Sygnatura:
6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne
Hasła tematyczne:
Wodne prawo
Skarżony organ:
Minister Środowiska
Data:
2010-07-06
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Odrzucono skargę
Sędziowie:
Tomasz Wykowski /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Tomasz Wykowski po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Powiatu L. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. z dnia […] kwietnia 2010 r. nr […] w przedmiocie udzielenia pozwolenia wodnoprawnego postanawia: 1. odrzucić skargę. 2. zwrócić skarżącemu Powiatowi L. z urzędu kwotę 300 złotych (trzysta złotych) uiszczoną tytułem wpisu od skargi.
Uzasadnienie wyroku
Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.), uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.Analiza treści cytowanego przepisu prowadzi do wniosku, iż o statusie strony w postępowaniu sądowym decyduje posiadanie interesu prawnego. Podstawę legitymacji procesowej strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Tak więc istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego, którą jednocześnie można wskazać jako jego podstawę i z której pomiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się zatem do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym pomiędzy obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu.W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż skargę na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. z dnia […] kwietnia 2010 r. nr […] w pkt. 1 uchylającą w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. decyzję tego organu z dnia […] lutego 2010 r. nr […] dotyczącą utrzymania w mocy decyzji Starosty L. z dnia […] stycznia 2010 r. w sprawie udzielenia Powiatowi L. pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie przystani (pomostów) kajakowych na rzece B., w pkt. 2 uchylającą w całości wyżej wymienioną decyzję Starosty L. i umarzającą postępowanie organu I instancji, wniósł Powiat L., natomiast decyzję jako organ I instancji wydał Starosta L.Dopuszczenie do złożenia skargi przez organ, który wydał decyzję administracyjną w niniejszej sprawie w I instancji doprowadziłoby do sytuacji, w której stronami postępowania sądowego byłyby dwa organy administracji publicznej orzekające w sprawie, a mianowicie: Starosta L., który wydawał decyzję pierwszoinstancyjną i autor decyzji odwoławczej (organ drugiej instancji), a spórSygn. akt IV SA/Wa 1082/10między nimi sprowadzałby się do różnego stanowiska co do prawidłowości poszczególnych decyzji (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1984 r., sygn. akt IIAZP 5/84; OSNC 1985, z. 7, poz. 86).Także w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2003 r" sygn. OPS 1/03 (por. ONSA z 2003 r., z. 4, poz. 115) przyjęto, że powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej – w formie decyzji administracyjnej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę, jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego, bądź sądowoadministracyjnego. W takiej sytuacji jednostka samorządu terytorialnego, nie ma w postępowaniu legitymacji procesowej strony, nie jest również podmiotem uprawnionym do zaskarżania decyzji administracyjnych do sądu administracyjnego ani legitymowanym do wystąpienia z powództwem do sądu powszechnego.W sprawach o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego – stosownie do treści art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019) rolę organu prowadzącego postępowanie ustawodawca powierzył staroście. Zatem z mocy tego unormowania kompetencyjnego starosta został wyposażony w kompetencje do władczego rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej i wydania decyzji administracyjnej w I instancji.Włączenie organów samorządowych do systemu organów administracji publicznej prowadzących postępowanie w konkretnej sprawie znacznie ogranicza zakres uprawnień procesowych tych jednostek jako osób prawnych. W zakresie, w jakim organ jednostki samorządu terytorialnego wykonuje funkcję organu administracji publicznej, nie jest on (ani żaden z pozostałych organów danej jednostki) uprawniony do reprezentowania jej interesu prawnego, rozumianego jako interes osoby prawnej. Nie do przyjęcia jest bowiem stanowisko, że starosta może zajmować różną pozycję (raz organu wydającego decyzję, innym razem strony postępowania) w zależności od etapu załatwiania sprawy z zakresu administracji publicznej.Powiat L., którego organ wydał decyzję w sprawie, jako organ I instancji nie ma legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego, wydaną w tejże sprawie (por. wyrok NSA z dnia 16 lutego 2005 roku, OSK 1017/04, LEX nr 171164, postanowienia NSA z dnia 8 lipcaSygn. akt IV SA/Wa 1082/102005 roku, OSK 1687/04, OSK 1688/04 i OSK 1685/04 niepubl. oraz postanowienie NSA z dnia 6 lipca 2005 r., sygn. OSK 1753/04).Z przytoczonych powyżej względów, skarga Powiatu L. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. z dnia […] kwietnia 2010 r. jest niedopuszczalna, gdyż Powiat L. nie posiada legitymacji skargowej do zaskarżenia decyzji organu odwoławczego.W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym orzeczono jak w pkt. 1 sentencji postanowienia. O zwrocie uiszczonego wpisu od skargi (pkt. 2 sentencji) orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 ww. ustawy.