Sygnatura:
6111 Podatek akcyzowy
Hasła tematyczne:
Podatek akcyzowy
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Celnej
Data:
2010-02-12
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Paweł Kowalski /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Dnia 20 lipca 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędziowie: sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda sędzia WSA Paweł Kowalski (spr.) Protokolant: asystent sędziego Maciej Dębski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2010 roku przy udziale sprawy ze skargi C. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Ł. z dnia […] r. nr […] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za miesiące od stycznia do grudnia 2004 r. oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Zaskarżoną decyzją z dnia […] r. Dyrektor Izby Celnej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia […] r. określającą C. K. zobowiązanie z tytułu podatku akcyzowego za miesiące od stycznia do grudnia 2004 r., w łącznej wysokości 8.997.187 zł.Organy podatkowe ustaliły, że w roku 2004 r. C. K. prowadził działalność gospodarczą w zakresie hurtowego obrotu paliwami płynnymi, tj. olejem napędowym i benzyną bezołowiową Pb 95.We wskazanym okresie kontrolowany nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego i nie składał deklaracji AKC-2. Według okazanych faktur ustalono, że w 2004 r. dostawcami paliw dla skarżącego były następujące podmioty: w styczniu 2004 r. A. G. prowadzący działalność gospodarczą w Jaworznie pod nazwą PPHU "A.", w lutym 2004 r. A. S. z K., od marca do kwietnia 2004 r. "B" z siedzibą w M. M., w okresie od maja do października 2004 r. "C" Sp. z o.o. w O., w październiku 2004 r. "D." Sp. z o.o. w W., w listopadzie i grudniu 2004 r. A. W. działający pod nazwą F.H.U. "E." z siedzibą w K.Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego organy podatkowe ustaliły, że mechanizm działania wymienionych przedsiębiorstw był następujący. Zakładały je osoby bezrobotne, bezdomne, bądź prowadzące działalność, które za namową osób trzecich zgodziły się za wynagrodzeniem prowadzić działalność w branży paliwowej. Ich rola ograniczała się głównie do wystawiania "pustych faktur", które nie potwierdzały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wykazywane w tych fakturach paliwa pochodziły z nieznanych źródeł, a dzięki tym fakturom rzeczywiście wprowadzane były do obrotu bez zapłaty należnego od nich podatku akcyzowego. Cechą wspólną transakcji dokonywanych przez poszczególnych pośredników było prowadzenie rozliczeń w formie gotówkowej. W wielu przypadkach właściciele tych firm nie mieli bezpośrednich kontaktów z dostawcami i odbiorcami paliw. Nigdy też nie widzieli cystern, ani innych zbiorników zawierających paliwa, które rzekomo sprzedawali. Faktury wysyłane były pocztą, albo dostarczano osobiście. Okazane właścicielom w/w firm, w trakcie przesłuchań, uwierzytelnione kopie faktur zostały przez nich potwierdzone. Potwierdzono również, że transakcje te miały fikcyjny charakter. Przeprowadzenie czynności sprawdzających u niektórych dostawców nie było możliwe bowiem nie udało się ustalić miejsca pobytu ich właścicieli, miejsca prowadzenia działalności, bądź przechowywania jakiejkolwiek dokumentacji. Podmioty te nie zatrudniały pracowników, nie posiadały własnego majątku, ani odpowiedniej infrastruktury do prowadzenia handlu paliwami płynnymi. Działalność gospodarczą prowadzono zwykle w wynajmowanych, małych pomieszczeniach bez żadnego zaplecza. Wspólną cechą dostawców paliw do C. K. jest również to, że podmioty te albo nie składały deklaracji podatkowych VAT-7, a