Sygnatura:
6200 Choroby zawodowe
Hasła tematyczne:
Inspekcja sanitarna
Sygn. powiązane: II SAB/Ke 5/09
Skarżony organ:
Inspektor Sanitarny
Data:
2009-06-25
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Oddalono skargę kasacyjną
Sędziowie:
Andrzej Jurkiewicz
Bogusław Cieśla
Maria Czapska -Górnikiewicz /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz (spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia del. WSA Bogusław Cieśla Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 22 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej H. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 19 marca 2009 r. sygn. akt II SAB/Ke 5/09 w sprawie ze skargi H. P. na bezczynność Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Jędrzejowie w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie: II OSK 999 / 09
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 marca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę H. P. na bezczynność Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Jędrzejowie.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż H. P. wniósł w dniu 6 stycznia 2009 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na bezczynność Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Jędrzejowie, zarzucając mu niewykonanie czynności wskazanych przez ten Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2006r., sygn. II SA/Ke 750/05 oraz wnosząc o zobowiązanie organu do dokonania wymaganych czynności oraz wydania decyzji. Ponadto skarżący wniósł również o wymierzenie organowi grzywny.
Wniesienie skargi zostało poprzedzone zażaleniem H. P. złożonym do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Kielcach.
W odpowiedzi na skargę Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Jędrzejowie wniósł o jej oddalenie z uwagi na to, iż wydanie decyzji uniemożliwiał brak prawidłowego orzeczenia lekarskiego oraz podnosząc, iż skarżący był informowany o wszystkich czynnościach prowadzonych w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż z przedstawionych mu akt administracyjnych wynikało, że decyzją z dnia […] maja 2001 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Jędrzejowie, na podstawie § 1 i §10 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.- zwanego dalej rozporządzeniem z dnia 18 listopada 1983 r. ) nie stwierdził u H. P. choroby zawodowej.
Decyzją z dnia […] kwietnia 2005 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Kielcach, po rozpoznaniu odwołania H. P., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2006 r. (sygn. akt II SA/Ke 750/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, po rozpoznaniu skargi H. P. na ww. decyzję uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu wyroku wskazano, iż wykluczenie przez jednostki orzecznicze związku przyczynowego pomiędzy chorobą H. P. a wywołującymi nowotwory czynnikami szkodliwymi, z którymi skarżący miał kontakt w trakcie pracy zawodowej, nastąpiło wyłącznie w oparciu o analizę danych literaturowych, co pozostaje w sprzeczności z § 7 rozporządzenia z dnia 18 listopada 1983 r. Ponadto w ocenie Sądu wnioski wysunięte w orzeczeniu Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu oraz w piśmie Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi są uzasadnione tak lakonicznie, że trudno nawet ocenić ich wiarygodność. Jakkolwiek oparto się na badaniach nad rakiem przeprowadzonych przez Międzynarodową Grupę Ekspertów, to nie wskazano kiedy te badania były prowadzone, ani gdzie publikowane. Nie odniesiono się również do narażenia zawodowego skarżącego w pierwszym okresie pracy w latach 1972 – 1977, a w stanowiskach obu Instytutów występuje sprzeczność odnośnie okresu ujawnienia się choroby. Mając na uwadze powyższe względy Wojewódzki Sąd Administracyjny nakazał organowi I instancji, aby przed wydaniem decyzji zwrócił się do lekarskiego organu orzeczniczego o uzupełnienie orzeczenia lekarskiego w opisanym zakresie i dopiero na tej podstawie poczynił stosowne ustalenia faktyczne odnośnie zawodowej bądź pozazawodowej etiologii choroby występującej u skarżącego.
W dniu 11 grudnia 2006 r. Sąd zwrócił organowi II instancji akta administracyjne sprawy wraz z odpisem prawomocnego wyroku i uzasadnieniem, zaś organ odwoławczy przekazał je organowi I instancji w dniu 28 grudnia 2006 r. W dniu 3 stycznia 2007 r. wystosowano do H. P. zawiadomienie o wszczęciu postępowania, a w piśmie z dnia 26 lutego 2007 r. poinformowano go, iż niniejsza sprawa wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. W dniu 1 kwietnia 2007 r. do siedziby organu wpłynęła uzupełniająca opinia lekarska Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Kielcach. Natomiast pismem z dnia 18 kwietnia 2007 r. organ I instancji zawiadomił stronę, iż zostały zebrane dokumenty wystarczające do wydania decyzji w przedmiocie choroby zawodowej.
Decyzją z dnia […] maja 2007 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Jędrzejowie nie stwierdził u H. P. choroby zawodowej.
W dniu 1 czerwca 2007r. do organu I instancji wpłynęła skarga H. P. na bezczynność tego organu, która została potraktowana jako odwołanie od ww. decyzji i pismem z dnia 4 czerwca 2007r. przesłana wraz z aktami Państwowemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Sanitarnemu w Kielcach.
