Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Podatek od towarów i usług
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2007-09-28
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Barbara Orzepowska-Kyć
Henryk Wach /przewodniczący sprawozdawca/
Katarzyna Golat

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach (spr.), Sędziowie Asesor WSA Katarzyna Golat, Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant Staż. ref. Beata Kujawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2008r. przy udziale – sprawy ze skargi ,,A– Sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […]. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.
Uzasadnienie: Zaskarżoną tu decyzją z […] r. nr […] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z […] r. Nr […] określające spółce "A" wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za […] r. w wysokości […] zł, powołując się na art. 233 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 5 ust. 1 pkt. 1, art. 8 ust. 1 pkt. 1, art. 19 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt. 4, art. 41 ust. 1, art. 43 ust. 1 pkt. 1, art. 86 ust. 1, art. 106 ust. 1, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). W uzasadnieniu wyjaśnił, że w deklaracji VAT-7 za ten miesiąc podatnik wykazał zobowiązanie podatkowe w wysokości […] zł. Po przeprowadzeniu kontroli stwierdzono, że spółka w ewidencji sprzedaży i deklaracji VAT-7 za […] r. wykazała sprzedaż zwolnioną od podatku, dotyczącą uzyskanych należności na poczet nabytych w celu windykacji wierzytelności, a to na podstawie art. 43 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy, przyjmując za moment powstania obowiązku podatkowego datę wpływu uzyskanych środków na jej rzecz od dłużnika. Organ pierwszej instancji stwierdził, że to zwolnienie spółka stosowała niezasadnie, ponieważ zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa finansowego z wyłączeniem usług ściągania długów oraz faktoringu. W tym wypadku, spółka nabywając wierzytelności innych podmiotów w celu ich windykacji świadczyła usługi polegające na zwolnieniu sprzedawców wierzytelności od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długów, które podlegają opodatkowaniu według stawki 22%. W […] r. podatnik zawarł […] umów przelewu wierzytelności, w każdej z tych umów wskazano wartość nominalną nabytych wierzytelności, cenę zakupu wierzytelności i dyskonto. Wszystkie nabyte wierzytelności były wymagalne, nabywca przejął pełnię praw do nich wraz z ryzykiem wypłacalności dłużników, w niektórych umowach uregulowano prawo do jej rozwiązania na warunkach tam określonych. Dokonując analizy wskazanych umów i sposobu ich realizacji organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził, że w przypadku […] umów nastąpił wpływ należności, w przypadku […] umów wierzytelności zostały przelane zwrotnie na cedenta, natomiast odnośnie […] umów nie nastąpił wpływ należności, jak również zwrotny przelew wierzytelności. W […] r. obrót z tytułu zwartych umów wyniósł […] zł, a podatek należny z tytułu usług podlegających opodatkowaniu – usług ściągania długów […] zł. Mając na uwadze powyższe, organ pierwszej instancji, powołując się na art. 5 ust. 1 pkt. 1, art. 8 ust. 1 pkt. 1, art. 19 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 43 ust. 1 pkt. 1, art. 86 ust. 1, art. 99 ust. 12, art. 103 ust. 1, art. 106 ust. 1 i art. 109 ust. 3-4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 16 ust. 3 pkt. 1 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798) określił spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za […] r. w wysokości […] zł.
