Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:

Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-07-22
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Sławomir Presnarowicz /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński, Sędziowie sędzia WSA Piotr Pietrasz, sędzia WSA Sławomir Presnarowicz (spr.), Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 04 listopada 2009 r. sprawy ze skargi "N." Spółka z o.o. […] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia […] maja 2009 r., nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2006 roku 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w B. na rzecz strony skarżącej kwotę 2017 zł (słownie: dwa tysiące siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: N. […] Spółka z o.o. w Ł. (dalej powoływana również jako Spółka), reprezentowana jednoosobowo przez J. C., prowadzi działalność gospodarczą w zakresie między innymi hurtowej i detalicznej sprzedaży żywności i napojów, w tym mrożonych. Postępowanie kontrolne i podatkowe przeprowadzone przez organ podatkowy I instancji, wykazało nieprawidłowości w rozliczeniu się Spółki z podatku od towarów i usług za 2006 rok z tytułu dzierżawy i nabycia wartości niematerialnej know-how od N. […] B.C., osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.
Decyzją z dnia […] lutego 2009 r. Nr […] Naczelnik […] Urzędu Skarbowego w B. dokonał rozliczenia Spółce podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2006 r. w sposób odmienny, niż zadeklarowany oraz naliczył odsetki za zwłokę, uznając, że do przedłużającego się postępowania przyczyniła się strona. W uzasadnieniu decyzji organ ten wskazał, iż ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., zwana dalej ustawą o VAT) nie definiuje pojęcia know-how, jednakże zagadnienie to reguluje rozporządzenie Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz.U. UE.L.123 z 27 kwietnia 2004 r.), które definiuje pojęcie know-how, jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są niejawne (nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne), istotne (ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową) i zidentyfikowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). W ocenie organu, wytworzona przez B. C. w 2000 r. wiedza z dziedziny handlowej i organizacyjnej nie mogła być przydatna w działalności prowadzonej przez Spółkę w 2006 r. Zdaniem organu umowy zawarte pomiędzy Spółką i B. C. miały charakter pozorny, ponieważ ich zamiarem i celem nie było wykorzystywanie przedmiotu umów
w działalności Spółki, lecz wygenerowanie zobowiązania wobec B. C., zaś w Spółce – kosztów działalności, w tym odliczanie podatku naliczonego od tych wydatków. Tym samym należało przyjąć, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na dzierżawę oraz nabycie know-how nie wykazywały związku z jej sprzedażą dokonywaną w 2006 r.
W złożonym odwołaniu Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji
w całości i przeprowadzenie dowodów wskazanych w uzasadnieniu odwołania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła zastosowanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów względem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, naruszenie art. 86 ustawy o VAT a także art. 54 § 1, art. 121, art. 125 i art. 139 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze. zm.), zwanej dalej o.p. Skarżąca spółka zarzuciła również naruszenie zasady wolności działalności gospodarczej, zwłaszcza art. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej.
Decyzją z dnia […] maja 2009 r. Nr […] Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy przyjął, że know-how jest to określona wiedza techniczna i technologiczna z dziedzin przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, która musi być zidentyfikowana, poufna i istotna. W czasie kontroli podatkowej, jak też w toku postępowania podatkowego Spółka nie wykazała, że wartość niematerialna będąca przedmiotem umów: dzierżawy i nabycia, a w ocenie Spółki stanowiąca know-how została zidentyfikowana na jakimkolwiek nośniku. Tym bardziej, że z urnowy dzierżawy z […].08.2003 r., jak i umowy know-how z […].10.2006 r. nie wynika w jaki sposób wiedza know-how została zidentyfikowana i w jaki sposób miało się odbyć jej udostępnienie. Nie wskazanie organom podatkowym informacji o sieci handlowej "N.", tj. wiedzy w dziedzinie handlowej i organizacyjnej (know-how) nie pozwala na ustalenie, czy taka wiedza rzeczywiście istniała, czy jej nabycie miało związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych, a w rezultacie ocenę zasadności obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego. Dlatego też, organ odwoławczy za prawidłowe uznał stanowisko organu I instancji o braku prawa Spółki do obniżenia kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego z tytułu dzierżawy, nabycia i umowy know-how.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów odwołania organ odwoławczy wskazał, iż przebieg postępowania podatkowego wskazuje, że przedłużenie terminu
do załatwienia sprawy przez organ podatkowy I instancji było uzasadnione, co czyni zarzut naruszenia art. 54 § 1, art. 125 i art. 139 § 1 o.p. bezpodstawnym. Również
za niezasadny organ uznał zarzut naruszenia wolności (swobody) działalności gospodarczej.