jeżeli składały, to nie płaciły należnego podatku. Ustalono również że wymienione podmioty nie figurują w ewidencji akcyzy krajowej.Przesłuchiwany wielokrotnie C. K. zeznał, że swoich dostawców poznawał głównie na ulicy za pośrednictwem innych osób, których nazwisk nie pamięta. Nie pamięta także danych adresowych, numerów telefonów tych osób jak również numerów rejestracyjnych samochodów, którymi transportowano paliwo od dostawców do odbiorców. Nie zawierał z dostawcami żadnych pisemnych umów. Zamówienia składał telefonicznie na 3 do 7 dni przed planowaną transakcją. Nie pamięta osób, które przyjmowały zamówienia. Wyjaśnił, że paliwo było dostarczane bezpośrednio do wskazanych odbiorców.Organy podatkowe przyjęły, że wystawiane faktury nie potwierdzały rzeczywistych źródeł pochodzenia paliw, natomiast C. K. fizycznie posiadał i dokonywał rzeczywistej sprzedaży paliw. Powyższe znajduje potwierdzenie w zeznaniach strony oraz wynikach kontroli "krzyżowych" u kontrahentów, którzy dokonywali zakupów oleju napędowego i benzyny od strony. Kontrole te potwierdziły, że sprzedaż miała miejsce, gdyż kontrahenci posiadali oryginały faktur VAT, które zostały ujęte w rejestrach i rozliczone w deklaracjach VAT – 7.Mając na uwadze opisane powyżej ustalenia organ kontroli skarbowej uznał, że faktury wystawione przez wskazanych na wstępie dostawców paliw nie potwierdzają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Jednocześnie organ przyjął, że strona sprzedawała paliwo pochodzące z nieznanych źródeł, od których nie zapłacono podatku akcyzowego.W konsekwencji Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. w dniu […] r. wydał decyzję określającą zobowiązanie w podatku akcyzowym za miesiące od stycznia do grudnia 2004 r., wskazując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia za okres od stycznia do kwietnia 2004 r. art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w związku z § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie podatku akcyzowego. Określając zobowiązanie za okres od 1 maja do 31 grudnia 2004 r. jako podstawę prawną zastosowano art. 4 ust. 1 pkt 3 i art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.).W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji strona zarzuciła naruszenie § 12 ust. 1 pkt 4 w/w rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatku akcyzowego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym, poprzez jego niezastosowanie, a także przepisów postępowania tj. art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. W związku z powyższym wniosła o uchylenie decyzji w całości i umorzenie postępowania, ewentualnie uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.W toku postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Celnej ustalono, że podmioty, które dostarczały paliwa C. K. nie dokonały zgłoszenia rejestracyjnego w podatku akcyzowym, nie składały deklaracji i nie dokonywały wpłat tego podatku. Wobec tych podmiotów nie zostały wydane decyzje określające zobowiązanie w podatku akcyzowym za w/w okres.Organ odwoławczy ocenił, że okoliczności faktyczne ustalone w postępowaniu odpowiadają przesłankom zawartym w przywołanych powyżej przepisach prawa podatkowego. Stwierdził, że powołane przepisy wyraźnie określają na kim ciąży obowiązek podatkowy w zakresie akcyzy. Nie ustalają przy tym żadnej kolejności powstawania obowiązku podatkowego. W ocenie organu odwoławczego, gdyby intencją ustawodawcy było określenie tej kolejności, to dałby temu wyraz w ustanowionej normie prawa podatkowego. Omawiane przepisy pozwalają nałożyć obowiązek podatkowy na podmiot, który sprzedaje wyroby (nabył, posiada), od których