Sygnatura:
6313 Cofnięcie zezwolenia na broń
Hasła tematyczne:
Broń i materiały wybuchowe
Skarżony organ:
Komendant Policji
Data:
2010-03-09
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Eugeniusz Wasilewski /sprawozdawca/Przemysław Szustakiewicz /przewodniczący/Sławomir Antoniuk

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk Eugeniusz Wasilewski (spr.) Protokolant Łukasz Mazur po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia […] lutego 2008 r. nr […] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną bojową, myśliwską i sportową oddala skargę

Uzasadnienie wyroku

Komendant Główny Policji decyzją z dnia […] lutego 2008 r. nr […], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania J. K. od decyzji Komendanta […] Policji w W. z dnia […] grudnia 2007 r. nr […], cofającej pozwolenie na broń palną bojową, myśliwską i sportową, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż w październiku 2006 r. Komendant […] Policji uzyskał informację, że Prokuratura Okręgowa w O. prowadzi przeciwko J. K. postępowanie karne o czyn z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 12 kk. Powyższe stanowiło podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia wymienionemu pozwolenia na wszystkie posiadane rodzaje broni, które organ zakończył, po otrzymaniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów, wydaniem decyzji cofającej pozwolenie wobec wystąpienia przesłanki z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Komendant Główny Policji decyzję tę uchylił, wskazując, iż sam fakt prowadzenia postępowania karnego o czyn niewymieniony w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, a takim jest czyn z art. 228 § 3 kk, nie jest wystarczający do cofnięcia pozwolenia na broń na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy. Ponadto organ ten zwrócił uwagę, iż istotne – w kontekście podstawy prawnej zaskarżonej decyzji – dowody, takie jak opinia koła łowieckiego […], klubu łowieckiego i z miejsca zamieszkania, organ I instancji uzyskał już po wydaniu decyzji, a zatem nie mógł ocenić ich znaczenia dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy.W ponownym postępowaniu organ I instancji ustalił, iż J. K. nadal pozostaje członkiem klubu […] i spełnia warunki niezbędne do uprawiania strzelectwa, jednakże z uwagi na to, iż postanowieniem Komendanta […] Policji z dnia […] grudnia 2006 r. jego broń przejęto do depozytu, chwilowo nie bierze udziału w treningach i zawodach. Jest dobrze opiniowany w macierzystym kole łowieckim i nigdy nie toczyło się przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne o naruszenie przepisów łowieckich. Dobrą opinią cieszy się również w miejscu zamieszkania. Odnośnie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego organ I instancji ustalił, iż śledztwo nie zostało jeszcze zakończone. Wobec powyższego organ ten w dniu […] sierpnia 2007 r. wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania administracyjnego do czasu sporządzenia aktu oskarżenia.Postanowienie to zostało uchylone przez Komendanta Głównego Policji. W uzasadnieniu postanowienia z dnia […] września 2007 r. organ II instancji wskazał, iż brak rozstrzygnięcia sprawy karnej nie stanowi zagadnienia wstępnego, od którego uzależnione jest rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji administracyjnej. Nie ma zatem przeszkody prawnej do stosowania przepisów prawa materialnego, tj. ustawy o broni i amunicji.W toku postępowania organ I instancji uzyskał odpis aktu oskarżenia Prokuratury Okręgowej w O. z dnia […] października 2007 r. przeciwko J. K. o czyn z art. 228 § 3 w zw. z art. 12 kk. Wymieniony został oskarżony o to, iż w bliżej nieustalonym czasie, ale nie wcześniej niż w 1997 r., do […] stycznia 2004 r., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym funkcjonariuszem Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy […] Policji w W., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pełniąc funkcję […], w związku z pełnioną funkcją publiczną przyjmował korzyści majątkowe