Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-12-29
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Danuta Strzelecka-KuligowskaHenryk Dolecki /sprawozdawca/Maria Mysiak /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak Sędziowie: Sędzia NSA Henryk Dolecki ( spr.) Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska Protokolant Joanna Białas-Gołąb po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 czerwca 2010r. sprawy ze skargi K.G. i J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia […]r. Nr […] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie warunków zabudowy I uchyla zaskarżoną decyzję, II stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżących K. G. i J. G. kwotę […] tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie wyroku

Decyzją z dnia […] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 28, art. 62 i art. 138 § 1 pkt 3 kpa, art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych(Dz. U. z 2001r. Nr 79, poz. 856 ze zm.), art. 61 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717), po rozpatrzeniu odwołania K. i J. G. oraz A. T. G. od decyzji Burmistrza M. z dnia[…]r. […], w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla zmiany sposobu użytkowania budynku niemieszkalnego z przeznaczeniem na mieszkalny dom jednorodzinny, a także jego przebudowy, nadbudowy i rozbudowy – umorzyło postępowanie w sprawie.W uzasadnieniu podano, że K. i J. G. w odwołaniuod decyzji z dnia […]r. Burmistrza M. ustalającej dla P. K. i J. K. warunki zabudowy dla zmiany sposobu użytkowania budynku niemieszkalnego z przeznaczeniem na mieszkalny dom jednorodzinny, a także jego przebudowy, nadbudowy i rozbudowy na działce nr […] oraz […]w M., przy ul. R., stwierdzili, że jest ona niekorzystna dla właścicieli domu na działce nr […], ponieważ zakłada wybudowanie inwestycji w bliskim sąsiedztwie, zaburzając w ten sposób ład przestrzenny osiedla. Zarzucili naruszenieart. 53 ust. 3 w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a nadto zawyżenie wskaźnika zabudowy poprzez zastosowanie nieprawidłowych parametrów w odniesieniu do fragmentu działki, nie zaś do całej powierzchni oraz naruszenie zasad postępowania administracyjnego, tj. art. 6, 7, 8, 9, 10 i 13 kpa. Wskazane zarzuty, zdaniem K. i J. G., uzasadniają stwierdzenie, że naruszono ich interes faktyczny i prawny jako strony postępowania, ponieważ ustalone warunki zabudowy obniżają obiektywną wartość działki nr […], której są właścicielami.Natomiast A. T. G. w odwołaniu stwierdziła, że decyzja Burmistrza Mirosławca z dnia […] r. umożliwia wybudowanie nowego domu na bardzo małej działce w bliskim sąsiedztwie, co jest niedopuszczalne, gdyż zaburzy to ład i porządek architektoniczny. Zwłaszcza, że inwestycja o zwiększonych rozmiarach ma powstać w pasie między budynkami, który od początku planowania osiedla był przeznaczony na część biologiczną bez zabudowy. Pozwolenie na takie odstępstwo może w przyszłości skutkować dalszym zwiększeniem gęstości zabudowy. Ponadto zostanie złamana zasada "dobrego sąsiedztwa", ponieważ ani w pobliżu, ani na całym osiedlu nie ma takiej sytuacji, by na danej działce istniały dwa budynki mieszkalne.Samorządowe Kolegium Odwoławcze odnosząc się do podniesionych zarzutów stwierdziło, że stronami postępowania administracyjnego o ustalenie warunków zabudowy mogą być właściciele lub użytkownicy wieczyści sąsiednich działek (uchwały składów pięciu sędziów NSA z dnia 25 września 1995 r., VI SA 13/95, ONSA 1995,z. 4, poz. 154; z dnia 4 grudnia 1995 r., VI SA 20/95, ONSA 1996, z. 2, poz. 54). Z tym, że mogą być stroną postępowania tylko po wykazaniu w konkretnej sprawiei w konkretnych okolicznościach tej sprawy, przesłanek z art. 28 k.p.a., a więc wpływu wyniku tego postępowania na własny interes prawny lub obowiązek, oparty na przepisach prawa materialnego. Tylko więc wykazanie, że osoba żądająca uznania