nie zapłacono podatku akcyzowego, niezależnie od etapu obrotu. Z przepisów tych nie można wyprowadzić zakazu obciążania tym podatkiem sprzedawców innych, niż dokonujący pierwszej sprzedaży paliw. Konstrukcja tych przepisów – szeroko określających krąg podmiotów zobowiązanych do uiszczenia akcyzy, włączając w to sprzedawców (zasadniczo zwolnionych od tego podatku) – wskazuje jasno na to, że zostały ustanowione w celu zapewnienia jak najszerszych możliwości wyegzekwowania podatku akcyzowego.Z powyższych unormowań wynika, że zwolnienie z podatku akcyzowego sprzedawców wyrobów akcyzowych jest konsekwencją zapłaty akcyzy na wcześniejszych etapach obrotu. Natomiast sprzedawca jest obciążony podatkiem akcyzowym dopiero wówczas, gdy ta danina nie została uregulowana. Konstrukcja taka wynika stąd, że podatek akcyzowy jest podatkiem jednofazowym. Ze wskazanych unormowań prawa podatkowego nie wynika, aby odpowiedzialność sprzedawcy wyrobów akcyzowych miała charakter subsydiarny względem odpowiedzialności producenta, importera, czy też wcześniejszego sprzedawcy. Jedynym warunkiem kreującym ten obowiązek jest brak zapłaty podatku akcyzowego we wcześniejszej fazie obrotu. Nie mają znaczenia inne przesłanki takie jak brak świadomości w zakresie nie obciążenia akcyzą nabywanych wyrobów akcyzowych, działanie w dobrej wierze i zaufaniu do kontrahentów. Nawet wydanie decyzji określającej zobowiązanie w podatku akcyzowym w stosunku do zbywcy paliwa, nie zwalnia sprzedawcy wyrobów akcyzowych od obowiązku podatkowego w przypadku braku faktycznej zapłaty tego podatku.Konkludując organ odwoławczy ocenił, że rozstrzygnięcie podległego organu jest właściwe zarówno w zakresie powołanych przepisów, zebranego materiału dowodowego jak i wyciągniętych wniosków. Organ drugiej instancji podzielił tym samym ocenę, iż dostawcy paliwa wystawiali faktury dotyczące czynności, które nie miały miejsca, a paliwa pochodziły z nieznanych źródeł i tym samym, że nie zapłacono od nich wcześniej akcyzy.Organ odwoławczy nie uwzględnił zarzutów naruszenia prawa materialnego jak również naruszenia przepisów postępowania. Odpowiadając na zarzut naruszenia art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym, poprzez jego niezastosowanie, stwierdził że wartość sprzedaży za listopad 2004 r. została skorygowana o 16000 litrów oleju napędowego, dostarczonego przez R. K.. Organ odwoławczy wyjaśnił, że w stosunku do wymienionego dostawcy została wydana decyzja określająca zobowiązanie w podatku akcyzowym. A zatem paliwo opodatkowane u dostawcy, czyli na wcześniejszym etapie, nie zostało opodatkowane ponownie u końcowego sprzedawcy, jakim był C. K.. W pozostałych przypadkach zasadne oceniono, że paliwa pochodziły z niewiadomych źródeł i przyjęto, że we wcześniejszych fazach obrotu tymi paliwami nie zapłacono podatku akcyzowego.W skardze na decyzję Dyrektora Izby Celnej podatnik zarzucił naruszenie § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie podatku akcyzowego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a także naruszenie art. 122 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej. Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.Uzasadniając naruszenie przepisu prawa materialnego strona skarżąca podniosła, że skoro sprzedawca wyrobów akcyzowych korzysta ze zwolnienia z podatku akcyzowego, to organ podatkowy winien dochodzić zapłaty podatku w pierwszej kolejności od podmiotu występującego we wcześniejszej fazie obrotu.Ponadto strona zarzuciła, że organy podatkowe przyjęły, że akcyza od paliwa nie została uiszczona wywodząc, że transakcje pomiędzy skarżącym, a jego dostawcami były fikcyjne. Zdaniem autora skargi skarżący nie może ponosić negatywnych konsekwencji barku możliwości "dotarcia" do właścicieli przedsiębiorstw bądź uzyskania stosownych dokumentów, jak również naruszenia przez swoich kontrahentów przepisów regulujących prowadzenie dokumentacji rachunkowej. Zdaniem strony skarżącej naruszenie obowiązku dokonania stosownych zgłoszeń nie może prowadzić do wniosku, iż transakcje, których stroną był skarżący były fikcyjne. Podniesiono, że podatnik nie ponosi odpowiedzialności podatkowej, karnej i innej z powodu zaniedbania obowiązków przez innych podatników. Autor skargi zakwestionował ocenę organu, zgodnie z którą skarżący nie dopełnił należytej staranności w stosunkach gospodarczych. W każdym przypadku żądał bowiem od swoich partnerów handlowych stosownych dokumentów, tj. odpisów KRS i zaświadczeń o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, zaświadczeń z urzędów skarbowych i ZUS o braku zaległości publicznoprawnych.Strona skarżąca zarzuciła, że organ drugiej instancji przyjął na podstawie pisemnych informacji uzyskanych z innych organów podatkowych, że podatek akcyzowy nie został uiszczony, a jednocześnie wskazał, że to skarżący powinien wykazać inicjatywę dowodową w celu wykazania, że podatek ów został uiszczony. Zdaniem strony skarżącej stanowisko organu podatkowego jest niezrozumiałe, bowiem w postępowaniu podatkowym ciężar dowodzenia spoczywa na organach podatkowych.W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o oddalenie skargi argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, zatem skarga podlega oddaleniu.Na wstępie dalszych rozważań należy zacytować przepisy stanowiące materialno-prawną rozstrzygnięcia zawartego w decyzji Dyrektora Izby Celnej w Łodzi. Zgodnie z art. 35 ust.1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( Dz.U 11 poz.50 z późniejszymi zmianami; zwanej dalej ptu ) Obowiązek podatkowy w zakresie akcyzy, z zastrzeżeniem art. 37 ust. 7, ciąży na: producencie wyrobów akcyzowych, importerze wyrobów akcyzowych, sprzedawcy wyrobów akcyzowych, podmiocie świadczącym usługi w zakresie wyrobów akcyzowych, nabywcy wyrobów akcyzowych, od których nie pobrano podatku akcyzowego lub pobrano w kwocie niższej niż należna, podmiocie posiadającym importowany wyrób akcyzowy, od którego nie pobrano podatku akcyzowego lub pobrano w kwocie niższej niż należna, podmiocie, u którego stwierdzono nadmierne ubytki lub zawinione niedobory wyrobów akcyzowych, wymienionych w załączniku nr 6 poz. 13-15 i 17, podmiocie zużywającym spirytus własnej produkcji lub nabyty po cenach nie zawierających najwyższej stawki podatku akcyzowego. Zgodnie zaś z § ust.1 pkt.4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 221, poz. 2196) zwalnia się z obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym podatników będących sprzedawcami wyrobów akcyzowych, z wyjątkiem podmiotów sprzedających wyroby akcyzowe podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, od których nie zapłacono podatku akcyzowego. Zacytowane wyżej przepisy stanowiły materialną podstawę rozstrzygnięcia za okres od stycznia do kwietnia 2004 roku, zaś za okres od maja do grudnia 2004 roku – art.4 ust.1 pkt.3 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 roku o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257 z późniejszymi zmianami) – opodatkowaniu akcyzą podlegają: produkcja wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, wyprowadzenie wyrobów akcyzowych zharmonizowanych ze składu podatkowego, sprzedaż wyrobów akcyzowych na terytorium kraju, eksport i import wyrobów akcyzowych, nabycie wewnątrzwspólnotowe i dostawa wewnątrzwspólnotowa – oraz art.11 