Sygnatura:
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne:
Transport
Skarżony organ:
Inspektor Transportu Drogowego
Data:
2010-04-26
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Andrzej WieczorekMałgorzata GrzelakPiotr Borowiecki /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2010 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] lutego 2010 r. nr […] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę

Uzasadnienie wyroku

Zaskarżoną decyzją z dnia […] lutego 2010 r., nr […], Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez skarżącą M. K. – prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Usługowa "F" M. K. w S. od decyzji […] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] listopada 2009 r., nr […] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 30.000 (trzydzieści tysięcy) zł – utrzymał ww. decyzję organu I instancji w mocy.Zaskarżona decyzja została podjęta w następującym stanie faktycznym i prawnym:W dniu […] sierpnia 2009 r. […] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego zawiadomił skarżącą o zaplanowanej kontroli w siedzibie przedsiębiorstwa Firma Handlowo-Usługowa "F" M. K. w S., której początek wyznaczony został na dzień […] września 2009 r.W konsekwencji przeprowadzonej kontroli, działając w oparciu o dokumentację zebraną w trakcie postępowania oraz w oparciu o wyjaśnienia strony, inspektorzy […] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego stwierdzili, iż skarżąca dopuściła się naruszenia polegającego na nieokazaniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówek lub dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu:1) przez kierowcę M. W.:- za okres od dnia […].01.2009 r. do […].01.2009 r., od […].01.2009 r. do […].01.2009 r., od […].01.2009 r. do […].01.2009 r., od […].01.2009 r. do […].01.2009 r. (w sumie 20 dni),- za okres od dnia […].02.2009 r. do […].02.2009 r., od […].01.2009 r. do […].02.2009 r., od […].02.2009 r. do […].02.2009 r., […].02.2009 r. do […].02.2009 r. (w sumie 20 dni),- za okres od dnia […].03.2009 r. do […].03.2009 r., od […].03.2009 r. do […].03.2009 r., od […].03.2009 r. do […].03.2009 r., od […].03.2009 r. do […].03.2009 r., od […].03.2009 r. do […].03.2009 r. (w sumie 21 dni),- za okres od dnia […].04.2009 r. do […].04.2009 r., od […].04.2009 r. do […].04.2009 r., od […].04.2009 r. do […].04.2009 r., od […].04.2009 r. do […].01.2009 r, […].04.2009 r. do […].04.20009 r. (w sumie 16 dni),- za okres od dnia […].05.2009 r. do […].05.2009 r., od […].05.2009 r. do […].05.2009 r., […].05.2009 r. do […].05.2009 r., za dzień […].05.2009 r., od dnia […].05.2009 r. do […].05.2009 r. (w sumie 17 dni),- za okres od dnia […].06.2009 r. do […].06.2009 r., od […].06.2009 r. do […].06.2009 r., od […].06.2009 r. do […].06.2009 r., za dzień […].06.2009 r., za dni od […].06.2009 r. do […].06.2009 r., od […].06.2009 r. do […].06.2009 r., od […].06.2009 r. do […].06.2009 r. (w sumie 21 dni),za okres od dnia […].07.2009 r. do […].07.2009 r., od […].07.2009 r. do […].07.2009 r., od […].07.2009 r. do […].07.2009 r., od […].07.2009 r. do […].07.2009 r., […].07.2009 r. do […].07.2009 r. (w sumie 16 dni).Organ stwierdził, iż kierowca M. W. zatrudniony był w przedsiębiorstwie skarżącej od dnia […] stycznia 2009 r. do dnia kontroli, a ponadto, że w powyższych dniach zgodnie z znajdującą się w aktach sprawy ewidencją pracy kierowca – był obecny w pracy.2) przez kierowcę Pana Ł. K.:- za dzień […].10.2008 r., za okres od dnia […].10.2009 r. do […].10.2009 r., od […].10.2009 r. do […].10.2009 r., od […].10.2009 r. do […].10.2009 r. (w sumie 14 dni),- za dni […].11.2008 r. i […].11.2008 r. (w sumie 2 dni),- za okres od dnia […].12.2008 r. do […].12.2008 r., od […].12.2008 r. do […].12.2008 r., za dzień […].12.2008 r., za dni […].12.2008 r. i […].12.2008 r. (w sumie 13 dni),- za okres od dnia […].01.2009 r. do […].01.2009 r., od […].01.2009 r. do […].01.2009 r., od […].01.2009 r. do […].01.2009 r., od […].01.2009 r. do […].01.2009 r. ( w sumie za 20 dni),- za okres od dnia […].02.2009 r. do […].02.2009 r., od […].02.2009 r. do […].02.2009 r., od […].02.2009 r. do […].02.2009 r. (w sumie za 12 dni).Organ stwierdził, iż kierowca Ł. K. zatrudniony był w przedsiębiorstwie skarżącej od dnia […] października 2008 r. do dnia […] lutego 2009r., a ponadto, że w powyższych dniach zgodnie z znajdującą się w aktach sprawy ewidencją pracy kierowca był obecny w pracy.Ostatecznie, po uwzględnieniu korekt, inspektorzy WITD stwierdzili brak dokumentów za 192 dni.Szczegółowy opis naruszeń organ zawarł w protokole kontroli nr […] z dnia […] października 2009 r. (vide: k. 51-53 akt administracyjnych).W toku prowadzonej kontroli, skarżąca pismem z dnia […] września 2009 r., ustosunkowując się do ustaleń inspektorów Wojewódzkiej Inspekcji Transportu Drogowego – wyjaśniła, iż w nocy z […] na […] lipca 2009 r. w pomieszczeniach magazynowo-biurowych w S. przy ul. […], którego najemcą był były pracownik firmy K. K., a w których była przechowywana dokumentacja pracownicza firmy – miał miejsce pożar, w wyniku