jej za stronę powołuje się na swój interes oparty na konkretnej normie prawa materialnego, pozwala na przyjęcie, iż ma ona interes prawny w toczącym się postępowaniu.W ocenie Kolegium, osoby odwołujące się od decyzji organu I instancji nie wykazały, aby ustalenie warunków zabudowy dotyczące nieruchomości sąsiadującej bezpośrednio z ich nieruchomością wpływało ujemnie na ich prawa i obowiązki oparte na przepisach prawa materialnego. Podane przez skarżących możliwe obniżenie wartości działki […] wskazuje wyłącznie na interes faktyczny skarżących w toczącym się postępowaniu, który nie daje podstaw do uznania ich za stronę postępowania.W odwołaniach K. i J. G. i A. T. G. brak jakiejkolwiek wzmianki, aby planowana na działkach […] i […] inwestycja, mogła powodować uciążliwości i negatywnie wpływać na ich prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa materialnego.Z map załączonych do akt sprawy wynika, że działka nr […] jak i działki nr […] leżą na terenie zurbanizowanym, tj. osiedlu mieszkaniowym. Wszystkie sąsiednie działki np. nr […] są zabudowane podobnymi budynkami mieszkalnymi (domami jednorodzinnym). Na działce […] znajduje się nadto budynek gospodarczy. Powierzchnia wszystkich działek jest jednakowa bądź zbliżona.Zdaniem Kolegium, właściciele zabudowanych działek na osiedlu mieszkaniowym nie mają uprawnień by zwalczać prawa innych osób do zabudowania działki sąsiedniej budynkiem mieszkalnym. W myśl art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.jedn. Dz. U. z 2006 r, Nr 156, poz. 1118 ze zm.) każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami.Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, realizacja zamierzeń inwestycyjnych na terenach zurbanizowanych w wielu przypadkach musi uwzględniać sprzeczne interesy, z jednej strony inwestora, a z drugiej osób, których prawa lub interesy mogą być zagrożone lub naruszone przez realizacje inwestycji. Granice tych praw i interesów określa Prawo budowlane oraz inne akty prawne wydane na jego podstawie lub przepisy wydane w celu ochrony środowiska naturalnego. Poza tymi granicami, a zatem poza ochroną prawną wynikającą z norm prawa pozytywnego, pozostają protesty obywateli, wyrażające ich osobiste zapatrywania, oczekiwania, postulaty, życzenia itp. co do określonej polityki planowania przestrzennego, wzajemnych relacji między planowanymi inwestycjami a sferą ich indywidualnych wyobrażeń co do warunków normalnej egzystencji, wypoczynku, korzystania z dóbr przyrody itp. Te oczekiwania, życzenia i postulaty powinny być brane pod uwagę przy udzielaniu pozwolenia na budowę i w odpowiednim stopniu uwzględniane, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie słuszny interes samego inwestora oraz względy gospodarczei społeczne, w ocenie których terenowe organy administracji samorządowej są w pełni suwerenne (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 października 2007 r., II SA/Wr 109/07, LEX nr 394819).Nadto organ wskazał, że w myśl art. 60 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz.717) sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów. Projekt takiej decyzji ma charakter opinii biegłego. Do biegłego stosuje się przepisy dotyczące świadków (art. 84 § 2 kpa in fine), toteż organ prowadzący postępowanie, który zasięgnął opinii biegłego, jest obowiązany postąpić w myśl art. 79 k.p.a. i dać stronie możliwość ustosunkowania się do takiej opinii (wyrok NSA z 7 lipca 1983r.,II SA 635/83, ONSA 1983, nr 2, poz. 52, LEX 9738).W przedmiotowej sprawie projekt decyzji w postaci analizy funkcji raz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) dla terenu położonego w M., działki nr […] i […] sporządziła osoba posiadająca uprawnienia urbanistyczne. W myśl ugruntowanego orzecznictwa, jeśli strona uważa, że sporządzona na zlecenie organu opinia biegłego budzi jej wątpliwości, powinna przedłożyć organowi przeciwdowód z opinii innego