Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne:
Inne
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2005-05-13
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Treść wyniku:
*Oddalono wniosek*Żadne z wyżej wymienionych
Sędziowie:
Mieczysław Górkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/Anna SiedleckaZygmunt Wiśniewski

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Anna Siedlecka, Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 października 2009r. wniosku D. W o wyłączenie sędziego NSA H.K i sędziego WSA A. C. w sprawie ze skargi D. W., M. W., M. W. i J. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia […] nr […] w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego postanawia: I. oddalić wniosek II. wymierzyć skarżącej D. W. grzywnę w wysokości 500 zł (pięćset złotych) za zgłoszenie w złej wierze wniosku o wyłączenie sędziów

Uzasadnienie wyroku

Postanowieniem z dnia 25 września 2006r. Sąd oddalił wniosek skarżącej o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w tym sędziego WSA Andrzeja Ciska i sędziego NSA Haliny Kremis. Jak wynika z uzasadnienia tego postanowienia skarżąca insynuowała sędziom nabywanie w podejrzanych okolicznościach nieruchomości Skarbu Państwa oraz uwikłanie w układy korupcyjne i podejmowanie czynności w celu ochrony sędziów i urzędników. Sąd omówił szczegółowo przesłanki wyłączenia sędziego ustanowione w art. 18 i art. 19 p.p.s.a. oraz podkreślił, że strona składając wniosek o wyłączenie powinna wykazać istnienie jego przesłanek środkami uprawdopodobnienia twierdzonych na ten temat faktów. Sąd wskazał, że na podstawie kryterium obiektywnego trzeba rozstrzygać, czy obok zachowania samych sędziów istnieją dające się ustalić okoliczności mogące poddawać w wątpliwość ich bezstronność. Oddalając wniosek Sąd wskazał, że skarżący nawet nie podali, aby pomiędzy którąkolwiek ze stron lub jej przedstawicielem a sędziami istniał jakiś szczególny stosunek osobisty mogący poddawać w wątpliwość ich bezstronność, jak też nie podważyli wiarygodności oświadczeń sędziów wyłączających istnienie takiego stosunku. Skarżący nie przedstawili w ogóle argumentów mogących uzasadnić orzeczenie o wyłączeniu sędziów, oraz nie wykazali przesłanek wyłączenia.Sąd w tej sprawie nie rozważał istnienia podstaw do wymierzenia skarżącej grzywny za zgłoszenie wniosku o wyłączenie w złej wierze.Kolejno wpłynął do akt sprawy wniosek o przyznanie skarżącej prawa pomocy, w którego uzasadnieniu skarżąca przekonywała w charakterystyczny dla siebie sposób, że stała się ofiarą mafii rodzin sędziowsko – prokuratorsko – policyjnych. W kolejnym piśmie skarżąca podała "że wszystko wskazuje na to, Sąd jest mecenasem Z." (ludzi będących sąsiadami skarżącej, z którymi prowadzi spór) oraz podała kolejnych uczestników mafii, to jest tychże Z. oraz wszystkie organy administracji zaangażowane w liczne sprawy skarżącej. Dalej podała, że w tych sprawach Sąd działał na szkodę skarżącej oraz działał z urzędu za dzikiego inwestora, a "sędziowie są mecenasami DWJNB we Wrocławiu, SKO, Burmistrza, Starosty i Z.". Według skarżącej "Sąd robi skarżącej celowo na złość", zaś "sędziowie bez żenady sięgnęli po naszą własność", ponadto "w Sądzie jesteśmy intruzami, poniżani, upokarzani i zmuszani do żebractwa, zastraszani bowiem to Sąd i sędziowie zabierają naszą własność na łapówki dla mafii". W następnym piśmie procesowym skarżąca wniosła o mediację z Ministerstwem Sprawiedliwości, Sejmową Komisją Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz Sejmową Komisją Ustawodawczą, bowiem ma w tym interes prawny oraz wniosła o uzupełnienie materiału sprawy o wypisy i wyrysy map określonych działek, które powinien dołączyć organ, bez wyjaśnienia związku tych dokumentów z rozstrzygnięciem w sprawie umorzenia postępowania zażaleniowego.Sąd poinformował skarżącą o braku podstaw procesowych dla przeprowadzenia wnioskowanej mediacji.W kolejnym piśmie procesowym skarżąca wniosła o wyłączenie od orzekania Pani sędzi Haliny Kremis i Andrzeja Ciska "z uwagi na stronniczość, pozbawienie mnie prawa do dokumentów, do obrony i sięgania po moją własność na łapówki dla mafii".Wniosek o