II SA/Ke 265/10 – Wyrok WSA w Kielcach


Sygnatura:
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Data:
2010-04-30
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Jacek Kuza /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Teresa Kobylecka, Sędzia NSA Anna Żak, Protokolant Asystent sędziego Sergiusz Leydo, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi A.K. i M.K. na decyzję Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia […] znak: […] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Zaskarżoną decyzją z dnia […] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia […], nakazującą inwestorom M. i A. K. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego służącego do przetrzymywania sprzętu rolniczego, usytuowanego na terenie posesji przy […].W uzasadnieniu tej decyzji organ ustalił, że w wyniku interwencji Z. R. organ I instancji przeprowadził w dniu 8.05.2003r. oględziny na działce w. Podczas oględzin ustalono, że znajdujący się na tej działce budynek o wymiarach 11,35 x 5,30 m posiada ścianę boczną znajdującą się w linii ogrodzenia pomiędzy działkami, dwie ściany szczytowe oraz dach jednospadowy konstrukcji drewnianej kryty blachą falistą, ze spadem na stronę działki własnej, przy czym od strony podwórka konstrukcja dachu podparta jest w środku rozpiętości stalowym słupem wykonanym z szyny kolejowej. Ściany budynku są murowane z bloczków żużlowych. Wysokość budynku wynosi 4 m. a wysokość przy okapie 3,20 m. W dniu oględzin w budynku znajdowały się: ciągnik rolniczy, siewnik i prasa do słomy.A. K. oświadczył do protokołu oględzin, że budynek gospodarczy (garaż) został wybudowany bez pozwolenia na budowę w 2000r. oraz, że jest użytkowany do przetrzymywania sprzętu rolniczego.Po zawiadomieniu stron pismem z dnia 8 maja 2003 r. o wszczęciu postępowania na wniosek Z. R., organ I instancji wydał decyzję z dnia 26.05.2003r. nakazującą A. K. dokonanie rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego – garażu na sprzęt rolniczy usytuowanego na terenie posesji […] Decyzja ta została wydana na podstawie przepisu art. 48 Prawa budowlanego w obowiązującym wówczas brzmieniu, przewidującym nakaz rozbiórki obiektu budowlanego wybudowanego samowolnie, ze względu na fakt popełnienia samowoli budowlanej.W wyniku odwołania A. K. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 16.07.2003r., którą uchylił do ponownego rozpatrzenia decyzję organu I instancji, ze względu na zmianę przepisów Prawa budowlanego dokonaną ustawą z dnia 7 marca 2003r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. C. Nr 80 z 2003r. poz. 718).Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie z dnia 9.10.2003r., którym nakazał M. K., J. S., M. S. wstrzymać prowadzenie robót budowlanych dotyczących budynku gospodarczego – garażu na sprzęt rolniczy, realizowanych przez nich samowolnie na terenie posesji […] i dostarczyć do organu I instancji w terminie do dnia 30.11.2003r.:1). zaświadczenie organu właściwego w sprawach ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu o zgodności obiektu z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,2).cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i im1ymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7,3). oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane,4). decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.Do organu I instancji nie zostały dostarczone żadne z wymaganych dokumentów.M. K., J. S. i M. S. wystąpili natomiast do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności postanowienia organu I instancji z dnia 9.10.2003r. Zgodnie z przepisami wniosek ten został jednak pozostawiony bez rozpatrzenia, o czym wnioskodawcy zostali poinformowani pismem z dnia 19.12.2003 r.Następnie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 18.03.2004r., nakazującą M. K., J. S., M. S. rozbiórkę budynku gospodarczego murowanego garażu na sprzęt rolniczy, wybudowanego bez pozwolenia na budowę, usytuowanego na terenie posesji nr […].Na skutek odwołania M. K., J. S. oraz M. S., Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 20.05.2004r., którą uchylił do ponownego rozpatrzenia decyzję organu I instancji wskazując na brak jakichkolwiek ustaleń faktycznych w dziedzinie ustalenia inwestora samowoli budowlanej.Organ I instancji przeprowadził w dniu 17.06.2004r. ponowne oględziny na działce w […]. W czasie oględzin A. K. oświadczył do protokołu, że murowana wiata na sprzęt rolniczy została wybudowana przez niego i jego żonę M. K. z własnych środków, natomiast bracia żony – J. S. oraz M. S. brali udział w budowie tzn. pomagali w robotach budowlanych. Ponadto A. K. stwierdził, że wiata jest usytuowana na dwóch działkach tj. na działce nr 1889/2 oraz na działce nr 852/2, a granica pomiędzy tymi działkami przebiega w połowie długości wiaty.Następnie organ I instancji ponownie wydał decyzję z dnia 30.06.2004r. nakazującą M. i A. K. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego-murowanej wiaty na sprzęt rolniczy usytuowanego na terenie działek gruntu nr 1889/2 oraz nr 852/2 w […]. Na skutek odwołania M. i A. K., Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 9.09.2004r., którą uchylił do ponownego rozpatrzenia zaskarżoną decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.Powodem uchylenia był fakt, że w postanowieniu z dnia 9.10.2003r. A. K. nie był wezwany do wykonania obowiązku, co sprawiało, że decyzja organu I instancji była wadliwa ponieważ poprzedzało ją wadliwe postanowienie.Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w dniu 16.09.2004r wydał postanowienie, którym wstrzymał prowadzenie robót budowlanych dotyczących budynku gospodarczego do przetrzymywania sprzętu rolniczego, usytuowanego na terenie posesji nr 130 (na działkach gruntu nr ew.1889/2 i 852/2) w miejscowości […] oraz nałożył na inwestorów M. i A. K. obowiązek przedstawienia w terminie do dnia 30.11.2004r.:1) zaświadczenia burmistrza o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej w dniu wszczęcia postępowania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego;2) czterech egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7 aktualnego na dzień opracowania projektu.Do organu I instancji nie zostały dostarczone żadne z wymaganych dokumentów, natomiast M. i A. K. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9.09.2004r., pomimo iż była to decyzja uchylającą decyzję pierwszoinstancyjną z dnia 30.06.2004r. do ponownego rozpatrzenia.Skarga została rozpatrzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 10.05.2006r. sygn. akt II SA/Ke 863/05 oddalającym skargę.Po zwróceniu akt z sądu administracyjnego, organ I instancji pismem z dnia 19.09.2006r. przypomniał stronom o bezskutecznym upływie terminu zawartego w postanowieniu z dnia 16.09.2004r. Znak PINB.I.7141-1/04 i poinformował je, że w związku z tym wydana zostanie decyzja w sprawie.Następnie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 29.09.2006r., nakazującą ponownie M. i A. K., zam. w […], rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego do przetrzymywania sprzętu rolniczego usytuowanego na terenie posesji […].Od decyzji tej złożone zostało odwołanie, w którym podniesiono, że po otrzymaniu odpisu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 10.05.2006r., sygn. akt II S.A./Ke 863/05, wraz z uzasadnieniem, inwestorzy dostosowali zabudowę działki gruntu nr 1889/2 i 852/2 do takiego stanu, że na każdej z tych działek znajduje się budynek gospodarczy – murowana wiata, o powierzchni zabudowy nie przekraczającej 35 m2. Skarżący stwierdzili, że uczynili tak, posługując się argumentacją, zawartą w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po to, "by być w zgodzie z przepisami Prawa budowlanego".Z uwagi na treść odwołania, organ odwoławczy przeprowadził w dniu 14 grudnia 2006 r. oględziny na działce przy […]. Podczas oględzin ustalono, że przedmiotowy budynek gospodarczy do przechowywania sprzętu rolniczego nadal istnieje na działce, posiada niezmienione usytuowanie i wymiary zewnętrzne. W stosunku do stanu z dnia 8.05.2003r., w którym organ I instancji dokonywał swoich oględzin, nastąpiła zmiana polegająca na tym, że w budynku wykonana została ściana działowa z pustaków usytuowana w linii dotychczas istniejących dwóch słupów stalowych podpierających konstrukcję dachu w budynku.Ściana działowa wykonana jest w części z pustaków żużlobetonowych, a częściowo z bloczków PGS i wymurowana jest prawie do wysokości pokrycia dachu, nie przecina pokrycia i nie pełni żadnej funkcji nośnej w obiekcie.A. K. oświadczył do protokołu, że ścianka wymurowana jest w granicy pomiędzy działkami i to on sam wymurował tę ściankę po otrzymaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10.05.2006r.Rozpatrzenie odwołania od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 29.09.2006r. zostało odłożone do czasu rozpatrzenia przez Trybunał Konstytucyjny pytania prawnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim dotyczącego zgodności z konstytucją przepisu art. 48 w zakresie żądania decyzji o warunkach zabudowy ostatecznej w dniu wszczęcia postępowania.Trybunał Konstytucyjny rozpoznał to pytanie prawne w dniu 20.12.2007r. i orzekł, że art. 48 ust. 2 pkt l lit. b i art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 07.07.1994 r. Prawo budowlane w częściach obejmujących wyrażenie "w dniu wszczęcia postępowania" są niezgodne z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą sprawiedliwości społecznej oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji.W związku z powyższym rozpatrując odwołanie od decyzji organu I instancji z 29.09.2006r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję z dnia 8.08.2008r., którą uchylił w całości zaskarżoną decyzję oraz uchylił postanowienie z 16.09.2004r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.W toku ponownego postępowania Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie z dnia 21.08.2008r., którym wstrzymał prowadzenie przez inwestorów M. i A. K. zam. […] robót budowlanych dotyczących budynku gospodarczego służącego do przetrzymywania sprzętu rolniczego usytuowanego na terenie posesji nr 2 przy […] i nałożył na inwestorów przedmiotowego budynku obowiązek przedstawienia w terminie do dnia 31 października 2008 r.:- zaświadczenia burmistrza o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego,- czterech egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem o wpisie na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego autora projektu aktualnym na dzień opracowania projektu,- oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.M. i A. K. przedłożyli w siedzibie organu I instancji oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz opracowanie autorstwa M. Z. zatytułowane "projekt budowlany wiaty gospodarczej usytuowanej na działkach nr ewid. 852/2 i 1889/2 w […]". W opracowaniu tym znalazło się zaświadczenie Burmistrza gminy z dnia 15.09.2008 r. stwierdzające, że "zgodnie z miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy […] zatwierdzonym uchwałą Nr IV /30/94 Rady Miejskiej z dnia 29.09.1994 r. ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa […] Nr 10 z dnia 29.11.1994r. poz. 101, który stracił ważność z dniem 31.12.2003 r., działki oznaczone w ewidencji gruntów i budynków obręb […]nr ewidencyjny 1889/2 i 852/2 znajdują się na terenach oznaczonych symbolem: "MR, MN". Zapis tekstowy dla tego symbolu brzmi: "Tereny zabudowy zagrodowej i jednorodzinnej oraz towarzyszących usług nieuciążliwych".Następnie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego we wydał decyzję z dnia 14.11.2008 r. nakazującą inwestorom M. i A. K. zam. […] rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego służącego do przetrzymywania sprzętu rolniczego, usytuowanego na terenie posesji nr 2 przy […]. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z dnia 12 stycznia 2009 r. Na skutek jednak skargi M. i A. K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, Sąd ten w dniu 8 kwietnia 2009 r. wydał wyrok sygn. akt II SA/Ke 135/09, którym uchylił zaskarżoną decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 12.01.2009 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14.11.2008 r.W wyroku Sąd stwierdził, że organy naruszyły artykuł 49 ust. 3 Prawa budowlanego, ponieważ w sytuacji gdy wśród przedłożonych dokumentów brak było projektu zagospodarowania działki oraz decyzji o warunkach zabudowy, to na podstawie art. 49 ust. 3 Prawa budowlanego organ I instancji powinien był wezwać skarżących do usunięcia w zakreślonym terminie wskazanych nieprawidłowości i dopiero po bezskutecznym upływie tego terminu mógł nakazać na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego rozbiórkę obiektu. Ponadto Sąd podkreślił, że zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego nakaz rozbiórki może być orzeczony dopiero wówczas, gdy okaże się, że nie ma prawnych możliwości legalizacji obiektu z tym, że oczywiście legalizacja samowoli budowlanej nie jest obowiązkiem, a uprawnieniem inwestora. Sąd napisał, że w niniejszej sprawie, składając wymaganą ilość egzemplarzy projektu budowlanego sporządzonego przez osobę uprawnioną oraz inne dokumenty, inwestorzy niewątpliwie wykazali wolę zalegalizowania wzniesionego samowolnie obiektu budowlanego, dlatego słuszny jest zarzut, że decyzja nakazująca rozbiórkę została wydana przedwcześnie, bez właściwego umożliwienia im zalegalizowania tego obiektu.Po otrzymaniu akt sprawy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał na podstawie przepisu art. 48 ust 2 i ust 3 Prawa budowlanego z 1994r. postanowienie z dnia 1.07.2009r., którym nałożył na inwestorów budynku gospodarczego służącego do przetrzymywania sprzętu rolniczego usytuowanego na terenie posesji […], M. i A. K., obowiązek przedstawienia w terminie do dnia 31.08.2009r. ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, oraz projektu zagospodarowania działki, który powinien wchodzić w skład projektu budowlanego. M. i A. K. dostarczyli w dniu 31.08 .2009r. decyzję Burmistrza Gminy z dnia 17.07.2009r. ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedsięwzięcia inwestycyjnego polegającego na budowie wiaty przeznaczonej na przechowywanie sprzętu rolniczego w zabudowie zagrodowej, przewidzianego do realizacji na działkach o numerach ewidencyjnych gruntu: 1889/2 i 852/2 położonych na gruntach miejscowości […], w granicach określonych przez wnioskodawców na załączonej do wniosku mapie.Ponadto M. i A. K. dostarczyli cztery egzemplarze "projektu budowlanego wiaty gospodarczej usytuowanej na działkach nr ewid. 852/2 i 1889/2 w […] autorstwa M. Z. zawierające projekt zagospodarowania działki. W projekcie tym zalecono istniejące krokwie o przekroju 8 x 12 cm wzmocnić dodaniem w przęśle A-B o rozpiętości 3,50 m belki o przekroju 6 x 10 cm, ponadto zalecono istniejące płatwie dachowe 2 x 6 m o przekroju 16 x 14 cm wzmocnić dodaniem w przęsłach A-C i C-B belki o przekroju 16 x 22 cm.Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie z dnia 9.09.2009r., którym ustalił dla Marzeny i A. K. opłatę legalizacyjną w wysokości 25.000 zł za legalizację samowolnej budowy budynku gospodarczego usytuowanego na terenie posesji nr 2 przy […]. Na skutek zażalenia inwestorów, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie z dnia 23.10.2009r., którym uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.Powodem uchylenia było wskazanie, że przedmiotowy budynek gospodarczy do przechowywania sprzętu rolniczego zrealizowany samowolnie jest niezgodny z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w związku z czym nie zachodzi niezbędna przesłanka zawarta w przepisie art. 49 ust 1 Prawa budowlanego umożliwiająca legalizację budynku.Po ponownej analizie sprawy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał wspomnianą na wstępie decyzję z dnia […], nakazującą inwestorom M. i A. K. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego służącego do przetrzymywania sprzętu rolniczego, usytuowanego na terenie posesji nr 2 przy […].W tak ustalonym stanie faktycznym organ II instancji przytoczył treść art. 28 i 29 ust. 1 pkt 1 lit. a prawa budowlanego oraz stwierdził, że przedmiotem niniejszego postępowania w momencie odkrycia samowoli budowlanej był trwale związany z gruntem budynek gospodarczy o powierzchni zabudowy wynoszącej 60,155 m2, posiadający trzy ściany i dach, którego kwalifikacji nie zmienia fakt samowolnego wykonania ścianki działowej w środku obiektu. Przedmiotowy budynek gospodarczy jest bowiem nadal parterowym budynkiem związanym z produkcją rolną, posiadającym rozpiętość większą niż 4,80 m, to znaczy 5,30 m i powierzchnię większą niż 35 m2, tj. 60,155 m2. W konsekwencji organ uznał, że przedmiotowy budynek gospodarczy jest obiektem, który w dacie jego budowy wymagał dla jego wybudowania uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę i obecnie także zaliczany jest do takich obiektów. Ponieważ inwestor nie uzyskał pozwolenia na budowę takiego obiektu, organ uznał, że został on wybudowany samowolnie, bez wymaganego pozwolenia na budowę. Następnie organ przytoczył treść przepisów art. 48 ust. 1, 2, 3 i 4 prawa budowlanego i zauważył, że z przepisów tych wynika, iż od momentu odkrycia przez organ nadzoru budowlanego samowolnej budowy inwestor ma możliwość jej zalegalizowania pod warunkiem, że budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez co rozumiana jest w tym przypadku zgodność z ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ponieważ w tym przypadku brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.Organ zauważył również, że przedmiotowy budynek usytuowany jest w granicy działki, w związku z czym winien spełniać wymogi określone w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75 z 2002r. poz. 690 z późno zm.). Po przytoczeniu treści § 12 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia organ wyjaśnił, że myśl obecnych przepisów techniczno budowlanych na działce budowlanej każdego rodzaju istnieje możliwość usytuowania budynku przy granicy działki, ale tylko wtedy, gdy plan miejscowy albo decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przewidują takie usytuowanie. Natomiast możliwość usytuowania budynku przy granicy działki w innych przypadkach dotyczy wyłącznie działki leżącej na terenie zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej. W oczywisty sposób przypadki te nie dotyczą działki leżącej na terenie zabudowy zagrodowej.Działki, na których znajduje się przedmiotowy obiekt, mają charakter zabudowy zagrodowej, w związku z czym możliwość usytuowania na nich budynku w granicy uzależniona jest od spełnienia wymogów przytoczonych w § 12 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Analizując sprawę pod tym kątem organ wyjaśnił, że w wyżej wymienionej decyzji Burmistrza Gminy z dnia 17.07.2009r. określono między innymi następujące zasady kształtowania zabudowy: kwestia możliwości usytuowania planowanego do realizacji budynku gospodarczego bezpośrednio przy granicy z działką sąsiednią, nie jest rozstrzygana niniejszą decyzją i jako szczególne rozwiązanie wymagać będzie odrębnego postępowania administracyjnego oraz przyjęcia szczególnych rozwiązań na etapie opracowywania projektu budowlanego.Ponadto stwierdzono, że wnioskowaną inwestycję należy zaprojektować i zrealizować zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, obowiązującymi Polskimi Normami i przepisami, z uwzględnieniem wymagań wynikających z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 z 2002 r. poz.690 z późn. zm.). Oznacza to, że w przedmiotowym przypadku przepisy techniczno – budowlane wymagają – w celu uznania budynku usytuowanego w granicy działki, za budynek usytuowany zgodnie z przepisami – aby z decyzji o warunkach zabudowy wynikała możliwość usytuowania budynku w granicy działki. Natomiast z wymienionej decyzji Burmistrza Gminy z dnia 17.07.2009r. nie wynika możliwość usytuowania budynku w granicy działki.WINB zauważył, że przedłożona przez inwestorów decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu odwołuje się do potencjalnego "odrębnego postępowania", co do którego prawdopodobnie chodzi o postępowanie w sprawie udzielania przez Ministra Infrastruktury upoważnienia na wyrażenie zgody na odstępstwo od warunków technicznych. Postępowania takiego nie można jednak przeprowadzić w sprawie dotyczącej istniejącego już samowolnie wybudowanego budynku z uwagi na fakt, że Minister Infrastruktury nie udziela zgody na odstępstwo od warunków technicznych dla obiektów już istniejących, gdyż z zapisu art. 9 pkt 3 Prawa budowlanego wynika jednoznacznie, że odstępstwo od warunków technicznych jest możliwe tylko w przypadku pozwolenia na budowę.W konkluzji organ II instancji stwierdził, że w świetle decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jako ostatniego dowodu uzyskanego w postępowaniu nadzoru budowlanego, wyszło na jaw, iż samowolnie zrealizowany budynek gospodarczy do przechowywania sprzętu rolniczego jest niezgodny z przepisami techniczno – budowlanymi i z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z racji swojego usytuowania w granicy działek, nie znajdującego akceptacji w decyzji o warunkach zabudowy. Dlatego nie ma możliwości legalizacji tego budynku, a decyzja orzekająca o nakazie dokonania jego rozbiórki jest zasadna i zgodna z prawem.W skardze z dnia 30 marca 2010 r. M. K. i A. K. wnieśli o uchylenie decyzji WINB z dnia […] r. oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji bądź o stwierdzenie nieważności decyzji nakazującej rozbiórkę na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 3 kpa. oraz o uchylenie poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 2 listopada 2005 r. Wnieśli też o wskazanie organowi nadzoru budowlanego I instancji podstaw prawnych, w oparciu o które powinien on wydać nowe postanowienie w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty legalizacyjnej.Skarżący wnieśli też o dopuszczenie dowodu z akt spraw sądowo-administracyjnych na dowód tego, że to Z. R., sąsiad przedmiotowej nieruchomości na wniosek którego wszczęto i prowadzono kolejne postępowania w sprawie "samowoli budowlanej" murowanej wiaty skarżących służącej do parkowania maszyn i sprzętu rolniczego wcześniej, bo w 1998 r. dopuścił się samowoli budowlanej przy budowie swojego budynku gospodarczego, którym wkroczył na posesję skarżących. Istnienie takiego samowolnie wzniesionego budynku jest zdaniem skarżących przesłanką do zalegalizowania tak samo posadowionego budynku gospodarczego na ich posesji.Skarżący zarzucili, że przebieg postępowania jest dowodem na nieuprawnione wkraczanie przez te organy nadzoru budowlanego zarówno w kompetencje Burmistrza Gminy, jak również w kompetencje Ministra Infrastruktury, tj. zarzucili naruszenie art. 19 i 20 kpa. Ponadto skarżący stwierdzili, że zaskarżona decyzja jest przedwczesna, albowiem jeżeli istotnie zalegalizowanie usytuowania przedmiotowego budynku gospodarczego przy granicy działek gruntu wymagałoby odrębnego postępowania, to zgodnie z art. 9 ust. 2 prawa budowlanego, Burmistrz Gminy przed wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji winien był zwrócić się do właściwego ministra o wyrażenie zgody na odstępstwo od ustalonych przez niego przepisów, dotyczących usytuowania tego budynku. W zaniechaniu takich czynności skarżący upatrują rażącego naruszenia art. 7 kpa.W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowanego wniósł o jej oddalenie powtarzając argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy.Sądowa kontrola legalności zaskarżonej decyzji sprawowana jestw granicach sprawy, przy czym sąd nie jest związany zarzutamii wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ).Dokonując tak rozumianej kontroli legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w postępowaniu organów obu instancji takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością uchylenia bądź stwierdzenia nieważności wydanej decyzji.Nie było w sprawie kwestionowane, że przedmiotem postępowania był trwale związany z gruntem budynek gospodarczy związany z