uprawnionego biegłego względnie organizacji zawodowej weryfikującej opinie rzeczoznawców.Od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegozłożyli K. G. i J. G., wnosząc o jej uchyleniew całości. Skarżący zarzucili rażące naruszenie art. 138 § 1 pkt 3 i art. 28 kpa, art. 6 ust. 2 pkt 2 i art. 64 ust. 1 w zw. z art. 54 pkt 2 lit.d ustawy z dnia 27 marca 2003 r.o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. ) oraz art. 140 i art. 144 kc, poprzez błędne przyjęcie, że skarżący nie są stroną postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia warunków zabudowy na działkach bezpośrednio sąsiadujących z nieruchomością skarżących i w konsekwencji nieuzasadnione umorzenie postępowania odwoławczego.Zarzucili nadto naruszenie art. 64 § 2 i art. 128 kpa przez nieuzasadnione wzywanie skarżących w dniu […] r. do uzupełnienia odwołaniaz zagrożeniem pozostawienia go bez rozpoznania, przy czym naruszenie to miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż w zaskarżonej decyzji oceniając czy skarżący legitymują się interesem prawnym pominięto wszelkie inne ich oświadczenia złożone w sprawie ograniczając się wyłącznie do treści odwołania i odpowiedzi na wezwanie. Ponadto zarzucili, naruszenie art. 8 i art. 9 kpa, gdyż odmawiając skarżącym statusu strony w sytuacji, gdyż wcześniej, wielokrotnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze potwierdziło, że w sprawie o ustalenie warunków zabudowy na działkach nr […] skarżący są stronami. Tak więc rażąco naruszono określone tymi przepisami zasady postępowania tj. pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa oraz należytego i wyczerpującego informowaniao okolicznościach faktycznych i prawnych istotnych dla sytuacji stron.Uzasadniając podniesione zarzuty skarżący podali, że w postępowaniu administracyjnym prowadzonym w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla sąsiedniej nieruchomości, wbrew stanowisku Kolegium, byli i nadal są stroną. Decydujące znaczenie w kwestii statusu strony ma kryterium interesu prawnego, zgodnie z art. 28 kpa. Interes ten jest możliwy do ustalenia na podstawie przepisów prawa regulujących stosunki i czynności określonego rodzaju. Ustalenie warunków zabudowy dla planowanej inwestycji reguluje ustawa z dnia 27 marca 2003 r.o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, każdy ma prawo do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób. W decyzji o ustaleniu warunków zabudowy ustala się natomiast, zgodnie z art. 64 ust. 1 w zw. z art. 54 pkt 2 lit.d, wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich. Mając na uwadze, że decyzja ustalająca warunki zabudowy wiąże organ wydający pozwolenie na budowę, ustalenie na etapie postępowania w sprawie o wydanie tej decyzji parametrów przyszłej inwestycji ma znaczenie dla właścicieli i użytkowników wieczystych działek sąsiednich. Osoby te mają gwarantowany przepisami prawa tytuł do monitorowania zamierzeń inwestora także na etapie ustalenia sposobu zagospodarowania terenu. Zatem w obecnym stanie prawnym właściciele i użytkownicy wieczyści działek sąsiadujących z terenem objętym wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy są stronami postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy, a dodatkowo krąg stron może być rozszerzony o właścicieli i użytkowników wieczystych działek dalej położonych, jeżeli inwestycja jest tego rodzaju, że wywołuje dla nich uciążliwe skutki. Takie stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych (wyrok WSAw Gliwicach, z dnia 13 maja 2009 r. II SA/Gl 134/09; wyrok WSA w Krakowie, z dnia30 września 2009 r. II SA/Kr 1039/09).Dla uzasadnienia odmiennego, niekorzystnego dla skarżących poglądu, Kolegium niezbyt fortunnie odwołuje się do treści uchwał NSA z 25 września i 4 grudnia 1995 r. w sprawach VI SA 13/95 i VI SA 20/95 nie uwzględniając faktu, że uchwały te dotyczyły odmiennego stanu prawnego, a mianowicie