którego zniszczone zostały tarczki, karty drogowe, ewidencje czasu pracy, delegacje i pozostała dokumentacja.W materiale dowodowym zgromadzonym w toku kontroli znajdują się ponadto załączone przez stronę skarżącą do ww. pisma:- zaświadczenie Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w M. z dnia […] września 2009 r. zawierające informację, że w dniu […] lipca 2009 r. ok. godz. 23:00 miał miejsce pożar obiektu biurowo-warsztatowego w S. przy ul. […], którego najemcą jest K. K. (k. 65 akt administracyjnych),- poświadczenie wydane w dniu […] września 2009 r. przez Komisariat Policji w S., z którego wynikało, że skarżąca M. K. zgłosiła w owym dniu, iż w związku z zaistniałym w miesiącu sierpniu 2009 r. pożarem w/w obiektu w S., położonego przy ul. […], należącego do jej teścia – K. K., zniszczeniu uległa złożona tam dokumentacja firmy PHU "F" M. K. w postaci tarcz – wykresówek tachografów z samochodów będących na stanie ww. firmy (k. 64 akt administracyjnych).W dniu […] września 2009 r. przesłuchano stronę skarżącą, która zeznała m.in., iż dokumenty firmowe, które przechowywane były w obiekcie biurowo-warsztatowym w S. przy ul. […], którego najemcą był K. K., znajdowały się w szafach, zaś do pomieszczeń z dokumentami dostęp miała jedynie skarżąca i jej teść – K. K. Strona stwierdziła ponadto, iż dokumenty te były należycie zabezpieczone, w tym również przed dostępem osób trzecich (k. 56-58 akt administracyjnych).Pismem z dnia […] października 2009 r. strona skarżąca została zawiadomiona przez organ o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego.W wyniku dokonanej analizy całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego […] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w G. wydał w dniu […] listopada 2009 r. decyzję nr […], na podstawie której – działając m.in. w oparciu o przepisy art. 93 ust. 1 w zw. z art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm. – dalej: także u.t.d.) oraz na podstawie stosownych przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370) oraz przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE nr L 102 z 11 kwietnia 2006 r.) w zw. z lp. 11.4.1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym – nałożył na skarżącego przedsiębiorcę karę pieniężną w łącznej wysokości 30.000 zł, za naruszenia polegające na nieokazaniu wykresówek lub dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie – za każdy dzień.W uzasadnieniu organ stwierdził, iż podczas kontroli nie okazano łącznie 192 wykresówek bądź dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu w dniach objętych kontrolą, szczegółowo wskazanych w treści decyzji.Organ I instancji w uzasadnieniu decyzji, ustosunkowując się do wyjaśnień strony skarżącej – stanowczo podkreślił, iż w świetle obowiązujących przepisów zarówno samo zgłoszenie przez stronę zdarzenia losowego (pożar), jak i jego następstwa, nie miały w istocie znaczenia dla sprawy, albowiem przedsiębiorca zgodnie z art. 14 ust. 2 cyt. rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 oraz art. 26 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., ma bezwzględny obowiązek starannego przechowywania wykresówek. Organ podniósł, iż dla Inspekcji Transportu Drogowego istotne jest stwierdzenie, że niezależnie od przyczyn kontrolowany przedsiębiorca nie był w stanie przedstawić do kontroli wymaganych wykresówek (bądź zaświadczeń) dokumentujących czas pracy zatrudnionych przez niego kierowców. Zdaniem organu przypadki losowe takie, jak np. pożar, czy też kradzież nie stanowią dla Inspekcji Transportu Drogowego podstawy do umorzenia postępowania. W ocenie organu I instancji, strona, mając świadomość czekającej ją kontroli, powinna dołożyć szczególnej staranności, aby wymagane dokumenty były właściwie przechowywane i w konsekwencji mogły być okazane. Organ stwierdził także, iż przechowywanie dokumentów w pomieszczeniu innym, niż siedziba firmy, jest zachowaniem co najmniej ryzykownym.Skarżąca w piśmie z dnia […] listopada 2009 r. odwołała się od ww. decyzji organu I instancji do Głównego Inspektora Transportu Drogowego.Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego i umorzenie postępowania administracyjnego, strona skarżąca zarzuciła organowi I instancji:- błędne zastosowanie art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym oraz art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i art. 26 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 – polegające na przyjęciu, że odpowiedzialności podlega również strona, która utraciła dokumenty będące faktyczną podstawą wydanej decyzji, pomimo, że utrata owych dokumentów nie polegała na zawinionym działaniu lub zaniechaniu strony, lecz spowodowana była przyczynami niezależnymi od strony (pożar),- niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy – poprzez zaniechanie przesłuchania świadków z administracji biurowej oraz kierowców zatrudnionych w firmie na okoliczność zabezpieczenia dokumentacji, w tym wykresówek,- błędne ustalenie organu, polegające na przyjęciu, że strona nie dochowała należytej staranności w