II SA/Gd 497/09 – Wyrok WSA w Gdańsku


Sygnatura:
6152 Lokalizacja innej inwestycji celu publicznego
Hasła tematyczne:
Planowanie przestrzenne
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-08-27
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Krzysztof ZiółkowskiMariola JaroszewskaWanda Antończyk /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kuba po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2010 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 1 lipca 2009 r., nr […] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia 15 października 2008 r., nr […] Wójt Gminy ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci […], w tym wymianie anten sektorowych, instalacji nowych anten sektorowych oraz montażu wsporników anten na istniejącej wieży, w miejscowości Ł., na działce nr […]. Decyzja została wydana na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50, art. 51 ust. 1 pkt 2, art. 53 ust. 4 pkt 8, 9 i art. 54 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) i art. 104 kpa. Decyzja została wydana na wniosek "A" Sp. z o. o. w W.W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2008r. dopuścił Stowarzyszenie "B" do udziału na prawach strony w sprawie z wniosku Spółki "A" w W. o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na rozbudowie stacji bazowej telefonii cyfrowej, na terenie działki nr […] położonej w Ł. na terenie, na którym brak jest planu miejscowego.Organ I instancji powołał się na przepis art. 53 ust. 4 ww. ustawy wskazując, że w wyniku przeprowadzonej analizy obecnego stanu zagospodarowania terenu i jego stanu prawnego spełnione są wymogi prawne, nie występuje sprzeczność zamierzenia z przepisami odrębnymi i rozbudowa stacji jest możliwa. Wnioskowane funkcje i warunki nie spowodują zmiany warunków korzystania z nieruchomości. Podano, że inwestycja nie rodzi prawa do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich, a projekt decyzji został sporządzony przez osobę posiadającą uprawnienia wymagane przepisem art. 50 ust. 4 ustawy.Odwołanie od powyższej decyzji wniosło Stowarzyszenie Przyjaciół "B", zarzucając decyzji Wójta Gminy:1. naruszenie przepisów art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 50 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym polegające na wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji nie będącej celem publicznym,2. wadliwe określenie obszaru oddziaływania inwestycji jedynie do działek wymienionych w decyzji, w sytuacji gdy inwestycja oddziaływuje na znacznie większy obszar,3. nałożenie niemożliwych do wykonania warunków w zakresie ochrony i kształtowania ładu przestrzennego- bowiem nie da się połączyć i pogodzić inwestycji z ochroną walorów krajobrazowych,4 nie ustalono zakresu rozbudowy stacji bazowej oraz maksymalnej ilości anten możliwych do zamontowania,5. nałożenie niemożliwych do wykonania warunków w zakresie ochrony i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego gdyż nie da się ich połączyć z inwestycją szczególnie, że negatywny wpływ inwestycji na środowisko i zdrowie ludzkie nie jest jeszcze dokładnie rozpoznany i nie jest uprawnione stwierdzenie, że inwestycja nie może spowodować wzrostu uciążliwości dla obszaru TPK,6. nie zawieszenie postępowania mimo przystąpienia do procedury uchwalania Planu Zagospodarowania Przestrzennego dla tego terenu,7. niekompletność decyzji ponieważ załącznik do decyzji nie został przez nikogo podpisany, ponadto brak jest dowodów, że projekt decyzji został sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia,8. podjęcie decyzji wbrew woli miejscowej społeczności oraz wbrew interesowi gminy, która z tytułu ww. inwestycji ma jedynie same uciążliwości i koszty, natomiast wpływy mają osoby prywatne.Powołując się na powyższe zarzuty odwołujący wniósł o u chylenie zaskarżonej decyzji.Decyzją z dnia 1 lipca 2009r. nr […] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.W uzasadnieniu wskazano, iż rozpoznanie odwołania wymaga w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia, czy rozbudowa stacji bazowej telefonii komórkowej jest inwestycją celu publicznego. Kolegium ustaliło, że jest to inwestycja celu publicznego. Kolegium wyjaśniło, iż stosownie do art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, pod pojęciem inwestycji celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym ) stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami celem publicznym jest m. in. budowa i utrzymywanie łączności publicznej. Z kolei art. 4 pkt 18 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera definicję łączności publicznej, przez którą należy rozumieć infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu prawa telekomunikacyjnego. W ocenie Kolegium rozbudowa stacji bazowej stanowi inwestycję celu publicznego i kwalifikuje się jako inwestycja celu publicznego. W tym zakresie Kolegium powołało się na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku i w Szczecinie oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego.Odnosząc się do zarzutów odwołania Kolegium wyjaśniło, że nie jest zasadny zarzut polegający na zawarciu w decyzji niemożliwych do spełnienia warunków w zakresie ochrony przyrody i kształtowania ładu przestrzennego polegające na tym, że inwestycja nie da się pogodzić z ochroną warunków krajobrazowych, jak również nałożenie niemożliwych do wykonania warunków w zakresie ochrony i zdrowia i ludzi oraz dziedzictwa kulturowego, gdyż nie daje się ich połączyć z inwestycją szczególnie negatywnie oddziaływującą na środowisko i zdrowie ludzkie. Kolegium wskazało, że określenie tych warunków nastąpiło w taki sposób, jaki był wystarczający i dopuszczalny, a ich zamieszczenie ma zagwarantować w fazie realizacji i przy projektowaniu, że zostaną one uwzględnione w sytuacji, gdy zgodnie z art. 55 ustawy decyzja lokalizacyjna wiąże organ wydający decyzje o pozwoleniu na budowę. Nadto zgodnie z art. 52 ust. 3 ustawy nie można uzależnić wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego od zobowiązania wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków. Organy administracji nie zajmują się oceną czy określona inwestycja jest w stanie tym warunkom podołać. Jest to zagadnienie, którym będzie się musiał zająć inwestor oraz organy w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę. Nadto Kolegium wskazało, że w decyzji lokalizacyjnej nie wprowadza się szczegółowych rozwiązań technologicznych dotyczących inwestycji, gdyż pozostają one poza postępowaniem w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego.Odnosząc się do zarzutu wadliwego określenia obszaru oddziaływania inwestycji organ II instancji uznał je za nieuzasadnione w świetle dowodów znajdujących się w aktach sprawy. Zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy, wniosek powinien zawierać mapę obszaru, którego wniosek ten dotyczy i obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać. Obszar ten zgodnie z wnioskiem obejmuje działki sąsiadujące z terenem inwestycji i w ocenie Kolegium jest to prawidłowe. Potwierdza to załączona do akt analiza oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Organ II instancji wskazał, że nie widzi powodów dla zakwestionowania ww. dokumentu, powodów takich nie wskazał również skarżący.Odnosząc się do zarzutu niezawieszenia postępowania mimo przystąpienia do procedury uchwalania planu miejscowego, organ uznał, że jest on nieuzasadniony. Organ II instancji powołał się na art. 58 ust. 1 ustawy stanowiący, że postępowanie administracyjne w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego można zawiesić na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku o ustalenie ww. lokalizacji. Przepis ten nie obliguje organu do zawieszenia postępowania i pozostawia tę kwestię uznaniu organu. Nie można czynić organowi zarzutu naruszenia prawa w sytuacji, gdy w ramach pozostawionej mu swobody, decyduje się na wybór określonego sposobu postępowania.Odnośnie zarzutów , iż załącznik do decyzji nie został podpisany oraz zarzutu kwestionującego uprawnienia architektoniczne osoby sporządzającej projekt decyzji organ wskazał, powołując się wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2008r. II OSK 1862/06 (Lex 467127), że sam brak podpisu na załączniku nie stanowi naruszenia art. 107 §1 kpa, mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ww. wyroku Sąd stwierdził, że załącznik powinien być tak opisany, aby nie powstawały wątpliwości co do jego związku z określoną decyzją. W rozpatrywanej sprawie załącznik graficzny do decyzji organu I instancji został opisany w sposób nie nasuwający wątpliwości co do jego związku z decyzją poprzez wskazanie daty wydania decyzji oraz jej numeru. Wskazano również, że projekt decyzji, wbrew zarzutowi odwołania, został sporządzony stosownie do wymogów art. 60 ust. 4 ustawy przez mgr inż. arch. A. B., w aktach znajduje się zaświadczenie wystawione przez Okręgową Izbę Architektów, iż jest ona wpisana na listę jej członków pod numerem […].Odnośnie zarzutu, iż decyzję wydano wbrew woli społeczności lokalnej organ stwierdził, że art. 56 ustawy stanowi, że nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Zgodność z tymi przepisami została w sprawie wykazana przez sporządzona analizę oraz przeprowadzone uzgodnienia. Brak jest zatem podstaw prawnych do odmowy ustalenia lokalizacji przedmiotowej inwestycji w oparciu o brak zgody, czy też sprzeciw społeczności lokalnej. Dodatkowo wskazano, że w niniejszym postępowaniu biorą udział ściśle określone podmioty posiadające interes prawny. Interes faktyczny okolicznych mieszkańców niebędących stronami uwzględniony zostaje w postępowaniu jako interes osób trzecich. Decyzja zawiera postanowienia dotyczące ochrony osób trzecich i jest to jedyny sposób w jaki można zadośćuczynić ochronie ich interesów.Powołując się na powyższe organ II instancji uznał, że złożony wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego zasługiwał na uwzględnienie, zaś wydana w sprawie decyzja jest prawidłowa.W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Stowarzyszenie zaskarżonej decyzji zarzuciło wadliwą, sprzeczną z zasadami wynikającymi z Konstytucji RP wykładnię przepisów prawa materialnego, w tym w szczególności pojęcia inwestycji celu publicznego zawartego w treści art. 50 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy oraz o rozważenie możliwości złożenia pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie zgodności art. 50 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie w jakim odnosi się również do komercyjnych przedsięwzięć, nie realizowanych przez władze publiczne, z przepisami Konstytucji RP.W uzasadnieniu skargi skarżący zarzucił, że sposób rozumienia celu publicznego zaprezentowany w zaskarżonej decyzji nie daje pogodzić się z zasadami wynikającymi z Konstytucji RP. W szczególności celami publicznymi mogą być jedynie te działania, które są podejmowane przez władze publiczne. Przyjęcie, że celami publicznymi mogą być również prywatne komercyjne przedsięwzięcia jest niedopuszczalne. Infrastruktura telekomunikacyjna budowana przez sieci telefonii komórkowej nie ma charakteru infrastruktury publicznie dostępnej. Dostęp do niej wymaga bowiem zawarcia umowy z określonym przedsiębiorstwem, który ma prawo do niezawierania umowy z dowolnym podmiotem i odmowy świadczenia usług, czy też jej wypowiedzenia. Brak jest regulacji, które nakładałaby obowiązek umożliwienia dostępu do infrastruktury każdemu, nie jest to więc usługa powszechna. Tym samym, jak podniósł skarżący, traktowanie tego rodzaju infrastruktury jako celu publicznego nie ma żadnego uzasadnienia i prowadzi do faworyzowania pewnych rodzajów usług. Takie rozumienie celu publicznego prowadzi też do naruszenia reguł ładu przestrzennego i prowadzi do ryzyka naruszenia zasad korzystania ze środowiska, a forma przekaźników prowadzi do naruszania zasad ochrony krajobrazuSkarżący wskazał, że zaliczenie komercyjnych przedsięwzięć telekomunikacyjnych do zadań publicznych prowadzi do naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, albowiem faworyzuje pewne formy działalności gospodarczej w zakresie budowy niezbędnej do tego infrastrukturyNadto na rozprawie przed Sądem skarżący oświadczył, że podtrzymuje zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji wydanej przez organ I instancji.W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kognicji sądu administracyjnego została poddana kontrola działalności organów administracji publicznej pod kątem zgodności z prawem. Ponadto zgodnie z dyspozycją art. 134 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.Skarga jest niezasadna, albowiem przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie zostały naruszone przepisy prawa w sposób mający wpływ na wynik sprawy.W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi dotyczący niedopuszczalności zaliczenia planowanej inwestycji (rozbudowa stacji bazowej telefonii komórkowej) do inwestycji celu publicznego. Kluczową dla rozpatrzenia tego zarzutu kwestią prawną wymagającą rozważenia jest zdefiniowanie pojęcia "inwestycji celu publicznego".Zgodnie z powołanym w skardze przepisem art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. zwanej dalej w skrócie ustawą) inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku- w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 stosuje się odpowiednio. W art. 2 pkt 5 ustawy zdefiniowano "inwestycję celu publicznego" jako działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603 ze zm.). W punkcie 1 wskazanego przepisu art. 6 wymieniono m. in. łączność publiczną.Wobec tego, że przepis ten nie precyzuje o jaki rodzaj łączności chodzi należy sięgnąć do definicji zawartych w ustawie z dnia 16 lipca 2004r.- Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. nr 171, poz. 1800 ze zm.) Stosownie do dokonanej w ustawie Prawo telekomunikacyjne zmiany ustawą z dnia 24 sierpnia 2007r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 173, poz. 1218) dokonano nowelizacji ustawy o gospodarce nieruchomościami. W konsekwencji tej zmiany z dniem 22 października 2007r. został dodany do art. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami punkt 18 zawierający definicję łączności publicznej, którą należy rozumieć jako infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu prawa telekomunikacyjnego. Art. 2 pkt 28 ustawy Prawo telekomunikacyjne, definiuje pojęcie publicznej sieci telekomunikacyjnej jako sieci wykorzystywanej do świadczenia publicznie dostępnych usług telefonicznych, zapewniającej łączność głosową między zakończeniami sieci a także inne formy łączności, w szczególności przesyłanie faksów i danych. Natomiast publicznie dostępna usługa telefoniczna to stosownie do brzmienia art. 2 pkt 30 tej ustawy to usługa telekomunikacyjna dostępna dla ogółu użytkowników w celu inicjowania i odbierania połączeń krajowych i międzynarodowych oraz uzyskania dostępu do służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy. Analiza powyższych definicji prowadzi do wniosku, że ogólna dostępność (usług, sieci) jest jedynym czynnikiem przesądzającym znaczenie określenia publiczny użytego na gruncie prawa telekomunikacyjnego. Zatem bez znaczenia jest jaki podmiot podejmuje działania związane z tego rodzaju inwestycją. Powyższa zmiana ustawy o gospodarce nieruchomościami, zawierająca definicję pojęcia łączności publicznej obowiązuje od dnia 22 października 2007r., a więc obowiązywała w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz wydania decyzji przez organ I instancji. Wskazać należy, że również przed ww. nowelizacją ustawy o gospodarce nieruchomościami w doktrynie problem celu publicznego inwestycji związanych z działalnością telekomunikacyjną na tle w/w ustaw i ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne analizował Tomasz Grossmann w artykule "Pojęcie inwestycji celu publicznego w dziedzinie łączności, Państwo i Prawo 2005/9/81. Powyższy problem był również przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 października 2005 r. o sygn. akt II OSK 495/05 (dotychczas niepublikowanym) szeroko przedstawił argumentację przemawiającą za przyjęciem tezy, iż budowa stacji bazowej telefonii komórkowej na tle wówczas obowiązujących przepisów jest inwestycją z zakresu "łączności publicznej", o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela rozważania i wnioski zawarte w przywołanym orzeczeniu.Podsumowując, w ocenie Sądu, analiza przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne wskazuje, iż zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej i jej rozbudowie jest inwestycją z zakresu "łączności publicznej", a zatem jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy. W niniejszej sprawie organy prawidłowo uznały więc, iż ustalenie warunków zabudowy powinno nastąpić w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy.Podkreślić należy, że wskazywane przez skarżącego argumenty kwestionujące możliwość realizacji celu publicznego przez podmioty prywatne, komercyjne nie znajdują uzasadnienia w świetle obowiązujących regulacji prawnych. W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 3 września 2008r. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie II OSK 989/07 (lex nr 519007) stwierdził, że "dla rozstrzygnięcia, czy zamierzenie budowlane wymaga decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego bez znaczenia pozostaje to, czy inwestorem jest podmiot prywatny, czy też publiczny. Nie ma także znaczenia okoliczność, iż inwestor jest zainteresowany w realizacji inwestycji z powodów czysto merkantylnych (dla osiągnięcia własnego zysku). O tym czy mamy do czynienia z inwestycją celu publicznego w istocie decyduje normatywne uregulowanie danej inwestycji, a więc czy mieści się ona stosownie do art. 2 pkt 5 ustawy w pojęciu działań o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponad lokalnym/ powiatowym, wojewódzkim i krajowym/, stanowiących realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami". Nadto Sąd stwierdził, że "pomimo, że inwestycje z zakresu telefonii komórkowej realizują podmioty prywatne, które są zainteresowane w osiągnięciu swojego fiskalnego interesu, to z punktu widzenia prawa administracyjnego publicznego, wykonują one bardzo istotne zadania umożliwiając szeroką publicznie dostępną łączność telefoniczną, analogicznie jak drogi i inne inwestycje liniowe, co do których nie występują zastrzeżenia w traktowaniu ich jako inwestycji celu publicznego".Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz jednolity obecnie kierunek orzecznictwa uznający budowę stacji telefonii komórkowej za inwestycję celu publicznego realizującą cel publiczny jakim jest łączność publiczna zdefiniowana w art. 4 pkt 18 ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 6 ust. 1 tej ustawy Sąd zarzuty podniesione w skardze uznał za bezzasadne. W konsekwencji powyższego za bezcelowy Sąd uznał wniosek skarżącego domagający się rozważenia złożenia pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie zgodności art. 50 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim odnosi się do komercyjnych przedsięwzięć, które nie są realizowane przez władze publiczne.W rozpatrywanej sprawie obszar, na którym projektowana jest inwestycja, nie jest objęty obowiązującym planem miejscowym, dlatego też istniała podstawa art. 50 ust. 1 ustawy do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji jako celu publicznego. Wprawdzie przepis art. 58 ust. 1 ustawy stanowi, że postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego można zawiesić na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy i z uwagi na treść punktów 1 i 2 tego przepisu podstawą zawieszenia może być podjęcie lub zamiar podjęcia i prowadzenia prac nad miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, to samo przystąpienie do sporządzania planu miejscowego nie stanowi obligatoryjnej przesłanki zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. W tym zakresie za prawidłowe należy uznać stanowisko organu odwoławczego. Zatem organ wszczynając postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego nie naruszyły przepisów prawa – art. 58 ustawy.W rozpatrywanej sprawie zachowany został tryb postępowania przewidziany przepisami art. 53 ustawy.Zgodnie z tym przepisem o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych zawiadamia się na piśmie. W rozpatrywanej sprawie mając na uwadze treść dokonanej zgodnie z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy analizy formalno prawnej ustalającej między innymi obszar oddziaływania inwestycji, spełniono wymogi zawiadomienia stron zgodnie z ww. przepisem, w tym wymogi publicznego zawiadomienia o wszczęciu postępowania, jak również zawiadomienia w formie obwieszczenia o jego zakończeniu.Strony postępowania zostały ustalone w oparciu o ww. analizę w związku z wyznaczeniem obszaru oddziaływania obiektu. Obszar ten zgodnie z analizą obejmuje działki zabudowane obiektami przemysłowymi oraz działkę będącą użytkiem rolnym ugorowanym. W toku postępowania przeprowadzono wymagane prawem uzgodnienia, o których stanowi art. 53 ust. 4. Dokonano analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu, jego zabudowy, stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizacje inwestycji. W kontrolowanej decyzji określono zgodnie z art. 54 ust. 2 ustawy szczegółowe zasady zagospodarowania terenu i jego zabudowy, w szczególności w zakresie warunków i wymagań ochrony środowiska, infrastruktury, w zakresie wymagań dotyczących ochrony osób trzecich. W załączniku graficznym do decyzji wyznaczono na mapie zgodnej z wymogiem art. 52 ust. 1 pkt 1 (w skali 1: 1000) linie rozgraniczające teren inwestycji oraz wyznaczono obszar jej oddziaływania. Natomiast projekt decyzji o ustaleniu warunków zabudowy został sporządzony przez osobę wpisaną na listę samorządu architektów, zgodnie z wymogiem art. 60 ust. 3 ustawy. W konsekwencji powyższego Sąd podziela argumentację organu II instancji zawartą w uzasadnieniu decyzji z dnia 1 lipca 2009r. dotyczącą rozpoznania zarzutów skarżącego.W tym miejscu wskazać należy, że przedmiotowa inwestycja, opisana w analizie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko nie podlegała ocenie oddziaływania na środowisko jako nie ujęta w § 2 ust. 2 pkt 7 oraz w ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 257 z 2004r., poz. 2573 ze zm.) stosownie do zmiany rozporządzenia począwszy od dnia 31 sierpnia 2007r. Nadmienić też należy, że obszar oddziaływania określony w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego został wyznaczony w oparciu o przewidywane obszary występowania pól elektromagnetycznych wytwarzanych przez anteny stacji […], zgodnie z załącznikiem graficznym do analizy oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i obejmuje on obszary oddziaływania (obszary występowania pól elektromagnetycznych wyższych niż 0,1 W/m²) anten sektorowych i obszary radiolinii operatorów wszystkich sieci, tj. operatora "A" oraz operatora […], w tym obszary, w których występuje przekroczenie dopuszczalnej wartości gęstości promieniowania.Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że wnioskowana inwestycja jest zgodna z prawem, co zobowiązywało organy do ustalenia wnioskowanej lokalizacji dla projektowanej inwestycji.W tym stanie rzeczy działając na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny, oddalił skargę.