Z powyższym rozstrzygnięciem organu odwoławczego nie zgodziła się skarżąca Spółka i w złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Białymstoku skardze wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przez uznanie, że Spółka nie była uprawiona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego
od nabytej i dzierżawionej w działalności gospodarczej wiedzy know-how,
ze względu na fakt, że wiedza know-how nie została w odpowiedni sposób zidentyfikowana oraz naruszenie podstawowych zasad prowadzenia postępowania podatkowego – art. 121 § 1 o.p. poprzez nieuwzględnienie przez organ dowodów
i wyjaśnień przedstawionych przez Spółkę w toku postępowania podatkowego,
art. 127 w zw. z art. 229 o.p. poprzez zaniechanie podjęcia przez organ działań mających na celu wyjaśnienie istniejących wątpliwości w sprawie i art. 54 § 1 pkt 7
w zw. z § 2 o.p. poprzez uznanie, że ze względu na przyczynienie się skarżącej Spółki do opóźnienia w wydaniu przez organ I instancji decyzji, w sprawie
nie zachodzą okoliczności wyłączające naliczanie odsetek za zwłokę.
W uzasadnieniu skargi Spółka podkreślała, iż oparcie się organu odwoławczego o definicję know-how zawartą w wyroku NSA z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/01 oraz wypracowaną przez Komisję Wspólnot Europejskich jest niezasadne. Pierwszeństwo stosowania ma wykładnia językowa, a zgodnie terminologią słownikową, know-how jest praktyczną umiejętnością lub wiedzą
w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania. Słownikowa definicja know-how nie wymaga szczegółowego sformalizowania wiedzy za zdefiniowanym nośniku, jak przyjęły to organy podatkowe w niniejszej sprawie. Skarżąca spółka wskazała przy tym na rozbieżności orzecznictwa, dotyczące rozumienia pojęcia know-how,
w szczególności wskazała na wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2001 r. sygn. akt I SA/Po 1264/00 i wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 czerwca 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 79/08.
Skarżąca spółka podnosiła, iż w obrocie gospodarczym funkcjonuje wiele różnych definicji know-how. W ocenie Spółki organy podatkowe powinny mieć
na uwadze, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą nie jest w stanie przewidzieć, jakie okoliczności będzie musiał udowadniać w sytuacji, w której brak jest relewantnych regulacji prawa podatkowego, a rozumienie określonego pojęcia jest niejednoznaczne. W przedmiotowej sprawie organy podatkowe odwołały się
do jednej z funkcjonujących w obrocie, nie normatywnej, definicji know-how i żądają wykazania przez Spółkę, w ściśle określony sposób, że nabyta przez nią wiedza know-how, spełnia jeden z warunków określonych tą definicją. Jednocześnie organy podatkowe całkowicie ignorują językowe rozumienie pojęcia know-how
oraz merytoryczne wyjaśnienia Spółki w tym zakresie, dane liczbowe przedstawione w toku postępowania, potwierdzające intensyfikację przychodów w związku
z wykorzystywaniem know-how i inne dokumenty przedstawione przez Spółkę potwierdzające istnienie i korzystanie przez Spółkę z wiedzy know-how. Spółka podkreślała, że w toku postępowania przedstawiła dowody i wyjaśnienia potwierdzające udostępnienie jej wiedzy know-how, a żądania dodatkowych potwierdzeń w celu zidentyfikowania tej wiedzy, narusza zasadę określoną w art. 180 o.p. Takie działania organów podatkowych, nie mogą być uznane za prawidłowe.
