Sygnatura:
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne:
Ewidencja ludności
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2010-04-21
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Ireneusz Fornalik /przewodniczący/Marek Szumilas /sprawozdawca/Mirosław Trzecki

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędziowie Sędzia WSA Mirosław Trzecki Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Protokolant sekr. sąd. Stanisława Maciejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi D.K. na decyzję Wojewody z dnia […] r., nr […] w przedmiocie wymeldowania I. oddala skargę, II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na rzecz adwokata R.S. wynagrodzenie w kwocie 240 złotych (dwieście czterdzieści) powiększone o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu.

Uzasadnienie wyroku

Decyzją nr […] z dnia […] listopada 2009r. Burmistrz, powołując się na przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2006r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), orzekł o wymeldowaniu D.K. z pobytu stałego z lokalu położonego w […].W uzasadnieniu decyzji Burmistrz wskazał, iż na podstawie wniosku Wydziału Zagospodarowania Przestrzennego i Obrotu Nieruchomościami Urzędu Miejskiego z dnia […] września 2009r. organ ten wszczął z urzędu w dniu […] września 2009r. postępowanie w sprawie wymeldowania D.K. z dotychczasowego miejsca pobytu stałego. Z dołączonych do wniosku dokumentów wynika, że z budynku położonego w […] dnia […] lutego 2008r. został wykwaterowany ostatni najemca, a następnie – dnia […] października 2009r. – budynek ten został sprzedany J.C.-G. i R.G..Na rozprawie administracyjnej wyznaczonej na dzień 28 września 2009r. R.G. stawił się i oświadczył, że od roku wraz z żoną jest właścicielem wskazanego powyżej budynku. Wyjaśnił, że kupując nieruchomość nie mieli oni świadomości, że jest w nim zameldowany D.K., bowiem budynek, który nabyli był opuszczony i opróżniony, nie było w nim też żadnych rzeczy osobistych należących do D.K.. R.G. poinformował także, że budynek wymaga generalnego remontu i w chwili obecnej, z uwagi na brak instalacji elektrycznej, gazowej i wodnej, nie nadaje się do zamieszkania.Zbierając materiał dowodowy organ I instancji wystąpił do Komisariatu Policji z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli meldunkowej w przedmiotowym lokalu i o potwierdzenie, czy D.K. faktycznie opuścił tenże lokal, a także, czy znane jest aktualne miejsce jego pobytu. Organ wystąpił nadto do Krajowego Rejestru Karnego z zapytaniem, czy wyżej wymieniony przebywa w areszcie lub zakładzie karnym na terenie kraju.Komisariat Policji pismem z dnia […] października 2009r. poinformował Burmistrza, że D.K. nie zamieszkuje w lokalu położonym w […], a jego aktualne miejsce pobytu nie jest znane. Z kolei, z odpowiedzi Krajowego Rejestru Karnego wynika, że D.K. nie figuruje w Kartotece Osób Pozbawionych Wolności oraz Poszukiwanych Listem Gończym.Zgodnie z informacją uzyskaną z Zakładu […] najemcą lokalu położonego w […] była matka D.K. – R.K., przy czym D.K. był osobą uprawnioną do zamieszkiwania w tym lokalu. Dnia […] lutego 2008r. R.K. zdała przedmiotowy lokal, a następnie – dnia […] października 2008r. – zawarła umowę najmu lokalu położonego w […], w którym winna zameldować D.K., posiadającego uprawnienie do zamieszkiwania pod wskazanym adresem.W dalszej części prowadzonego w niniejszej sprawie postępowania Burmistrz wystąpił do Urzędu Gminy z prośbą o wezwanie D.K. i przyjęcie wyjaśnień na okoliczność opuszczenia przez niego miejsca pobytu stałego. D.K. stawił się w Urzędzie Gminy i potwierdził, że najemcą lokalu położonego w […] jest jego matka –R.K.. Oświadczył, że lokalu nie opuścił dobrowolnie, bowiem jego opuszczenie w lipcu 2007r. wynikało z konieczności podjęcia leczenia odwykowego w szpitalu. Następnie, w lutym 2007r., został zabrany ze szpitala przez Policję i osadzony w zakładzie karnym – celem odbycia kary. Poinformował, że w zakładzie karnym przebywał do dnia […] kwietnia 2009r.D.K. podniósł również, że chciał powrócić do lokalu położonego w […], jednak nie było to możliwe z uwagi na stwierdzony stan budynku (jego