przechowywaniu dokumentów, podczas gdy materiał dowodowy prowadzi do wniosku przeciwnego,- z ostrożności procesowej zarzuciła również niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stawianego zarzutu i prowadzonej działalności gospodarczej poprzez orzeczenie kary pieniężnej w wysokości 30.000 zł, podczas, gdy kara pieniężna powinna być znacznie łagodniejsza.Skarżąca wniosła ponadto o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania poszczególnych świadków – na okoliczność prawidłowego rozliczania i należytego przechowywania dokumentów pracowniczych.W uzasadnieniu strona podniosła, iż zdarzenie losowe, jakim był pożar pomieszczeń, w którym przechowywane były dokumenty pracownicze, jest okolicznością, na którą skarżąca nie miała wpływu i wobec tego nie ponosi odpowiedzialności z tego tytułu. Skarżąca wskazała, iż dołożyła należytej staranności, aby dokumenty były właściwie przechowywane i zabezpieczone.W wyniku rozpatrzenia odwołania, Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia […] lutego 2010 r., nr […] – utrzymał w mocy ww. decyzję […] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] listopada 2009 r.W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy, powołując się na obowiązujące w tej materii przepisy prawa materialnego, w tym m.in. na art. 92 u.t.d. w zw. z Lp. 11.4 ust. 1 załącznika do cyt. ustawy, a także na stosowne przepisy wspólnotowe zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 oraz rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 – stwierdził, iż podczas kontroli przeprowadzonej w przedsiębiorstwie skarżącej, strona nie okazała do kontroli wykresówek za wszystkie dni, w których zatrudnieni przez nią kierowcy wykonywali przewozy drogowe rzeczy, w tym nie okazała do kontroli wykresówek kierowcy M. W. oraz Ł. K. – za okresy szczegółowo wskazane w uzasadnieniu spornej decyzji. Organ wziął pod uwagę, iż kontrolowany przedsiębiorca nie udokumentował 192 dni pracy ww. kierowców, ustalając tym samym, iż kara za powyższe naruszenie wynosi 96.000 zł, zaś w wyniku ograniczona jej wysokości (z uwagi na zapis art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d.- 30.000 zł.Organ II instancji, odnosząc się do zarzutów strony skarżącej zawartych w odwołaniu – stwierdził, iż organ I instancji prawidłowo uznał, że brak jest podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Organ odwoławczy uznał, iż na podstawie obowiązujących przepisów zgłoszone przez stronę zdarzenie losowego w postaci pożaru, jak i jego następstwa – nie powodują wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy za prawidłowe zabezpieczenie dokumentacji przedsiębiorstwa. Z powołanych przepisów wynika bowiem, zdaniem organu, że przedsiębiorca ma bezwzględny obowiązek starannego przechowywania wykresówek. Według Głównego Inspektora Transportu Drogowego przedsiębiorca ma obowiązek takiego zorganizowania pracy przedsiębiorstwa, aby dokumentacja czasu pracy kierowców była odpowiednio zabezpieczona i mogła zostać okazana na każde wezwanie służb kontrolnych. Organ odwoławczy stwierdził, iż dla organów Inspekcji Transportu Drogowego istotne było stwierdzenie, że przedsiębiorca nie był w stanie przedstawić do kontroli wymaganych wykresówek dokumentujących czas pracy zatrudnionych kierowców lub innych dokumentów świadczących o nieprowadzeniu pojazdu przez kierowcę. W ocenie organu odwoławczego przedsiębiorca nie dołożył należytej staranności przy przechowywaniu tak ważnych dokumentów, jakimi są tarcze tachografu wraz z zapisanymi na nich aktywnościach dotyczących czasu pracy jego kierowców, a także innych dokumentów przedsiębiorstwa. Zdaniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego organ I instancji zgromadził w aktach sprawy dowody, które są konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz dopuścił jako dowód wszystko, co może przyczynić się do jej wyjaśnienia, a nie jest sprzeczne z prawem. Organ II instancji uznał, że w sprawie został zebrał materiał dowodowy potwierdzający wskazane naruszenia, w związku z czym zarzut skarżącej dotyczący nieprzeprowadzenia wszystkich dowodów przez organ I instancji, w tym dowodów z przesłuchania świadków, mających znaczenie dla sprawy – jest chybiony. Ponadto organ stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym za względu na fakt, iż do wskazanych wyżej naruszeń doszło w okolicznościach, które przedsiębiorca powinien przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia. Zdaniem organu odwoławczego strona skarżąca powinna przedłożyć dowody na okoliczność, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń bądź okoliczności, których skarżący nie mógł przewidzieć. W niniejszej sprawie – zdaniem organu – przedsiębiorca nie udowodnił braku możliwości przewidzenia powstania naruszeń. Organ odwoławczy powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. akt II GSK 989/08, w którym NSA stwierdził m.in., iż " okoliczności objęte hipotezą przepisów art. 92a ust. 4 i 93 ust. 7 u.t.d. powinien udowodnić przedsiębiorca, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tych przepisów, które