Sygnatura:
6339 Inne o symbolu podstawowym 633
Hasła tematyczne:
Zatrudnienie
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2010-07-16
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Aleksandra Wieczorek /sprawozdawca/Ireneusz FornalikJoanna Brzezińska /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Protokolant specjalista Ewa Kłosowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 września 2010 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa "E" Sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia […] r. nr […] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia […] r. nr […].

Uzasadnienie wyroku

Decyzją z dnia […] sierpnia 2007 r. nr […] Prezydent Miasta przyznał pracodawcy – Przedsiębiorstwu "E" Spółka z o.o. dofinansowanie kosztów przyuczenia do wykonywania określonej pracy w zawodzie ogrodnik terenów zieleni młodocianego pracownika M.Z. za 22 pełne miesiące w kwocie 5 580,96 złotych.Decyzją z dnia […] lutego 2008 r. nr […] wskazany organ, powołując się na przepis art. 70b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t. j. Dz. U. nr 256 poz. 2572 ze zm.) oraz art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( tekst jednolity: Dz. U. nr 98 poz. 1071 ze zm. – dalej jako Kpa ) zmienił – po uzyskaniu zgody strony wyrażonej pismem z dnia […] stycznia 2008 r. – decyzję z dnia […] sierpnia 2007r. nr […] w ten sposób, iż przyznał przedsiębiorstwu "E" dofinansowanie kosztów przyuczenia w/w pracownika młodocianego do wykonywania określonej pracy za 17 pełnych miesięcy w kwocie 4 312,56 złotych.Pismem z dnia […] grudnia 2009 r. Przedsiębiorstwo "E" Sp. z o.o., powołując się na przepis art. 155 i 163 Kpa, wystąpiło do Prezydenta o zmianę lub uchylenie jego decyzji z dnia […] lutego 2008 r. nr […], jako niezgodnej z prawem i przepisami Konstytucji RP. W uzasadnieniu strona wywodziła, iż decyzja zmieniająca i przyznająca jej tytułem dofinansowania kosztów przyuczenia pracownika młodocianego kwotę odpowiadającą 17 miesiącom, a nie całemu okresowi jej trwania ( 22 miesięce ) w sposób oczywisty narusza prawo. Powołując się na stanowisko WSA w Gorzowie Wlkp. wyrażone w prawomocnych wyrokach w sprawach II SA/Go 353/10, II SA/Go 354/10, II SA/Go 355/10 , II SA/Go 356/10, II SA/ Go 357/10 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, strona wywodziła, iż w orzecznictwie sądowym zajęte zostało stanowisko co do sprzeczności z ustawą z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.) i z Konstytucją RP przepisu § 10 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu ( Dz. U. Nr 113, poz. 988 ze zm.) w zakresie w jakim wprowadzono w stosunku do instruktorów praktycznej nauki zawodu wymóg posiadania świadectwa dojrzałości. Cytując stanowisko sądu we wskazanych sprawach, strona wskazywała, iż brak jest związku pomiędzy wprowadzeniem w przepisie § 10 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia omawianego wymogu posiadania świadectwa dojrzałości, a wykonaniem ustawy o systemie oświaty w zakresie określenia kwalifikacji osób prowadzących praktyczną naukę zawodu. W rezultacie uregulowanie to nie mieści się w granicach delegacji ustawowej z art. 70 ust. 4 ustawy o systemie oświaty, a powołany przepis rozporządzenia narusza zawartą w art. 32 Konstytucji zasadę równości wobec prawa, poprzez ograniczenie uprawnienia osób posiadających kwalifikacje zawodowe uzyskane na skutek ukończenia technikum do prowadzenia praktycznej nauki zawodu, w związku z wprowadzeniem w zakresie tej kategorii osób wymogu posiadania świadectwa dojrzałości, a przez to stoi w sprzeczności także z art. 2 Konstytucji. Wskazywała, iż o ile określone w § 10 ust. 5 odpowiednie przygotowanie pedagogiczne potwierdza kwalifikacje do nauczania, a określony w pkt. 1 staż pracy przesądza o kwalifikacjach w praktycznym wykonywaniu zawodu, to świadectwo dojrzałości żadnych kwalifikacji zawodowych nie określa. Jego uzyskanie w żadnej mierze nie pozostaje w związku z nauką zawodu zatem wprowadzenie wymogu jego posiadania, uznać należy za dodatkowy warunek, obok posiadania odpowiednich kwalifikacji, ustalenia którego ustawodawca nie przewidział jednak w art. 70 ust. 4 ustawy o systemie oświaty. Nie istnieje zatem jakikolwiek związek pomiędzy uzyskaniem świadectwa dojrzałości, a celem i założeniami kształcenia w zakresie praktycznej nauki zawodu. Strona przytoczyła stanowisko sądu, iż w zaistniałej sytuacji zasadne było dokonanie odmowy zastosowania w sprawie przepisu § 10 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia w części stanowiącej podstawę wydania zaskarżonej decyzji, mimo, iż przepis ten formalnie obowiązywał w stanie prawnym mającym zastosowanie w sprawie. Wywodziła, iż skutkiem takiego stanowiska jest uznanie, że jeden z instruktorów prowadzących naukę pracownika posiadał przez cały okres jej trwania wymagane kwalifikacje, brak było podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji przyznających dofinansowanie za cały okres nauki. Strona wywodziła, iż konsekwencją zapadłych wyroków jest definitywne ustalenie, iż podstawa faktyczna i prawna dokonania zmiany decyzji Nr […] (przyznającej dofinansowanie w kwocie 5 580,96 zł) decyzją z dnia […] lutego 2008 r. Nr […] (zmniejszającą je do kwoty 4 312,56 zł) była i jest niezgodna z prawem i powinna być naprawiona przez zmianę lub uchylenie decyzji zmieniającej i wypłacenie stronie różnicy w kwocie dofinansowania pomiędzy obiema decyzjami w wysokości 1 268,40 zł. Nadto strona wskazywała, iż jej zgoda na zmianę decyzji i obniżenie dofinansowania została wymuszona groźbą jego całkowitego pozbawienia.Decyzją nr […] z dnia […] stycznia 2010 r. Prezydent Miasta z powołaniem na przepisy art. 155 i art. 104 § 1 Kpa "odmówił uwzględnienia wniosku".Organ, powołując się na brzmienie przepisów art. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty ( Dz.U. Nr 145, poz. 532), art. 70b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu wyjaśnił, iż na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania stwierdzono, że wniosek o dofinansowanie pracodawca złożył w terminie, który liczy się od dnia zdania egzaminu przez pracownika młodocianego, tj. od dnia […].06.2007 r. Jednocześnie organ zaznaczył, iż umowa o pracę z młodocianym pracownikiem została zawarta na okres od […] września 2005 r. do […] czerwca 2007 r. a okres kształcenia wynikający z umowy o pracę wynosił 22 pełne miesiące. Pracodawca przedłożył również zaświadczenie ukończenia przygotowania zawodowego młodocianego pracownika M.Z.. Prezydent wskazał, iż z załączonych do wniosku dokumentów wynika, że przyuczenie do wykonywania określonej pracy w zawodzie ogrodnik terenów zieleni u pracodawcy prowadzili: 1. J.R. – posiadający świadectwo ukończenia Technikum […] oraz świadectwo ukończenia kwalifikacyjnego kursu pedagogicznego dla nauczycieli praktycznej nauki zawodu nr […] z dnia […] marca 1996 r. oraz 2. J.S. – posiadający dyplom ukończenia Akademii […] oraz zaświadczenie ukończenia kursu pedagogicznego dla instruktorów praktycznej nauki zawodu nr […] z dnia […] stycznia 2006 r. Organ wskazał, iż w jego ocenie, J.R. nie spełnia warunków określonych w § 10 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie praktycznej nauki zawodu. Z kolei J.S. pełne kwalifikacje do prowadzenia przygotowania zawodowego uzyskał w dniu […] stycznia 2006 r. Z uwagi zatem na fakt, iż pracodawca spełnił wszystkie niezbędne warunki w dniu […] stycznia 2006 r. dofinansowanie kosztów przyuczenia do wykonywania określonej pracy pracownika młodocianego obejmuje okres od […] stycznia 2006 r. do […] czerwca 2007 r. czyli 17 pełnych miesięcy i wynosi 4. 312,56 zł. Odnosząc się do faktu powoływania się przez stronę na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. w sprawach dotyczących identycznych zagadnień prawnych, organ wyjaśnił, że sąd w treści wskazanych orzeczeń zgodził się z oceną Kolegium, iż kontrolowana w trybie nadzwyczajnym (nieważnościowym) decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, z którym art. 156 § 1 pkt 2 Kpa wiąże sankcję nieważności. Organ powołał się na stwierdzenie sądu, iż dokonując właściwej wykładni przepisów art. 70 b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz § 10 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu organ zasadnie uznał, że w rozpoznawanej sprawie nie był spełniony ustawowy warunek przyznania dofinansowania albowiem w okresie przyuczania młodocianego pracownika do wykonywania określonej pracy osoby zatrudnione w charakterze instruktorów praktycznej nauki zawodu nie posiadały wymaganych kwalifikacji.W odwołaniu z dnia 19 lutego 2010 r. strona zarzuciła w/w decyzji naruszenie art. 2 Konstytucji RP w związku z art. 7 Konstytucji RP i art. 7 Kpa oraz w związku z art. 32 Konstytucji RP, § 10 ust. 5 pkt. 1 Rozporządzenia w sprawie praktycznej nauki zawodu w związku z art. 70 ust. 4 ustawy o systemie oświaty, a także przepisów postępowania poprzez rozpoznanie wniosku w niepełnym zakresie tj. tylko co do wniosku o zmianę decyzji bez rozpoznania wniosku ewentualnego o uchylenie decyzji, o co strona również wnosiła. W uzasadnieniu odwołania przedsiębiorstwo "E" ponownie powołało argumentację przytoczoną we wniosku z dnia […] grudnia 2009 r.Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją […] z dnia […] maja 2010 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji z dnia […] stycznia 2010 r.W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, iż dofinansowanie jest przyznawane na wniosek pracodawcy złożony w terminie 3 miesięcy od ukończenia przez młodocianego pracownika nauki zawodu. Na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania stwierdzono, że wniosek o dofinansowanie pracodawca złożył w obowiązującym terminie, zaś umowa o pracę z młodocianym pracownikiem została zawarta na okres od […] września 2005 r. do […] czerwca 2007 r. co daje okres kształcenia w wymiarze 22 miesięcy. Zadaniem SKO w rozpatrywanej sprawie organ I instancji zasadnie ustalił, że decyzja Prezydenta Miasta Nr […] z dnia […] sierpnia 2007 r. orzekająca o dofinansowaniu kosztów przyuczenia do wykonywania określonej pracy młodocianego pracownika M.Z. za 22 miesiace prowadzenia przyuczenia została wydana z naruszeniem przepisu art. 70b ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie oświaty oraz § 10 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Za organem I instancji Kolegium wskazało, że instruktor praktycznej nauki zawodu – J.R. posiada świadectwo ukończenia technikum rolniczego, lecz nie spełnia warunków określonych w § 10 tego rozporządzenia. Natomiast J.S., legitymujący się dyplomem ukończenia studiów zawodowych, zaświadczenie o ukończeniu kursu pedagogicznego dla instruktorów praktycznej nauki zawodu uzyskał w dniu […] stycznia 2006 r. W związku z tym pracodawca spełnił wszystkie niezbędne warunki do uzyskania dofinansowania dopiero w dniu […] stycznia 2006 r., stąd dofinansowanie kosztów przyuczenia do wykonywania określonej pracy w/w pracownika młodocianego mogło objąć okres od […] stycznia 2006 r. do […] czerwca 2007 r. tj. 17 miesięcy i wynosi kwotę 4 312,56 zł. W ocenie organu odwoławczego bezspornym pozostawało, że przez pełen okres kształcenia ucznia nie był spełniony warunek przyznania dofinansowania określony w art. 70b ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie oświaty. Żadna z osób zatrudnionych w charakterze instruktorów praktycznej nauki zawodu nie posiadała bowiem wymaganych kwalifikacji do prowadzenia przygotowania zawodowego określonych przepisem § 10 ust. 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Jednocześnie Kolegium wskazało, iż przywołane przez skarżącą spółkę uzasadnienia wyroków WSA w Gorzowie Wlkp. nie mogą stanowić podstawy podjęcia innego rozstrzygnięcia, gdyż zapadły w innych stanach faktycznych. Za istotną różnicę uznało to, że w niniejszej sprawie uzupełnienie kwalifikacji przez J.S. nastąpiło w późniejszym okresie czasu. W ocenie organu odwoławczego należało się zgodzić z poglądem wyrażonym przez organ I instancji, iż przepisy art. 70 i 70b ustawy o systemie oświaty mają na celu prowadzenie nauki przez osoby do tego odpowiednio przygotowane. W konsekwencji organ II instancji uznał, iż rozstrzygnięcie organu I instancji odpowiada prawu. Nieposiadanie przez instruktora wymaganych kwalifikacji przez cały czas przyuczania młodocianego pracownika przekreśla możliwość uzyskania dofinansowania w tym okresie. Z tych przyczyn Kolegium nie znalazło podstaw do uznania, iż doszło do naruszenia art. 2 i 32 Konstytucji jak też do naruszenia zasad ogólnych, w szczególności art. 7 Kpa i innych przepisów postępowania.W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. Przedsiębiorstwo "E" Spółka z o.o. zarzuciło zaskarżonej decyzji naruszenie art. 2 w związku z art. 7 Konstytucji RP i art. 7 Kpa oraz w związku z art. 32 Konstytucji RP; naruszenie § 10 ust. 5 pkt. 1 Rozporządzenia w sprawie praktycznej nauki zawodu w związku z art. 70 ust. 4 ustawy o systemie oświaty; naruszenie przepisów postępowania poprzez rozpoznanie wniosku strony skarżącej w niepełnym zakresie tj. tylko co do wniosku o zmianę decyzji bez rozpoznania wniosku ewentualnego o jej uchylenie. Podnosząc wskazane zarzuty strona wniosła o zmianę lub uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji Prezydenta Miasta Nr […] z dnia […] lutego 2008 r. ewentualnie uchylenie zaskarżonych decyzji i skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie skargi.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Skargę należało uwzględnić jednakże zasadniczo z przyczyn innych niż w niej podnoszone.1. Zgodnie z przepisem art. 1 i 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., – zwanej dalej w skrócie ppsa ) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, w tym w zakresie legalności decyzji administracyjnych i stosują środki określone w ustawie. W ramach swej kognicji sąd administracyjny bada czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym – stosownie do dyspozycji art. 134 § 1 ppsa – związanym granicami skargi. Orzekanie, w myśl art. 135 ppsa, następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt i odbywa się z uwzględnieniem obowiązujących w dniu jego wydania przepisów prawa. Wady skutkujące koniecznością uchylenia badanego aktu, stwierdzeniem jego nieważności bądź wydania go z naruszeniem prawa, wskazane zostały w przepisie art. 145 § 1 ppsa. Wyeliminowanie aktu administracyjnego z obrotu prawnego następuje zatem wyłącznie wówczas, gdy dotknięty jest on wadą, powodującą jego nieważność ( art. 145 § 1 pkt 2 ppsa ), narusza prawo materialne w stopniu mającym wpływ na jego treść (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ppsa.) bądź narusza przepisy postępowania w sposób, dający podstawę do wznowienia postępowania albo mogący mieć wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c ppsa ). Natomiast w wypadku niestwierdzenia wskazanych uchybień, sąd oddala skargę w oparciu o art. 151 ppsa. Sąd administracyjny nie orzeka zatem merytorycznie, tj. w przypadku uwzględnienia skargi swym rozstrzygnięciem nie zastępuje rozstrzygnięcia organu, ale dokonuje jego kasacji tj. usunięcia z obrotu prawnego.2. Przedmiotem sądowej kontroli w rozpatrywanej sprawie była decyzja SKO z dnia […] maja 2010 r., utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Nr […] o odmowie uwzględnienia wniosku o zmianę – w trybie art. 155 Kpa – ostatecznej decyzji tegoż organu z dnia […] lutego 2008 r., zmieniającej – już poprzednio w tym samym trybie – jego decyzję z dnia […] sierpnia 2007 r. w przedmiocie dofinansowania kosztów przyuczenia pracownika młodocianego.Postępowanie w kontrolowanej sprawie wszczęte zostało wskutek wniosku skarżącego przedsiębiorstwa E z dnia […] grudnia 2009 r. Tym samym rzeczą organu I instancji , jak i organu odwoławczego było w pierwszej kolejności ustalenie czy w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do zastosowania uregulowanego w art. 155 Kpa trybu zmiany ( uchylenia ) decyzji ostatecznej, na podstawie której strona nabyła prawo. Analiza treści zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej wskazuje tymczasem, iż organy obu instancji rozstrzygnęły sprawę de facto bez rozważenia przesłanek warunkujących dopuszczalność zastosowania trybu nadzwyczajnego umożliwiającego zmianę decyzji ostatecznej w oparciu o art. 155 Kpa. Mimo powołania w podstawie prawnej decyzji art. 155 Kpa skoncentrowały się wyłącznie na przesłankach warunkujących uzyskanie dofinansowania.3. Zgodnie z powołanym przepisem art. 155 Kpa "decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony; przepis art. 154 § 2 stosuje się odpowiednio". Zważywszy na wskazane powyżej zaniechanie organów, tytułem wstępu przypomnieć należy, że w przepisie art. 16 § 1 Kpa ustanowiona została zasada ogólna trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Stanowi ona gwarancję stabilności ostatecznych decyzji administracyjnych. Nie ma ona jednak charakteru bezwzględnego. Nie wynika z niej bowiem zakaz zmiany lub uchylenia ostatecznych decyzji administracyjnych, lecz możliwość dokonywania tego jedynie w prawnie uregulowanych trybach procesowych, przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w ustawach szczególnych. Ingerencja w byt prawny decyzji ostatecznej jest dopuszczalna z inicjatywy organu lub strony postępowania, z przyczyn prawnych jak też ze względów celowościowych. Wzruszenie decyzji ostatecznej jest dopuszczalne w sytuacji, gdy jest ona wadliwa lub podjęta została w postępowaniu dotkniętym wadliwością. Wadliwość decyzji, stanowiąca podstawy jej wzruszenia, może być wynikiem naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego o charakterze kwalifikowanym, co uzasadnia wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności ( art. 156 i n. Kpa ) czy wznowienie postępowania ( art. 145 i n. Kpa ). Powodem zmiany lub uchylenia decyzji ostatecznej może być także sytuacja, w której jest ona dotknięta naruszeniem prawa o charakterze niekwalifikowanym. Przyczyną zmiany decyzji ostatecznej mogą być też np. rzeczywiste lub spodziewane niekorzystne skutki jej wykonania, zmiana okoliczności faktycznych, zmiana założeń polityki administracyjnej, zmiana sytuacji strony rzutująca na zakres jej uprawnień ustanowionych w decyzji. Wynikająca z art. 16 § 1 Kpa zasada trwałości decyzji ostatecznych nie ma bowiem charakteru absolutnego i nie może oznaczać niemożności zmiany w przyszłości dotychczasowego stanowiska organu. Z tych powodów regulacja prawna ( zawarta w Kpa lub ustawach szczególnych ) odnosząca się do zmiany lub uchylenia decyzji prawidłowej lub dotkniętej wadliwością niekwalifikowaną jest zróżnicowana w swej treści w większym stopniu niż ta, stanowiąca podstawę obalania decyzji dotkniętych ciężkimi wadami materialnymi lub procesowymi. Wynika to w dużej mierze z instrumentalnej roli omawianych przepisów w kształtowaniu stosunków społecznych i gospodarczych, stymulowaniu lub hamowaniu przedsiębiorczości, pojawianiu się preferencji dla niektórych wymagań interesu publicznego lub różnych interesów jednostki – strony postępowania ( vide: System Prawa Administracyjnego t. 9 – Prawo procesowe administracyjne, Wyd. C.H.Beck , Warszawa 2010 r., str. 275 i n. ). Potrzeba istnienia, wśród nadzwyczajnych trybów wzruszania ostatecznych decyzji administracyjnych, trybu wzruszania decyzji prawidłowych lub obarczonych wadami nieistotnymi, polegającego na możliwości ich fakultatywnej odwołalności, uzasadniana jest także potrzebą "ujednolicania orzecznictwa administracyjnego w sytuacji gdy po wydaniu decyzji organ uzna, że jego stanowisko powinno zostać ukształtowane odmiennie" lub przesłankami ekonomiki procesowej. W sytuacjach bowiem tak typowych dla działalności organów administracji publicznej jak w przypadku błędu w ustaleniach faktycznych czy ocenie prawnej, zmiany wykładni przepisów lub polityki administracyjnej czy w przypadku zmiany stanowiska samego organu w sprawach pozostawianych jego uznaniu, brak omawianego trybu prowadziłby do sytuacji, że wzruszenie decyzji ostatecznej musiałoby następować w drodze wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności, co w istocie wykluczałoby taką możliwość zważywszy na ich szczególnie wyjątkowych charakter i ścisłe regulacje prawne. ( vide: G. Łaszczyca, Cz. Matysz, A. Matan "Postępowanie administracyjne ogólne" C.H. Beck, Warszawa 2003 r., str. 839 ). Podkreślenia wymaga, iż dla uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej w trybie odwołalności fakultatywnej ( art. 154 i 155 Kpa ) bez znaczenia jest czy weryfikowana decyzja jest zgodna z prawem czy została wydana z jego niekwalifikowanym naruszeniem. Z tego też względu badanie interesu społecznego lub słusznego interesu strony, jako przesłanek warunkujących zmianę lub uchylenie decyzji ostatecznej, nie może polegać na badaniu prawidłowości decyzji ostatecznej. Gdyby tak było postępowanie prowadzone trybach z art. 154 i 155 Kpa stawałoby się konkurencyjne dla postępowania prowadzonego w trybie zwykłym ( postępowania odwoławczego ). Byłoby to w istocie niedopuszczalnym rozpoznaniem sprawy w trzeciej instancji, stanowiąc naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania, co stanowi istotne naruszenie prawa. Organ administracji prowadząc postępowanie w trybach z art. 154 i 155 Kpa winien dokonać analizy sprawy pod kątem rozważenia dwóch przesłanek jakimi są interes społeczny lub słuszny interes strony. Nie jest natomiast uprawniony do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy ( vide: wyrok NSA z dnia 23 marca 2002 r, IV SA1515/1996 LEX 53443, wyrok NSA dnia 20 grudnia 1991, II SA 893/91( ONSA1993/3 poz. 33, wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 lipca 2006r. VII SA/Wa 502/06 LEX 258245).4. Odnosząc już konkretnie powyższe rozważania do trybu weryfikacji decyzji ostatecznej o jakim mowa w art. 155 Kpa wskazać należy, iż jego istotą jest sprawdzenie i ocena czy zaistniały szczególne przesłanki przemawiające za uchyleniem lub zmianą decyzji ostatecznej. Przepis ten nie wymienia przyczyn umożliwiających uchylenie lub zmianę decyzji ostatecznej na mocy której strona nabyła prawo. Należy przyjąć, iż wady kwalifikowane wymienione w art. 145 § 1 i 156 Kpa nie mogą stanowić podstawy jego zastosowania i mogą być usuwane wyłącznie w trybach wznowienia postępowania lub stwierdzenie nieważności decyzji. Za ukształtowany w doktrynie i orzecznictwie przyjąć należy pogląd, iż na podstawie przepisu art. 155 Kpa dopuszczalne jest uchylenie lub zmiana decyzji niewadliwej lub dotkniętej wadą niekwalifikowaną. Jednakże – jak już wcześniej wskazano – okoliczność czy weryfikowana decyzja jest prawidłowa czy dotknięta wadą niekwalifikowaną jest pozbawiona znaczenia prawnego dla dopuszczalności zastosowania omawianego przepisu. Niezależnie bowiem od tego czy dana decyzja ostateczna jest prawidłowa, czy też wadliwa w stopniu wyłączającym zastosowanie art. 145 i 156 Kpa, organ może ją zmienić lub uchylić, gdy spełnione są przesłanki wskazane w tym przepisie – tj. gdy za jej zmianą lub uchyleniem przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Pojęcie "słuszny interes strony" ma charakter nieostry i niedookreślony. W orzecznictwie sądowo-administracyjnym wyrażane jest stanowisko, że uwzględnienie interesu strony w rozumieniu art. 155 Kpa należy rozumieć w ten sposób, że mając do wyboru możliwość korzystniejszego dla strony rozstrzygnięcia , nie pozostającego w kolizji z obowiązującym porządkiem prawnym , organ przyjmuje ten sposób rozstrzygnięcia, zmieniając decyzję mniej korzystną dla strony na korzystniejszą. Treść "słusznego" a zatem kwalifikowanego interesu strony powinna być ustalana w danej sprawie i musi ulec konkretyzacji wynikającej z jej stanu faktycznego i prawnego. Natomiast kategoria interesu społecznego jest pojęciem dynamicznym, stopniowalnym i zmiennym w czasie, co oznacza, iż także ono powinno być rozpatrywane na tle konkretnej sprawy. W interesie społecznym niewątpliwe pozostaje by stan faktyczny sprawy odpowiadał stanowi prawnemu, co jest elementem stabilności porządku prawnego. Nie jest przy tym wykluczone sytuacja w której za weryfikacją decyzji ostatecznej przemawiać będzie zarówno interes społeczny jak i słuszny interes strony. Zawarte w art. 155 Kpa przesłanki słusznego interesu strony lub interesu społecznego podlegają ocenie według wynikającej z art. 7 Kpa zasady, że organ będąc uprawniony przez przepisy prawa do wyboru sposobu rozstrzygnięcia powinien ją załatwić zgodnie ze słusznym interesem strony nie przeciwstawiając go automatycznie interesowi społecznemu. Mocniejszego zaakcentowania wymaga, iż organ rozstrzygając w przedmiocie zmiany lub uchylenia decyzji w trybie art. 155 Kpa działa na zasadzie uznania administracyjnego. Do organu należy tym samym, po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy, ocena czy wzruszyć decyzję ostateczną czy też pozostawić ją w obrocie prawnym bez zmian. Za naruszenie prawa , mogące mieć wpływ na wynik sprawy, uznać należy sytuację w której organ, rozpoznając sprawę w trybie art. 155 Kpa, nie poddaje ocenie celowości zmiany ( uchylenia ) decyzji ostatecznej. Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 19 kwietnia 2000 r., sygn. III SA 915/99 ( niepublik. ) badanie interesu społecznego czy słusznego interesu strony nie może polegać na ocenie prawidłowości zastosowania prawa przez organ wydający decyzję ostateczną. Konieczne jest zindywidualizowanie interesu społecznego lub ( i ) słusznego interesu strony w odniesieniu do stanu faktycznego konkretnej sprawy. Warunkiem dopuszczalności uchylenia lub zmiany decyzji w omawianym trybie jest stwierdzenie, że stan prawny jaki powstanie wskutek uchylenia lub zmiany decyzji będzie zgodny z prawem ( wyrok NSA z 9 maja 2005 r., OSK 1746/04, Lex Polonica nr 1158382 – Pal. 2006, nr 1-2, s. 241; teza druga wyroku NSA z 23 marca 2000 r., IV SA 391/98, Lex Polonica nr 351724 – ONSA 2001, nr 2, poz. 93). Organ administracji, zmieniając decyzję na korzystniejszą dla strony, nie może rozstrzygnąć sprawy w sposób sprzeczny z prawem, choćby taki sposób rozstrzygnięcia sprawy został potwierdzony orzeczeniami sądu administracyjnego wydanymi w innych sprawach ( wyrok NSA z 9 maja 2005 r., OSK 1746/04, Lex Polonica nr 1158382 – Pal. 2006, nr 1-2, s. 241). Ponadto decyzja wydana w trybie art. 155 nie może pogarszać sytuacji wnioskodawcy ( wyrok NSA z 15 lutego 1995 r., IV SA 1818/93, Lex Polonica nr 354758 – Prok. i Pr. 1995, nr 9, poz. 46).Zauważyć też należy, że prezentowane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych ( wyrok NSA z 10 stycznia 1984 r., sygn. SA/Ka 660/83, wyrok NSA z 20 grudnia 1991 r. sygn. II SA 893/91, wyrok NSA z dnia 27 września 2002 r., sygn. III SA 330/01, wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 maja 2007 r., sygn. l SA/Wa 328/07) stanowisko, iż zmiana ostatecznej decyzji na mocy omawianego przepisu jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy obowiązują przepisy prawne, na podstawie których decyzja została wydana wobec czego warunkiem zastosowania art. 155 kpa jest obowiązywanie w czasie wydania decyzji podstawy prawnej, na jakiej decyzja ta została wydana. W przeciwnym bowiem razie, zmiana regulacji prawnej oznacza konieczność rozpatrzenia uprawnień strony na gruncie aktualnego stanu prawnego, co prowadzi do powstania nowej sprawy administracyjnej. Zmiana obowiązującego prawa sprawia bowiem, że powstaje nowa sprawa zarówno w sensie procesowym, jak i w sensie materialnoprawnym. Jednakże w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 czerwca 2009 r. w sprawie I OSK 900/08 NSA stwierdził, iż – w okolicznościach konkretnej sprawy – korzystna dla strony zmiana stanu prawnego może uzasadniać zmianę decyzji w trybie art. 155 Kpa. Sprawa rozpoznawana w trybie art. 155 Kpa jest z procesowego punktu widzenia nową sprawą. Należy mieć jednak na uwadze, iż z punktu widzenia materialnoprawnego wspomniane postępowanie toczy się jednak w tej samej sprawie w której toczyło się postępowanie pierwotne ( wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 marca 2007 r. , sygn. III 2512/02 LEX 113596 ). Rozważając możliwość zastosowanie trybu z art. 155 Kpa konieczne jest więc ustalenie czy w konkretnym przypadku istnieje tożsamość sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnym. Dopóki więc mamy do czynienia z tymi samymi prawami i obowiązkami, tych samych podmiotów, ukształtowanymi obowiązującą decyzją, tym samym lub zachowującym ciągłość regulacji stanem prawnym i niezmienionym w kwestiach prawnie istotnych stanem faktycznym, dopóty można mówić o istnieniu tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnoprawnym i spełniony jest warunek wstępny stosowania trybu z art. 155 Kpa ( uchwała NSA z dnia 3 listopada 2009 r., II GPS 2/09 ).5. Uwzględniając poczynione wywody ogólne na temat dopuszczalności stosowania trybu z art. 155 Kpa w kontekście rozpoznawanej sprawy należało uznać, iż organy obu instancji rozstrzygając w przedmiocie wniosku skarżącego przedsiębiorstwa E dopuściły się naruszenia prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. W istocie bowiem zarówno Prezydent Miasta jak i SKO uchyliły się od rozpoznania wniosku skarżącego w trybie o jaki wnosił. Analiza uzasadnień decyzji zaskarżonej i ją poprzedzającej wskazuje, że organ I i II instancji poddały ocenie decyzję ostateczną Prezydenta Miasta z dnia […] lutego 2008 r. nr […] jedynie w kontekście jej zgodności z prawem materialnym, bez rozważenia przesłanek jej weryfikacji o jakich w przepisie art. 155 Kpa. Tym samym weszły w rolę organu