Decyzją z dnia […] lipca 2007r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Kielcach uchylił decyzję z dnia […] maja 2007 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Jako powód takiego rozstrzygnięcia wskazano brak przeprowadzenia ponownego postępowania diagnostyczno – orzeczniczego i uzyskania ostatecznego orzeczenia lekarskiego uzupełnionego o wskazania przedstawione w wyroku Sądu.
Ponownie rozpoznając sprawę organ I instancji pismem z dnia 3 września 2007 r. zwrócił się do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Kielcach o wszczęcie postępowania diagnostyczno – orzeczniczego w kierunku rozpoznania choroby zawodowej tj. nowotworów złośliwych powstałych w następstwie działania czynników rakotwórczych, występujących w środowisku pracy oraz o odniesienie się do wszystkich zastrzeżeń zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.
W dniu […] marca 2008 r. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Kielcach wydał orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania u H. P. choroby zawodowej. Następnie Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu w dniu […] czerwca 2008 r. wydał orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania u H. P. choroby zawodowej.
Pismem z dnia 27 czerwca 2008 r. organ I instancji zwrócił się do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu o jednoznaczne określenie jednostki chorobowej stwierdzonej u H. P. i wydanie stosowego orzeczenia zgodnie z § 10 rozporządzenia z dnia 18 listopada 1983 r.
Pismem z dnia 27 czerwca 2008 r. H. P. zwrócił się do organu I instancji zgłaszając swoje uwagi i zastrzeżenia do zebranego materiału dowodowego.
W dniu 7 lipca 2008 r. organ I instancji wniósł do Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi, Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu, jak również Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Kielcach o dokonanie oceny stawianych przez stronę zarzutów oraz podjęcie decyzji w przedmiocie przeprowadzenia badań uzupełniających.
W odpowiedzi na powyższe pisma Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Kielcach nadesłał pismo z dnia 12 sierpnia 2008 r. o braku podstaw do wydania orzeczenia uzupełniającego, a Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu wydał orzeczenie z dnia 18 lipca 2008 r. o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej oraz nadesłał pismo z dnia 18 lipca 2008 r. o braku podstaw do weryfikacji orzeczenia lekarskiego z dnia 2 czerwca 2008 r.
Pismem z dnia 26 września 2008 r. organ I instancji, ponownie zwrócił się do Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi o dokonanie oceny stawianych przez stronę zarzutów oraz podjęcie decyzji w przedmiocie przeprowadzenia badań uzupełniających.
W piśmie z dnia 6 października 2008 r. Instytut Medycyny Pracy w Łodzi stwierdził, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia dodatkowych badań i uzupełnienia diagnostyki medycznej i podkreślił, iż w piśmie z dnia 16 stycznia 2008 r. przedstawił swoją argumentację, nie znajdując podstaw do zmiany poprzedniego stanowiska i uznania zawodowej etiologii raka krtani u H. P.
W piśmie z dnia 15 października 2008 r. H. P. zgłosił uwagi i zastrzeżenia do zebranego materiału dowodowego.
Pismami z dnia 20 października 2008 r., 1 grudnia 2008 r., 22 grudnia 2008 r. organ I instancji zwrócił się do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu o jednoznaczne określenie w orzeczeniu lekarskim z dnia […] lipca 2008 r. pełnej nazwy jednostki chorobowej. Ze znajdujących się w aktach sprawy notatek służbowych wynika, iż organ zgłaszał również telefoniczne interwencje w tej sprawie.
W dniu 27 listopada 2008 r. H. P. wniósł do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Kielcach zażalenie na bezczynność organu I instancji w przedmiocie niezałatwienia sprawy w terminach określonych w art. 36 k.p.a.
Pismem z dnia 23 grudnia 2008r. organ wyższego stopnia poinformował stronę, iż w przedmiotowej sprawie brak jest ostatecznego orzeczenia lekarskiego Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu, które jest dokumentem niezbędnym do wydania decyzji w sprawie choroby zawodowej. Po otrzymaniu tego orzeczenia organowi I instancji zostanie wyznaczony dodatkowy termin załatwienia sprawy – na podstawie art. 37 § 2 k.p.a.
W odpowiedzi na opisane powyżej wezwania organu I instancji Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu w dniu 19 stycznia 2009 r. przesłał orzeczenie lekarskie z dnia 18 lipca 2008 r., wskazując w piśmie przewodnim, iż została w nim określona pozycja i pełna nazwa jednostki chorobowej. W tym samym dniu organ I instancji zwrócił się od Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu o sprostowanie nadesłanego orzeczenia z uwagi na brak pełnej nazwy jednostki chorobowej (zgodnie z rozporządzeniem z dnia 18 listopada 1983 r.), błędną datę wydania orzeczenia oraz brak pieczątki jednostki.