zwalniają go od odpowiedzialności za wykroczenie kierowcy pojazdu". Organ wskazał, iż prawidłowe zabezpieczenie dokumentacji przedsiębiorstwa, w szczególności tej podlegającej możliwości kontroli przez organy administracji – nie skutkowałoby ich zniszczeniem. Zdaniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego sam fakt przechowywania dokumentów w innych pomieszczeniach, niż siedziba firmy, jest zachowaniem co najmniej ryzykownym. Powołując się na zeznania strony skarżącej z dnia […] września 2009 r., organ uznał, że potwierdzają one fakt, iż przedsiębiorca przechowywał dokumentację w pomieszczeniach do których de facto nie miał żadnego prawa władania lokalem. Wobec tego, jak wskazał organ odwoławczy, strona nie miała również wpływu na zabezpieczenia warunków przechowywania dokumentacji w tym lokalu. Powyższe – zdaniem organu – w sposób jednoznaczny wskazuję na brak staranności ze strony skarżącego przedsiębiorcy w zakresie prawidłowego przechowywania dokumentacji. Organ podniósł, iż przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 nie wskazują wyraźnie sposobu, w jaki przedsiębiorca ma zabezpieczyć dokumentację, niczego nie narzucają, a jedynie wprowadzają ogólny obowiązek ich zabezpieczenia. Wybór co do zastosowanych środków pozostawiają przedsiębiorcy. W ocenie organu odwoławczego, chodzi o takie zabezpieczenie dokumentów przedsiębiorstwa, aby nie uległy one przypadkowemu zniszczeniu przez np. zalanie, pożar, kradzież. W ocenie organu, argument strony, że wykresówki były dobrze zabezpieczone jest chybiony. Powyższe – zdaniem organu – pozwala twierdzić, iż przedsiębiorca nie dołożył należytej staranności w celu przechowywania dokumentacji. Organ zwrócił również uwagę, że z literalnego brzmienie lp. 11.4. ust. 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym – wynika, iż sankcjonowane jest nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu. Tym samym kara pieniężna przewidziana w załączniku do cyt. ustawy nakładana jest za sam fakt nieokazania ww. dokumentów. Organ stwierdził, że obowiązkiem przedsiębiorcy jest odpowiednie zabezpieczenie m.in. tarcz tachografu. Zakres tych obowiązków ściśle jest związany z rodzajem prowadzonej działalności gospodarczej, na którą składają się poszczególne czynności przedsiębiorcy. Według organu brak stosowania przez przedsiębiorcę w tym zakresie właściwych rozwiązań obciąża pracodawcę i nie jest żadnym usprawiedliwieniem. Zdaniem organu przedsiębiorca powinien wykazać się dbałością o osiągnięcie zamierzonego celu. Do uwolnienia się od odpowiedzialności administracyjno-karnej nie wystarcza wykazanie zastosowania wszystkich normalnych, rutynowych środków zabezpieczających, bowiem przedsiębiorca powinien zastosować właściwe zabezpieczenia, aby zapobiec ewentualnym mogącym powstać zagrożeniom.Od powyższej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego skarżąca M. K. – działając za pośrednictwem tego organu – wniosła w dniu […] marca 2010 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła:1) naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a. i art. 9 k.p.a. – poprzez przekroczenie zasad prawdy obiektywnej, pogłębiania zaufania i udzielania informacji, a także art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a – poprzez zaniechanie zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w zakresie którego strona zgłaszała wnioski na etapie postępowania, a także przekroczenie zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, bowiem ocena ta w niniejszej sprawie była oceną dowolną;2) naruszenie art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w zw. z Lp. 11.4 ust 1 załącznika do tej ustawy – poprzez jego zastosowanie pomimo tego, że strona w żaden sposób, chociażby nieumyślnie, nie przyczyniła się do zniszczenia wykresówek w skutek pożaru, a dowody zebrane w sprawie, jak również te zawnioskowane przez stronę a niedopuszczone w toku postępowania, w sposób jednoznaczny prowadzą do wniosku, że przedsiębiorstwo skarżącej prowadzone było w sposób profesjonalny, zgodny z wymogami ustawy o czasie pracy kierowców w transporcie drogowym i ustawy o transporcie drogowym.W uzasadnieniu skarżąca, zarzucając […] Wojewódzkiemu Inspektorowi Transportu Drogowego liczne zaniechania w zakresie ustalenia prawdy obiektywnej oraz oparcie rozstrzygnięcia o gotowy, niekompletny materiał dowodowy – stwierdziła, iż organ ten oparł swoje rozstrzygnięcie wyłącznie na fakcie nieprzedstawienia przez skarżącą wykresówek dokumentujących czas pracy zatrudnionych kierowców lub innych dokumentów świadczących o nie prowadzeniu pojazdu przez kierowcę. Zdaniem skarżącej nie zostały podjęte żadne czynności w celu ustalenia faktycznych warunków przechowywania dokumentacji przedsiębiorstwa, w tym brakujących wykresówek, mimo wniosków skarżącej o przeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadków na okoliczność dochowania należytej staranności w przechowywaniu dokumentacji zawartych w odwołaniu. Ustosunkowując się do zarzutów organu dotyczących sposobu przechowywania dokumentacji w pomieszczeniach biurowo – gospodarczych, skarżąca stwierdziła, iż – wbrew twierdzeniom organu – samo przechowywanie przedmiotowej dokumentacji poza siedzibą przedsiębiorstwa nie skutkowało zwiększeniem ryzyka zniszczenia tych dokumentów. Wskazując na podjęte przez starania stworzenia warunków przechowywania zgodnych z ustawą poprzez właściwe zabezpieczenie pomieszczeń (solidne drzwi, dwa zamki, dodatkowe oświetlenie pomieszczenia z zewnątrz) skarżąca podniosła, że występuje ten sam stopień ryzyka wystąpienia zdarzenia losowego w postaci pożaru, jak w przypadku gromadzenia dokumentacji w jakimkolwiek innym miejscu, w tym w siedzibie przedsiębiorstwa. Strona wskazała także, iż organ odwoławczy zaniechał wystąpienia do organów dochodzeniowych oraz do Straży Pożarnej w celu poczynienia ustaleń dotyczących przyczyn i skutków powstania pożaru pomieszczeń przy ul. […] w S., opierając swoje rozstrzygnięcie jedynie na zaświadczeniu z Komisariatu Policji w S., a także zaświadczeniu z Komendy Powiatowej Straży Pożarnej w M., a więc dokumentach niemiarodajnych z uwagi na brak jednoznacznego określenia przyczyny pożaru. Zdaniem skarżącej określenie przyczyny zdarzenia może stworzyć obraz ewentualnych uchybień w zakresie zabezpieczenia dokumentacji przedsiębiorstwa. Strona skarżąca stwierdziła, iż przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, organy administracji publicznej w szczególności winny podjąć postępowanie wyjaśniające celem ustalenia okoliczności wyłączających odpowiedzialność przedsiębiorcy zgodnie z art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Według strony logicznym wydaje się fakt, że przypadku zdarzenia losowego, przewidzieć się nie da, a nawet gdyby poczynione miały zostać czynności zmierzające do zabezpieczenia dokumentacji przedsiębiorstwa przed pożarem i skutkami akcji gaśniczej, wiązałyby się one z niewspółmiernymi wydatkami na zakup specjalistycznych urządzeń zabezpieczających nie stosowanych w ramach działalności przedsiębiorstw transportowych. Strona podniosła ponadto, iż przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 nie wskazują sposobu zabezpieczenia dokumentacji, nakładając jedynie ogólny obowiązek jej zabezpieczenia, pozostawiając jednocześnie wybór stosownych środków samemu przedsiębiorcy. Strona, odnosząc się do sposobów zabezpieczenia stosowanych w przedsiębiorstwach o pokrewnym przedmiocie działalności – uznała, że środki zastosowane przez nią uznać należy za wystarczające. Skarżąca powołała się dodatkowo na pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażony w wyroku z dnia 19 lutego 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1956/06, w którym WSA, nawiązując do orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, stwierdził m.in., że podmiot, który nie dopełnił obowiązku administracyjnego, musi mieć możliwość obrony i wykazania, że niedopełnienie obowiązku jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Zdaniem skarżącej odrzucenie tego poglądu przez organ administracji publicznej, doprowadziło w niniejszej sprawie do naruszenia konstytucyjnej zasady sprawiedliwości.W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).Należy przy tym wyraźnie zaznaczyć, iż od dnia wejścia w życie Traktatu Akcesyjnego z dnia 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864), na mocy którego Polska stała się państwem członkowskim Unii Europejskiej, kontrola sądu administracyjnego obejmuje również zgodność rozstrzygnięć organów administracji publicznej z prawem wspólnotowym, rozumianym jako całokształt dorobku prawnego Wspólnoty Europejskiej (acquis communautaire), w tym zasad ogólnych prawa wspólnotowego, interpretowanym oraz stosowanym w sposób jednolity na całym obszarze Unii Europejskiej.W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga M. K. nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu, albowiem zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego nie narusza prawa.Przedmiotowa decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] lutego 2010 r., nr […] oraz utrzymana nią w mocy decyzja […] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] listopada 2009 r. nr […]- nie naruszają zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, jak również unormowań tzw. pochodnego (wtórnego) prawa wspólnotowego, w tym w szczególności przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r.; Dz.Urz. UE – polskie wydanie specjalne 07/t. 1) oraz rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE nr L 102 z dnia 11 kwietnia 2006 r.).Decyzje organów obu instancji nie naruszają również unormowań kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., oraz art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.Zdaniem Sądu zasądzając karę pieniężną w wysokości 30.000 zł organy Inspekcji Transportu Drogowego prawidłowo uznały, że podczas kontroli przeprowadzonej w przedsiębiorstwie skarżącej, strona nie okazała upoważnionym funkcjonariuszom Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego wymaganych wykresówek lub dokumentów potwierdzających nieprowadzenie w danych dniach pojazdu przez kierowców