zdewastowanie). Z tego względu z zapytaniem, gdzie ma mieszkać udał się do Burmistrza. Organ I instancji skierował go do Dyrektora Zakładu […], który kazał złożyć stronie wniosek o mieszkanie socjalne, jednak do chwili obecnej nie uzyskał żadnej odpowiedzi. D.K. poinformował również, iż nie posiada kluczy do przedmiotowego lokalu, a rzeczy, które w nim zostawił, zabrała matka. Dodał, że chciałby powrócić do miejsca stałego zameldowania, ale budynek nie nadaje się do zamieszkania. Obecnie przebywa u rodziny, a adres w […] jest adresem korespondencyjnym, pod którym czasowo przebywa jego ojciec.Organ zaznaczył także, że R.K. stawiając się na rozprawę administracyjną wyznaczoną na dzień 12 października 2009r. skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy zeznań.Burmistrz wskazał, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika bezspornie, że D.K. w chwili orzekania nie zamieszkuje w lokalu położonym w […]. Fakt ten potwierdził obecny właściciel R.G., Komisariat Policji, jak również Zakład […]. Co prawda D.K. stwierdził, że nie opuścił przedmiotowego lokalu dobrowolnie, ponieważ udał się na leczenie, a następnie odbywał karę pozbawienia wolności, jednak do dnia dzisiejszego nie powrócił do miejsca stałego zameldowania. Sam stwierdził, że budynek jest zdewastowany i nie nadaje się do zamieszkania.Zdaniem Burmistrza, skoro D.K. we właściwym czasie nie skorzystał z przysługujących mu środków prawnych umożliwiających powrót do miejsca pobytu stałego, opuszczenie lokalu należy traktować jako dobrowolne i trwałe.Uzasadniając konieczność wymeldowania D.K., Burmistrz powołał się na brzmienie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, na mocy którego organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się, a także na art. 9 ust. 2b tejże ustawy, zgodnie z którym zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i stanowi potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu. Organ wskazał, że przepisy ustawy o ewidencji ludności mają charakter porządkowy, zaś rejestracja w lokalu musi być zgodna ze stanem faktycznym.Pismem z dnia […] listopada 2009r. D.K. wniósł do Wojewody odwołanie od powyższej decyzji, w którym powołał się na okoliczności przedstawione uprzednio w złożonych w Urzędzie Gminy wyjaśnieniach. Podniósł ponadto, że z chwilą wyjścia z zakładu karnego stał się osobą bezdomną, zaś na mocy objętej odwołaniem decyzji stał się "osobą bez meldunku". Poinformował, że zaistniała sytuacja utrudnia mu znalezienie pracy.Po rozpoznaniu odwołania, Wojewoda decyzją nr […] z dnia […] lutego 2010r. – działając na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych – utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.Uzasadniając powyższe Wojewoda przywołał dyspozycję przepisów art. 9 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz poglądy sądownictwa odnoszące się do przesłanek opuszczenia miejsca pobytu stałegow rozumieniu ww. ustawy.Organ odwoławczy podkreślił, iż zamieszkiwanie D.K. w spornym lokalu jest fizycznie niemożliwe ze względu na zły stan techniczny budynku. Z tego więc względu Wojewoda uznał, iż odwołujący się nie zamieszkuje i nie ma możliwości mieszkania w przedmiotowym lokalu, w konsekwencji czego dalsze jego zameldowanie w tymże lokalu byłoby utrzymywaniem fikcji meldunkowej. Zdaniem organu II instancji, D.K. definitywnie zerwał więzi ze spornym lokalem, nie podjął czynności prawnych mających na celu odzyskanie możliwości zamieszkania w spornym lokalu, co świadczyć ma o dobrowolności i trwałości jego opuszczenia.Pismem z dnia […] marca 2010r. skargę na decyzję Wojewody z dnia […] lutego 2010r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego D.K., podtrzymując argumenty podniesione uprzednio w odwołaniu od decyzji Burmistrza, a także podnosząc dodatkowo, iż organ I instancji jeszcze przed opuszczeniem przez skarżącego zakładu karnego tj. w marcu 2009r. potwierdził mu zameldowanie w dotychczasowym miejscu stałego pobytu. W ocenie skarżącego, organ I instancji nie mógł dokonać jego wymeldowania "donikąd, na ulicę", jeśli zważy się, że opuszczenie przez niego lokalu nie miało charakteru dobrowolnego, lecz było wymuszone leczeniem odwykowym, a w dalszej kolejności odbywaniem kary pozbawienia wolności.Odnosząc się do wskazywanej przez organ I instancji powinności matki skarżącego do jego zameldowania w zajętym następnie lokalu socjalnym, D.K. zaznaczył, iż nie zrobił tego także organ I instancji przydzielając lokal matce. Zdaniem skarżącego nie można czynić mu zarzutu, że nie zamieszkuje w miejscu pobytu stałego w sytuacji, gdy brak jest do tego warunków. Nadmienił, że obecnie przebywa w […] u krewnych ojca.W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w pełni dotychczasowe stanowisko w sprawie.