art. 40 i nast. ustawy z dnia7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Porównanie treści art. 40 ust. 1i art. 44 ust. 1 tej ustawy z treścią art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r.o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wskazuje na różnicę pomiędzy tymi instytucjami. W "starym" prawie decyzja wydawana była, co do zasady w oparciu i na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a obecnie wydaje się ją tylko wówczas, gdy brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dla danego terenu. Zatem pod rządami ustawy z 1994 r. każdy potencjalny zainteresowany (w tym sąsiad terenów objętych planem) mógł chronić swe interesy na etapie procedury planistycznej wykorzystując przewidziane w niej środki. Obecnie z tego korzystać nie może, gdyż to decyzja o warunkach zabudowy jest wydawana gdy nie ma uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego.Skarżący wskazali nadto na znaczenie uchwały NSA z 25 września 1995 r.,VI SA 13/95, w której stwierdzono: "Wszystkie te względy przemawiają za udzieleniem odpowiedzi twierdzącej – co do zasady – na pytanie, czy właściciel sąsiedniej nieruchomości jest stroną w postępowaniu administracyjnym o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu."Interes prawny skarżących wynika również z art. 140 i 144 k.c. Przepisy te strony nakładają na właściciela przy wykonywaniu własności ograniczenia wynikające z przepisów innych ustaw (w tym ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) oraz zasad współżycia społecznego, a także przyznają właścicielom sąsiednich nieruchomości prawo domagania się, aby sąsiad przy wykonywaniu swych uprawnień powstrzymał się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Realizacji tych uprawnień skarżących wobec właściciela działek nr […]służył ich udział jako stronyw postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy.W przedmiotowej sprawie właściciel nieruchomości już zabudowanej, położonej na terenie osiedla domków jednorodzinnych, występuje z wnioskiem o rozbudowę istniejących obiektów, przez co ma dojść do zwiększenia powierzchni zabudowy, budowy nowej infrastruktury, w tym dodatkowych miejsc postojowych itd., właściciele gruntów sąsiednich, przylegających do tej nieruchomości mają status strony w takim postępowaniu. Wydana w wyniku tego postępowania decyzja ukształtuje dopuszczalny sposób zagospodarowania (zabudowy) nieruchomości mogący powodować ponadprzeciętne oddziaływanie na nieruchomość sąsiednią, którego zaniechania mają prawo domagać się sąsiedzi w myśl art. 144 k.c. Mają oni również prawo kontrolować, czy ustalenie warunków zabudowy sąsiedniej nieruchomości następujez poszanowaniem obowiązującego prawa i domagać się uchylenia decyzji, która wydana zostałaby z naruszeniem tych przepisów. O potrzebie działania skarżących jako stron postępowania dowodzi treść poprzedniej decyzji Kolegium, w której uzasadnieniu stwierdzono jednoznacznie, że większość zarzutów odwołania skarżących była uzasadniona. Obowiązkiem organu odwoławczego było merytoryczne rozpatrzenie odwołania i zweryfikowanie zgodności z prawem decyzji organu I instancji, tym bardziej, że odwołanie było kolejnym odwołaniem w sprawie. Poprzednio Kolegium nie kwestionowało statusu skarżących jako strony postępowania i decyzją z dnia […] r. uchyliło decyzję Burmistrza M. z dnia […] r. wskazując na zaistniałe nieprawidłowości. Zalecenia zawarte w tej decyzji nie zostały uwzględnione. W tej sytuacji brak było podstaw do umorzenia postępowania odwoławczego w myśl art. 138 § 1 pkt 3 kpa.Skarżący zarzucili nadto, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze wezwałoich w trybie art. 64 § 2 kpa do zwięzłego i rzeczowego określenia zarzutów odnoszących się do decyzji (…) pod rygorem pozostawienia odwołania bez rozpoznania. Wezwanie to rażąco narusza art. 64 § 2 oraz art. 128 kpa. Żaden przepis nie nakłada szczególnych