Sygnatura:
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne:
Ewidencja ludności
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2010-08-09
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Anna Szymańska /przewodniczący/Marta Laskowska-PietrzakTeresa Zyglewska /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Szymańska, Sędziowie Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, Sędzia WSA Teresa Zyglewska (spr.), Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2010 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Wojewody […] z dnia […] czerwca 2010 r. nr […] w przedmiocie odmowy wymeldowania – oddala skargę –

Uzasadnienie wyroku

IV SA/Wa 1372/10UZASADNIENIEZaskarżoną decyzją z dnia […] czerwca 2010 r. Wojewoda […] uchylił decyzję Prezydenta W. z dnia […] sierpnia 2009 r. orzekającą o odmowie wymeldowania P. K. z pobytu stałego z budynku przy ul. […] w W. i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że z wnioskiem o wymeldowanie P. K. z pobytu stałego z budynku przy ul. […] w W. wystąpiła w dniu 8 grudnia 2008r. J. P. Prezydent W. decyzją z dnia […] marca 2009r. orzekł o wymeldowaniu P. K. z tego budynku. W dniu […] kwietnia 2009r. Wojewoda […] uchylił tą decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.Decyzją z dnia […] sierpnia 2009r. Prezydent W. orzekł o odmowie wymeldowania P. K. z pobytu stałego z budynku położonego przy ul. […] w W. Zdaniem organu I instancji po stronie P. K. nie zaistniały przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych uzasadniające wymeldowanie wymienionego z pobytu stałego. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że P. K. nie zerwał trwale, ani dobrowolnie więzi z budynkiem, w którym jest zameldowany na pobyt stały.Rozpoznając sprawę Wojewoda […] stwierdził, że odwołanie J. P. zasługuje na uwzględnienie, albowiem Prezydent W. uzupełniające postępowanie dowodowe przeprowadził w niepełnym zakresie, a tym samym wydał decyzję w oparciu o niedostateczne dowody, bez wyjaśnienia wszystkich ważnych okoliczności sprawy.Zdaniem organu odwoławczego zastrzeżenia budzi fakt, iż na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, organ I instancji nie dowiódł w sposób jednoznaczny i bezsporny, czy P.K. koncentruje swoje życie w miejscu stałego zameldowania.Zdaniem Wojewody […] organ I instancji powinien wyjaśnić, czy budynek przy ul. […] w W. stanowi miejsce, w którym P.K. posiada centrum życiowe. W ocenie organu należy wyjaśnić również kwestię zameldowania P. K. na pobyt czasowy w lokalu nr […] przy ul. […] w W. Organ wywodził, że w świetle przepisów ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych o tym, że pobyt czasowy nie utracił takiego charakteru może świadczyć: wykonywanie pracy poza miejscem pobytu stałego, pobyt związany z kształceniem się, leczeniem, wypoczynkiem lub ze względów rodzinnych itd.Należałoby więc wyjaśnić, czy pobyt P. K. w lokalu przy ul […] ma rzeczywiście charakter czasowy, przy czym organ zauważył, że miejsce zameldowania czasowego, w istocie swej może mieć charakter miejsca pobytu stałego. W ocenie organu w tym celu pomocne będzie przesłuchanie większej liczby bezstronnych świadków ( osób zamieszkujących w sąsiedztwie lokalu położonego przy ul. […]), przeprowadzenie wywiadu środowiskowego w sąsiedztwie obydwu nieruchomości, a wobec sprzecznych zeznań stron pomocne będzie przeprowadzenie rozprawy administracyjnej.Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję wniósł P.K. zarzucając naruszenie art. 6 i 7 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Zdaniem skarżącego w sposób bezsporny wykazano, że nie zerwał trwale i dobrowolnie więzi z budynkiem położonym przy ul. […] w W. Skarżący motywował, że z uwagi na konflikty rodzinne stałe zamieszkanie pod tym adresem było znacznie utrudnione. Obecnie zamieszkanie w tym budynku z żoną i małym dzieckiem jest trudne do wyobrażenia, gdyż nie ma tam bieżącej wody ponieważ kilka lat temu zimą pękła rura i z powodu konfliktów nie można naprawić tej awarii.W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270, ze zm. – dalej w skrócie: P.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany – stosownie do art. 134 P.p.s.a. -zarzutami i wnioskami skargi, uznał iż decyzja Wojewody […] z dnia […] czerwca 201 Or. nie narusza przepisów prawa materialnego, ani procesowego, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a co za tym idzie skarga nie zasługuje na uwzględnienie.Zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o treść art. 138 § 2 k.p.a. zgodnie z którym organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części. Podkreślić należy, iż Wojewoda […] wskazał, jakie konkretnie czynności dowodowe winien przeprowadzić organ pierwszej instancji i jakie okoliczności faktyczne mają zostać w ten sposób ustalone. Zakres postępowania dowodowego wskazany przez organ odwoławczy jest na tyle szeroki, iż nie można zarzucić, że nie dotyczy on przeprowadzenia postępowania w znacznej części.Wojewoda […] zasadnie zajął stanowisko, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, gdzie koncentruje się centrum życiowe