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości, między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeliustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy).Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.), w tym także na decyzje wydawane przez organy meldunkowe.Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy ustrojowej umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji administracyjnej uchybiającej prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a"), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. "b"), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. "c").W ocenie Sądu wydana w sprawie przez organ odwoławczy decyzja, oraz poprzedzające ją postępowanie administracyjne, nie uchybia obecnie obowiązującemu prawu w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu.Na wstępie zwrócenia uwagi wymaga, iż kluczowe znaczenie dla postępowania ma należyte ustalenie stanu faktycznego. Tylko bowiem w takim przypadku możliwe jest ustalenie zakresu praw i obowiązków strony takiego postępowania. Istotne jest przy tym, aby konieczne w sprawie ustalenia dotyczyły faktów prawotwórczych, mających wpływ na załatwienie sprawy. Zatem istotnymi w sprawach administracyjnych są ustalenia dotyczące stanu faktycznego wyrażonego w normie prawnej.Podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy stanowił art. 15ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.),nazywaną dalej ustawą o ewidencji ludności,w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Zgodnie z jego postanowieniami, organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Dlatego źródłem powinności organu administracji dokonania czynności wymeldowaniajest sam fakt opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu przez osobę podlegającą wymeldowaniu, niezależnie od tego czy utraciła uprawnienie do przebywania w tym miejscu, czy też nie utraciła (wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 października 2004 r., V. SA 3089/03, LEX 160723; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2003 r., V SA 1398/02, LEX nr 159189).W rozpoznawanej sprawie, jako wymaganą prawem przesłankę wymeldowania skarżącego, wskazać należało ustanie jego pobytu w spornym lokalu. Wymeldowanie jest wyłącznie aktem rejestracji danych dotyczących ustania pobytu określonej osobyw dotychczasowym miejscu stałego zameldowania w przypadku jego opuszczenia (art. 9 ust. 2b ustawy o ewidencji ludności). Istotnym dla sprawy wymeldowania jest zatem fakt opuszczenia miejsca stałego zameldowania.Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wyjaśniał, że przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca stałego pobytu, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, jest spełniona, jeżeli opuszczenie to miało charakter trwały i jest dobrowolne ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2001 r., V SA 3169/00, LEX nr 50123 ).Rozważając zatem kwestię opuszczenia lokalu przez skarżącego zważyć trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśniał, iż za równoznaczną z opuszczeniem lokaluw rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i należy uznać nie tylko dobrowolną zmianę miejsca pobytu, ale także sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana została usunięta z lokalu, do niego nie została dopuszczona i nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu (wyrok NSA z dnia 18 kwietnia 2000 r., V SA 1424/99, LEX nr 79243; wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2001 r., V SA 3078/00, LEX nr 78937;wyrok NSA z dnia 17 marca 2003 r. V SA 2323/02, LEX nr 159183; wyrok NSA z dnia 25 października 2005 r., OSK 127/05, LEX nr 201437).Mając na uwadze powołane orzecznictwo stwierdzić należy, że także zadaniem organu drugiej instancji było sprawdzenie w toku postępowania administracyjnego, czy skarżący opuścił sporny lokal i czy nastąpiło to w sposób dobrowolny i trwaływ rozumieniu przedstawionym powyżej.Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było przede wszystkim ustalenie, czy opuszczenie lokalu miało charakter trwały i dobrowolny. W toku wszystkich etapów postępowania administracyjnego oraz w skardze twierdził, że nie opuścił lokalu dobrowolnie, lecz został do tego zmuszony wskutek podjęcia leczenia a następnie osadzenia go zakładzie karnym. Nadto podnosił, iż po jego opuszczeniu pragnie wrócićdo lokalu położonego w […].Jak powiedziano wyżej istotny dla rozpoznawanej sprawy wymeldowaniaskarżącego jest zatem fakt opuszczenia dotychczasowego miejsca stałego pobytu. Organy administracyjne trafnie przyjęły, że skarżący nie zamieszkuje w lokalu dotychczasowego miejsca stałego zameldowania od kilku lat. Potwierdził to osobiście D.K. wskazując dzień […] lipca 2006 roku jako datę podjęcia leczenia, następnie bezpośrednio ze szpitala został umieszczony w zakładzie karnym gdzie od dnia […] lutego 2007 roku odbywał karę pozbawienia wolności, którą zakończył w dniu […] kwietnia 2010 roku. Podkreślić należy, że skarżący zarówno we wniosku, w odwołaniu jak również w skardze nie kwestionuje tych faktów. Podnosi jedynie, że to opuszczenie przedmiotowego lokalu nie miało charakteru dobrowolnego.Jak już wskazano, za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych należy uznać nie tylko dobrowolną zmianę miejsca pobytu, ale także sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana została zmuszona do opuszczenia z lokalu, do niego nie dopuszczona,a nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu. Z brakiem dobrowolności opuszczenia lokalu mamy więc do czynienia wówczas, gdy w wyniku działań osób trzecich dana osoba nieprzebywa w lokalu, w którym jest zameldowana. Osobie takiej przysługuje dochodzenie roszczeń umożliwiających powrót do lokalu w drodze powództwa cywilnego. W rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia z taką sytuacją. Jak wynika z aktsprawy, skarżący nie skorzystał z przysługujących mu środków prawnychumożliwiających powrót i pobyt w przedmiotowym mieszkaniu.Sąd orzekający podziela stanowisko, ugruntowane w bogatym orzecznictwie sądów administracyjnych, że w sytuacji gdy opuszczenie lokalu mogło nastąpić na skutek przeszkód stawianych przez jego właściciela, to o opuszczeniu lokalu można mówić wówczas, gdy dana osoba nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu (por. wyrok NSA w Warszawie z 13 września 2006 r., II OSK 1069/05, LEX nr 360269; wyrok NSA w Warszawie z 27 marca 2007 r., II OSK 521/06, LEX nr 338851).Dodatkowo zważyć należy, że skarżący faktycznie nie powoływał się na przeszkody stawiane jemu przez aktualnego właściciela w zamieszkaniu w dotychczasowym lokalu. Podczas przesłuchania w dniu […] października 2009 roku w Urzędzie Gminy oświadczył, że chciałby wrócić do miejsca zameldowania ale budynek nie nadaje się do zamieszkania. Właściciele nieruchomości, podczas rozprawy przeprowadzonej w Urzędzie Miejskim w dniu […] września 2009 roku podali, że budynek nie nadaje się do zamieszkania, nadaje się do generalnego remontu, brak w nim instalacji elektrycznej, gazowej i wodnej. W chwili kupna nie było w nim żadnych rzeczy D.K.. W tym miejscu podnieść należy, że deklaracja skarżącego jest gołosłowna skoro nie wykazuje on rzeczywistego zamiaru powrotu do przedmiotowego lokalu i stara się o przydział mieszkania z zasobów Gminy.Stan techniczny lokalu (budynku) stanowiącego przedmiot stałego zameldowania, jest kwestią prawnie obojętną dla zastosowania art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności, bowiem nie stanowi on ustawowej przesłanki wymeldowania. O tym, czy lokal nadaje się do zamieszkania decyduje subiektywna ocena osoby zajmującej określony lokali faktyczne w nim zamieszkiwanie. Prowadząc postępowanie o wymeldowanie, organy ewidencyjne nie są uprawnione