wyłączenie nie zawierał uzasadnienia oraz środków uprawdopodobnienia. Już w uprzednio wydanym postanowieniu, Sąd szeroko uzasadnił brak przesłanek do wyłączenia sędziego z uwagi na subiektywne odczucia strony odnośnie sposobu dokonywania czynności procesowych lub naruszania prawa w wydanych przez sędziego rozstrzygnięciach. Absurdalny był zarzut uczestniczenia sędziów w wymyślonej przez skarżącą mafii bądź działania na korzyść jakiejś mafii, szczególnie poprzez pozbawianie skarżącej prawa do bliżej nieokreślonej własności. Forma i treść tego zarzutu odpowiada wcześniejszym, przytoczeniom skarżącej, powtarzanym w tej i w licznych pozostałych sprawach sądowych. Sędziowie w złożonych wyjaśnieniach oświadczyli, że pomiędzy nimi a skarżącymi nie zachodzi stosunek osobisty mogący wywołać wątpliwości co do ich bezstronności oraz nie zachodzą żadne okoliczności określone w art. 18 i art. 19 p.p.s.a.Przedstawione okoliczności, wskazujące na oczywistą bezzasadność ponowionego wniosku, nakazywały rozważenie ustanowionej w art. 23 p.p.s.a. możliwości ukarania skarżącej grzywną. W ocenie Sądu przeciwko temu przemawiały trzy argumenty, po pierwsze więc, że skarżąca nie była do tej pory pouczona o możliwości skazania na grzywnę w przypadku zgłoszenia wniosku o wyłączenie sędziego w złej wierze, po drugie, analizując sposób prowadzenia przez skarżącą obrony jej praw w postępowaniach sądowych można nabrać wątpliwości odnośnie możności przypisania jej złej wiary, po trzecie zaś wzgląd celowościowy, związany z przyznaniem skarżącej zwolnienia od kosztów sądowych w całości, zatem grzywna byłaby prawdopodobnie nieściągalna. Zwraca jednak uwagę, że oprócz oczywistej bezpodstawności wniosku, jego uzasadnienie zawierało elementy pomówień wobec sędziów, również w sposób oczywisty nieprawdziwe, a przy tym niesłuszne i krzywdzące. Według art. 23 p.p.s.a. grzywna może zostać wymierzona stronie w przypadku ustalenia, że zgłoszenie wniosku o wyłączenie sędziego nastąpiło w złej wierze, a sam wniosek został oddalony. Powtarzanie przez skarżącą nieprawdziwych zarzutów wobec sędziów, bez chociażby próby uprawdopodobnia, należało uznać za rozmyślne i powodowane złą wiarą. Skarżąca nie tylko od kilkunastu lat uczestniczy w postępowaniach przed tut. Sądem, ale ponadto wielokrotnie uczestniczyła w inicjowanych przez siebie w sposób oczywiście bezzasadny postępowaniach incydentalnych w kwestii wyłączenia sędziów, zatem odnosząca się do tego procedura, łącznie z brzmieniem art. 23 p.p.s.a., powinna być jej znana. Przy rozpoznawaniu licznych spraw wnoszonych przez skarżącą wydawane są liczne wyroki, w tym uwzględniające skargi w przypadku istnienia do tego podstaw ustawowych. W pewnej liczbie spraw skargi skarżącej okazały się bezzasadne. Nie ma żadnych różnic w traktowaniu przez sędziów skarżącej jako strony, w porównaniu do sposobu odnoszenia się do pozostałych stron. Sąd do tej pory nie reagował na uporczywie powtarzane przez skarżącą w licznych sprawach twierdzenia, stanowiące obrazę sądu, a polegającą na ich ciągłym pomawianiu o popełnianie umyślnych przestępstw na szkodę skarżącej. Jednak ich kolejne przytoczenie w treści wniosku o wyłączenie uzasadniało tym razem skazanie skarżącej na grzywnę. Skarżąca w celu należytej obrony przysługującej jej praw powinna dokonywać czynności procesowych celowych, zmierzających poprzez przytaczanie rzeczowej i prawnej argumentacji do szybkiego zakończenia postępowań. Skarżąca poprzez składanie licznych, bezzasadnych wniosków i wykorzystanie wszelkich okazji do składania środków odwoławczych, uniemożliwia załatwienie jej spraw. Być może przy tej okazji, poprzez wymierzenie grzywny, zwróci się uwagę skarżącej na ten aspekt czy skutek jej czynności procesowych. Wymienione na wstępie względy celowości nie uzasadniały jeszcze odstąpienia od skazania skarżącej na grzywnę. Zwolnienie jej od kosztów sądowych opierało się na analizie treści oświadczeń samej strony, co jeszcze nie oznacza, że próba wyegzekwowania grzywny okaże się w sposób oczywisty bezskuteczna.Z tych względów, na podstawie art. 19, art. 22§1 i 2 oraz art. 23 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji

Powrót do