Sygnatura:
6313 Cofnięcie zezwolenia na broń
Hasła tematyczne:
Broń i materiały wybuchowe
Skarżony organ:
Komendant Policji
Data:
2010-03-05
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Andrzej KołodziejEwa Marcinkowska /przewodniczący sprawozdawca/Ewa Pisula-Dąbrowska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska Andrzej Kołodziej Protokolant Joanna Ukalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia […] stycznia 2010 r. nr […] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną gazową oddala skargę

Uzasadnienie wyroku

R. W. wniósł skargę na decyzję Komendanta Głównego Policji nr […] z dnia […] stycznia 2010 r. utrzymującą w mocy decyzję […] Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia […] listopada 2009 r. w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną gazową.Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:R. W. otrzymał pozwolenie na broń palną gazową w dniu 1 lipca 2003 r. Wydając decyzję w tej sprawie Komendant Wojewódzki Policji w P. odniósł się do wniosku strony, w którym potrzebę posiadania pozwolenia na tę broń uzasadniła ona faktem prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przetwórstwa i obrotu metalami szlachetnymi i kamieniami szlachetnymi.Od momentu uzyskania pozwolenia na broń strona faktycznie broni palnej gazowej nie posiadała, gdyż broń przejętą po zmarłym ojcu oddała do złomowania i nie wystąpiła do organu o wydanie zaświadczenia uprawniającego do nabycia kolejnej jednostki takiej broni.W dniu 9 października 2009 r. Komendant Wojewódzki Policji w P. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia R. W. pozwolenia na posiadanie broni palnej gazowej, z uwagi na fakt skazania strony prawomocnym wyrokiem sądu za czyn określony w art. 178 a § 1 k.k. oraz z uwagi na ustanie okoliczności faktycznych stanowiących podstawę do wydania pozwolenia, wskazując, iż od momentu uzyskania pozwolenia na ten rodzaj broni strona nie posiadała żadnej jednostki broni palnej gazowej.W toku postępowania, organ jako dowód dopuścił materiały z akt postępowania karnego Sądu Rejonowego […] sygn. akt […] oraz z opinii o stronie jaką wydała właściwa jednostka terenowa Policji.Wyrokiem Sądu Rejonowego […] w P. z dnia […] kwietnia 2008 r. sygn. akt […], R. W. został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. tj. prowadzenia samochodu w stanie nietrzeźwości (badanie urządzeniem typu Alcotest wykazało: I badanie 0,62 mg/l, II badanie 0,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), za co wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat, karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych licząc wartość każdej stawki na kwotę 10 zł, orzekł świadczenie pieniężne w wysokości 500 złotych na rzecz Stowarzyszenia […] w P. oraz zastosował środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.Na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia […] września 2008 r. sygn. akt […].Decyzją z dnia […] listopada 2009 r. wydaną na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6, art. 18 ust. 4 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), […] Komendant Wojewódzki Policji w P. cofnął R. W. pozwolenie na posiadanie broń palnej gazowej.W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż w przypadku strony ustały okoliczności faktyczne stanowiące podstawę do wydania pozwolenia na ten rodzaj broni, gdyż strona nigdy tego rodzaju broni nie posiadała.Ponadto organ uznał, iż stronę można zaliczyć do grupy osób ujętych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji tj. osób, co do których istnieje obawa użycia przez nie broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Obawa ta wynika z ustalonego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego, faktu skazania strony prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego […] z dnia […] kwietnia 2008 r. za czyn z art. 178 a § 1 k.k.Organ podkreślił, iż w myśl art. 155 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy stężenie alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila lub 0,25 mg/dm3 w wydychanym powietrzu, natomiast strona próg ten przekroczyła i to ponad dwukrotnie (przeprowadzone badanie wykazało bowiem zawartość alkoholu w ilości 0,62 mg/dm3, 0,57 mg/dm3 wydychanego powietrza). Można zatem domniemywać, że strona z pełną świadomością ewentualnych skutków takiego zachowania zgodziła się na kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości. Wykazała się więc nieodpowiedzialnością i brakiem wyobraźni, a zatem takimi cechami charakteru, które podważają wiarygodność osoby dysponującej tak istotnym z punktu widzenia bezpieczeństwa i porządku publicznego narzędziem, jakim jest broń palna. Decydując się na kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości, bezpośrednio po spożyciu alkoholu strona narażała bowiem na uszczerbek nie tylko swoje życie i zdrowie, ale także innych uczestników ruchu drogowego, zagrażając w ten sposób – pośrednio – także tym dobrom chronionym prawem. Zatem czyn ten pozwala uznać, iż także w zakresie zgodnego z prawem posiadania i używania broni strona nie daje wystarczającej rękojmi, aby pozwolenie na broń jej zachować. Biorąc powyższe pod uwagę oraz uwzględniając obligatoryjny charakter zastosowanych przepisów prawa materialnego organ stwierdził, iż w sytuacji istnienia wobec strony uzasadnionej obawy możliwości użycia broni sprzecznie z prawem – w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji – w niniejszej sprawie nie mogło zapaść inne rozstrzygnięcie, niż cofnięcie pozwolenia na broń. Stanowiska tego nie zmienia posiadanie dobrej opinii w miejscu zamieszkania, bowiem okoliczność ta nie eliminuje faktu popełnienia przez stronę czynu zabronionego i to o znacznym stopniu społecznej szkodliwości, którego następstwa mogły być tragiczne.Za wycofaniem stronie pozwolenia na posiadanie broni palnej gazowej przemawia także ustanie okoliczności faktycznych stanowiących podstawę do wydania pozwolenia. Pozwolenie to wydano bowiem stronie z uwagi na zagrożenie wynikające z faktu prowadzenia działalności gospodarczej. Strona nie posiadając od ponad 6 lat żadnego egzemplarza broni palnej gazowej sama natomiast przekonała organ o tym, iż w jej przypadku nie znajduje uzasadnienie dalsze posiadanie przez nią pozwolenia na ten rodzaj broni.W odwołaniu od powyższej decyzji, pełnomocnik R. W. zarzucił organowi I instancji naruszenie przepisów art. 18 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji poprzez ich rozszerzającą wykładnię.W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż przyczyną odmowy wydania lub cofnięcia pozwolenia na broń w oparciu o powyższe przepisy jest uzasadniona obawa i możliwość użycia broni w niedozwolonym celu, a nie, jak wskazał to organ I instancji, fakt popełnienia przestępstwa innego niż przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu. Ponadto, obawa użycia broni w celu sprzecznym z bezpieczeństwem lub porządkiem publicznym musi być uzasadniona w odniesieniu do konkretnej i wskazanej osoby, co wymaga rozpoznania wszystkich okoliczności jej dotyczących. Tymczasem – według pełnomocnika – organ odmówił uwzględnienia pozytywnych opinii o jego mandacie z jednostki Policji oraz z koła łowieckiego, nie uwzględnił jego słusznego interesu oraz nie wyjaśnił, dlaczego przyjął takie rozstrzygnięcie. W ocenie pełnomocnika, obawę sprzecznego z prawem użycia broni przez skarżącego można by uznać, gdyby zachowywał się on agresywnie, posuwał do gróźb bezprawnych lub opinia o nim dowodziła o nadużywaniu alkoholu lub środków odurzających. Tymczasem w sprawie niniejszej niczego takiego nie ustalono. W powyższym stanie faktycznym stwierdzić zatem należy, że organ naruszył szereg przepisów postępowania administracyjnego tj. art. 7, art. 77 i art. 107 k.p.a.Nie ustąpiły też okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania pozwolenia na posiadanie broni gazowej. Skarżący nadal prowadzi bowiem działalność gospodarczą w zakresie przetwórstwa i obrotu metalami i kamieniami szlachetnymi, która sprowadza na niego potencjalne zagrożenie. Z uwagi zaś na to, że posiadał broń bojową nie nabył broni gazowej. Cofanie jednak z tej przyczyny pozwolenia na broń gazową stanowi nadinterpretację przepisów i nie znajduje oparcia w stanie faktycznym sprawy.Do odwołania pełnomocnik dołączył pismo strony jako dodatkowe uzasadnienie odwołania oraz szereg pozytywnych opinii o stronie pochodzących od podmiotów gospodarczych oraz od osób fizycznych, w tym mieszkańców P.Komendant Główny Policji, rozpoznając odwołanie, decyzją z dnia […] stycznia 2010 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 