W odwołaniu od tej decyzji spółka "A" wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania podatkowego zarzuciła naruszenie prawa materialnego: art. 5 ust. 1 pkt. 1, art. 8 ust. 1 pkt. 1, art. 19 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 43 ust. 1 pkt. 1, art. 86 ust. 1, art. 99 ust. 12, art. 103 ust. 1 i art. 109 ust. 3-4 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez niewłaściwe zastosowanie i błędną interpretację. W uzasadnieniu wyraziła pogląd, iż odpłatne zbycie wierzytelności jest usługą zwolnioną od podatku od towarów i usług, co wynika z art. 13B d VI Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 maja 1977 r., gdzie użyto słowa dług, które oznacza również wierzytelność. Ponadto spółka powołując się na klasyfikację PKWiU zwróciła uwagę na odmienność dwóch różnych czynności: usługa windykacji i zbycie wierzytelności. W ocenie podatnika czynność prawna, której przedmiotem jest sprzedaż wierzytelności różni się zasadniczo swoją konstrukcją prawną od usługi ściągania długów. Na końcu, spółka zakwestionowała zasadność przyjęcia jako podstawy opodatkowania wartości dyskonta wynikającego z zawartych transakcji nabycia wierzytelności prezentując przy tym przykładowe wyliczenie kwotowe uzasadniające podniesiony zarzut.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. nie uwzględnił podniesionych w odwołaniu zarzutów utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, a w uzasadnieniu zaprezentował następującą argumentację:
Usługi obrotu wierzytelnościami polegają na zakupie wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży. W tak rozumianej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesja) polegająca na umownym przeniesieniu wierzytelności z majątku cedenta do majątku cesjonariusza. Istotą omawianej usługi jest zakup wierzytelności, a nie jej sprzedaż, gdyż w tym wypadku usługę świadczy nabywca wierzytelności uwalniając sprzedawcę od ciężaru jej egzekwowania.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej spółka nabywała wierzytelności od różnych podmiotów w celu ich windykacji we własnym zakresie, świadcząc tym samym usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Organ odwoławczy przypomniał, że odpowiadając na wniosek spółki Urząd Statystyczny w Ł. […] r. wyraził opinię, iż świadczone usługi mieściły się w grupowaniu:
– zakup wierzytelności (gdzie wierzytelność jest wymagalna) w celu ich windykacji, z przejęciem pełnych praw do tych wierzytelności i ryzyka wypłacalności dłużników – PKWiU 65.23.10-00.00 Usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane;
– zakup wierzytelności (gdzie wierzytelność jest wymagalna) z prawem rozwiązania umowy o przelew wierzytelności w razie nie wywiązywania się dłużnika z zapłaty należnych kwot (firma nie przejmuje na siebie ryzyka wypłacalności dłużnika i w sytuacji, gdy nie jest możliwie ściągnięcie wierzytelności dokonuje rozwiązania umowy przelewu wierzytelności – PKWiU 67.13.1000.90- Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe, gdzie indziej nie wymienione.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z poz. 3 załącznika do ustawy, usługi pośrednictwa finansowego korzystają ze zwolnienia od podatku z wyłączeniem usług wymienionych w pkt. 1-9 poz. 3 tego załącznika, w punkcie 5 znalazły się usługi ściągania długów oraz usługi faktoringu. Mając powyższe na uwadze, Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. w pisemnej informacji z […] r. o zakresie stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług udzielonej stronie, prawidłowo zatem stwierdził, że ściąganie długów oraz usługi faktoringu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%.
Odnosząc się do kolejnego zarzutu podniesionego przez stronę, organ odwoławczy stwierdził, iż polska regulacja prawna jest zgodna z art. 13B d VI Dyrektywy nakazującej zwolnienie od podatku: transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu, polski ustawodawca nie zdefiniował jednak pojęcia usług ściągania długów.
W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy nabywającego wierzytelność innego podmiotu (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika) jest jej wyegzekwowanie (ściągnięcie długu), usługę tę należy opodatkować według stawki 22%. Z kolei tylko wówczas, gdy celem działania usługodawcy nabywającego wierzytelność innego podmiotu (niezależnie od stopnia przyjętego ryzyka wypłacalności dłużnika) nie jest jej wyegzekwowanie (ściągnięcie długu), a dalsza sprzedaż wierzytelności, usługę taką należy traktować jako zwolnioną od podatku – wyjaśnił organ odwoławczy.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. zaakcentował dalej, iż skoro ustawodawca regulując zwolnienie podatkowe dotyczące usług pośrednictwa finansowego w odniesieniu do usług ściągania długów nie posłużył się klasyfikacją PKWiU, to tym samym chybiona jest argumentacja strony odwołująca się do tej klasyfikacji. Usługi ściągania długów wyłączone są bowiem ze zwolnienia bez względu na to, na jakiej podstawie prawnej są świadczone.
W ocenie organu odwoławczego, w toku postępowania podatkowego jednoznacznie wyjaśniono, w jakim celu spółka nabywała wierzytelności – w celu ich windykacji, a nie w celu dalszej ich sprzedaży.