Uzasadniając zarzuty naruszenia przepisów postępowania podatkowego, Spółka wskazała, że pominięcie zaprezentowanych przez nią argumentów
na poparcie prawidłowości rozliczeń narusza zasadę zaufania do organów państwa statuowaną w art. 121 § 1 o.p. Jednocześnie organ II instancji dopuścił się naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania, albowiem mimo istnienia wątpliwości, co do zidentyfikowania wiedzy know-how, Dyrektor Izby Skarbowej
nie wezwał Spółki do złożenia dodatkowych wyjaśnień, a swoje rozstrzygnięcie oparł o niekompletny materiał dowodowy.
Uzasadniając zarzut niezasadnego nałożenia na Spółkę odsetek za zwłokę, skarżąca wskazała, iż postępowanie w sprawie zostało wszczęte w dniu 2 września 2008 r. i w tymże miesiącu organ I instancji przedłużył termin załatwienia sprawy
do grudnia 2008 r., a następnie do lutego 2009 r. W toku postępowania Spółka udzielała w terminie odpowiedzi na wszystkie wezwania organu, jedynie w jednym przypadku, wskutek urlopu członka zarządu, zawnioskowała o przedłużenie terminu na przełomie października i listopada 2008 r. Tym niemniej, w ocenie Spółki powyższy jeden przypadek nie uzasadniał terminu przedłużenia załatwienia sprawy do okresu blisko 6 miesięcznego.
W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga jest zasadna.
W świetle przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo
o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta – jeżeli ustawy nie stanowią inaczej – sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zadaniem sądu administracyjnego jest zbadanie prawidłowości zastosowania przez organy administracji przepisów obowiązującego prawa, zarówno prawa materialnego, jak też przepisów postępowania. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, jeżeli miało ono wpływ
na wynik sprawy, lub naruszenia przepisów prawa procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także dające podstawę do wznowienia postępowania – art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), dalej również jako p.p.s.a.
Zasadniczą i sporną pomiędzy organami podatkowymi, a skarżącą Spółką kwestią w niniejszej sprawie jest zagadnienie, czy ponoszone przez N. Spółkę z o.o. reprezentowaną jednoosobowo przez J. C., wydatki na dzierżawę oraz nabycia wartości niematerialnej know-how od N. B. C., odnosiły się do rzeczywiście istniejącej wiedzy (zidentyfikowanej), a w konsekwencji wykazywały, czy też nie wykazywały związku ze sprzedażą Spółki dokonywaną w 2006 r.
Badając zaskarżoną decyzję w zakresie zgodności z prawem, skład orzekający w niniejszej sprawie stwierdza naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 180 § 1 o.p. i art. 191 o.p., w związku z art. 121 § 1 o.p., mający istotny wpływ na wynik danej sprawy. Powyższe naruszenie prawa procesowego,
w konsekwencji spowodowało naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, mające wpływ na wynik przedmiotowej sprawy.
W ocenie Sądu słusznie podkreślają organy podatkowe w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji oraz odpowiedzi na skargę, iż w polskim prawie know-how należy do kategorii umów nienazwanych. Ten angielskojęzyczny zwrot "know-how", w dosłownym tłumaczeniu oznacza "wiedzieć-jak". Ustawa o VAT nie definiuje know-how, dlatego też należy powołać się na określenie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). W świetle tego przepisu, pojęcie know-how – to informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Zagadnienie know-how normuje także rozporządzenie Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. Urz. UE L 123, poz. 11) z 27 kwietnia 2004 r., które w art. 1 "i" definiuje know-how jako: pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających
z doświadczeń i badań, które są: (1) niejawne, czyli nie są powszechnie znane
lub łatwo dostępne; (2) istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, oraz (3) zidentyfikowane, czyli opisane
w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można była sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności. W literaturze przedmiotu pod pojęciem know-how rozumie się określoną wiedzę techniczną oraz technologiczną o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, przy czym prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu
(zob. R. Pęk w: S. Babiarz, L. Błystak, B. Deuter, A. Gomułowicz, R. Pęk,
K. Winiarski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2009, s. 737.).
W rozpatrywanej sprawie zasadniczą kwestą sporną pozostawało to,
czy ponoszone przez N. Spółkę z o.o. wydatki na dzierżawę oraz nabycia wartości niematerialnej know-how od N. B. C., odnosiły się do rzeczywiście istniejącej wiedzy w tym zakresie, odpowiednio zidentyfikowanej. Mając na uwadze powyższe wywody należy zauważyć, że element w postaci identyfikacji wiedzy know-how, powinno się przede wszystkim odnosić do jej opisania w taki sposób, aby można była sprawdzić, czy spełnia kryteria niejawności i istotności. Również w powoływanym przez organy podatkowe uzasadnieniu wyroku NSA z 31 lipca 2003 r., podkreślano że "aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby." (zob. wyrok NSA: sygn. akt III SA 1661/01, opublikowany w: LEX nr 90438. ). W innym orzeczeniu z 20 września 2005 r. NSA zauważał, że nośnik informacji praktycznych typu "know-how" należy traktować wyłącznie w kategoriach procesowych, to znaczy dowodowych,
a nie materialnoprawnych ( zob. wyrok NSA: sygn. akt FSK 2077/04,
nie publikowany.). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nastąpiło zidentyfikowanie wiedzy know-how od N. B. C. w oparciu o przedstawione przez skarżącego dowody: umowy dzierżawy z dnia […] sierpnia 2003 r.; umowy "know-how" z […] października 2006 r. oraz obszernych wyjaśnień B. C. złożonych na piśmie z dnia 14 lipca 2008 r. wraz z załącznikami (akta adm. karta nr 775-793.). W szczególności z treści ostatniego z wymienionych dokumentów wynika, że była to wiedza o: (1) kontaktach handlowych z producentami, zbudowanie więzi partnerskich, biznesowych, obopólnego zaufania; (2) rynku – współpracy z punktami handlowymi, wyposażonymi w sprzęt chłodniczy niezbędny do sprzedaży specyficznego produktu, jakim jest towar głęboko mrożony; (3) opłacalnej ilości sprzętu chłodniczego, przekazanego do punktu detalicznego lub gastronomicznego;
(4) produktach (konkretny asortyment i marka produktu), nieodzownych na tymże rynku do zapewnienia bezpieczeństwa biznesowego obsługiwanych punktów detalicznych; (5) w zakresie techniki obsługi rynku, takie jak koszty, jakość, serwis, szybkość obsługi; (6) presailing – przedsprzedaż – rozdzielenie w miejscu i czasie zbierania zamówień i dostawy towaru – bardziej ekonomiczne wykorzystanie samochodów dostawczych, większą efektywność czasu pracy kierowców, wyższą jakość obsługi partnerów handlowych, czas pracy pracowników reprezentujących firmę w terenie, tj. handlowców i kierowców; (7) wiedzy o pozycji rynkowej dystrybutora, godnej zaufania, rzetelnej, uczciwej – wykorzystanie podobnie brzmiącej nazwy i zbliżonego kolorystycznie logo dystrybutora do pozytywnego kojarzenia korzyści ze współpracy i bezpieczeństwa biznesowego partnerów (handlowych) zarówno odbiorców, jak i dostawców.
