Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2010-06-17
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Wiktor Jarzębowski /przewodniczący/

Sentencja

Dnia 27 września 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędziowie: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.) Sędzia WSA Paweł Kowalski Protokolant: Asystent sędziego Joanna Skrzypczak-Zajger po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2010 roku sprawy ze skargi W. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia […] nr […] w przedmiocie uchylenia decyzji organu pierwszej instancji określającej nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym za listopad 2002 roku i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia […] nr […] określającą W. O. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za listopad 2002 roku w kwocie 226 038 (dwieście dwadzieścia sześć tysięcy trzydzieści osiem) złotych; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz W. O. kwotę 257 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie wyroku

Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. decyzją z dnia […] roku określił W. O. nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym za listopad 2002 roku do wpłaty w kwocie 226.038 zł. Podstawą tego rozstrzygnięcia było zakwestionowanie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w łącznej kwocie 223.548,33 zł wynikający z faktur wystawionych przez: A. spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością we W., B., C. oraz D., mających dokumentować zakup przez skarżącą oleju napędowego. Organ uznał bowiem, że opisane w tych fakturach czynności nie zostały dokonane.Na powyższą decyzję W. O. złożyła odwołanie, w którym wniosła o jej uchylenie zarzucając naruszenie art. 121 § 1 i art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. – powoływanej dalej jako o.p.) w zw. z art. 187 § 1 o.p. poprzez nie zebranie wszelkich możliwych do uzyskania dowodów, nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący posiadanego materiału dowodowego, w zw. z art. 188 niniejszej ustawy poprzez nieuwzględnienie wniosku strony m.in. o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania konkretnego świadka oraz art. 191 o.p. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która w niniejszej sprawie przybrała cechy oceny dowolnej, a także naruszenie art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) poprzez odmowę uznania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, związanych ze sprzedażą opodatkowaną zawartego w fakturach zakupu ujętych w ewidencjach prowadzonych dla potrzeb niniejszego podatku oraz § 48 ust. 4 pkt. 5 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 roku w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), polegające na uznaniu przez organ, że opisane w fakturach transakcje zakupu nie zostały dokonane.Decyzją z dnia […] roku Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., po rozpatrzeniu powyższego odwołania, uchylił w całości decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez ten organ, z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części.W uzasadnieniu organ wskazał, że nie zostały zrealizowane wytyczne zawarte w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […] r., którą uchylono poprzednią decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia […] r., przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Konieczność przeprowadzenia postępowania w znacznym zakresie wynika również z tego, że już w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia […] roku, sygn. akt […], w sprawie ze skargi podatniczki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia […] r., nakazano wyjaśnienie kwestii związanych z transakcjami zakupu paliwa.Jednocześnie organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji nie zebrał materiału dowodowego w stopniu pozwalającym na ocenę prawidłowości podjętego rozstrzygnięcia. Naruszone zostały więc wymogi określone w art. 122 oraz art. 187 o.p.. Z tego względu przy ponownym rozpoznawaniu sprawy winien on przeprowadzić postępowanie dowodowe oraz dokonać oceny całości zgromadzonych dowodów, która powinna znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji.Nie zgadzając się z powyższą decyzją, W. O., reprezentowana przez doradcę