ust.1 i ust.2 pkt.1 Podatnikami akcyzy są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują czynności podlegających opodatkowaniu, zwane dalej "podatnikami". Podatnikami są również podmioty nabywające lub posiadające wyroby akcyzowe, jeżeli od wyrobów tych nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości.Na tle zacytowanych przepisów należy wskazać, że osią sporu pomiędzy stronami jest przede wszystkim to, 1) czy organy podatkowe w sposób prawidłowy i dostateczny wykazały, iż od paliwa, którym handlował C. K. nie została uiszczona akcyza i 2 ) czy przepisy te winny być interpretowane w ten sposób, że zwolnienie sprzedawcy od obowiązku podatkowego w zakresie podatku akcyzowego powoduje, że organy winny opodatkować wcześniejsze etapy produkcji i obrotu – etapy poprzedzające sprzedaż, w kolejności wskazanej w tych przepisach.W tym sporze tym racje należy przyznać organom podatkowym.Ad 1. Generalnie w postępowaniu podatkowym związanym z podatkiem akcyzowym najtrudniej jest udowodnić, że akcyza od takiego wyrobu jakim jest paliwo ( rzecz oznaczona tylko, co do gatunku ) nie została zapłacona. Wynika to z jednoetapowej konstrukcji tego podatku; upraszczając z tego, że zapłata tego podatku na każdym etapie poprzedzającym sprzedaż zwalnia sprzedawcę z obowiązku podatkowego w zakresie tego podatku, a tych etapów może być nieskończenie wiele oraz z rodzaju wyrobu . Zawsze w tego rodzaju sprawach mogą pojawić się wątpliwości, czy ustalenia organów podatkowych są kompletne i wystarczające do uznania, iż taki podatek nie został już uiszczony.W niniejszej sprawie organy podatkowe ustaliły w sposób niebudzący wątpliwości i sporu, że skarżący tego podatku nie uiścił, nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego i nie składał deklaracji AKC-2, jego wszyscy kontrahenci w 2004 roku: "A", "B", PPHU "C" A. G., FHU "D" A. W.i, "E." Sp. z o.o oraz FH A. S. również nie byli zarejestrowanymi podatnikami podatku akcyzowego, nie składali deklaracji AKC-2, nie uiszczali podatku akcyzowego, nie byli kontrolowani oraz nie zostały, co do nich wydane decyzje określające zobowiązanie podatkowe w przedmiotowym podatku.Oczywiście te niesporne ustalenia nie są wystarczające do uznania, że paliwo jakim handlował skarżący nie zostało na wcześniejszych etapach opodatkowane akcyzą.Oprócz tych okoliczności Organy podatkowe ustaliły, iż wszyscy kontrahenci skarżącego byli typowymi firmantami ( "słupami" ), oprócz obrotu pustymi fakturami nie zajmowali się niczym innym, a paliwo rzekomo przez nich dostarczane stanowiło w istocie przedmiot własności innych nieustalonych podmiotów. Za przedmiotowe paliwo skarżący każdorazowo płacił gotówką; o ile podmioty te składały deklaracje VAT-7 ( a były takie, które tych deklaracji nie składały ), to nigdy i przez żaden z tych podmiotów nie został uiszczony podatek od towarów i usług. Szczegółowe przedstawienie wszystkich argumentów Dyrektora Izby Celnej nie jest konieczne, stanowiłoby jedynie zbędne powtórzenie. Rozważania na temat fikcyjności wszystkich transakcji oraz firmanctwa kontrahentów skarżącego znajdują się w zaskarżonej decyzji na kartach 2 i 3 ( k.1949-1950 akt postępowania administracyjnego ) i są w pełni przez Sąd akceptowane.Abstrahując od tego, czy skarżący miał obowiązek udowadniania, że paliwo, którym handlował jednak było na wcześniejszym etapie opodatkowane akcyzą, czy też takiego obowiązku nie miał, a wszelkich ustaleń winny dokonać organy podatkowe, to w ocenie Sądu te okoliczności, które powyżej zostały zarysowane, a które ustaliły organy, były wystarczające do uznania, że na wcześniejszych etapach obrotu paliwem nikt od tego paliwa