Sąd zwraca uwagę, ze stosownie do treści art. 180 § 1 o.p. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W doktrynie prawa podatkowego podkreśla się, że analiza powyższej regulacji prawnej wskazuje na brak podstaw do przyjęcia formalnej hierarchii środków dowodowych, mając na uwadze ich wiarygodność oraz moc,
w oderwaniu od danego stanu faktycznego (zob. A. Hanusz, Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia podatkowego, Zakamycze 2006, s. 252.). Podnosi się również,
że o.p. w zasadzie nie wprowadza hierarchii mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 193 i 194 o.p. Dlatego też w świetle art. 180 o.p., niedopuszczalne jest stosowanie formalnej teorii dowodów poprzez twierdzenie, że daną okoliczność można udowodnić wyłącznie określonymi środkami dowodowymi (zob. P. Pietrasz, Komentarz do art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U.05.8.60), [w:] C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX, 2007, wyd. II.). Również w orzecznictwie sądowym wielokrotnie stwierdzano,
że jakiekolwiek ograniczenie ustalonego w przepisie art. 75 k.p.a. (odpowiednio obecnie art. 180 o.p. – przypis autora uzasadnienia) zakresu środków dowodowych, może wynikać tylko z ustawy (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia
10 czerwca 1987 r. sygn. P. 1/87, Zb. Orz. TK z 1987 r. poz. 1, s. 14; wyrok NSA
z 9 marca 1989 r., sygn. akt II SA 961/88, opublikowany w: ONSA 1989/1/33; wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 1992 r., sygn. akt III SA 1838/91, opublikowany w: ONSA 1992/2/45.). W świetle powyższych wywodów za zasadny należy uznać podniesiony w skardze zarzut braku uwzględnienia przez organy podatkowe dowodów wydatków na dzierżawę oraz nabycia wartości niematerialnej know-how od N. B. C., wykazujący związek ze sprzedażą Spółki dokonywaną w 2006 r.
Jednocześnie w ocenie Sądu poczynione przez organy podatkowe ustalenia w przedmiotowej sprawie, nie dawały wystarczających podstaw do stwierdzenia,
że zawarte pomiędzy Spółką i B. C. opisywane wyżej umowy miały charakter pozorny. Organy podatkowe nie wykazały bowiem, że zamiarem i celem stron tych umów było wygenerowanie zobowiązania wobec B. C., zaś w Spółce – kosztów działalności, w tym odliczanie podatku naliczonego od tych wydatków.
Nieuwzględnienie opisanych wyżej dowodów wydatków na dzierżawę oraz nabycia wartości niematerialnej know-how narusza powoływane przepisy art. 180 § 1 o.p. (zasadę otwartego katalogu środków dowodowych) i art. 191 o.p. (zasadę swobodnej oceny dowodów), w związku z art. 121 § 1 o.p. (zasadę budzenia zaufania do organów podatkowych). W konsekwencji powyższe naruszenie prawa procesowego, spowodowało naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, mające wpływ na wynik przedmiotowej sprawy.
Reasumując należy stwierdzić, że myśl art. 180 § 1 o.p. niedopuszczalne jest w postępowaniu podatkowym posługiwanie się przez organy podatkowe regułą formalizującą środki dowodowe, poprzez narzucanie podatnikowi obowiązku udowadniania zaistniałych faktów, jedynie poprzez ściśle określone środki dowodowe.
Składane przez podatnika organom podatkowym, dowody umowy dzierżawy i nabycia wartości niematerialnych w postaci wiedzy w dziedzinie handlowej i organizacyjnej (w tym know-how) oraz obszerne wyjaśnienia
na piśmie w przedmiocie udostępnienia tej wiedzy, wykazują w sposób dostateczny związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych, umożliwiających stwierdzenie zasadności dokonania przez ten podmiot obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w rozumieniu
art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.
Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy, organ powinien uwzględnić wszystkie wymienione wyżej uchybienia, które jednocześnie stanowią wskazania,
co do sposobu i kierunku dalszego procesowania oraz sposobu rozstrzygnięcia.
Wobec powyższego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 litera "a" i "c" p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji wyroku. Na podstawie art. 152 p.p.s.a. orzeczono,
że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.
O kosztach postępowania Sąd orzekł zaś na podstawie art. 200 w związku
z art. 205 § 2, § 3 i § 4 p.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku