Sygnatura:
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
Hasła tematyczne:
Odrzucenie skargi
Skarżony organ:
Starosta
Data:
2010-05-17
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
Treść wyniku:
Odrzucono skargę
Sędziowie:
Elżbieta Kmiecik /sprawozdawca/Elżbieta Naumowicz /przewodniczący/Grażyna Jeżewska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik – spr. Protokolant Starszy sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi G. W. na pismo Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego z dnia[…], nr Km […] w części dotyczącej pojazdu […] nr rej. […] w przedmiocie opłaty za kartę pojazdu postanawia : 1) odrzucić skargę, 2) nakazać kasie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu zwrot z urzędu skarżącemu G. W. kwoty 100 (sto) złotych ze środków budżetowych Skarbu Państwa.

Uzasadnienie wyroku

Skarżący G.W. pismem z dnia 29 stycznia 2010 r. wystąpił do Starosty Kędzierzyńsko – Kozielskiego z żądaniem zwrotu opłaty pobranej za wydanie karty pojazdu dla 17 samochodów zarejestrowanych w Wydziale Komunikacji i Transportu Starostwa Powiatowego w Kędzierzynie – Koźlu. W piśmie tym, oznaczając poszczególne pojazdy, wskazał, iż dla każdego samochodu pobrana opłata zawyżona została o 425,00 zł, co daje łącznie kwotę 7.225,00 zł do zwrotu. Swoje żądanie wywiódł z niezgodności § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz.U. Nr 137, poz. 1310) z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 Prawa o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) oraz art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP.Starosta Kędzierzyńsko – Kozielski pismem z dnia […], nr […], ustosunkowując się do żądania G.W., odmówił zwrotu żądnej kwoty. Wskazał, że opłata w kwocie 500,00 zł za kartę pojazdu, dla każdego z wymienionych 16 samochodów, została pobrana na podstawie obowiązującego, w dacie wydania karty, rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, zaś co do 17 pojazdu marki […] o nr rej. […] uiszczona opłata za kartę pojazdu wyniosła 75 zł, a nie 500 zł i pobrana została w wysokości określonej przepisami nowego rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 59, poz. 421). Jednocześnie organ wyjaśnił, że w powołanym przez wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego orzeczono, iż przepis § 1 ust. 1 w/w rozporządzenia traci moc z dniem 1 maja 2006 r., czyli ze skutkiem na przyszłość.G.W., nie zgadzając się ze stanowiskiem Starosty Kędzierzyńsko – Kozielskiego, pismem z dnia 13 kwietnia 2010 r. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, wnosząc o uchylenie aktu Starosty z dnia […] w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 77 ust. 4 pkt 2 i art. 77 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym oraz art. 91 i art. 217 Konstytucji, a także art. 6 K.p.a., w zakresie, w jakim akt Starosty nie uwzględnił wyroku Trybunału Konstytucyjnego i wydania aktu na podstawie przepisów uznanych przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne z Konstytucją i z ustawą Prawo o ruchu drogowym.Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski w odpowiedzi na skargę wniósł o odrzucenie skargi ewentualnie jej oddalenie. W uzasadnieniu podniósł, iż mając na uwadze przepis art. 53 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie został wezwany w wyznaczonym terminie do usunięcia naruszenia prawa. Nadto opłaty dla wskazanych w skardze samochodów pobrane zostały na podstawie przepisów obowiązującego prawa, a to rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu i nie ma podstaw do ich zwrotu.Sprawa ze skargi G.W. została zarejestrowana pod sygn. akt II SA/Op 293/10. Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 19 maja 2010 r., ze sprawy o sygn. akt II SA/Op 293/10 wyłączono do odrębnego rozpoznania sprawy o zwrot opłaty za kartę pojazdu dla poszczególnych samochodów.Sprawa ze skargi na odmowę zwrotu opłaty za kartę pojazdu, wydaną dla samochodu marki […] o numerze rejestracyjnym […] została zarejestrowana w repertorium sądowym pod sygn. akt II SA/Op 305/10 i stanowi przedmiot niniejszego postępowania.W wykonaniu zarządzeń Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 maja 2010 r. oraz z dnia 1 czerwca 2010 r. skarżący wezwany został do usunięcia braków formalnych skargi poprzez wykazanie, że przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego wyczerpał tryb zaskarżenia tj. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy P.p.s.a.), a także do uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 100 zł. Wezwania zawierały pouczenie, że niezastosowanie się do ich treści w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwań, spowoduje odrzucenie skargi.Odpowiadając na wezwania, w zakreślonym terminie, skarżący uiścił wymagany wpis od skargi, a także dołączył do akt sprawy pismo z dnia 22 lutego 2010 r., w którym wezwał Starostę do usunięcia naruszenia prawa. Jednocześnie podkreślił, iż mimo braku jednoznacznego określenia, że przedmiotowe pismo stanowi wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z jego treści, jak i celu wynika, że wypełnia ono wszystkie przesłanki do uznania go za takowe wezwanie.Zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2010 r. zwrócono się do Starosty Kędzierzyńsko – Kozielskiego o podanie informacji czy na pismo z dnia 22 lutego 2010 r. udzielona została skarżącemu odpowiedź.Ustosunkowując się do powyższego wezwania, Starosta poinformował, iż w piśmie z dnia 12 marca 2010 r., doręczonym stronie w dniu 15 marca 2010 r., udzielono odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.Zarządzeniem z dnia 2 lipca 2010 r. skarżący został zobowiązany do oświadczenia, czy skarga złożona przez niego w trybie art. 54 § 1 P.p.s.a. została wniesiona osobiście.W odpowiedzi na wezwanie, skarżący potwierdził, iż w dniu 15 kwietnia 2010 r. dokonał osobistego złożenia skargi.