268 a k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podkreślił, iż z przepisów art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wynika, że ustawodawca nie stworzył enumeratywnego katalogu przesłanek, które stwarzają obawę użycia broni w celach sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, pozostawiając tym samym ustalenie tych przesłanek organom właściwym w sprawach pozwoleń na broń. Organy te przyjęły zatem, iż takimi okolicznościami winny być, m. in. oskarżenie o popełnienie lub dopuszczenie się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, zwłaszcza tego, którego jednym ze znamion jest nietrzeźwość sprawcy, a to ze względu na wagę tego rodzaju czynu dla stosunków społecznych oraz wysoki stopień społecznej szkodliwości.Z ustalonego materiału dowodowego wynika zaś, iż w przypadku R. W. wystąpiły wyżej wskazane okoliczności, został on bowiem skazany za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. tj. za to, że kierował w stanie nietrzeźwości samochodem na drodze publicznej. Dopuścił się zatem czynu, z którego rodzajem organy Policji wiążą obawę użycia broni w sposób określony w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Jego zachowanie nie daje tym samym gwarancji bezpiecznego – w rozumieniu tego przepisu prawa – posiadania i używania broni palnej, a powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych.Organ podkreślił też, iż ustawodawca z dniem 1 stycznia 2004 r. zmienił brzmienie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy, odchodząc od związania obawy z charakterologicznymi cechami posiadacza pozwolenia na broń, który dopuszcza się przestępstw (przemoc lub groźba bezprawna), na rzecz przykładowego wskazania rodzaju dóbr chronionych prawem, których naruszenie obawę tę wywołuje.Podniósł ponadto, iż strona w toku postępowania karnego do popełnienia zarzucanego jej czynu nie przyznała się utrzymując, że samochód prowadziła inna, trzeźwa osoba, a dopiero w odwołaniu jej pełnomocnik przyznał, że czyn faktycznie został popełniony. Powyższe świadczy w ocenie organu odwoławczego o tym, że R. W. nie jest osobą przyjmującą za rzecz oczywistą ponoszenie odpowiedzialności za skutki swoich poczynań. Przeciwnie, jego działania mają na celu uniknięcie odpowiedzialności za swoje czyny. Ponadto, w sytuacjach stresowych przejawia on agresję, na co wskazano w akcie oskarżenia zaznaczając, iż w trakcie interwencji Policji tak R. W., jak i jego pasażer, byli agresywni i stawiali opór.Odnosząc się z kolei do zarzutu pełnomocnika, że organ I instancji nie wziął pod uwagę pozytywnie świadczących o jego mandancie dowodów, organ odwoławczy stwierdził, iż w przypadku prawomocnego wyroku skazującego za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. pozytywne opinie jednostki Policji i koła łowieckiego nie mogą zmienić decyzji organu, nie eliminują bowiem faktu, że strona dopuściła się przestępstwa, którego ewentualnym skutkiem może być śmierć lub kalectwo ludzi, a z którego rodzajem organy Policji wiążą obawę możliwości takiego zachowania się, jak wskazano w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy. Ponadto, jak wynika z treści zastosowanych do rozstrzygnięcia norm prawa materialnego, warunkiem koniecznym dla cofnięcia pozwolenia na broń nie jest związek między popełnieniem przestępstwa i użyciem do niego broni, ani udowodnienie, że osoba posiadająca broń faktycznie użyła, czy użyje broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Wystarczające jest bowiem tylko domniemanie takiego zachowania oparte na zebranym w sprawie materiale dowodowym.Powołane przepisy mają charakter obligatoryjny, a zatem ustawodawca nie pozostawił organom właściwym w sprawach pozwoleń na broń możliwości innego sposobu rozstrzygnięcia sprawy, dając tym samym pierwszeństwo interesowi społecznemu przed interesem obywateli. Zatem nawet korzystnie o posiadaczu pozwolenia świadczące dowody, w tym również dołączone do odwołania pozytywne opinie, prawidłowe przechowywanie broni oraz dotychczasowy brak karalności, nie pozwalają zachować mu pozwolenia na broń, a więc prawa tak ściśle związanego ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego.Odnosząc się natomiast do drugiej podstawy materialnoprawnej decyzji zastosowanej przez organ I