wykonujących przewozy na rzecz skarżącego przedsiębiorcy. Organy obu instancji zasadnie ustaliły w toku kontroli, iż zaistniałe przewinienie polegało na nieokazaniu wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu przez kierowców: M. W. i Ł. K. (w dniach szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu decyzji – vide: s. 3-4 zaskarżonej decyzji).Powyższe ustalenia – zdaniem Sądu – wynikają jednoznacznie z prawidłowo zebranego w sprawie materiału dowodowego, potwierdzonego stosownymi dokumentami, w tym przede wszystkim protokołem z przeprowadzonej w przedsiębiorstwie kontroli.W ocenie Sądu stwierdzić należy na wstępie, iż przedsiębiorca na podstawie art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 ma obowiązek przechowywania wykresówek i wydruków w porządku chronologicznym oraz czytelnej formie przez co najmniej rok po ich użyciu oraz wydaje ich kopie zainteresowanym kierowcom, na ich wniosek. Przedsiębiorca ma obowiązek wydawać kopie danych wczytanych z kart kierowców oraz ich wykresówki na papierze. Wykresówki , wydruki oraz wczytane dane okazuje się lub doręcza na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. Przepis wskazuje, iż celem nałożenia na przedsiębiorcę takiego obowiązku jest, w przypadku kontroli w siedzibie przedsiębiorcy, okazanie lub doręczenie niniejszej dokumentacji przedstawicielowi służb kontrolnych. Art. 15 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazuje na obowiązek odpowiedniego zabezpieczenia wykresówek lub kart kierowcy.Zdaniem Sądu, przepisy te nie wskazują wyraźnie sposobu przechowywania ww. dokumentów. Przepisy rozporządzenia wprowadzają jedynie ogólny obowiązek zabezpieczenia dokumentów – niewypełnienie tego obowiązku skutkuje nałożeniem kary administracyjnej bez względu na istnienie lub nieistnienie winy przedsiębiorcy.Należy zaznaczyć, iż w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych jednoznacznie przyjmuje się, iż finansowa odpowiedzialność administracyjno-karna co do zasady ma charakter obiektywny i opiera się na samym fakcie naruszenia (tak m.in.: D. Szumiło-Kulczycka, Prawo administracyjno-karne, Zakamycze, Kraków 2004, s. 150 i powołana tam uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1995 r., III AZP 16/95, a także wyrok NSA z dnia 14 października 1998 r., IV SA 1792/96, wyrok NSA z dnia 7 grudnia 1994 r., SA/Lu 49/94, czy też wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2001 r., III SA 2661/00).Podnieść należy, iż z uwagi na dolegliwość finansową, kary orzekane przez sądy wykazują podobieństwo do kar pieniężnych nakładanych przez organy administracji. Istota tkwi jednakże w odmiennych funkcjach, które spełniają obie formy represji państwa. Kara administracyjna nie jest bowiem odpłatą za popełniony czyn, lecz stanowi środek przymusu służący zapewnieniu realizacji wykonawczo zarządzających zadań administracji.W konsekwencji należy przyjąć, iż istotą kary administracyjnej jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów. Proces wymierzania kar pieniężnych należy zatem rozstrzygać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Kara ta nie jest konsekwencją dopuszczenia się czynu zabronionego, lecz skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem, co sprawia, że ocena stosunku sprawcy do czynu nie mieści się w reżimie odpowiedzialności obiektywnej. Dlatego też – co do zasady – bez znaczenia są okoliczności, skutkiem których przedsiębiorca dopuścił się nieprawidłowości, albowiem organy administracji nie są upoważnione do ustalania i oceny przyczyn powstałych naruszeń prawa, lecz mają za zadanie jedynie stwierdzenie zaistniałych skutków.Pewien wyłom od generalnej zasady odpowiedzialności przedsiębiorcy przyjętej w ustawie o transporcie drogowym przewidują wprawdzie przepisy art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 tej ustawy, jednakże – zdaniem Sądu – brak było podstaw do ich zastosowania w niniejszej sprawie.W związku z powyższym, również w niniejszej sprawie okoliczność zaistnienia winy przedsiębiorcy nie była brana pod uwagę przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, a zatem podstawą wymierzenia kary było niedopełnienie obowiązku przechowywania stosownych dokumentów. W ocenie Sądu, organy prawidłowo przyjęły, iż w tej sprawie nie ciążył na nich obowiązek badania przyczyn, które leżą u podstawy naruszeń, a jedynie w wyniku stwierdzonych naruszeń miały obowiązek nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną przewidzianą w załączniku do ustawy o transporcie drogowym. W związku z powyższym, w opinii Sądu, organy nie miały obowiązku przeprowadzenia dowodu (celem wykazania wystąpienia lub niewystąpienia winy przedsiębiorcy w kwestii przechowywania przedmiotowych dokumentów) z przesłuchania świadków, o których przesłuchanie wnioskowała strona w swoich pismach w toku postępowania administracyjnego.Zgodnie z art. 15 ust. 2 cyt. rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, kierowcy stosują wykresówki lub karty kierowcy w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują.Stosownie do treści art. 15 