W dniu 16 lutego 2009 r. do organu I instancji wpłynęło orzeczenie lekarskie Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu z dnia […] lutego 2009 r. o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej u H. P.
W piśmie procesowym z dnia 2 marca 2009 r. organ I instancji poinformował Sąd pierwszej instancji, iż Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Kielcach pismem z dnia 18 lutego 2009 r., nakazał mu wydanie decyzji w sprawie w terminie określonym w k.p.a., po otrzymaniu akt z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.
Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Jak podkreślił Sąd pierwszej instancji, zgodnie z art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.) wniesienie skargi na bezczynność jest dopuszczalne wówczas, gdy strona skarżąca wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 § 1 k.p.a. Warunek ten został przez H. P. spełniony, tym samym możliwe było merytoryczne rozpoznanie przedmiotowej sprawy przez Sąd.
Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Ke 750/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wskazał na konieczność zwrócenia się przez organ I instancji przed wydaniem decyzji do lekarskiego organu orzeczniczego o uzupełnienie orzeczenia lekarskiego w wyszczególnionym w uzasadnieniu zakresie i dopiero na tej podstawie dokonanie ustaleń faktycznych odnośnie zawodowej bądź pozazawodowej etiologii choroby występującej u skarżącego. Ponieważ zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia, to tym samym, orzeczenie sądu administracyjnego wywiera skutki wykraczające poza zakres postępowania, w którym zostało wydane tak ono, jak i zaskarżone rozstrzygnięcie, obejmując zarazem przyszłe, ewentualne postępowanie administracyjne w sprawie. Znajduje to szczególny wyraz w uzasadnieniu orzeczenia kasatoryjnego, gdzie zawarte są wiążące wskazania, co do dalszego postępowania organów administracyjnych, jak również stosowna ocena prawna dotychczasowych działań.
Jak podniósł Sąd pierwszej instancji, ze względu na powyższe Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Jędrzejowie, rozpoznając ponownie niniejszą sprawę, zasadnie zwrócił się do jednostek orzeczniczych o uzupełnienie orzeczeń lekarskich, zgodnych ze wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2006 r. Niezbędnym także było uzyskanie przez organ od jednostek orzeczniczych oceny szczegółowych zarzutów stawianych przez skarżącego w piśmie z dnia 27 czerwca 2008 r. oraz stanowiska w przedmiocie przeprowadzenia badań uzupełniających. Na konieczność uzyskania przez organ orzekający orzeczeń lekarskich przed wydaniem decyzji w sprawie wskazuje jednoznacznie treść § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych, znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie, zgodnie z którym inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej lub decyzję o braku podstaw do jej stwierdzenia na podstawie orzeczenia w sprawie choroby zawodowej właściwej jednostki organizacyjnej oraz wyników dochodzenia epidemiologicznego. Ponieważ orzeczenie lekarskie ma walor opinii w rozumieniu art. 84 § 1 k.p.a. to bez niego lub sprzecznie z nim organ nie może dokonywać rozpoznania choroby i ustalenia, że dane schorzenie jest chorobą zawodową.
Jakkolwiek Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Kielcach i Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu nadesłały żądane orzeczenia lekarskie i pisma, to Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu przez ponad pół roku nie zadośćuczynił wielokrotnym wezwaniom kierowanym przez organ I instancji. Z akt sprawy wynika, iż dopiero w dniu 11 lutego 2009 r. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu wydał orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, które wpłynęło do organu I instancji w dniu 16 lutego 2009 r. W dacie wpływu tego orzeczenia do organu I instancji akta administracyjne niniejszej sprawy znajdowały się już Sądzie. Z tego też względu, pomimo, iż jednostki orzecznicze nadesłały orzeczenia lekarskie organ I instancji, nie dysponując aktami administracyjnymi, nie miał możliwości wydania decyzji.
W stanie faktycznym niniejszej sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż organ I instancji nie mógł wydać decyzji administracyjnej na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, bez orzeczenia Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu, a po jego uzupełnieniu, nie dysponując aktami administracyjnymi, które przekazał Sądowi w związku ze skargą.
Dodatkowo w ocenie Sądu pierwszej instancji organ I instancji dokonywał wszelkich czynności w przewidzianych w k.p.a. terminach, wysyłając stronie stosowne zawiadomienia i umożliwiając jej wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Sąd podkreślił też, iż zgodnie z art. 35 § 5 k.p.a. do terminów określonych § 1, 2, 4 tego przepisu nie wlicza się m. in. okresów opóźnień spowodowanych z przyczyn niezależnych od organu.