wymogów, jeśli chodzi o odwołanie od decyzji o warunkach zabudowy. Wprawdzie w art. 53 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawiera szczególne wymogi, które musi spełniać odwołanie od decyzjio ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, ale przepis ten nie ma zastosowania do odwołania od decyzji o ustaleniu warunków zabudowy innych obiektów. Zatem złożone przez skarżących odwołanie było prawidłowe, a Kolegium naruszyło przepisy wzywając skarżących do uzupełnienia w trybie art. 64 § 2 kpa pod rygorem pozostawienia odwołania bez rozpoznania. Naruszenie tych przepisów wpłynęło istotnie na treść rozstrzygnięcia,Skarżący podkreślili, że pierwszą decyzję ustalającą na wniosek J. K. warunki zabudowy dla działki nr […] wydano w dniu […] r., a następnie decyzją z dnia […] r. rozszerzono na teren działkinr […]. W tych postępowaniach skarżący nie uczestniczyli, gdyż nie zostali o nich poinformowani. J. G. wniósł o wznowienie postępowania i w wyniku wznowienia decyzją z dnia […] r. Burmistrz M. uchylił obie powyższe decyzje nie orzekając jednak, co do istoty.Pismem z dnia […] r. skarżący zostali zawiadomieni o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla działek nr […]z wniosku tej samej osoby, i tym samym zakresie planowanej inwestycji. Burmistrz M. ustalił warunki zabudowy decyzją z dnia […] r., od której odwołali się skarżący.Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia[…] r. wszczęło z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza M. z dnia […] r. Postanowienie to doręczono skarżącym nie kwestionując ich statusu strony. Decyzją z dnia […] r. Kolegium stwierdziło nieważność decyzji Burmistrza M., doręczając decyzję skarżącym jako stronom.Kolejną decyzją z dnia […] r., nr […]w K., po rozpatrzeniu odwołania skarżących od decyzji Burmistrza M.z dnia […] r. o ustaleniu warunków zabudowy, uchyliło tę decyzję i umorzyło postępowanie w sprawie, jednak nie kwestionując statusu skarżących jako strony,a z tej przyczyny, że w tej samej sprawie może być prowadzone tylko jedno postępowanie.Decyzją z dnia […] r. Burmistrz M. umorzył dotychczas prowadzone postępowanie z wniosku J. K. o ustalenie warunków zabudowy dla działek nr […] i […], a następnie zawiadomił skarżących jako stronyo wszczęciu kolejnego postępowania z wniosku P. K. oraz J. K., w tożsamej do dotychczasowej sprawie ustalenia warunków zabudowy dla działek nr […].W dniu […] r. Burmistrza M. wydał kolejną decyzjęo ustaleniu warunków zabudowy uwzględniająca wniosek. Skarżący odwołali się od tej decyzji.Decyzją z dnia […] r. nr […] w K. uwzględniając odwołanie uchyliło zaskarżoną decyzję i sprawę przekazało do ponownego rozpoznania. Mimo, że była to już 3 decyzja organu odwoławczego wydawana w sprawie z wniosku J. K. o ustalenie warunków zabudowy na działkach […], organ nie miał żadnych wątpliwości, co do statusu skarżących jako strony postępowania. Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego była merytoryczna i precyzyjnie wskazywała uchybienia organu pierwszej instancji. W tej sytuacji odmowa przyznania skarżącym statusu strony narusza zasady ogólne postępowania administracyjnego wyrażone w art. 8 i 9 kpa.W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany swego stanowiska.Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej sprawowanej pod względem zgodności z prawem.Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji dokonana według kryterium zgodnościz prawem dała podstawę do stwierdzenia, że skarga zasługuje na uwzględnienie.Rozstrzygnięcie kwestii statusu skarżących w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy, przede wszystkim, czy przysługują im prawa strony, należy poprzedzić analizą stanu normatywnego.Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniui zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) każdemu przysługuje prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowyi zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.Takie sformułowanie, użyte w ustawie oznacza, że ten kto dysponuje terenem, ma w granicach prawa swobodę do jego zagospodarowania, ale nie może naruszać uprawnień innych osób. Zostało to podkreślone w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawyo planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez przyjęcie prawa ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.Odnosząc to do okoliczności rozpoznawanej sprawie, trzeba stwierdzić, że planowana inwestycja ma być realizowana w istniejącej już zabudowie jednorodzinnej, o określonej intensywności. Istotne znaczenie ma zatem funkcja tej inwestycji, polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku niemieszkalnegoz przeznaczeniem na mieszkalny jednorodzinny, a także jego przebudowa, nadbudowa i rozbudowa. Oznacza to, że na działce inwestora powstanie drugi budynek mieszkalny, w sytuacji gdy na pozostałych działkach znajdują się pojedyncze budynki.Z załącznika graficznego do decyzji z dnia […] r. o warunkach zabudowy terenu (mapa w skali 1: 500) wynika, że planowana inwestycja zbliży się do granic działki nr […], należącej do skarżących, na odległość […] m (nieprzekraczalna linia zabudowy). Taka lokalizacja inwestycji ma wpływ na zakres uprawnień skarżących, jeżeli chodzi o korzystanie z ich nieruchomości i stanowić ograniczenie ich praw. Także w aspekcie przepisów prawa cywilnego, a mianowicie art. 140 kc., który stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.Prawo własności nie jest jednak prawem absolutnym i z tekstu powołanego przepisu wynika, że właściciel jest ograniczony przez "ustawy". Tymi ustawami są m. in. ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o gospodarce nieruchomościami, o ochronie środowiska, Prawo budowlane, Prawo wodne itd.Właściciel ma zatem określoną prawem sferę wolności i swobody w korzystaniu z własnej nieruchomości, ale nie może swoim działaniem naruszać prawnie chronionych interesów osób trzecich.Nie jest więc tak, jak stwierdza organ odwoławczy, że skarżący "nie mają uprawnień by zwalczać prawa innych osób do zabudowania działki sąsiedniej budynkiem mieszkalnym". W rozpoznawanej sprawie nie chodzi bowiem o to, by zwalczać prawa (uprawnienia) inwestora, lecz o skuteczną ochronę interesów właścicieli nieruchomości sąsiednich. Treść powołanych przepisów pozwala sformułować tezę, o wprowadzonej przez ustawodawcę równości prawa inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i ochrony prawa właścicieli sąsiednich nieruchomości przed naruszeniem ze strony inwestora ich własnej sfery prawnej.Planowana inwestycja ma być realizowana w sąsiedztwie skarżących,w bezpośredniej odległości od granicy ich działki. Pozwala to przyjąć, że okoliczności sprawy dają podstawę do stwierdzenia, iż na początkowym etapie procesu inwestycyjnego, już przy ustalaniu warunków zabudowy, skarżący mają interes prawny w uczestniczeniu jako strona postępowaniu. Pozwala to na kontrolę jaka inwestycja ma powstać na sąsiedniej nieruchomości zwłaszcza, że ustalenia zawarte w decyzjio warunkach zabudowy terenu są wiążące na dalszym etapie, przy wydawaniu decyzji o pozwoleniu na budowę. Jest to zatem realizacja uprawnień skarżących o których mowa w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.Nie bez racji skarżący wskazują też, że w dotychczasowym toku postępowania ich status jako strony postępowania nie był kwestionowany. Wątpliwości nie miał również organ I instancji doręczając im decyzję z dnia […] r. Takie postępowanie organu narusza zasady o których mowa w art. 6, 8, 9 kpa, nakazujące m. in. pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa.W związku z tym należało stwierdzić, że zaskarżona decyzja została wydanaz naruszeniem prawa i dlatego Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c w związkuz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.