w postaci pieniędzy w kwotach nie mniejszych niż […] oraz w kwocie […] od konkretnych osób w zamian za naruszenie przepisów związanych z uzyskaniem zezwolenia na posiadanie broni palnej sportowej w związku z przynależnością do klubu sportowego oraz czynnym uprawianiem strzelectwa sportowego, w tym w zamian za sporządzenie fałszywej dokumentacji stwierdzającej zdanie egzaminów, będących warunkiem uzyskania zezwolenia, w następstwie czego osoby te uzyskały pozwolenie na broń sportową.Oceniając tę okoliczność w kontekście innych ustalonych w toku postępowania faktów i dowodów, organ I instancji uznał, iż stanowi ona przesłankę do cofnięcia pozwolenia na podstawie przepisów art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, co orzekł w decyzji z dnia […] grudnia 2007 r.W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik strony zarzucił organowi I instancji błędną wykładnię wyżej przywołanych przepisów. Podkreślił, iż poza aktem oskarżenia nie zapadło żadne merytoryczne rozstrzygnięcie, które mogłoby ten organ wiązać. W jego ocenie samo sporządzenie aktu oskarżenia o czyn skierowany przeciwko działalności instytucji państwowych nie wystarczy do cofnięcia pozwolenia, bowiem w takim przypadku organ obowiązany jest do wykazania okoliczności, z których wywodzi obawy niezgodnego z prawem użycia broni przez jej posiadacza. Dotychczasowa postawa życiowa strony takich obaw nie uzasadnia. Pełnomocnik podniósł, iż J. K., jako […], był wielokrotnie nagradzany, w tym także przez komendy Policji, za współpracę polegającą na organizowaniu strzelań, udostępnianiu obiektów sportowych i sprzętu. Posiada wysokie kwalifikacje strzeleckie (jest instruktorem strzelectwa sportowego i sędzią strzeleckim klasy państwowej) i ma ogromne zasługi w wychowaniu całych pokoleń zawodników i specjalistów w zakresie broni. Podniósł też, iż polskim procesem karnym rządzi zasada domniemania niewinności, którą powinny się też kierować organy administracji publicznej. Zważywszy, że postępowanie karne w sprawie J. K. nie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem, cofnięcie mu uprawnień do posiadania broni jest, jego zdaniem, przedwczesne. Z tych względów wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń.W ocenie organu II instancji argumenty te nie dają podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, iż zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6. W niniejszej sprawie zastosowanie ma pkt 6, zgodnie z którym pozwolenia na broń nie mogą posiadać osoby, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności osoby skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Organ podkreślił, iż wymieniony w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 katalog przesłanek zobowiązujących organy Policji do cofnięcia pozwolenia na broń nie ma charakteru zamkniętego. Dlatego też, nawet jeżeli dana osoba zostanie ukarana lub oskarżona o popełnienie przestępstwa innego, niż w nim wymienione (toczy się przeciwko niej postępowanie karne o popełnienie tego rodzaju przestępstwa), to organy Policji mają prawo ocenić powyższe pod kątem zagrożenia dla interesu lub porządku publicznego.Oceny takiej dokonał w odniesieniu do strony Komendant […] Policji w W., który uznając, że w jej przypadku zachodzą przesłanki określone w wyżej wymienionych przepisach prawa, cofnął jej pozwolenie na broń, bowiem z uwagi na treść przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji zobligowany był do takiego rozstrzygnięcia.Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które to stanowisko podzielił organ II instancji w rozpatrywanej sprawie, obawa użycia przez stronę broni niezgodnie z przepisami prawa wynika z ustalonego w toku postępowania faktu postawienia go w stan oskarżenia o czyn z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 12 kk, który to czyn oceniony został w kontekście innych ustalonych w toku postępowania okoliczności.Zważywszy, iż prawo do posiadania broni jest dobrem reglamentowanym przepisami ustawy o broni i amunicji, może ją posiadać wyłącznie osoba, która – poza spełnieniem wymogów formalnych – ma nieposzlakowaną opinię, co przejawia się przede wszystkim przestrzeganiem porządku publicznego.Fakt postawienia J. K. zarzutu popełnienia przestępstwa polegającego na przyjęciu korzyści majątkowej, którego to czynu miał się dopuścić, pełniąc funkcję publiczną, takiej opinii zaprzecza. Organ zwrócił uwagę, iż zgodnie z aktem oskarżenia, przyjął on korzyść majątkową za pomoc w uzyskaniu pozwolenia na broń palną przez osoby, które nie spełniały wymogów niezbędnych do wydania pozwolenia na broń, tj. faktycznie nie uprawiały strzelectwa, jednakże posiadały dokumenty okoliczność tę potwierdzające, uzyskane w sposób niezgodny z prawem (fikcyjne zaświadczenia o zdaniu egzaminów, przynależności do klubu, itp.). Ponieważ część z tych osób powiązana była ze środowiskami przestępczymi, tzw. […], uzasadniony jest wniosek, że J. K. swoim pozaprawnym działaniem, kierując się chęcią uzyskania korzyści majątkowych, przyczynił się do wydania pozwolenia na broń osobom stwarzającym zagrożenie dla bezpieczeństwa i porządku publicznego. Jakkolwiek więc zarzucany mu czyn nie jest wprost wymieniony w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji (stanowi przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego), to ma związek z bronią, a jego skutki nie są obojętne dla sfery bezpieczeństwa i porządku publicznego.Organ zauważył, iż wymieniony przez szereg lat pełnił eksponowane stanowisko […] i był – jak podkreślił jego pełnomocnik – osobą powszechnie znaną, cieszącą się dużym autorytetem w środowisku strzeleckim. Będąc funkcjonariuszem publicznym, powinien zatem szczególnie dbać o swoje dobre imię, ponieważ w opinii społecznej funkcjonował jako przedstawiciel instytucji państwowej, a nie osoba prywatna. Tym samym powinien dołożyć wszelkich starań, by jego postępowanie było zgodne z prawem i by w tym zakresie nie było żadnych wątpliwości. Postawienie mu zarzutu czerpania korzyści majątkowych z tytułu pełnienia funkcji publicznej, a więc zarzutu łapownictwa, a także czerpanie z tego tytułu korzyści osobistych, niweczy jego wizerunek jako osoby praworządnej, stawia też pod znakiem zapytania jego faktyczne intencje w sprawach współpracy np. z Policją, która – jak wynika z aktu oskarżenia – miała bardzo różny wymiar (chodzi tu o współpracę z funkcjonariuszem WPA […] przy wydawaniu pozwoleń na broń osobom, które dały łapówkę). Z tych względów argumenty pełnomocnika eksponujące te właśnie wątki drogi zawodowej J. K. oraz podkreślające jego dobrą opinię w miejscu zamieszkania i kole łowieckim nie mogą być wzięte pod uwagę. Mając bowiem na względzie charakter i ciężar gatunkowy zarzucanego mu czynu, ocenionego przez pryzmat zajmowanego przez niego stanowiska, organy Policji stoją na stanowisku, iż nie daje on rękojmi przestrzegania przepisów prawa, w tym dotyczących posiadania i używania broni.Tym samym w jego przypadku spełnione są przesłanki, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, co czyni zasadnym cofnięcie pozwolenia na wszystkie posiadane przez niego rodzaje broni.Zdaniem organów Policji, w takich przypadkach interes strony postępowania, polegający na posiadaniu szczególnego prawa, jakim jest pozwolenie na broń, winien ustąpić na rzecz ochrony interesu publicznego przejawiającego się tym, by osoby oskarżone o nieprzestrzeganie porządku prawnego, a tym samym stwarzające obawy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, pozwolenia na broń posiadać nie mogły.Ponieważ wskazany przepis ma charakter obligatoryjny, w świetle poczynionych ustaleń, znajdujących potwierdzenie w materiale dowodowym, organy Policji zobowiązane były do pozbawienia strony tak szczególnego prawa, jakim jest pozwolenie na broń palną – bojową, sportową i myśliwską.Odnosząc się do podniesionego w odwołaniu argumentu, iż z uwagi na niezakończenie postępowania karnego, organ administracji powinien kierować się zasadą domniemania niewinności, organ II instancji wyjaśnił, że zasada ta ma zastosowanie jedynie na gruncie prawa karnego, nie