podatkowego, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł.. Zaskarżonej decyzji podatniczka zarzuciła naruszenie:1) art. 233 § 2 o.p. poprzez bezpodstawne przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia w sytuacji gdy zobowiązanie podatkowe, której ono dotyczy, uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2007 roku,2) art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) o.p. poprzez niewydanie decyzji umarzającej postępowanie za omawiany miesiąc z uwagi na wskazane przedawnienie,3) art. 70 § 1 o.p. poprzez wydanie decyzji uchylającej w całości decyzję organuI instancji po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowegoi nieorzeczenie o przedawnieniu zobowiązań podatkowych.W uzasadnieniu skargi podatniczka podniosła, iż zaskarżona decyzja została wydana po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w treści art. 70 § 1 o.p. Upływ wskazanego terminu powoduje wygaśnięcie roszczenia, a zatem organ odwoławczy bezpodstawnie przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.Z tych względów skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie, że zobowiązania podatkowe, których ona dotyczy, wygasły z dniem 31 grudnia 2007 roku z uwagi na upływ terminu przewidzianego w art. 70 § 1 o.p. w sposób określony w art. 59 §1 pkt 9 o.p.W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. W odniesieniu do zarzutu dotyczącego faktu przedawnienia zobowiązania za wskazany okres organ uznał, iż jest on bezzasadny. Podniósł bowiem, że z uwagi m.in. na zastosowanie środka egzekucyjnego nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia.Wyrokiem z dnia […] roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. oddalił skargę podatniczki. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że kluczową kwestią w sprawie była ocena prawidłowości zastosowanie art. 233 § 2 o.p., który stanowił podstawę wydania zaskarżonej decyzji. W tym kontekście Sąd nie dopatrzył się ze strony organu żadnych uchybień. Organ odwoławczy zasadnie bowiem zastosował ten przepis. Z przedstawionego przez organ zakresu, w jakim powinno być uzupełnione postępowanie dowodowe, wynika, że był on znaczny. Spełniona została zatem jedna z określonych w przytoczonym przepisie przesłanek. Oznacza to jednocześnie, że nie było zasadne zastosowanie art. 229 o.p. Poza tym, wytyczne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyraźnie, zdaniem Sądu, wskazują, że organ I instancji powinien przeprowadzić postępowanie w znacznym zakresie, a jego wynik może mieć znaczący wpływ na treść wydanej przez niego decyzji. Również zgodnie z dyspozycją art. 233 § 2 o.p. w uzasadnieniu decyzji precyzyjnie wskazano okoliczności faktyczne, wymagające zbadania w ponownie przeprowadzonym postępowaniu oraz dowody, jakie mają być zebrane. Podkreślono, że ocenie podlegać powinien cały materiał dowodowy w powiązaniu z poszczególnymi jego elementami, a nie poszczególne dowody w oderwaniu od pozostałych. Wydanie takiego rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy było, zdaniem Sądu, zasadne, również z tego powodu, że nie zostały wykonane zalecenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. zawarte w wyroku z dnia […] r., sygn. […].Jednocześnie odnosząc się do zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. stwierdził, że kwestia jego istnienia bądź nieistnienia w sprawie jest zagadnieniem wtórnym. W niniejszym sporze, na obecnym etapie postępowania, nie istnieje bowiem decyzja merytoryczna dotycząca kwestii określenia nadwyżki podatku należnego nad naliczonym za wskazany miesiąc 2002 r. Nie ma zatem żadnych przeszkód, aby przy ponownym rozpoznawaniu sprawy organ I instancji uznał argumenty skarżącej, o ile istnieją ku temu podstawy, dotyczące przedawnienia. Tym bardziej, że w aktach przedstawionych przez organ nie znajdują się żadne informacje dotyczące wystąpienia ewentualnie jakiś okoliczności, których następstwem byłoby przerwanie biegu terminu przedawnienia.Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła skarżąca, reprezentowana przez doradcę podatkowego, i na podstawie art. 174pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej jako "p.p.s.a.", zarzuciła:1) naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:I. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) stosowanego na podstawie § 2 tegoż artykułu p.p.s.a., poprzez nieuwzględnienie skargi w wyniku pominięcia przez Sąd, naruszenia przepisów postępowania, jakich dopuściły się organy podatkowe, tj. naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej dotyczących zasad prowadzenia postępowania podatkowego, a szczególnie:1. art. 233 § 2 o.p. poprzez wydanie w tym trybie decyzji przez organ II instancji już po upływie terminu wynikającego z art. 70 § 1 o.p., nieuwzględnienie w niej z urzędu, możliwości przedawnienia się zobowiązania podatkowego i bez merytorycznego badania przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji – w sytuacji, gdy zobowiązanie podatkowe, której decyzja dotyczy, uległo przedawnieniu z dniem 31.12.2007 r.;2. art. 233 § 1 pkt 2 lit a ww. ustawy poprzez niewydanie w tym trybie decyzji uchylającej i umarzającej postępowanie za omawiany miesiąc, z przyczyny niezastosowania się do dyspozycji normy określonej w art. 208 § 1 w związku zart. 235, z uwagi na zaistnienie zdarzenia opisanego w art. 70 § 1 o.p. oraz poprzez nieuwzględnienie z urzędu obowiązku badania sprawy w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego, które zdaniem strony wygasło z dniem 31.12.2007 r. w sposób określony w art. 59 § 1 pkt 9 tej ustawy;II. Naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nieuzasadnienie w przedmiotowym wyroku, dlaczego należało zaakceptować pominięcie obowiązku badania przedawnienia zobowiązania podatkowego przez organ podatkowy II instancji przy wydawaniu decyzji po upływie terminu wynikającego z art. 70 § 1 o.p., a tym samym nieodniesienie się do wszystkich zarzutów skargi. Zarzut przedawnienia zobowiązania wynikał ze skargi strony.Z tych względów skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w Ł. oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.Wyrokiem z dnia […] roku, sygn. akt […], Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości zaskarżony wyrok z dnia […] roku i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Ł. oraz zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz skarżącej kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.W uzasadnieniu wyroku NSA zgodził się ze skarżącą, że organ odwoławczy rozpatrując odwołanie podatnika od decyzji organu pierwszej instancji, zobowiązany jest zbadać, czy nie upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego. Upływ terminu przedawnienia powoduje bowiem, co do zasady, stosownie do treści art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej, wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. NSA podkreślił przy tym, że przedawnienie zobowiązania podatkowego jest instytucją prawa materialnego, następuje z mocy prawa bez potrzeby wydawania w tym zakresie odrębnej decyzji. Upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego powinien być w związku z tym brany pod uwagę z urzędu w trakcie postępowania podatkowego, a więc także na etapie postępowania odwoławczego.Jednocześnie NSA wskazał, że w orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, iż zobowiązanie podatkowe przedawnia się, jeżeli termin przewidziany w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej upłynął przed wydaniem decyzji organu odwoławczego.W uchwale z dnia […] r., sygn. akt […], Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie stwierdził, że upływ czasu spowoduje wygaśnięcie zobowiązania bez względu na to, czy postępowanie podatkowe się toczy, czy też nie, czy znajduje się w fazie przed organem pierwszej, czy też drugiej instancji. Na każdym etapie postępowania organ zobowiązany jest więc zbadać, czy nie upłynął termin przedawnienia.Mając na uwadze powyższe Sąd odwoławczy uznał za nieprawidłowe stanowisko Sądu I instancji, iż "kwestia istnienia bądź nieistnienia przedawnienia w przedmiotowej sprawie jest kwestią wtórną" – skoro decyzja odwoławcza miała charakter kasacyjny i organ pierwszej instancji zobowiązany będzie do ustosunkowania się do twierdzeń pełnomocnika podatnika w zakresie przedawnienia zobowiązania. W ocenie NSA organ odwoławczy powinien bowiem na etapie postępowania odwoławczego zbadać, czy nie upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, skoro upływ terminu przedawnienia stanowi negatywną przesłankę określenia zobowiązania podatkowego w innej wysokości, niż to wynika ze złożonej przez podatnika deklaracji