Mając powyższe okoliczności na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny wobec braku podstaw do stwierdzenia bezczynności Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Jędrzejowie, na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił wniesioną skargę.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł H. P., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 141 § 4 oraz art. 113 § 1 p.p.s.a., polegające na uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bez wskazania zarzutów podniesionych w skardze przez H. P., a ograniczeniu się do bardzo ogólnikowego stwierdzenia, iż skarżący zarzucił organowi niewykonanie czynności wskazanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2006 r., sygn. II SA/Ke 750/05, co w konsekwencji doprowadziło do całkowitego pominięcia uzasadnienia przyczyn, dla których Sąd odmówił słuszności zarzutom poczynionym przez skarżącego w skardze, szczegółowo podniesionych w jej uzasadnieniu, a więc do nie wyjaśnienia sprawy w dostatecznym stopniu, tj. braku rozpoznania jej w całości.
Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej, skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w niniejszej sprawie H. P.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wskazał, iż wobec brzmienia art. 113 § 1 i oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny, wbrew nałożonemu przez ustawodawcę obowiązkowi, nie rozpoznał jego sprawy w sposób zgodny z ww. przepisami. Skarżący w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego bardzo szczegółowo wymienił oraz uzasadnił wszelkie zarzuty stawiane Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w Jędrzejowie, a związane z jego bezczynnością w sprawie ustalenia choroby zawodowej. Sąd całkowicie pominął to, że sprawa toczy się już wiele lat, ograniczając się jedynie do wskazania, iż wyrok uchylający Sądu pierwszej instancji zapadł w dniu 31 sierpnia 2006 r. Tym samym Sąd ten sprzecznie z treścią art. 141 § 4 p.p.s.a. uzasadnił zaskarżone orzeczenie, ograniczając się do wskazania w nim w sposób bardzo ogólnikowy zarzutów skarżącego.
Skarżący wskazał również, że brał czynny udział w toczącym się postępowaniu administracyjnym i w sposób bardzo wnikliwy zapoznawał się na bieżąco z aktami sprawy. W jego ocenie działania administracji były jednak pozorne i nie prowadziły do jak najszybszego załatwienia sprawy.
Państwowy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania wg norm przepisanych, wskazując na prawidłowość oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji i zakwestionował prawidłowość argumentacji zawartej we wniesionej skardze kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeśli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a., a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak, to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.
Oceniając we wskazanych wyżej granicach przedstawione przez skarżącego podstawy kasacji, za nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia przepisu postępowania tj. art. 141 § 4 p.p.s.a., bowiem zaskarżony wyrok wszystkie wymagane tą normą elementy zawiera, a przyjęte przez Sąd ustalenia faktyczne znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W uzasadnieniu skarżonego wyroku szczegółowo Sąd pierwszej instancji uzasadnił swoje stanowisko i wyczerpująco wyjaśnił, dlaczego w badanej sprawie brak było podstaw do stwierdzenia bezczynności Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Jędrzejewie, ustosunkowując się przy tym do podniesionych przez stronę zarzutów mających znaczenie dla przedmiotowej sprawy, a zawartych w skardze na bezczynność. Wbrew opinii autora skargi kasacyjnej z uzasadnienia Sądu pierwszej instancji w sposób jednoznaczny wynika, dlaczego Sąd ten uznał, iż w niniejszej sprawie nie można mówić o pozostawaniu organu w bezczynności.
Chybiony jest też zarzut naruszenia przepisu postępowania t.j. art. 113 § 1 p.p.s.a. W myśl tej normy "Przewodniczący zamyka rozprawę, gdy sąd uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną." Powyższy przepis określa jedno z uprawnień przewodniczącego składu orzekającego, które składa się na treść pełnionej przez niego funkcji związanej z przeprowadzeniem rozprawy. Do naruszenia art. 113 § 1 p.p.s.a. mogłoby dojść, gdyby przewodniczący bądź nie wydał zarządzenia o zamknięciu rozprawy w ogóle, bądź gdyby podjął taką czynność procesową w sytuacji, gdy sąd nie uznał jeszcze sprawy za dostatecznie wyjaśnioną. Zaistnienia jakiejkolwiek ze wskazanych wyżej okoliczności skarżący nie wykazał, a wobec braku zgłoszenia przez skarżącego w postępowaniu sądowym wniosków dowodowych, o których mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a., nie można też skutecznie postawić Sądowi pierwszej instancji zarzutu naruszenia wskazanej normy prawnej (por. wyr. SN z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 332/98, OSNP 2000, nr 2, poz. 67).
Zważywszy na powyższe okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną, jako pozbawioną uzasadnionych podstaw kasacyjnych.
Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.) przyznawane jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 -261 p.p.s.a. Stosownie do § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.) pełnomocnik skarżącego powinien złożyć Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu stosowne oświadczenie, o jakim mowa w tym przepisie.

Uzasadnienie wyroku