Nieuzasadniony okazał się również zarzut dotyczący przyjęcia podstawy opodatkowania. Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług o tym, że podstawą opodatkowania jest obrót, rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku, przy czym kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Według art. 30 ust. 1 pkt. 4 tej ustawy, podstawą opodatkowania czynności maklerskich , czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze – kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku. W przypadku nabycia wierzytelności podstawę opodatkowania stanowi różnica miedzy wartością nominalną wierzytelności a ceną zapłaconą przez cesjonariusza za tę wierzytelność, gdyż stanowi ona wynagrodzenie za wykonaną usługę.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach spółka "A" wnosząc o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. i umorzenie postępowania w sprawie zarzuciła naruszenie art. 5 ust. 1 pkt. 1, art. 8 ust. 1 pkt. 1, art. 19 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 43 ust. 1 pkt. 1, art. 86 ust. 1, art. 99 ust. 12, art. 103 ust. 1, art. 106 ust. 1, art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez niewłaściwe ich zastosowanie i błędną interpretację uzasadniając swoje stanowisko następująco:
– przedsiębiorstwo w swojej działalności kierowało się zaufaniem do organów administracji państwowej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. w pisemnej interpretacji prawa podatkowego potwierdził stanowisko Urzędu Statystycznego w Ł. w zakresie klasyfikacji czynności: kupna praw majątkowych w postaci wierzytelności w drodze przelewu; dalsza ich windykacja we własnym zakresie;
– organ odwoławczy wadliwie uznał, iż kupno praw majątkowych w postaci wierzytelności w drodze przelewu i dalsza ich windykacja we własnym zakresie stanowi usługę ściągania długów pomijając przy tym klasyfikację statystyczną działalności prowadzonej przez podatnika;
– transakcja nabywania wierzytelności w celu ich wyegzekwowania nie może być utożsamiana z usługą windykacji opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, ponieważ są to dwie różne czynności odmiennie klasyfikowane na gruncie PKWiU;
– usługa ściągania długów jest w istocie umową zlecenia, ponieważ nie niesie za sobą zmiany podmiotowej stosunku cywilnoprawnego, przyjmujący zlecenie świadczy usługi w imieniu i na rzecz dającego zlecenie, bez przeniesienia na niego wierzytelności przeznaczonej do odzyskania. Podstawą prawną dla przyjmującego zlecenie jest pełnomocnictwo określające względem dłużnika zakres jego działania;
– stanowisko organów podatkowych jest błędne również z punktu widzenia racjonalności działania na rynku obrotu wierzytelnościami, wzrost zatorów płatniczych, wypływ wierzytelności za granicę.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie akcentując, iż spółka nie stosowała zwolnienia kierując się udzieloną jej pisemną interpretacją prawa podatkowego, z której wynikało wprost, że usługi ściągania długów oraz usługi faktoringu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje :
Zasadniczym zagadnieniem w tej sprawie jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy świadczone przez stronę skarżącą w […] r. usługi były zwolnione od podatku od towarów i usług z mocy art. 43 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), jako usługi z pkt. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy: Usługi pośrednictwa finansowego, wymienione w PKWiU w sekcji J ex (65-67), czy też były to usługi wyłączone z tego katalogu, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22% – usługi ściągania długów oraz faktoringu (poz. 3 pkt. 5 załącznika nr 4).
W praktyce duże trudności sprawia ustalenie, czy w konkretnym przypadku sprzedaży wierzytelności mamy do czynienia z usługą obrotu wierzytelnościami czy faktoringu. Dokonując porównania tych dwóch instytucji można stwierdzić, że każda usługa obrotu wierzytelnościami mieści się w pojęciu usługi faktoringu, lecz usługami faktoringowymi są jedynie te usługi obrotu wierzytelnościami, które wyróżniają się stałymi, ciągłymi powiązaniami prawnymi pomiędzy faktorantem (przedsiębiorcą- zbywcą wierzytelności a faktorem, co wynika z umów o charakterze długoterminowym pomiędzy tymi podmiotami, które najczęściej nakładają na faktora dodatkowe obowiązki w stosunku do faktoranta, oprócz nabycia wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży.
Usługa obrotu wierzytelnościami, w zależności od celu działania nabywcy może być klasyfikowana do grupowania "Usługi pośrednictwa finansowego pozostałe, gdzie indziej nie klasyfikowane" (PKWiU 65.23.10), które korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług lub do grupowania "Usługi świadczone przez agencje inkasa" (PKWiU 74.84.12) opodatkowane stawką 22%.