zaś administracyjnego. W postępowaniu tym organ administracji nie rozstrzyga bowiem o winie czy niewinności strony, nie bada zasadności wszczęcia postępowania karnego i nie ocenia prawidłowości kwalifikacji prawnej czynu, pod zarzutem popełnienia którego stoi posiadacz pozwolenia na broń. Stąd okoliczność, iż postępowanie karne nie zostało jeszcze zakończone prawomocnym wyrokiem sądowym, nie ma znaczenia dla ustalenia skutków administracyjno-prawnych, jakie wynikają dla niego z przepisów ustawy o broni i amunicji.W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. K. zarzucił powyższej decyzji naruszenie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w istniejącym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia mu pozwolenia na broń palną bojową, myśliwską i sportową. Ponadto zarzucił organowi obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.a., poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz obrazę art. 77 k.p.a. polegającą na zaniedbaniu obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.Zarzucając powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji.W uzasadnieniu skargi podniósł, powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 709/2005, iż fakt postawienia mu zarzutu z art. 228 § 3 kk nie wystarczy do uznania, że zachodzi obawa, o jakiej mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. W jego ocenie zarzucany mu czyn niezgodnego z prawem użycia będącej w jego gestii dokumentacji nie dotyczy sfery posługiwania się bronią. Podniósł, iż nie jest osobą, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i uznając, że podniesione przez skarżącego zarzuty są bezzasadne.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 lipca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 889/08 oddalił skargę.Tenże Sąd wyrokiem z dnia 22 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 1758/09 wznowił postępowanie sądowe, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2008 r., wydany w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 889/08 i zasądził na rzecz skarżącego koszty postępowania sądowego.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznając skargę ponownie, zważył co następuje.Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.Skarga analizowana w tym aspekcie nie zasługuje na uwzględnienie.W działalności organów, wydających decyzje w przedmiotowej sprawie, Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości zarówno przy ustaleniu stanu faktycznego, jak i jego ocenie w kontekście zastosowanych przepisów prawa. Należycie również wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona argumentacja jest wyczerpująca i trafna.Podstawą materialnoprawną podjętych w sprawie decyzji jest. art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), zgodnie z którym właściwy organ Policji cofa pozwanie na broń, jeżeli osoba, której pozwolenie takie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6 ustawy. Sformułowanie "cofa pozwolenie na broń" jest kategoryczne, oznacza więc obowiązek cofnięcia pozwolenia w wypadku zaistnienia którejkolwiek z przesłanek przewidzianych w art. 15 ust. 1 pkt 2-6.W rozpoznawanej sprawie skarżący zarzucił, iż organy w odniesieniu do niego dokonały nieprawidłowej interpretacji powyższych przepisów. Sąd jednak tego twierdzenia nie podziela.Prawo do posiadania broni nie należy w Polsce do praw obywatelskich, gwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wręcz przeciwnie – jest ono w polskim systemie prawnym poddane daleko idącym ograniczeniom. Prawa tego nie gwarantują również przepisy prawa międzynarodowego, w tym również prawa europejskiego. Poza wypadkami określonymi w ustawie, nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione (art. 2 ustawy). Ustawa ściśle więc reglamentuje cele, na które może być wydane pozwolenie na broń (art. 10 ust. 3), jak również określa szereg właściwości osób fizycznych, np. wiek, określone predyspozycje psychiczne, które muszą być spełnione, aby osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń mogła je otrzymać.Jedną z przesłanek cofnięcia pozwolenia na broń jest stwierdzenie, że w stosunku do osoby, której takie pozwolenie wydano, zachodzi uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego (art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji).Obawa taka istnieje z woli ustawodawcy w każdym przypadku skazania osób posiadających broń prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo prowadzenia wobec nich postępowania karnego o popełnienie takich przestępstw, o czym świadczy użycie przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni zwrotu "w szczególności". W takim też przypadku, organ Policji nie musi wobec tych osób przeprowadzać oceny, czy obawa rzeczywiście istnieje, gdyż oceny tej dokonał już ustawodawca w sposób dla organu wiążący. Pozwolenie na broń cofa się tym samym osobom wymienionym po zwrocie "w szczególności", ale także innym osobom, co do których organ ustali z innych powodów okoliczności wskazujące na istnienie uzasadnionej obawy, że użyją broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Co do tych innych osób organ musi szczegółowo analizować i uzasadnić istnienie takiej obawy (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r., sygn. akt II OPS 4/09, Lex nr 527545).W niniejszej sprawie organ miał podstawy przyjąć, iż obawa użycia broni przez stronę niezgodnie z przepisami prawa wynika z faktu postawienia skarżącego w stan oskarżenia o czyn z art. 228 § 3 kk w związku z art. 12 kk, który to czyn został oceniony w kontekście innych ustalonych w toku postępowania okoliczności. W akcie oskarżenia skierowanym do Sądu Rejonowego dla […], Prokurator Okręgowy w O. zarzucił J. K., iż w okresie od 1997 r. do […] stycznia 2004 r., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym funkcjonariuszem Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy […] Policji, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pełniąc funkcję […] w związku z pełnioną funkcją przyjmował korzyści majątkowe w postaci pieniędzy w zamian za naruszenie przepisów związanych z uzyskaniem zezwolenia na posiadanie broni palnej w związku z przynależnością do klubu sportowego oraz czynnym uprawianiem strzelectwa sportowego, w tym w zamian za sporządzenie fałszywej dokumentacji stwierdzającej zdanie egzaminów, będących warunkiem uzyskania zezwolenia. Z uzasadnienia aktu oskarżenia wynika, iż w zamian za udzieloną korzyść majątkową zezwolenia na posiadanie broni palnej otrzymali członkowie grup przestępczych, w tym poszukiwani listami gończymi oraz osoby karane.Słusznie zatem organ uznał, iż w warunkach niniejszej sprawy wzgląd na oskarżenie o popełnienie tego rodzaju przestępstwa czyni zasadnym cofnięcie skarżącemu pozwolenia na broń. Okoliczność, iż na przestrzeni wielu lat skarżący, pełniąc tak prestiżową funkcję […], świadomie dopuszczał się czynów zabronionych, o popełnienie których został oskarżony, a które pośrednio prowadzić mogły do powstania zagrożenia dla życia ludzi, świadczy o cechach osobowych skarżącego, które rodzą uzasadnioną obawę użycia przez niego broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Osoba o takich cechach nie daje natomiast gwarancji, że nie użyje broni w sposób nieodpowiedzialny. W tym też kontekście ocena organów Policji co do tego, że w warunkach niniejszej sprawy pozytywne opinie o skarżącym nie znoszą tej obawy, jest prawidłowa.Dodać jednocześnie należy, iż wydanie decyzji o cofnięciu pozwolenia na broń osobie, wobec której toczy się dopiero postępowanie karne o popełnienie określonego przestępstwa nie narusza zasady domniemania niewinności. W toku przeprowadzonego w tym zakresie postępowania, organy Policji nie uznają bowiem takiej osoby za winną popełnienia przestępstwa, lecz stwierdzają jedynie po stronie tej osoby utratę rękojmi do dalszego posiadania broni (p. wyrok NSA z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. akt II OSK 202/08, Lex nr 522453).Wobec bezzasadności zarzutów skargi i niestwierdzenia z urzędu uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w wyroku.