Sygnatura:
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami
Hasła tematyczne:
Ruch drogowy
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2010-01-12
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Alina DominiakElżbieta Kowalik-Grzanka /przewodniczący sprawozdawca/Felicja Kajut

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.), Sędziowie WSA Alina Dominiak, WSA Felicja Kajut, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi W. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 października 2009 r. nr […] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

W dniu 18 czerwca 2009 r. do Urzędu Miasta wpłynęło pismo I. J., która zgłosiła swe zastrzeżenia co do stanu zdrowia W. J. (zamieszkałego w S. przy ul. […]) mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów przez w/w.W piśmie tym wskazano, że w/w często porusza się po użyciu środków odurzających lub silnych leków psychotropowych. Co więcej, w/w cierpi na choroby psychiczne powodujące niezdolność do prowadzenia pojazdów.Do pisma I. J. załączyła dwie karty informacyjne leczenia szpitalnego (rozpoznanie encefalopatia pourazowa z zaburzeniami charakteru, nieprawidłowa osobowość), orzeczenie o zaliczeniu W. J. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz zaświadczenie lekarskie wydane dla potrzeb zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności.Pismem z dnia 24 czerwca 2009 r. doręczonym w dniu 14 lipca 2009 r. Prezydent Miasta zawiadomił W. J. o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na w/w badania lekarskie stwierdzające istnienie lub brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.Następnie decyzję z dnia 14 lipca 2009 r. Prezydent Miasta działając na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) skierował W. J. posiadającego uprawnienia do kierowania w zakresie kategorii A, B, B+E, C, C+E na badania lekarskie do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w G.Podstawą do wydania w/w decyzji była w/w informacja o zastrzeżeniach w stanie zdrowia mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdu.W odwołaniu od w/w decyzji W.J. wniósł o uchylenie wydanej decyzji, względnie o umorzenie postępowania. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że decyzja została w sprawie wydana przez nieuprawniony organ. Organem, który ewentualnie mógł podjąć stosowne rozstrzygnięcie winien być starosta.Okoliczność ta winna zaś skutkować umorzeniem postępowania jako bezprzedmiotowego.Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 19 października 2009 r. sygn. […] wydaną na podstawie art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 856 z późn. zm.) i art. 127 § 2 w zw. z art. 17 pkt 1 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z póżn. zm., dalej w skrócie k.p.a.) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że podniesiony w odwołaniu zarzut braku właściwości Prezydenta Miasta do wydania decyzji o skierowaniu na badania lekarskie jest bezpodstawny. Zgodnie bowiem z odrębnymi przepisami uprawnienia przewidziane dla starostów wykonują prezydenci miast na prawach powiatu. Miasto S. posiada status miasta na prawach powiatu zatem Prezydent Miasta S. posiada przysługujące starostom kompetencje do wydawania decyzji w przedmiocie kierowania kierowcy w sytuacjach przewidzianych prawem na badania lekarskie.Z kolei możliwość skierowania na badania lekarskie w świetle art. 122 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym stanowi następstwo powzięcia przez starostę wiarygodnej informacji o zastrzeżeniach w stanie zdrowia osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów. W sprawie takie informacje zostały organowi I instancji przekazane. Z uwagi na fakt, iż zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego jest jedną z naczelnych zasad wszystkich regulacji prawnych dotyczących ruchu drogowego zasadnym było poddanie lekarzom Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy oceny czy istnieją przeciwwskazania do kierowania pojazdami przez W. J.W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku W.J. wniósł o uchylenie decyzji organu odwoławczego oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.Zaskarżonemu rozstrzygnięciu skarżący zarzucił:- naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 122 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym;- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7, 9, 10, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych stojących u podstaw wydanych decyzji.W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że organy orzekające w sprawie nie miały podstaw do wydania decyzji o skierowaniu skarżącego na badania lekarskie. Co więcej, w sprawie nie przeprowadzono stosownego postępowania dowodowego uniemożliwiającego wydanie stosownego rozstrzygnięcia. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie posiada zaś przymiotu "wiarygodnej informacji" uzasadniającej w świetle obowiązujących przepisów przeprowadzenie określonego badania.W ocenie skarżącego organy nie podjęły nadto kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Przed wydaniem decyzji przez organ odwoławczy skarżący nie został również zawiadomiony o prawie do zapoznania się z aktami sprawy.W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.W świetle powołanego przepisu ustawy sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub inne rozstrzygnięcie z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tych aktów.Sąd administracyjny nie ocenia przy tym rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, bądź też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy, kierując się zasadami współżycia społecznego.Z kolei postępowanie przed sądami administracyjnymi prowadzone jest w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.)Kontrola zaskarżonej decyzji dokonana w oparciu o w/w kryterium prowadzi do wniosku, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.W myśl art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym badaniu lekarskiemu przeprowadzonemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega kierujący pojazdem, skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia. Celem przepisu art. 122 powołanej ustawy jest z kolei zagwarantowanie bezpieczeństwa ruchu, przy równoczesnym zachowaniu praw podmiotowych osób, które na badania te są kierowane poprzez określenie przesłanek skierowania na badania. Jedną z takich przesłanek są, w świetle art. 122 ust. 1 pkt 4 w/w ustawy, zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierującego pojazdem.Przez kierującego pojazdem należy zaś rozumieć osobę, która chociaż w danym momencie nie prowadzi pojazdu do którego kierowania niezbędne jest prawo jazdy określonej kategorii, jednakże, będąc do tego uprawnioną, w każdym momencie taką możliwość posiada. Inne rozumienie tego przepisu, ograniczone wyłącznie do jego literalnego brzmienia, prowadziłoby bowiem do uznania, że nawet w sytuacji poważnych wątpliwości co do stanu zdrowia danej osoby, starosta nie mógłby podjąć żadnych działań w kierunku przeprowadzenia stosownych badań lekarskich.Z kolei rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15), wydane na podstawie art. 123 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, określa między innymi szczegółowe warunki i tryb kierowania na badania lekarskie, w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi oraz kierowania tramwajami (§ 1 pkt 1).Zgodnie z § 2 ust. 5 przedmiotowego rozporządzenia, który koresponduje z treścią art. 122 ust. 1 pkt 4 w/w ustawy "starosta może skierować na badanie lekarskie osobę, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów".W § 2 ust. 6 w/w rozporządzenia wykonawczego przewidziano, iż starosta wydaje skierowanie, o którym mowa w ust. 4 i 5, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania wniosku, zawiadomienia lub informacji.Odnosząc treść powyższych przepisów do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż podnoszone przez stronę okoliczności nie mogły skutecznie zakwestionować prawidłowości rozstrzygnięć organów obydwu instancji.Wbrew stanowisku skarżącego zgromadzony w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy mógł stanowić dla organów orzekających I i II instancji podstawę do powzięcia owych uzasadnionych wątpliwości, czy stan zdrowia skarżącego pozwala na kierowanie przez niego pojazdami w sposób niepowodujący zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty ( karty informacyjne leczenia szpitalnego z 4 kwietnia 1997r., orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dn. 20.11.2007r. oraz zaświadczenie lekarskie z dn. 30.10.2008r.) wskazują bowiem wprost na problemy ze stanem zdrowia psychicznego skarżącego.Dokumentacja ta uprawdopodobnia zastrzeżenia co do stanu jego zdrowia w zakresie kierowania pojazdami mechanicznymi. Właśnie dla wyjaśnienia tych wątpliwości zaskarżoną decyzją zobowiązano skarżącego do poddania się badaniom lekarskim we właściwym ośrodku medycyny pracy.Nie sposób zaś w niniejszej sprawie zakwestionować stanowiska organów administracji. Przedstawione przez I. J. okoliczności na tle stosownych dokumentów zasadnie budzą wątpliwości co stanu zdrowia skarżącego i wpływu na zdolność w/w do prowadzenia pojazdów.Badania, na które skierowano skarżącego, mają zaś służyć ustaleniu czy jego stan zdrowia, przede w wszystkim w kontekście stwierdzonych u niego dolegliwości psychiatrycznych, pozwala mu na kierowanie pojazdami, do których prowadzenia skarżący jest uprawniony jako posiadacz prawa jazdy kilku kategorii.Podkreślić należy, iż omawiane specjalistyczne badanie osób posiadających uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych, wykonywane w oparciu o skierowanie w trybie art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, ma na celu stwierdzenie istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Co oczywiste, służy zatem usunięciu stanu niepewności co do stanu zdrowia osób kierowanych na te badania i wpływu ich zdrowia na zdolność do kierowania pojazdami.Reasumując stwierdzić należy, iż informacja uzyskana przez Prezydenta Miasta o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącego, a oparta na szpitalnej dokumentacji psychiatrycznej i bieżącej dokumentacji sporządzonej na potrzeby orzeczenia o stopniu niepełnosprawności była informacją wiarygodną, a zatem uzasadniała wydanie decyzji w oparciu o art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym.Stąd też organy obydwu instancji prawidłowo zastosowały omawiany przepis prawa materialnego.W opozycji do zarzutu zawartego w skardze należy wskazać, że w toku postępowania organy nie dopuściły się naruszeń prawa procesowego, które uzasadniałyby uchylenie lub wyeliminowanie w inny sposób z obrotu prawnego wydanych w sprawie decyzji administracyjnych.Sąd nie dopatrzył się w postępowaniu organów naruszenia zasady prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.) gdyż zaskarżona decyzja została wydana na podstawie i w granicach prawa, a wnioski organów znajdują uzasadnienie w dość wąskim ale pełnym materiale dowodowym zgromadzonym na użytek przedmiotowej sprawy.Odnośnie naruszenia art. 9 k.p.a. statuującego tzw. zasadę informowania należy wskazać, że organ I instancji zawiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania i wezwał do złożenia wyjaśnień w odniesieniu do przedmiotu postępowania.Z kolei brak umożliwienia wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów na etapie postępowania administracyjnego poczytywać należy na tle realiów przedmiotowej sprawy jako uchybienie proceduralne w zakresie art. 10 § 1 k.p.a., które nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przez organy administracji publicznej art. 107 § 1 i 3 k.p.a. Decyzja organu I instancji odpowiada bowiem normatywnie określonemu wzorowi; z kolei organ II instancji w wydanym rozstrzygnięciu w sposób prawidłowy odniósł się do zarzutów zawartych w odwołaniu oraz zawarł uzasadnienie faktyczne i prawne.W tym stanie rzeczy skargę należało oddalić, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.