Z kolei, faktoring pełny i faktoring niepełny klasyfikuje się do grupowania PKWiU 65.22.10 "Usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym" tj. usługi opodatkowane stawką 22%.
Sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w ujęciu PKWiU, ponieważ sprzedający swoją wierzytelność powstałą w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej nie świadczy usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu grupowań PKWiU 65-67. Natomiast jest usługą nabycie wierzytelności w celu ich wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych, co oznacza że to nabywca (kupujący) wierzytelności jest świadczącym usługę na rzecz zbywającego (sprzedawcy), który poprzez zbycie wierzytelności nie świadczy usługi.
Jeżeli instytucja finansowa dokonuje zakupu wierzytelności w celu jej odsprzedaży lub wyegzekwowania lub dalszej sprzedaży, świadczy na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej usługę pośrednictwa finansowego, której podstawowym celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.
W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu jej wyegzekwowania (ściągnięcia długu) – usługę tę należy opodatkować, także wówczas gdy środkiem do tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności, która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.
Usługi nabywania wierzytelności innych podmiotów, niemające charakteru usług faktoringu, lecz realizowane w celu ściągania (windykacji) długów (niezależnie od stopnia przejętego ryzyka wypłacalności dłużnika) – podlegają opodatkowaniu VAT, według stawki 22%.
Tylko natomiast wówczas, gdy celem podatnika nabywającego cudzą wierzytelność nie jest ściągnięcie (windykacja) długu, a np. przejęcie podmiotu sprzedającego wierzytelność lub dalsza odsprzedaż wierzytelności, usługę taką należy traktować jako usługę obrotu wierzytelnościami, kwalifikowaną w ramach grupowania "Usługi pośrednictwa finansowego pozostałe, gdzie indziej nieklasyfikowane (PKWiU 65.23.10" – a wiec zwolnioną od podatku.
Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 30 ust. 1 pkt. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonanie usługi pomniejszona o kwotę podatku. Sporne w tym zakresie jest uznanie za wynagrodzenie dyskonta naliczonego przy nabyciu wierzytelności (różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną, którą nabywca zapłacił z tę wierzytelność). Przy dokonywaniu oceny, co stanowi podstawę opodatkowania w przypadku nabycia przez cesjonariusza (windykatora) wierzytelności cedenta w celu jej wyegzekwowania (ściągnięcia długu), należy uwzględnić, że obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest prowizja uzyskana przez nabywcę wierzytelności od jej zbywcy, za przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika.
W ocenie ETS (orzeczenie z 26 czerwca 2003 r., C-305/01), w przypadku faktoringu właściwego – podstawę opodatkowania z tytułu otrzymanej od faktora usługi stanowi płatność klienta, której wysokość odpowiada różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności cedowanej na faktora a kwotą jaką zapłacił mu faktor za jego wierzytelność (czyli dyskonto). Natomiast według Dyrekcji generalnej ds. podatków i unii celnej Komisji Europejskiej w Brukseli, podatek staje się wymagalny w chwili kiedy usługa zostaje wykonana. Zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego jest cesja wierzytelności na rzecz faktora. Inaczej rzecz się ma w przypadku faktoringu niewłaściwego, kiedy to z chwilą cesji usługa rozpoczyna swój bieg, a kończy się wyegzekwowaniem należności lub stwierdzenia niewypłacalności dłużnika, czemu może towarzyszyć powrotne przelanie wierzytelności cedentowi. Efekt tej usługi zostaje bowiem osiągnięty z chwilą, gdy dokonana cesja przyniesie korzyść w postaci wyegzekwowanej należności. Usługa w tej formie jest zatem wykonana dopiero z chwilą ściągnięcia długu lub stwierdzenia niewypłacalności dłużnika, na ten moment należałoby ustalić podstawę opodatkowania tej usługi, z uwzględnieniem faktycznego, a nie tylko hipotetycznego dyskonta – o ile doszło do skutecznej windykacji. Podstawa opodatkowania służąca za podstawę naliczenia podatku pobranego przez organy podatkowe nie może przekroczyć wynagrodzenia rzeczywiście zapłaconego przez konsumenta ostatecznego, stanowiącego podstawę do obliczenia obciążenia podatkiem od towarów i usług, które konsument ten ostatecznie ponosi. Gdyby bowiem podstawa opodatkowania użyta do obliczenia podatku należnego przekraczała kwotę ostatecznie otrzymaną przez podatnika, byłoby to sprzeczne z VI Dyrektywą, bowiem naruszałoby zasadę neutralności VAT (orzeczenie ETS z 24 listopada 1996 r. C-317/94).