instancji, tj. art. 18 ust. 4 ustawy, Komendant Główny Policji stwierdził, iż z dyspozycji tego przepisu wynika, że właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności, które stanowiły podstawę do jego wydania. Przepis ten ma charakter fakultatywny, a zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy na jego podstawie ustawodawca pozostawił uznaniu organów właściwych w kwestiach pozwoleń na broń.W przypadku R. W. okolicznością przemawiającą za wydaniem pozwolenia był fakt prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przetwórstwa i obrotu metalami i kamieniami szlachetnymi. Pod tym względem sytuacja strony nie uległa zmianie. Twierdzenie więc organu I instancji, iż ustały okoliczności faktyczne stanowiące podstawę do wydania pozwolenia nie ma oparcia w zebranym materiale dowodowym. Sam fakt nieposiadania jednostki broni gazowej (nawet od sześciu lat), nie może stanowić podstawy do uznania, iż ustały okoliczności, dla których posiadacz pozwolenia na broń je uzyskał.Organ II instancji biorąc zatem pod uwagę uchybienia w zakresie fakultatywnie określonej podstawy cofnięcia pozwolenia na broń. tj. zastosowanego przez organ I instancji art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji, w ramach swoich uprawnień reformatoryjnych odrzucił ten przepis prawa jako drugą przesłankę cofnięcia stronie pozwolenia na broń.W skardze na powyższą decyzję, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, pełnomocnik R. W. zarzucił organowi naruszenie prawa materialnego w postaci art. 18 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt. 6 ustawy o broni i amunicji, poprzez bezpodstawne uznanie, że popełnienie przestępstwa przeciw bezpieczeństwu w komunikacji stanowi czyn uzasadniający cofnięcie pozwolenia na broń, a także naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7 i art. 77 k.p.a., poprzez nienależyte rozważenie wszystkich okoliczności faktycznych i zaniechanie należytej oceny dowodów.Wniósł w związku z tym o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.W uzasadnieniu skargi zarzucił, że organ rozstrzygający sprawę dokonał rozszerzającej wykładni przepisów art. 18 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. W jego ocenie nieuprawnione jest założenie, że popełnienie przestępstwa przez osobę posiadającą broń automatycznie oznacza, że osoba taka jest zdolna do użycia broni sprzecznie z prawem. Ustawodawca ograniczył się bowiem do wskazania tych przestępstw o szczególnie ciężkim charakterze, które przesądzają o występowaniu takiej obawy. W niniejszej sprawie organy obu instancji przyjęły natomiast znak równości pomiędzy faktem popełnienia przestępstwa (innego niż przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu), a wystąpieniem przesłanek do cofnięcia decyzji o pozwoleniu na posiadanie broni.Na poparcie zasadności swoich zarzutów pełnomocnik skarżącego powołał się na rozważania prawne zawarte w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r., sygn. II OPS 4/09 podkreślając, że przesłanką cofnięcia pozwolenia na broń jest obawa, że może ona zostać użyta w celu sprzecznym z bezpieczeństwem lub porządkiem publicznym. Obawa ta musi być jednak uzasadniona, i to uzasadniona w odniesieniu do konkretnej i wskazanej osoby, to znaczy po rozpoznaniu wszystkich okoliczności jej dotyczących. Nie można więc zasadnie twierdzić, jak czyni to organ wydający zaskarżoną decyzję, że cechy charakterologiczne posiadacza broni nie mają dla rozstrzygnięcia znaczenia. Organ w niniejszej sprawie odmówił uwzględnienia pozytywnych opinii, jakie zebrała w odniesieniu do skarżącego Policja w miejscu zamieszkania, a także Koło Łowieckie, którego odwołujący jest członkiem, a nadto szeregu pozytywnie świadczących o skarżącym opinii osób prywatnych i instytucji. W ten sposób dał prymat ogólnemu i abstrakcyjnemu poglądowi, że popełnienie przestępstwa z art. 178 a k.k. daje podstawy do obaw, że odwołujący się użyje broni w celach sprzecznych z obowiązującym prawem, nad konkretną i jednostkową opinią zebraną o skarżącym.W ocenie pełnomocnika skarżącego organ w uzasadnieniu decyzji popada w sprzeczność, z jednej strony bezzasadnie odmawiając mocy dowodowej orazznaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy opiniom pozytywnym dla skarżącego, a z drugiej strony uwzględniając