przy ul. […] w […] świadczą zgodne oświadczenia stron, w tym – strony odwołującej się, która w samym odwołaniu nie kwestionuje faktu zamieszkiwania osób zainteresowanych w domu i lokalu, w którym dokonano zameldowania.W obecnym stanie prawnym instytucja zameldowania ma charakter rejestracyjny, ewidencyjny i powinna wskazywać aktualne miejsce pobytu osób i tylko tym celom ma służyć. Osoba, która zamieszkuje w danym lokalu z zamiarem stałego pobytu powinna być w nim zameldowana, a obowiązkiem organu meldunkowego jest zarejestrowanie tego pobytu na podstawie druku meldunkowego bądź wydanie decyzji o zameldowaniu.W obecnym stanie prawnym na zameldowanie osoby zamieszkującej w lokalu nie jest potrzebna zgoda właściciela lokalu; wystarcza sam fakt zamieszkiwania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie, a ta przesłanka w niniejszej sprawie jest spełniona.Przesłanki podjęcia decyzji o zameldowaniu określone zostały w art.6 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Są to: zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem dłużej niż trzy doby oraz zamiar stałego przebywania w tym miejscu. Przepis art. 9 ust. 2a ustawy nie wymaga wyrażenia zgody przez osobę, której przysługuje tytuł prawny do lokalu, na zameldowanie w nim osoby, która w lokalu zamieszkuje.Inne, podnoszone w odwołaniu zarzuty, nie mają prawnego znaczenia w sprawie meldunkowej, zaś przytaczany przez stronę odwołującą się wyrok WSA w Warszawie dotyczył innej, indywidualnej sprawy, zatem nie wiąże organu; dodatkowo zaś treść uzasadnienia do tego wyroku nie koliduje z wykładnią przepisów ustawy o ewidencji, dokonaną przez organy w sprawie niniejszej.W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku "A" SA Oddział […] w […] ponownie napisał, że nie zgadza się na zameldowanie E. F.-F. i K.F. w domu, którego jest właścicielem. Strona skarżąca przyznała, że osoby te zamieszkują w lokalu, w którym zostały zameldowane, a ponadto – byli tam zameldowani na pobyt czasowy do grudnia 2010 roku.Należy jednak zwrócić uwagę, że osoby te zamieszkują w lokalu bez zgody skarżącego, a umowa najmu lokalu z U. D., która wynajęła lokal E.F.-F. i K. F. bez zgody właściciela, została wypowiedziana.Wobec byłego najemcy i podnajemców w dniu 24 września 2009 roku skierowano do Sądu Rejonowego w […] pozew o eksmisję.Skoro w/w osoby zamieszkały w lokalu wbrew woli właściciela nieuprawnione jest twierdzenie organów, że osoby te zamieszkały bez przeszkód ze strony zarządcy (właściciela), a za zgodą najemcy.W takiej sytuacji uzasadnione jest powoływanie się przez stronę skarżącą na tę część uzasadnienia do wyroku WSA w Warszawie, w której Sąd ten napisał, że "uprawniać do zameldowania może jedynie pobyt legalny, oznaczający przebywanie na zasadach zgodnych z prawem, za wiedzą i zgodą osoby uprawnionej do dysponowania lokalem /…/".Nie można bowiem czerpać uprawnień z zachowań sprzecznych z prawem, a samowoli nie może sankcjonować instytucją zameldowania".Organ II instancji pominął również kwestię podnoszoną przez stronę skarżącą w odwołaniu od decyzji organu I instancji, a dotyczącą zameldowania E.F.-F. i K. F. w lokalu na pobyt czasowy.W świetle tych okoliczności uprawniony jest zarzut naruszenia przez organy obu instancji przepisów art. 7, 10 i 77 kpa oraz przepisów ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych i wnioski skargi o uchylenie decyzji organów obu instancji i zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej, o co wnoszono na wstępie skargi.Strona skarżąca uważa decyzje za niesłuszne i podjęte z naruszeniem obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zatem wnosi o ich uchylenie jako niezgodnych z prawem.W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) stosownie do przysługujących sądowi administracyjnemu kompetencji, Sąd kontroluje zaskarżone decyzje pod kątem ich zgodności z prawem.Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty dotyczące słuszności bądź celowości zaskarżonego aktu. Badana jest legalność decyzji, czyli jej zgodność z przepisami prawa materialnego i prawidłowość postępowania poprzedzającego wydanie decyzji. Ponadto, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, przy czym nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zgodnie z art. 134 § 2 cyt. ustawy, Sąd nie może jednak wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba ze stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.Przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie było ustalenie, czy E.F.-F. i K. F., którzy złożyli wniosek o zameldowanie ich na pobyt stały w lokalu nr […] przy ul. […] w […] zamieszkują w tym lokalu z zamiarem stałego w nim pobytu i wyłącznie ta okoliczność ma zasadnicze znaczenie dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy o zameldowaniu.Na podstawie materiału dowodowego bezspornie ustalono, że E.F.-F. i K.F. od listopada 2007 roku przebywają w mieszkaniu, w którym nastąpiło zameldowanie, w trakcie wizji pracownicy organu I instancji stwierdzili, że zainteresowani mają tam swoje rzeczy osobiste i deklarują zamiar stałego pobytu w lokalu.Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego organ I instancji orzekł o zameldowaniu E. F.-F. i K. F. w spornym lokalu nr […] przy ul. […] w […]. Uczyniono to również na podstawie oświadczeń najemczyni lokalu – U.D. i – strony skarżącej, która faktu zamieszkiwania w lokalu zameldowanych osób nie neguje.Meldunek, to tylko rejestracja pobytu, nie mająca nic wspólnego z uprawnieniami do mieszkania, jak wyjaśniały skarżącej w trakcie postępowania organy obu instancji. Fakt zameldowania E. i K. F. w lokalu nie wpływa na ich prawo do mieszkania, o czym może orzekać sąd powszechny.Sąd ponownie wyjaśnia, że zagadnienia dotyczące obowiązku meldunkowego regulują przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (jednolity tekst Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993).Mający zastosowanie w sprawie art. 47 ust. 1 i 2 cyt. ustawy stanowi, że organ gminy prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania lub wymeldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu, jak również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym, a jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania rozstrzyga właściwy organ gminy.Stanowisko strony skarżącej zarówno co do braku zgody na zameldowanie w lokalu pp. E. F.-F. i K. K. F. jak i w innych, opisywanych kwestiach (czy najemczyni lokalu podnajęła go bez zgody zarządcy, czy toczy się postępowanie o eksmisję z lokalu, jak i to, czy E. F.-F. poczyniła nakłady na remont lokalu i przystosowanie go do zamieszkiwania) nie mają prawnego znaczenia w tej sprawie.Jeśli chodzi o wcześniejsze zameldowanie wymienianych osób na pobyt czasowy w lokalu przy ul. […] w […], to ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych wręcz przewiduje, że "osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż 3 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały, chyba że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego" – por. art. 8 ust. 1 ustawy.Wbrew zarzutom podniesionym w skardze ocenianym decyzjom nie można skutecznie postawić zarzutu niewyjaśnienia okoliczności faktycznych sprawy, czy braku oparcia decyzji na ustalonych faktach ani też – że są one niesłuszne bądź naruszają prawo.W postępowaniu o zameldowanie, którego istotą jest, jak słusznie podkreślił organ odwoławczy, wyjaśnienie czy prowadzona ewidencja odzwierciedla stan istniejący, nie ma znaczenia, czy właściciel lokalu wyraża zgodę na zamieszkiwanie w lokalu meldowanych osób.Jak słusznie wyjaśniał organ odwoławczy nie jest on związany poglądem sądu administracyjnego wyrażonym w innej, jednostkowej sprawie, zresztą – o innym stanie faktycznym i prawnym.Z opisanych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.