produkcją rolną, posiadający trzy ściany i dach, który to budynek został wzniesiony samowolnie przez skarżących. Okoliczności te wynikają ponadto ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów i dowodów, a kwestia charakteru tego obiektu budowlanego została ponadto przesądzona w wiążącym zarówno Sąd, jak i organy administracji (art. 153 p.p.s.a.) prawomocnym wyroku WSA w Kielcach z dnia 8 kwietnia 2009 r. Nie mogło też być skutecznie podważone ustalenie, że na budowę przedmiotowego budynku gospodarczego wymagane było pozwolenie na budowę. Jak to bowiem trafnie wywiedziono w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w przepisach art. 29 i 30 prawa budowlanego wyszczególniona została lista obiektów i robót budowlanych zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę i zwolniona z obowiązku zgłoszenia, a ustalona niespornie na podstawie oględzin charakterystyka przedmiotowego obiektu wykazała, że nie mieści się on w żadnej z kategorii, o jakich mowa w art. 29 i 30 prawa budowlanego. Jedyny bowiem z powołanych przepisów, który wymagał bliższej analizy wskazuje, że pozwolenia na budowę nie wymaga budowa obiektów gospodarczych związanych z produkcją rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej, a w szczególności parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy rozpiętości konstrukcji nie większej niż 4,80 m, podczas gdy przedmiotowy budynek ma powierzchnię 60,155 m² i rozpiętość wynoszącą 5,30 m. Zasadnie też organ ocenił, że ściana działowa wykonana w tym budynku w toku postępowania w części z pustaków żużlobetonowych, a częściowo z bloczków PGS, nie wpływa na kwalifikację tego obiektu, ponieważ została wymurowana prawie do wysokości pokrycia dachu, nie przecina pokrycia i nie pełni żadnej funkcji nośnej w obiekcie.Konieczne do wyjaśnienia wątpliwości dotyczyły natomiast w sprawie tego, czy mimo wszczętego i przeprowadzonego postępowania legalizacyjnego oraz mimo złożenia przez inwestorów dokumentów, do których złożenia zostali – w ich ocenie – zobowiązani, organy nadzoru budowlanego mogły jednak orzec rozbiórkę przedmiotowego budynku.Wymogi i reguły postępowania zmierzającego do legalizacji samowoli budowlanej zostały uregulowane w art. 48 ust. 2 – 5 prawa budowlanego Zgodnie z tym przepisem jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1 (tj. budowa obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę):1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albob) ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem,- właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.3. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 2, ustala się wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie:1) zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego;2) dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3; do projektu architektoniczno-budowlanego nie stosuje się przepisu art. 20 ust. 3 pkt 2.4. W przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1 (tj. nakazuje rozbiórkę);5. Przedłożenie w wyznaczonym terminie dokumentów, o których mowa w ust. 3, traktuje się jak wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona.Stosownie natomiast do treści art. 49 ust. 1 i 3 prawa budowlanego: 1. Właściwy organ, przed wydaniem decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na wznowienie robót budowlanych, bada:1) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,2) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń,3) wykonanie projektu budowlanego przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane- oraz, w drodze postanowienia, ustala wysokość opłaty legalizacyjnej.3. W przypadku stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, w określonym terminie, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję, o której mowa w art. 48 ust. 1. Decyzję tę wydaje się również w przypadku nieuiszczenia w terminie opłaty legalizacyjnej.Z przytoczonych przepisów wynika, że warunkiem legalizacji jest zgodność budowy z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co ma zastosowanie w niniejszej sprawie ze względu na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu, gdzie wzniesiony został przedmiotowy obiekt. Ponadto drugim warunkiem legalizacji jest to, aby budowa nie naruszała przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem. Również po przedłożeniu przez inwestora dokumentów, do których złożenia został wezwany w trybie art. 48 ust. 3 prawa budowlanego, organ ma obowiązek zbadania przedłożonych dokumentów z punktu widzenia zgodności przedłożonego projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kompletności złożonego projektu budowlanego oraz wykonania go przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane. Również na tym etapie postępowania legalizacyjnego, w przypadku stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1 (tj. w razie m. in. niezgodności przedłożonego projektu zagospodarowania z przepisami o planowaniu), właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, w określonym terminie, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję rozbiórkową.W niniejszej sprawie, po wyroku WSA w Kielcach z dnia 8 kwietnia 2009 r., który to Sąd nakazał organowi nadzoru budowlanego ponowne nałożenie na inwestorów obowiązku złożenia pozostałych, niezbędnych do zalegalizowania samowoli budowlanej dokumentów w trybie art. 49 ust. 3 prawa budowlanego, inwestorzy istotnie zostali wezwani postanowieniem z dnia 1 lipca 2009 r. do przedstawienia w terminie do dnia 31 sierpnia 2009 r. ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz projektu zagospodarowania działki, który powinien wchodzić w skład projektu budowlanego. Aczkolwiek organ w podstawie prawnej tego postanowienia nie wskazał art. 49 ust. 3 prawa budowlanego, tylko art. 48 ust. 2 i 3 tej ustawy, to jednak to uchybienie nie miało wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, skoro sama sentencja tego postanowienia odpowiadała istocie przepisu, który organ miał zastosować. W odpowiedzi na to wezwanie inwestorzy, w ostatnim dniu zakreślonego terminu złożyli decyzję ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedsięwzięcia inwestycyjnego polegającego na budowie wiaty przeznaczonej na przechowywanie sprzętu rolniczego w zabudowie zagrodowej oraz dostarczyli cztery egzemplarze projektu budowlanego zawierające projekt zagospodarowania działki. Podzielając wywody organu zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji należy zauważyć, że z przedłożonych przez inwestorów dokumentów, w szczególności z decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu nie wynikało, aby wzniesiony samowolnie obiekt budowlany mógł istnieć w takim usytuowaniu, jak to przedstawiono na złożonym przez inwestorów projekcie zagospodarowania działki. Nie można więc było przyjąć, że inwestorzy przedstawili taką decyzję o warunkach zabudowy, do której złożenia zostali wezwani i która umożliwiała zalegalizowanie przedmiotowego budynku gospodarczego. Z przedłożonej decyzji Burmistrza Gminy z dnia 17 lipca 2009 r. ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedsięwzięcia inwestycyjnego polegającego na budowie wiaty przeznaczonej na przechowywanie sprzętu rolniczego w zabudowie zagrodowej nie wynika bowiem, aby dopuszczała ona lokalizację przedmiotowego budynku gospodarczego w granicy z nieruchomością sąsiednią, a przez to nie wynika z niej, aby przedłożony projekt zagospodarowania terenu w części dotyczącej usytuowania przedmiotowego budynku gospodarczego, był zgodny z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jak to bowiem zasadnie wywiódł organ II instancji, z przedłożonej decyzji wynikało, że przedmiotowy, samowolnie zrealizowany budynek gospodarczy jest usytuowany niezgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi, z którymi zgodności jako warunku legalizacji wymaga przepis art. 48 ust. 2 pkt 2 prawa budowlanego. Istotnie bowiem w sprawie miały zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych (Dz. U. Nr 75/2002 poz. 690 ze zm.), w brzmieniu wynikającym z § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 12 marca 2009 r. (Dz.U.09.56.461), obowiązującym od dnia 8 lipca 2009 r. Zgodnie bowiem z § 2 pkt 1 ostatnio powołanego rozporządzenia, jego przepisów nie stosuje się, jeżeli przed dniem jego wejścia w życie (tj. przed dniem 8 lipca 2009 r.) został złożony wniosek o pozwolenie na budowę lub odrębny wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i wnioski te zostały opracowane na podstawie dotychczasowych przepisów. Ponieważ zgodnie z art. 48 ust. 5 prawa budowlanego, przedłożenie w wyznaczonym terminie dokumentów, o których mowa w ust. 3, traktuje się jak wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona, a dokumenty takie inwestorzy przedłożyli w zakreślonym terminie, który upływał w dniu 31 sierpnia 2009 r., należy stwierdzić, że w sprawie miało zastosowanie nowe brzmienie § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych.Organ II instancji trafnie wywiódł, że możliwość odstąpienia od zasady wyrażonej w § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych w wypadku działki leżącej na terenie innym niż teren zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej, zachodzi wyłącznie wtedy, gdy plan miejscowy albo decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przewiduje takie usytuowanie budynku. Niesporne w sprawie i wynikające jednoznacznie z przedłożonych dokumentów natomiast było, że działka, na której znajduje się przedmiotowy budynek gospodarczy służący do przechowywania sprzętu rolniczego, znajduje się na terenie zabudowy zagrodowej, a nie na terenie zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej. Z przedłożonej przez inwestorów decyzji z dnia 17 lipca 2009 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wynikało natomiast, że jej autor, wiedząc o toczącym się przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego postępowaniu legalizacyjnym oraz o zobowiązaniu nałożonym w toku tego postępowania na inwestorów, dotyczącym przedłożenia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – nie dopuścił możliwości usytuowania przedmiotowej wiaty przeznaczonej na przechowywanie sprzętu rolniczego w zabudowie zagrodowej bezpośrednio przy granicy z działką sąsiednią gdyż uznał, że kwestia ta nie jest rozstrzygana decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ale jako szczególne rozwiązanie wymagać będzie odrębnego postępowania administracyjnego oraz przyjęcia szczególnych rozwiązań na etapie opracowywania projektu budowlanego. Ponieważ takie odrębne postępowanie uregulowane w art. 9 prawa budowlanego może doprowadzić do odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych tylko przed wydaniem pozwolenia na budowę (argument z art. 9 ust. 3 zd. 1 prawa budowlanego), to do uzyskania takiego odstępstwa w niniejszej sprawie nie mogło dojść. W konsekwencji należy podzielić zapatrywanie organu, że dla przedmiotowego, już istniejącego obiektu budowlanego, nie jest możliwe odstąpienie od warunków technicznych dotyczących usytuowania, określonych w § 12 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Dlatego trafna była ocena, że nie ma możliwości legalizacji przedmiotowego budynku gospodarczego. Skoro tak, to stosownie do treści art. 48 ust. 1 w zw. z art. 49 ust. 3 zd. 1 prawa budowlanego zasadne było nakazanie rozbiórki przedmiotowego budynku gospodarczego.Odnosząc się do zarzutów i wniosków zawartych w skardze należy stwierdzić, że nie mogły one wpłynąć na rozstrzygnięcie sprawy.Odnośnie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 3 kpa należy zauważyć, że skoro zaskarżona decyzja nie zawiera wad, pozwalających na jej uchylenie, to tym bardziej nie można mówić, aby została wydana bez podstawy prawnej, albo z rażącym naruszeniem prawa. Skarżący nie wskazali również decyzji ostatecznej, którą miałaby być rozstrzygnięta już sprawa zakończona zaskarżonym aktem. Dlatego Sąd nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja obarczona była wadą nieważnościową, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 3 kpa. Wydając zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję, organy nadzoru budowlanego nie naruszyły swojej właściwości, ani nie wkroczyły we właściwość innych organów, w szczególności Burmistrza Gminy, czy Ministra Infrastruktury. Ponieważ organy nadzoru budowlanego w ramach postępowania legalizacyjnego o jakim mowa w art. 48 i 49 prawa budowlanego, mają stwierdzić, czy budowa jest zgodna z ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy oraz czy nie narusza przepisów techniczno-budowlanych w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem, to w ramach takiej oceny organy te mają nie tylko prawo, ale i obowiązek poddać niezbędnej analizie decyzję innego organu, w tym wypadku decyzję Burmistrza Gminy z dnia 17 lipca 2009 r. ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Ponieważ skontrolowana przez Sąd wykładnia tej decyzji dokonana przez organ nie budzi wątpliwości co do jej zgodności z prawem, Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia omawianego zarzutu skargi. Podobna ocena dotyczy zarzucanego wkroczenia w kompetencje Ministra Infrastruktury. Skoro z art. 9 prawa budowlanego jednoznacznie wynika, że postępowanie, którego elementem jest upoważnienie właściwego ministra do wyrażenia przez właściwy organ zgody na odstępstwo od warunków technicznych, może zostać przeprowadzone wyłącznie przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, a niniejsza sprawa dotyczy budynku wzniesionego samowolnie, tj. bez uzyskania jakiegokolwiek pozwolenia na budowę, to taka właśnie ocena organów prowadzących kontrolowane po stępowanie była uprawniona i konieczna.Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy było również przeprowadzanie wnioskowanych w skardze dowodów z akt innych spraw rozpoznanych przez WSA w Kielcach. Okoliczność do udowodnienia której te dowody miały zmierzać, tj. domniemany fakt wcześniejszego dopuszczenia się samowoli budowlanej przez sąsiada skarżących na jego działce, nie ma żadnego wpływu na ocenę niewątpliwej samowoli budowlanej popełnionej przez skarżących, ani też jej nie usprawiedliwia.Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się także zarzucanego przez skarżących naruszenia przez organy administracji ogólnej zasady postępowania administracyjnego uregulowanej w art. 7 kpa.W tym stanie rzeczy, skoro podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.