wyłącznie opinie negatywne zawarte w zeznaniach świadków w sprawie karnej, które nie zostały przez sąd rozpoznający sprawę karną przyjęte dla ustalenia stanu faktycznego. Organ naruszył tym samym szereg przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7, art. 77 i art. 107 k.p.a.Pełnomocnik podniósł ponadto, iż w przypadku skarżącego pochopne i nieuzasadnione cofnięcie pozwolenia na broń może mieć dla niego tragiczne konsekwencje. Skarżący wnosił bowiem o pozwolenie na broń z uwagi na wykonywaną działalność jubilerską. Napad na jubilera w P. w dniu 30 grudnia 2009 r., w którym postrzelona została jedna osoba, dowodzi natomiast wyraźnie, że obawy skarżącego o bezpieczeństwo nie są nieuzasadnione.Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ ponownie podkreślił, że nawet jednorazowe zachowanie, ale świadczące o lekceważeniu normy zakazującej prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu, burzy całokształt dotychczasowych dobrych opinii środowiska, całokształt dotychczasowego postępowania, bowiem okoliczności tego zdarzenia potwierdzają istnienie obawy użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Ustalenia dokonane w oparciu o prawomocny wyrok, jaki zapadł w stosunku do skarżącego, pozwalały zatem organom Policji na uznanie, że jest on osobą, co do której istniej uzasadniona obawa, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.W myśl natomiast art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.Dokonując oceny zasadności wniesionej przez R. W. skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji Sąd doszedł do przekonania, że skarga ta nie ma uzasadnionych podstaw.W ocenie Sądu, przy wydaniu zaskarżonej decyzji organ uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Organ zebrał dowody mające w sprawie istotne znaczenie, ocenił zebrany w toku postępowania materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), ustosunkował się do twierdzeń skarżącego, a także uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.Wydając zaskarżoną decyzję Komendant Główny Policji, a wcześniej Komendant Wojewódzki Policji w P. nie naruszyli także prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię prawa, czy też nieprawidłową subsumcję udowodnionej okoliczności pod stosowną normę prawną.Materialnoprawną przesłanką wydania zaskarżonej decyzji był przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, zgodnie z którym właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.Na gruncie powyższego przepisu należy rozróżnić dwie sytuacje. Pierwsza, w której osoba jest skazana lub toczy się w stosunku do niej postępowanie karne w związku z zarzutem popełnienia jednego ze wskazanych rodzajów przestępstw. Druga, gdy takie skazanie lub postępowanie nie ma miejsca, ale z jakichś innych powodów, istnieje uzasadniona obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Wyraźnie odróżnia te sytuacje przywołana w skardze uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r., sygn. akt II OPS 4/09.Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 wynika, że ma on przede wszystkim zastosowanie do osób skazanych za którekolwiek z przestępstw wskazanych w tym przepisie. W takim bowiem przypadku jednostka, która została skazana prawomocnym orzeczeniem Sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec której toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw z mocy prawa jest uznawana za osobę, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Mówiąc innymi słowy, sam fakt popełnienia powyższego przestępstwa uzasadnia cofnięcie pozwolenia na posiadanie broni. Katalog sytuacji objętych dyspozycją tego przepisu jest jednak otwarty (niewyczerpany). Przepis ten, daje zatem organowi Policji szeroki zakres możliwości dokonywania oceny, jakie to okoliczności faktyczne, leżące po stronie posiadacza broni są tymi, które stwarzają uzasadnioną obawę, że posiadacz broni może jej użyć w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Powołany przepis nie stwarza więc dla organu Policji przeszkody dla dokonania oceny, że dopuszczenie się przez posiadacza broni innego przestępstwa umyślnego może uzasadniać użycie broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.W stanie faktycznym niniejszej sprawy jest okolicznością niesporną, że skarżący prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego […] w P. z dnia […] kwietnia 2008 r. sygn. akt […] został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. tj. prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości.W rozpoznawanej sprawie nie wchodziło zatem w grę automatyczne cofnięcie pozwolenia na broń, bowiem przestępstwo z art. art. 178a § 1 k.k., za popełnienie którego skarżący został prawomocnie skazany, nie należy do przestępstw wskazanych expressis verbis w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy. Do organów Policji należała zatem ocena, czy popełniony czyn wyczerpuje treść przesłanki z części pierwszej tego przepisu.Organy Policji oceny takiej dokonały i przyjęły, że skazanie za czyn polegający na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości stanowi rodzaj bezpośredniego narażenia zdrowia lub życia osób trzecich. Wskazuje ponadto na rażące ignorowanie zasad bezpieczeństwa i porządku publicznego, co sumarycznie stanowi przesłankę uzasadniającą cofnięcie pozwolenia na broń. Organ podkreślił przy tym, że strona w toku postępowania karnego do popełnienia zarzucanego jej czynu nie przyznała się utrzymując, że samochód prowadziła inna, trzeźwa osoba, a tym samym próbując uniknąć odpowiedzialności za swój czyn.W ocenie Sądu, w kontekście powyższych ustaleń faktycznych, zarówno zastosowanie przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, jak i jego wykładnię dokonaną przez organy Policji należy uznać za prawidłowe.Osobie, która wprowadza się w stan nietrzeźwości, a następnie decyduje się na prowadzenie pojazdu, niewątpliwie przypisana być powinna cecha wyjątkowej nieodpowiedzialności. Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że osoba taka, nie umiejąc pokierować swoim postępowaniem, nie daje gwarancji bezpiecznego posiadania i używania broni palnej. Skoro ma ona trudność z zapanowaniem nad sytuacjami, w których dochodzi do spożycia alkoholu, domniemywać trzeba, że również posiadana broń palna stanowić będzie mogła przedmiot możliwego niedozwolonego użycia, powodującego zagrożenie dla zdrowia, życia lub mienia innych osób. Oznacza to możliwość wykorzystania broni w sposób niekontrolowany, wynikający właśnie z potencjalnego wprowadzenia się w stan nietrzeźwości. Fakt, że osoba posiadająca broń na tyle nie kontroluje swego postępowania, że prowadzi pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, powoduje uzasadnioną obawę użycia w takim stanie broni. A to wystarcza, aby organ administracji, związał wystąpienie uzasadnionej obawy z powyższymi zależnościami pomiędzy doprowadzeniem się do stanu nietrzeźwości, a możliwością użycia broni.Nienaganna opinia skarżącego zarówno w środowisku zawodowym, społecznym, jak i wśród myśliwych, czy też prawidłowe przechowywanie broni, nie stanowi w świetle powyższych ustaleń dowodu mogącego uzasadniać odmienne przekonanie, co do sposobu zachowania się skarżącego w przyszłości.W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że nienaganna opinia posiadacza broni w środowisku zawodowym, jak i społecznym, nie stanowi dowodu mogącego "równoważyć" skutki skazania za popełnienie przestępstwa komunikacyjnego w stanie nietrzeźwości (wide: wyrok NSA z 15 lipca 2009 r. sygn. II OSK 1160/08; wyrok NSA z 19 lutego 2010 r. sygn. II OSK 324/09, wyrok NSA z 1 kwietnia 2010 r. sygn. akt II OSK 2017/09).W świetle popełnionego przez skarżącego czynu, badanie jego charakteru i dotychczasowej postawy życiowej nie może bowiem zmienić oceny co do tego, że jest on osobą nieodpowiedzialną. Fakt popełnienia przestępstwa z art. 178 a k.k. i skazania daje zatem podstawę do przyjęcia, że skarżący nie spełnia "najwyższych standardów zachowania", wymaganych od posiadacza broni (wide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2007 r. o sygn. akt II OSK 1172/06, LEX 368211).Wypełnienie przesłanki zaliczenia skarżącego do osób wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, musiało skutkować – zgodnie z dyspozycją art. 18 ust. 1 pkt 2 tej ustawy – cofnięciem pozwoleń na broń przez właściwy organ.W świetle powyższego argumenty strony skarżącej odnośnie niewłaściwego zastosowania wskazanych w decyzji przepisów ustawy o broni i amunicji oraz błędnej ich wykładni nie mogą być uznane za zasadne.Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.