podatkowej. W sytuacji, gdy organ odwoławczy rozpoznaje sprawę po upływie pięcioletniego terminu przedawnienia, powinien w swojej decyzji wskazać na przesłanki pozytywne umożliwiające dalsze prowadzenie postępowania, mimo upływu 5-letniego terminu przedawnienia, tj. np. na przerwanie, czy zawieszenie biegu przedawnienia. Z tego względu Sąd odwoławczy za błędny uznał pogląd Sądu I instancji, że okoliczności te powinien sprawdzić organ I instancji, któremu organ odwoławczy po uchyleniu decyzji pierwszoinstancyjnej przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.W konkluzji NSA stwierdził, że w zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku naruszony został art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. WSA, mimo postawionego w skardze zarzutu naruszenia przez organ podatkowy art. 70 § 1 oraz art. 59 § 1 pkt 9 o.p. nie ustosunkował się do tych kwestii w ogóle.Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Ł. w dniu 16 września 2010 roku pełnomocnik skarżącej poparł skargę i wyjaśnił, że po wydaniu zaskarżonej decyzji Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. w styczniu 2009 roku wydał decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego. Od tej decyzji strona złożyła odwołanie, które nie zostało jeszcze rozpatrzone. Jednocześnie pełnomocnik zobowiązał się doręczyć odpis decyzji organu I instancji wydanej po zaskarżeniu decyzji odwoławczej do Sądu.Pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. wniósł o oddalenie skargi. Oświadczył przy tym, że prawdopodobnie stan postępowania przedstawia się tak, jak podaje pełnomocnik skarżącej.Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. zważył, co następuje:Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja oraz decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia […] roku Nr […] w sprawie określenia skarżącej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.Jednakże tytułem wstępu wskazać należy, że stosownie do art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", Sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, co oznacza, że wydając niniejszy wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny miał obowiązek zastosować wykładnię przepisów przedstawioną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia […] roku. W powołanym wyroku NSA niewątpliwie przesądził kluczowe dla niniejszej sprawy zagadnienie niezbędności zbadania przez organ podatkowy kwestii upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w każdym stadium postępowania podatkowego, w tym także na etapie postępowania odwoławczego.Zasadniczym przedmiotem sądowej kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia […] roku uchylająca w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. określającą W. O. nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym za listopad 2002 roku. Jako podstawę zaskarżonej decyzji organ odwoławczy przyjął art. 233 § 2 o.p. Zgodnie z tym przepisem, organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.Powołany przepis uprawnia zatem organ odwoławczy do wydania decyzji kasacyjnej jedynie wówczas, gdy spełnione zostaną określone w nim przesłanki, tj. rozstrzygnięcie sprawy wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części, a zachodzi przy tym brak podstaw do zastosowania w postępowaniu odwoławczym art. 229 o.p. (por. A. Kabat [w:] S. Babiarz, B. Dauter,B. Gruszczyński, R. Hauser, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2005, s. 596-597). Podjęcie jednak tego rodzaju rozstrzygnięcia poprzedzone powinno być refleksją organu nad kwestią przedawnienia zobowiązania podatkowego w rozpatrywanej sprawie. Stosownie bowiem do treści art. 59 § 1 pkt 9 o.p. upływ terminu przedawnienia powoduje, co do zasady, wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, a co za tym idzie, czyni bezprzedmiotowym kwestię przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na przesłanki wskazane w wyżej powołanym art. 233 § 2 o.p. Podkreślić przy tym w ślad za NSA należy, iż przedawnienie zobowiązania podatkowego jest instytucją prawa materialnego, następuje z mocy prawa bez potrzeby wydawania w tym zakresie odrębnej decyzji. Oznacza to zatem, że upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego powinien być brany pod uwagę przez organ z urzędu zarówno