skarżącego. Słusznie organ zauważył, że sytuacja ta nie jest jednoznaczna z uwagi na zameldowanie skarżącego na pobyt czasowy pod innym adresem w W.Wbrew twierdzeniom P. K. zalecenie przez organ odwoławczy, aby organ pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe na okoliczność ustalenie, gdzie koncentruje się życie zawodowe, osobiste i rodzinne skarżącego nie narusza dyspozycji art. 6 i 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( Dz. U. z 2006r. nr 139, poz. 993 ze zm. ). Powołane przez skarżącego przepisy definiują pojęcia pobytu stałego i pobytu czasowego, a więcelementów istotnych z punktu widzenia dyspozycji art. 15 § 2 tej ustawy regulującego kwestię przesłanek niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia w kwestii wymeldowania.Wydając rozstrzygnięcie w kwestii wymeldowania należy, bowiem w pierwszej kolejności stwierdzić, czy dana osoba pod wskazanym adresem zamieszkuje z zamiarem stałego pobytu. Słusznie organ odwoławczy zauważył, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie jednoznacznego ustalenia w tym zakresie. Podkreślić należy, że miejsce stałego pobytu osoby to miejsce, w którym osoba ta realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania (odzież, żywność, meble), przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje chociażby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje korespondencję ( por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 7 lipca 2009r., II SA/Ol 428/09, LEX nr 553123, Wyrok NSA w Warszawie z 14 maja 2001 r., V SA 1496/00, LEX nr 54454). Zamieszkanie w lokalu, w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych winno, więc łączyć się ze skoncentrowaniem w tym lokalu centrum życiowego danej osoby ( por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 1 lipca 2008r., II OSK 739/07, LEX nr 498355).Zwrócenia uwagi wymaga także fakt, że pozostawienie rzeczy osobistych nie świadczy jeszcze o skoncentrowaniu spraw życiowych w spornym lokalu ( patrz wyrok WSA w Warszawie z 19 sierpnia 2009r., VIII SA/Wa 136/09, LEX Nr 553622). Organ rozstrzygając sprawę dotycząca wymeldowania nie powinien – jak to uczynił organ pierwszej instancji – oprzeć się jedynie na oświadczeniu złożonym przez P. K., a dotyczącym zamiaru pobytu pod adresem stałego zameldowania, ale winien przy ocenie charakteru tego pobytu wziąć pod rozwagę nie tylko werbalną treść oświadczenia woli, lecz również okoliczności faktyczne wskazujące na zamiar rzeczywisty (por. wyrok NSA w Warszawie z 19 marca 1981, SA 314/81, ONSA 1981/1/24). Przy czym organ winien mieć na względzie nie tylko wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Dla jego oceny istotne znaczenie mieć będzie, czy okoliczności istniejące w sprawie potwierdzają wolę wewnętrzną zainteresowanego, czy też pozostają z nią w sprzeczności. Świadczyć o tym mogą chociażby częstotliwośćpobytu w miejscu stałego zameldowania wraz z powodami, dla których osoba, której dotyczy wymeldowanie tam bywa.W tym kontekście podzielić należy zapatrywanie organu odwoławczego, że wyjaśnienia wymaga jaki charakter ma faktycznie pobyt skarżącego po adresem tymczasowego zameldowania.Nie kwestionowanym jest prawna możliwość jednoczesnego zameldowania na pobyt stały i pobyt czasowy pod różnymi adresami, a co za tym idzie czasowego nieprzebywania w lokalu, w którym dana osoba jest zameldowana na pobyt stały. Jeżeli jednak materiał dowodowy sprawy pozwala na ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, że zamiarem strony było opuszczenie dotychczasowego miejsca stałego pobytu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w miejscu czasowego zameldowania, to pobyt taki będzie nosił cechy pobytu o charakterze stałym w rozumieniu art. 6 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (patrz wyrok NSA w Warszawie z 21 czerwca 1982r., II SA 825/82, ONSA 1982/1/58). Z powyższego wynika więc, że zameldowanie na pobyt czasowy nie stanowi samodzielnej przesłanki, której zaistnienie pozbawia organ meldunkowy możliwości wymeldowania danej osoby z miejsca pobytu stałego. Okoliczność ta stanowi jedynie jeden z elementów materiału dowodowego sprawy o wymeldowanie osoby z miejsca pobytu stałego, podlegający rozpatrzeniu przez organ wydający decyzję w takiej sprawie, według zasad określonych w art. 7 k.p.a. oraz w trybie określonym w art. 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. ( por. wyrok WSA w Kielcach z 3 czerwca 2009r., II SA/Ke 156/09, LEX nr 563691).Powyższe rozważania wskazują, iż zaskarżonej decyzji nie można zarzucić naruszenia przepisów art. 6 i 7 ustawy o ewidencji ludności, o których mowa w skardze, ani też przepisów prawa procesowego, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.Zasadnie Wojewoda […] orzekł o uchyleniu decyzji organu pierwszej instancji wskazując jakie istotne okoliczności należy wziąć pod rozwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenia omówionych wyżej okoliczności jest niezbędne celem wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie. Mając na względzie powyższe rozważania prawne skarga w oparciu o art. 151 P.p.s.a. została oddalona.