do ustalania, czy lokal (budynek) stanowiący przedmiot stałego zameldowania nadaje się do zamieszkania w rozumieniu przepisów prawa budowlanego (por. orzecznictwo na tle art. 47 ust. 2 ustawy: wyrok NSA z dnia 19czerwca 2002 r. , sygn. II SA/Łd 1693/2000 – OSP 2003/5/69; wyrok NSA sygn. II OSK 1199/2007 – Lex Polonica nr 1978888). Jednakowoż zły stan techniczny budynku uniemożliwiający zamieszkiwanie w połączeniu z postawą dotychczasowego lokatora, który zaniechał podjęcia we właściwym czasie środków prawnych umożliwiających powrót do mieszkania, wskazuje na rezygnację z zamieszkiwania tam co jednoznaczniewskazuje na jego dobrowolne i trwałe opuszczenie.Należy zwrócić uwagę, iż w obecnym stanie prawnym ewidencja ludności jest instytucją służącą odzwierciedleniu stanu faktycznego. Dostarcza bowiem organom wiedzy o rzeczywistym miejscu pobytu obywatela i w żaden sposób nie wiąże się ze sferą praw do lokalu, bądź zajmowanego pomieszczenia. Nieodłącznym składnikiem systemu ewidencji ludności jest mechanizm wymeldowania, a więc formalnego usuwaniainformacji o zameldowaniu, jeżeli informacja ta przestaje obrazować wynikającyz uprzedniego zgłoszenia stan faktyczny. Zarówno zameldowanie, jak wymeldowanie nie wywierają jakichkolwiek skutków w sferze prawnej, w tym w zakresie uprawnień lokatorskich podmiotu, którego dotyczą: ani fakt zameldowania nie powoduje nabycia takiego prawa lub szczególnych przywilejów co do określonego przedmiotu, ani wymeldowanie nie powoduje utraty do niego uprawnień. (wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 24.02.2006roku w spr. IIOSK 561/05 i z dnia 27 marca 2007 roku w spr. II OSK 521/06, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 listopada 2007 rokuw spr. II SA/Bk 14/07).W tym stanie, zdaniem Sądu, organy administracyjne prawidłowo oceniły, że skarżący w sposób trwały i dobrowolny opuścił miejsce dotychczasowego pobytu i w ten sposób wypełniała się przesłanka zawarta w art. 15 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy.Odnośnie naruszenia przepisów proceduralnych, poprzez nie zawiadomienie skarżącego o terminie to zarzuty takie okazały się bezpodstawne. Organ zawiadamiał skarżącego o podejmowanych czynnościach, kierując korespondencję do miejsca zamieszkania jego ojca, które skarżący sam wskazał. Korespondencję do skarżącego odbierał jego ojciec, które to uchybienie nie ma istotnego znaczenia w sprawie. Ponieważ o pierwszej rozprawie skarżący nie został faktycznie zawiadomiony, organ wyznaczył nową. W drugiej rozprawie skarżący nie wziął udziału ze względu na stan zdrowia,o której to przeszkodzie jednak nie przekazał informacji. Nieobecność skarżącego na rozprawie została konwalidowana jego przesłuchaniem w Urzędzie Gminy. Skarżący zapoznany ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz zgłoszonymi żądaniami wymeldowania, zgodnie z art. 10 k.p.a. nie złożył żadnych uwag ani zastrzeżeń jak również wniosków co do uzupełnienia postępowania.Organy administracyjne przeprowadziły postępowanie w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Istotny dla sprawy wymeldowania skarżącego jest więc fakt opuszczenia miejsca stałego pobytu. Poczynione w sprawie w tym zakresie ustalenia wskazały w sposób nie budzący wątpliwości, że skarżący nie zamieszkujew przedmiotowym lokalu, czego sam skarżący nie kwestionuje, zaś lokal nie nadaje siędo zamieszkiwania ze względu na stan techniczny. Skarżący nie został pozbawiony także czynnego udziału w postępowaniu. Został powiadomiony o wszczęciu postępowaniaw sprawie wymeldowania z miejsca pobytu stałego oraz o możliwości składnia wyjaśnień. Powiadomiony został także o zakończeniu postępowania przed wydaniem przez organ pierwszej instancji decyzji i o możliwości zapoznania się z zebraniem materiałem dowodowym.W tym stanie rzeczy, decyzja Wojewody utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza orzekającą o wymeldowaniu skarżącego, w oparciu o przesłankę opuszczenia miejsca pobytu stałego bez wymeldowania się, odpowiada prawu.Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd, z powołaniem się na przepis art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę jako bezzasadną.