(tak: Janusz Zubrzycki, 2006 Leksykon VAT, str. 671-686)
Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że strona skarżąca nie kwestionując dokonanych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych w sprawie kwestionuje prawnopodatkową ocenę świadczonych przez nią w […] r. usług. Bezspornym przy tym jest, że organy podatkowe przyjęły, iż na podstawie zawartych […] umów strona skarżąca nabyła wierzytelności w celu ich windykacji, jako podstawę opodatkowania przyjęły obrót stanowiący wartość dyskonta – […] zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji i podanych w niej motywów stwierdził, iż ocena dowodów, jakiej dokonał w tej sprawie organ odwoławczy nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów i jako taka korzystała ona z ochrony przewidzianej w art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem:" Organ podatkowy ocenia na podstawie zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona". Oznacza to, że organ podatkowy w ocenie materiału dowodowego nie jest skrępowany żadnymi regułami dowodowymi, a ustaleń faktycznych dokonuje według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnie rozważonego materiału dowodowego. Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń. Tak też jest w niniejszej sprawie. Organ odwoławczy rozważył całość zebranego w sprawie materiału dowodowego. W uzasadnieniu decyzji odniósł się do wszystkich zgłoszonych przez stronę skarżącą twierdzeń. Tak, więc Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że materiał dowodowy jest jednoznaczny w swej wymowie. Wynika z niego, że spółka "A" nabywała wierzytelności w celu ich windykacji, a nie dalszej sprzedaży. To ustalenie dało podstawę do zaklasyfikowania czynności wykonywanych w ramach zawartych umów jako usług ściągania długów, podlegających opodatkowaniu, organ odwoławczy szczegółowo przy tym przedstawił swoje stanowisko, które Sąd w pełni podziela.
Zarzuty postawione organom podatkowym w skardze nie stanowią o naruszeniu przez te organy wskazanych przepisów prawa. To, że organy podatkowe dokonały na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustaleń odmiennych od tych, które prezentuje skarżąca nie świadczy jeszcze o dowolnej ocenie umów i czynności wykonywanych przez spółkę.
Należy przypomnieć, że prawem i obowiązkiem organów podatkowych jest dokonywanie oceny stosunków prawnych, zdarzeń czy stanów rzeczy danego rodzaju pod kątem skutków, jakie wywierają one w zakresie obowiązków podatkowych. W szczególności organy podatkowe mają obowiązek badania, czy dyspozycyjny charakter umów cywilnoprawnych nie jest wykorzystywany przez strony do uchylenia się od obowiązku podatkowego albo zaniżenia zobowiązania podatkowego. Treść umowy cywilnoprawnej jak i wyrażona w niej wola stron w zakresie, w jakim rzutują na rozmiar obowiązku publicznoprawnego są bowiem elementami prawno podatkowego stanu faktycznego i jako takie winny być ustalone i ocenione przez organy podatkowe w toku prowadzonego przez nie postępowania na podstawie przepisów proceduralnych (tak w uchwale NSA z dnia 4 czerwca 2001 r., sygn. FPS 14/00). Organy podatkowe są zobowiązane zatem w pierwszej kolejności do dokonania prawidłowej kwalifikacji danej umowy cywilnoprawnej pod względem zgodności jej nazwy z treścią, uwzględniając przy tym wszelkie okoliczności faktyczne sprawy. Zakwestionowanie umowy z publicznoprawnego punktu widzenia może nastąpić jedynie poprzez pryzmat przepisów prawa podatkowego.
Należy zatem stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie organy podatkowe były uprawnione do oceny stosunków gospodarczych łączących spółkę "A" z jej kontrahentami do prawno podatkowej klasyfikacji świadczonych przez spółkę usług.
Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalono.

Uzasadnienie wyroku