odwoławczego orzekającego w trybie instancyjnym w oparciu o przepis art. 138 Kpa, co stanowi naruszenie prawa mogące mieć wpływ na wynik sprawy. Bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, iż skarżące przedsiębiorstwo we wniosku z dnia […] grudnia 2009 r. jak i w odwołaniu, jako uzasadnienie żądania weryfikacji decyzji ostatecznej z dnia […] lutego 2008 r., powoływało się jedynie na fakt wydania jej z naruszeniem prawa. Mimo bowiem, iż we wniosku i w odwołaniu strona nie artykułowa w sposób wyraźny na czym ma polegać jej słuszny interes w domaganiu się zmiany lub uchylenia decyzji ostatecznej, na podstawie której nabyła prawo do dofinansowania ( a organ nie wezwał jej o to sprecyzowanie ), to nie może budzić wątpliwości, iż strona wywodzi go z faktu zakwestionowania przez sąd administracyjny konstytucyjności przepisu § 10 ust. 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu ( Dz. U. Nr 113, poz. 988 ze zm.) w zakresie w jakim wprowadzono w stosunku do instruktorów praktycznej nauki zawodu wymóg posiadania świadectwa dojrzałości, czego konsekwencją była odmowa jego zastosowania w sprawach dotyczących legalności decyzji stwierdzających nieważność decyzji przyznających dofinansowanie za cały okres prowadzenia nauki przez instruktorów posiadających świadectwo ukończenia szkoły, ale nie legitymujących się świadectwem dojrzałości.Jak już wskazano uprzednio kontrolowana decyzja SKO jak i decyzja organu odwoławczego, rozpoznając wniosek skarżącego, w żaden sposób nie odniosły się do kwestii zaistnienia w sprawie warunków wstępnych pozwalających na ocenę dopuszczalności zastosowania trybu z art. 155 Kpa jak też nie rozważyły przesłanek, których zaistnienie powoduje – w granicach uznania administracyjnego – możliwość dokonania przez organ zmiany ( uchylenia ) decyzji ostatecznej.6. Mając na uwadze, iż wniosek skarżącego przedsiębiorstwa z dnia […] grudnia 2009 roku dotyczył zmiany lub uchylenia w trybie art. 155 Kpa decyzji już w tym trybie zmienionej należy stwierdzić – zważywszy na poczynione uwagi natury ogólnej – iż nie jest prawnie wykluczona możliwość stosowania trybu z art. 155 Kpa do decyzji już zmienionej na podstawie art. 155 Kpa. W wyroku z dnia 28 maja 1990 r. sygn. IV SA 224/90 ( ONSA 1990/2-3/43 ) NSA stwierdził wprawdzie, iż w trybie art. 154 Kpa ( a zatem także trybie art. 155 Kpa ) nie można orzekać o uchyleniu lub zmianie decyzji ostatecznej stwierdzającej nieważność innej decyzji, to – zważywszy na odmienny charakter obu trybów nadzwyczajnych i przesłanki ich stosowania – pogląd ten nie znajduje zastosowania w stosunku do trybu weryfikacji decyzji niewadliwych lub obarczonych wadami niekwalifikowanymi. Wskazać przy tym należy, iż rozpoznając wniosek strony o zmianę czy uchylenie decyzji ostatecznej w trybie art. 155 Kpa osnowa decyzji powinna stwierdzać, iż organ zmienia ( uchyla ) decyzję ostateczną lub odmawia jej zmiany ( uchylenia ). W rozpoznawanej sprawie organ I instancji, z akceptacją organu odwoławczego, odniósł się nie do decyzji ostatecznej z dnia […] lutego 2008 r. , a do wniosku strony.7. Zważywszy na wskazane wyżej uchybienia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa należało orzec o uchyleniu zaskarżonej decyzji SKO i decyzji ją poprzedzającej. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy powinny uwzględnić ocenę prawna wynikającą z niniejszego uzasadnienia i rozważyć wszechstronnie z uwzględnieniem okoliczności sprawy czy zaszły warunki do zastosowania trybu z art. 155 Kpa i czy za wnioskowaną zmianą ( uchyleniem ) decyzji z dnia […] lutego 2008 r. przemawia słuszny interes skarżącego. Należy przy tym zwrócić uwagę – a to w kontekście uwag ogólnych – na fakt, iż powoływane rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu uległo nowelizacji. Od dnia 29 kwietnia 2010 roku ( na skutek rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 24 marca 2010 roku – Dz.U z 2010 r., Nr 61, poz. 378 ) zostało zmienione m.in. w zakresie w jakim WSA w Gorzowie Wlkp. odmówił jego zastosowania – zniesiono w § 10 ust. 5 pkt 1-3 wymóg posiadania przez instruktorów praktycznej nauki zawodu świadectwa dojrzałości i zastąpienia go wymogiem legitymowania się świadectwem ukończenia szkoły.