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, upoważniony funkcjonariusz służb kontrolnych może sprawdzić przestrzeganie przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006, analizując wykresówki, wyświetlone lub wydrukowane dane zapisane przez urządzenie rejestrujące lub przez kartę kierowcy, lub, jeśli ich brak, analizując wszelkie inne dokumenty pomocnicze, usprawiedliwiające nieprzestrzeganie przepisów, takie jak określone w art. 16 ust. 2 i 3.Z powyższych przepisów unijnych jednoznacznie wynika, iż – co do zasady – każdy przedsiębiorca prowadzący przewozy drogowe, niezwolnione z obowiązku posiadania urządzenia rejestrującego, zobowiązany jest do przechowywania w siedzibie przedsiębiorstwa wykresówek.Zdaniem Sądu bezsporne jest, iż podczas kontroli w przedsiębiorstwie, pracodawca powinien być w stanie udokumentować każdy dzień pracy zatrudnionego przez siebie kierowcy. Przepisy prawa nie wprowadzają obowiązku przechowywania zaświadczeń o nieprowadzeniu pojazdu, ale nakazują na przykład przechowywać rozkład jazdy i plan pracy przez okres roku po upływie objętego nim okresu. Ponadto z brzmienia art. 15 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 wynika, iż przestrzeganie przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 można sprawdzić analizując wykresówki, wyświetlone lub wydrukowane dane zapisane przez urządzenie rejestrujące lub przez kartę kierowcy, lub, jeśli ich brak, analizując wszelkie inne dokumenty pomocnicze, usprawiedliwiające nieprzestrzeganie przepisów. A zatem prawodawca wspólnotowy dopuścił możliwość udokumentowania podczas kontroli w przedsiębiorstwie okresów prowadzenia pojazdu, innej pracy, przerw i dyspozycyjności przy pomocy innych dokumentów i jedynie przykładowo wskazał na art. 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i wymienione w nim plan pracy i rozkład jazdy.Należy zatem stwierdzić, iż skarżąca M. K. miała obowiązek udokumentować każdy dzień pracy zatrudnianych kierowców, w pierwszej kolejności przy pomocy wykresówek lub danych z karty kierowcy, a w przypadku ich braku – przy pomocy wszelkich innych dokumentów, a więc zaświadczeń, o których mowa w art. 31 ustawy o czasie pracy kierowców, ale również np. ewidencji czasu pracy, planu pracy, czy też wniosków urlopowych.W tej sytuacji oczywistym jest, że przedsiębiorca w toku kontroli w siedzibie swej firmy, zobowiązany jest do okazania na żądanie upoważnionego funkcjonariusza Inspekcji Transportu Drogowego wszelkich dokumentów, w tym wykresówek lub zaświadczeń potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu w kontrolowanym okresie.W konsekwencji Sąd uznał, że skoro z akt sprawy wynika jednoznacznie, iż podczas kontroli przeprowadzonej w przedsiębiorstwie skarżącej, strona nie okazała upoważnionym funkcjonariuszom Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego wymaganych wykresówek lub dokumentów potwierdzających nieprowadzenie w danych dniach pojazdu przez kierowców wykonujących przewozy, w okresach szczegółowo wskazanych w decyzji, organ prawidłowo określił naruszenie i w związku z powyższym na podstawie ustawy o transporcie drogowym zasadnie wymierzył karę pieniężną w łącznej wysokości 96.000 zł, która jedynie z uwagi na ustawowe ograniczenie, zawarte w art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d., zmniejszona została do wysokości 30.000 zł.Warto wskazać na marginesie, iż skarżąca nie wykazała w toku całego postępowania administracyjnego, jak również w trakcie postępowania sądowego, iż w rzeczywistości posiadała stosowne dokumenty (wykresówki lub zaświadczenia, a nawet jakiekolwiek inne dowody usprawiedliwiające brak wykresówek), których domagały się organy administracji.Ustosunkowując się do zarzutów skarżącej związanych z informacją o zniszczeniu wykresówek w pożarze i wynikającą z tego faktu rzekomą podstawą do zastosowania przepisu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, należy na wstępie wskazać, iż w świetle przepisu art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 233 k.p.c. rolą sądu administracyjnego jest dokonanie oceny materiału dowodowego w oparciu o zasady wiedzy, doświadczenia życiowego i logiki.Kierując się wspomnianymi zasadami logiki i doświadczenia życiowego Sąd uznał, że trudno dać wiarę wyjaśnieniom strony skarżącej odwołującym się do faktu rzekomego spłonięcia wykresówek w pożarze, tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę fakty znane Sądowi ex officio, iż w wielu podobnych sprawach toczących się przed tutejszym Sądem skarżący przedsiębiorcy, usprawiedliwiając brak posiadania dużej ilości wykresówek, powołują się na utratę owych dokumentów w wyniku niewiarygodnie tajemniczych kradzieży, pożarów, czy też powodzi, co czyni mało wiarygodnymi ich wyjaśnienia.Niemniej, niezależnie od powyższego, należy – zdaniem Sądu – bardzo wyraźnie podkreślić, że w świetle unormowań unijnych oraz przepisów krajowych, w tym przede wszystkim art. 93 ust. 7 u.t.d. – okoliczność, iż wskazane przez stronę zjawisko lub czyn (vide: pożar, czy też powódź lub kradzież wykresówki) został zgłoszony