na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i odwoławczego.Jednocześnie Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w pełni stanowisko wyrażone w uchwale NSA z dnia 6 października 2003 roku, sygn. akt FPS 8/03, zgodnie z którym upływ czasu spowoduje wygaśniecie zobowiązania bez względu na to, czy postępowanie podatkowe się toczy, czy też nie, czy znajduje się w fazie przed organem pierwszej instancji, czy też drugiej instancji. Na każdym etapie postępowania organ zobowiązany jest więc zbadać, czy nie upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego (ONSA 2004/1/7).Tymczasem w analizowanej sprawie, jak słusznie podniesiono w skardze, uwadze organu podatkowego umknęła kwestia przedawnienia zobowiązania podatkowego w rozpatrywanej przez niego sprawie, choć upływ terminu przedawnienia stanowił negatywną przesłankę określenia zobowiązania podatkowego. Swoje stanowisko w kwestii przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego organ przedstawił dopiero w odpowiedzi na skargę, wskazując na zastosowanie środka egzekucyjnego. Jednakże ten sposób argumentacji organu jest niezgodny z wymogami określonymi w art. 210 § 4 o.p. Pismo procesowe, jakim jest odpowiedź na skargę, spełnia zgoła odmienną rolę, niż decyzja wydana w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Przede wszystkim z tego względu, że składane jest po zakończeniu postępowania podatkowego i w jego treści organ powinien odnieść się do zarzutów podniesionych w skardze, a nie dokonywać brakujących rozważań, które powinny zostać zawarte w uzasadnieniu faktycznym i prawnym decyzji (por. np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 czerwca 2008 r., V SA/Wa 247/08 oraz z dnia 5 kwietnia 2006 r., V SA/Wa 290/05, Lex nr 209713).Przedstawiona zatem przez organ podatkowy w odpowiedzi na skargę forma konwalidacji braków zaskarżonego aktu, w ocenie Sądu, w żadnej mierze nie zastępuje braków decyzji w zakresie określonym w powołanym wyżej art. 210 § 4 o.p. Nie ulega bowiem wątpliwości, że prowadząc postępowanie po upływie pięcioletniego terminu przedawnienia organ miał obowiązek wskazać w decyzji na przesłanki pozytywne umożliwiające prowadzenie postępowania mimo upływu wskazanego terminu.Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 70 § 1 w z art. 59 § 1 pkt 9 oraz 210 § 4 o.p., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania w niniejszej sprawie.Jednocześnie w ramach przysługujących uprawnień orzeczniczych wynikających z treści art. 135 p.p.s.a, Sąd uznał za zasadne w niniejszej sprawie także uchylenie decyzji organu I instancji z dnia […] roku nr […] w sprawie określenia skarżącej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do wpłaty w kwocie 226.038 zł, wydanej i doręczonej stronie po wniesieniu przez nią skargi. Decyzja ta jest konsekwencją zaskarżonej decyzji wydanej z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów Ordynacji podatkowej i z tego względu jako decyzja niezgodna z prawem, pozbawiona bowiem podstawy prawnej, nie mogła ostać się w obrocie prawnym.Z uwagi jednak na fakt, iż w dacie jej wydania i doręczenia stronie funkcjonowała w obrocie prawnym zaskarżona decyzja, Sąd odstąpił od stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.Z powyższych względów, przy ponownym rozpoznawaniu sprawy, organ odwoławczy w pierwszej kolejności zbada, czy nie upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 70 § 1 o.p., a następnie w zależności od podjętych w tym zakresie ustaleń wskaże na istnienie bądź brak przesłanek umożliwiających rozpoznanie sprawy po upływie pięcioletniego okresu przedawnienia, uwzględniając ocenę prawną i wskazania zawarte w niniejszym wyroku, pamiętając przy tym o obowiązku uzasadnienia swego stanowiska stosownie do treści art. 210 § 4 o.p.Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł., na podstawieart. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 135 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.Uwzględniając przy tym treść art. 152 p.p.s.a., z uwagi na brak przymiotu wykonalności zaskarżonej decyzji, Sąd uznał za bezprzedmiotowe orzekanie w zakresie wstrzymania wykonania tej decyzji.W kwestii kosztów postępowania orzeczono zaś na podstawie art. 200 p.p.s.a. w związku z § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 212, poz. 2075 ze zm.).Sz.Ch.