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Skarga podlega odrzuceniu.Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, która sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jednakże w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej P.p.s.a. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż decyzje lub postanowienia akty lub czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.Wniesiona w przedmiotowej sprawie skarga dotyczy zwrotu części opłaty pobranej za wydanie karty pojazdu. Przepisy ustawy – Prawo o ruchu drogowym nie przewidują uprawienia dla organu do wydania decyzji administracyjnej w powyższym przedmiocie. Nie oznacza to jednak, że osoba domagająca się zwrotu opłaty pozbawiona jest ochrony prawnej. Właściwy organ zajmując w sprawie stanowisko zarządza zwrot nienależnej opłaty lub odmawia takiego zwrotu.Odmowa zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu należy do zakresu administracji publicznej. Odnosi się, bowiem do obowiązku publicznoprawnego wynikającego z przepisu prawa. Stanowi, zatem czynność materialno – techniczną w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego.Skuteczne wniesienie takiej skargi uzależnione jest jednak od wyczerpania na drodze administracyjnej trybu określonego w art. 52 § 3 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, a taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa.W rozpatrywanej sprawie warunkiem dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego na czynność Starosty Kędzierzyńsko – Kozielskiego z dnia […], nr […] było, zatem uprzednie wystąpienie przez skarżącego do tegoż organu z pisemnym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Wbrew twierdzeniom organu skarżący dochował tego wymogu i pismem z dnia 22 lutego 2010 r. wystąpił do Starosty Kędzierzyńsko – Kozielskiego z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. W tym miejscu zauważyć należy, iż mimo braku jednoznacznego określenia, w omawianym piśmie, iż stanowi ono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to w istocie stanowi ono takie wezwanie. W doktrynie zauważalna jest bowiem tendencja do odformalizowanego traktowania wezwania do usunięcia naruszenia prawa, m.in. uznaje się za takie wezwanie skargę złożoną w trybie skarg i wniosków (tak M. Jaśkowiak, Akty i czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (w:) Polski model sądownictwa administracyjnego, red. J. Stelmasiak, J. Niczyporuk, S. Fundowicz, Lublin 2003, s. 171; L. Żukowski, glosa do postanowienia NSA z dnia 12 marca 1998 r., II SA 1247/97, OSP 1999, z. 2, poz. 25).Poza powyższym warunkiem wystąpienia przez skarżącego z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, ustawodawca określił również termin, w jakim można wnieść skargę oraz tryb jej wnoszenia. W myśl art. 53 § 2 P.p.s.a., skargę na inne niż decyzja lub postanowienie akty z zakresu administracji publicznej wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcia naruszenia prawa. Natomiast tryb wnoszenia skarg do sądu administracyjnego reguluje art. 54 § 1 P.p.s.a., zgodnie, z którym skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi.Uwzględniając powyższą regulację należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie, pismem z dnia 12 marca 2010 r., które zostało doręczone osobiście G.W. w dniu 15 marca 2010 r., organ udzielił skarżącemu odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Fakt ten nie był negowany przez skarżącego. Stosownie, zatem do treści art. 53 § 2 P.p.s.a., skargę należało wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Zaznaczyć należy, iż powołany przepis określając termin do wniesienia skargi, formułuje początek jego biegu, którym zgodnie z art. 111 § 1 K.c. w zw. z art. 83 § 1 P.p.s.a. – będzie dzień następny po dniu, w którym skarżącemu została doręczona odpowiedź organu na wezwanie do zaprzestania naruszenia prawa. Mając, zatem na uwadze, że pismo organu z dnia 12 marca 2010 r. doręczone zostało skarżącemu osobiście w dniu 15 marca 2010 r., wskazać należy, iż termin trzydziestu dni do złożenia skargi – liczony kalendarzowo – rozpoczął bieg w dniu 16 marca 2010 r., a zakończył się w dniu 14 kwietnia 2010 r. (środa). Tymczasem skarżący złożył skargę osobiście w organie drugiej instancji w dniu 15 kwietnia 2010 r., co wynika z daty prezentaty i zamieszczonej na niej adnotacji (k. 3 akt sądowych), jak również ze złożonego przez niego, w odpowiedzi na wezwanie z dnia 2 lipca 2010 r., oświadczenia w tym zakresie, a więc z jednodniowym uchybieniem ustawowego, trzydziestodniowego terminu do wniesienia skargi.Jednym bowiem z podstawowych wymogów formalnych, który winien być dochowany przy zaskarżaniu czynności do sądu administracyjnego, jest złożenie skargi w ustawowo wyznaczonym terminie, którego zachowanie Wojewódzki Sąd Administracyjny bada z urzędu. Podkreślenia wymaga także i to, że wskazany w art. 53 § 2 P.p.s.a. termin do wniesienia skargi jest terminem ustawowym, a więc niedopuszczalne jest jego skrócenie lub przedłużenie. Termin ten jest również terminem prekluzyjnym, w tym znaczeniu, że jego upływ Sąd uwzględnia z urzędu. Uchybienie temu terminowi skutkuje odrzuceniem skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a.Orzeczenie w punkcie 2 postanowienia dotyczące zwrotu uiszczonej przez skarżącego opłaty wynika z art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a., który stanowi, że Sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego lub cofniętego.Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.