nie uiścił podatku akcyzowego. Mechanizm działania kontrahentów skarżącego był typowy dla podmiotów, które dokonują legalizacji paliwa, które zostaje wprowadzone do obrotu bez uiszczenia podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego – innymi słowy dla oszustów podatkowych. "Słupy" w tego typu mechanizmie służą "praniu" nielegalnego paliwa, poprzez nadanie swej działalności pozorów działalności rzeczywistej.W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wnioski jakie wyciągnęły organy podatkowe ze zgromadzonego przez siebie materiału dowodowego zgodne są z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i dlatego pozostają pod ochroną art.191 Ordynacji Podatkowej. Przyjęcie na podstawie tych dowodów, że być może na wcześniejszych etapach ktoś, kiedyś uiścił podatek akcyzowy od wyrobów, którymi handlował skarżący byłoby przyjęciem jako podstawy rozstrzygnięcia nieprawdopodobnej wersji przebiegu ocenianych zdarzeń.Należy także przyjąć, że skarżący nie może skutecznie bronić się zachowaniem przez siebie należytej staranności w prowadzonej przez siebie działalności. Ilustracja tej tezy jest streszczenie jego zeznań jakie składał w toku postępowania, a znajdujące się na karcie 2 decyzji Dyrektora Izby Celnej ( k.1949 akt administracyjnych ).Wystarczy tylko wspomnieć, że sprzedając w roku 2004 prawie 7 milionów litrów oleju napędowego, ponad 80 tysięcy litrów benzyny pb95 dostawców tego paliwa poznawał głównie na ulicy.Ad 2 ) Należy wskazać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych ( wyrok NSA z dnia 18 października 2006 roku w sprawie I FSK 53/06 opublikowany w M.Pod za 2006, nr.11 str.2, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 17 września 2009 roku w sprawie I SA/Ol 543/09, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 1 grudnia 2009 roku w sprawie I SA/Gd 715/09 oraz wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 czerwca 2009 roku w sprawie I SA/Gd 183/09 – trzy ostatnie orzeczenia opublikowane w programie Legalis wydawnictwa CH. Beck ) które akceptuje sąd rozpoznający niniejszą sprawę wynika, że z redakcji przepisu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257), a także art.35 ust.1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym nie wynika kolejność podmiotów zobowiązanych do zapłacenia akcyzy, co oznacza, że każdy z wymienionych w tych przepisach podmiotów – producent, importer, sprzedawca, nabywca i inni – zobowiązany jest w tym samym stopniu do zapłaty podatku. Mając przy tym na względzie to, że cechą konstrukcyjną podatku akcyzowego jest jego jednokrotne nałożenie stwierdzić należy, że dopiero wykazanie, iż podatek akcyzowy został już zapłacony, zwalnia z takiego obowiązku podmiot występujący w kolejnej fazie obrotu. Oznacza to, że sprzedawca wyrobów akcyzowych jest zwolniony od podatku akcyzowego, pod warunkiem uiszczenia od tych wyrobów akcyzy na wcześniejszym etapie. Komentowane przepisy nie wyróżniają żadnego etapu w tym sensie, że nie zawierają żadnej regulacji, która zobowiązywałaby organy podatkowe do podejmowania działań zmierzających do uzyskania zapłaty podatku akcyzowego w kolejności w nich wskazanej ( producent, importer, sprzedawca, nabywca, posiadacz ). Tym samym organy podatkowe mogą prawnie domagać się zapłaty tego podatku od każdego z tych podmiotów, zaś jedynym warunkiem jest to, aby wykazały, że podatek akcyzowy nie został zapłacony na jednej z poprzednich faz obrotu ( produkcji ).Reasumując: Sąd uznał zarzuty zawarte w skardze za nieuzasadnione, dlatego też na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U 153 poz.1270 z póżniejszymi zmianami ) – skargę oddalił.t.n.