organom ścigania, straży pożarnej, a następnie organom Inspekcji Transportu Drogowego, nie ma jakiegokolwiek istotnego wpływu na wynik postępowania.Według Sądu organ odwoławczy słusznie zauważył bowiem w skarżonej decyzji, iż na przedsiębiorcy spoczywa obowiązek starannego przechowywania dokumentów.Przepis art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 wyraźnie nakłada na przedsiębiorcę obowiązek przechowywania m.in. wykresówek w porządku chronologicznym oraz czytelnej formie, przez co najmniej rok po ich użyciu. Jednocześnie wskazuje, iż celem nałożenia na przedsiębiorcę takiego obowiązku jest, w przypadku kontroli w siedzibie przedsiębiorcy, okazanie lub doręczenie niniejszej dokumentacji upoważnionemu funkcjonariuszowi służb kontrolnych. Jednocześnie przepis wskazuje, iż art. 15 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 doprecyzowuje sposób, w jaki należy przechowywać wykresówki i sporządzać wydruki (vide: wyraźny obowiązek odpowiedniego zabezpieczenia wykresówek lub kart kierowcy).Brak jest zatem możliwości zastosowania w niniejszej sprawie art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, albowiem zastosowanie tej regulacji uzależnione jest od stwierdzenia, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć.W ocenie Sądu Główny Inspektor Transportu Drogowego słusznie przyjął, iż w dyspozycji art. 93 ust. 7 cyt. ustawy nie mieszczą się sytuacje, które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych.Wymieniony przepis wyraźnie statuuje odpowiedzialność obiektywną, zmuszającą przedsiębiorców transportowych nie tylko do przedsięwzięcia wszystkich niezbędnych środków celem należytego zabezpieczenia dokumentacji, ale również podjęcia wszelkich działań zapobiegających bezpośrednim przyczynom powstałych naruszeń prawa. Nie wystarczy zatem wykazanie braku winy, lecz wymagane jest pozytywne udowodnione podjęcie wszystkich niezbędnych środków w celu zapobieżenia powstaniu naruszenia prawa. Do uwolnienia się od odpowiedzialności karno-administracyjnej nie wystarcza wykazanie zastosowania wszystkich normalnych, rutynowych środków zabezpieczających, jeżeli sytuacja wymagała dodatkowych.Bez znaczenia – zdaniem Sądu – pozostają okoliczności związane z faktem przechowywania wykresówek w biurze rachunkowym. Nieistotna dla sprawy pozostała również okoliczność nieprzesłuchania świadków na okoliczność, iż dane dokumenty rzekomo istniały w badanym okresie, albowiem zeznania te nie mogły sanować braków w dokumentacji pracy kierowców.Zdaniem Sądu należy zgodzić się z organem odwoławczym, iż nie miał on obowiązku badać, czy zaistniały okoliczności, na które podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu, czy powstanie naruszenia było od niego niezależne. Ciężar dowodzenia spoczywa bowiem w tym przypadku na przedsiębiorcy. To on musi wykazać fakt zaistnienia takich okoliczności. Należy przy tym podkreślić, iż poprzestanie na samym tylko oświadczeniu strony nie jest wystarczające. Nie wystarczy samo uprawdopodobnienie takich okoliczności. Konieczne jest ich udowodnienie. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w prawidłowo przywołanym przez organ wyroku z dnia 2 czerwca 2009 r., wydanym w sprawie sygn. akt II GSK 989/08.Tym samym organ odwoławczy słusznie – zdaniem Sądu – zauważył w skarżonej decyzji, iż w przypadku, gdy strona powołuje się na okoliczności objęte hipotezą art. 93 ust. 7 u.t.d., w tym przypadku pożar wykresówek i zaświadczeń o nieprowadzeniu pojazdu, to spoczywa na niej obowiązek wykazania, że uczyniła wszystko, czego można od niej oczekiwać, aby skutecznie zabezpieczyć przechowywane dokumenty, w taki sposób, aby zminimalizować w możliwie największym stopniu ryzyko ich utraty.Zdarzeń losowych typu powódź, pożar, kradzież z włamaniem, itp. nie można wprawdzie z oczywistych względów przewidzieć, ale można poczynić odpowiednie kroki, aby zmniejszyć ryzyko ich wystąpienia, tym bardziej, jeśli mamy do czynienia z przedsiębiorcą, który jest profesjonalistą, od którego można wymagać należytej staranności przy wykonywaniu przez niego działalności gospodarczej.Strona w niniejszej sprawie nie wykazała owych okoliczności wyłączających możliwość ukarania jej za stwierdzone w toku postępowania kontrolnego naruszenia.Na marginesie należy jedynie zauważyć, iż z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że kontrolowany przedsiębiorca przechowywał swoją dokumentację poza własną siedzibą, ograniczając tym samym możliwość sprawowania bieżącej kontroli nad właściwym sposobem jej przechowywania. Nie można zatem mówić o zachowaniu wymaganej staranności w tym przedmiocie przez skarżącego.W ocenie Sądu należy w konsekwencji uznać, iż organy Inspekcji Transportu Drogowego obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 k.p.a).Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że organy oparły swoje rozstrzygnięcia na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny.Ponadto należy uznać, iż stanowisko wyrażone w spornych decyzjach, organy obu instancji uzasadniły w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.