Sygnatura:
6129 Inne o symbolu podstawowym 612
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego
Data:
2009-10-15
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Treść wyniku:
*Odmówiono przyznania prawa pomocy co do całości wniosku
Sędziowie:
Wiesław Jakubiec /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wiesław Jakubiec – referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych w sprawie ze skargi na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia […] nr […] w przedmiocie udostępnienia wglądu do wyciągu zmian gruntowych działki postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Uzasadnienie wyroku
W dniu 23 września 2009 r. skarżąca uiściła należny wpis sądowy od skargi w wysokości 100 zł.W odpowiedzi na wezwanie z dnia 22 marca 2010 r. o uiszczenie wpisu sądowego od zażalenia w wysokości 100 zł skarżąca złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych wskazując w uzasadnieniu, że łączny dochód jej oraz jej męża (z którym prowadzi gospodarstwo domowe) wynosi 2.453 zł netto. Wśród posiadanych składników majątkowych wymieniła udziały we własności działek gruntu o łącznej pow. 2.500 m2.W piśmie z dnia 5 maja 2010 r. wnioskodawczyni oświadczyła, że spłacają kredyt, nie korzystają z pomocy finansowej opieki społecznej ani osób trzecich. Dodała, że posiadane przez nich udziały ww. nieruchomości wynoszą po 1/4.Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym – zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)).W ocenie Sądu wnioskodawczyni nie dopełniła ww. obowiązku. Skarżąca nie wykazała bowiem, że konieczność poniesienia przez nią wpisu sądowego od zażalenia w wysokości 100 zł (jedynego na tym etapie kosztu sądowego) mogłoby spowodować uszczerbek dla jej koniecznego utrzymania. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 u.p.s.a.). W niniejszej sprawie wnioskodawczyni – mimo wezwania- nie wyjaśniła i nie udokumentowała wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować jej sytuację finansową np. nie udokumentowała wysokości swoich wydatków; nie wykazała także wskazywanego we wniosku faktu swojego zadłużenia (kredyt) i jego wysokości; nie udowodniła dlaczego nie może sfinansować kosztów sądowych ze źródła (pomoc finansowa swoich dorosłych dzieci) z którego czerpała oraz czerpie środki na pokrycie kosztów sądowych (np. wcześniejszych opłat sądowych) w tym i w innych postępowaniach sądwoadministracyjnych, jak i z których pokrywa swoje wydatki związane z budową swojego domu.W opinii Sądu osiągane przez wnioskodawczyni i jej męża miesięczne dochody są wystarczające aby sfinansować zarówno ich niezbędne wydatki (których zresztą nie określiła i nie udokumentowała), jak i wpis sądowy od zażalenia. Tym bardziej, że skarżąca niedawno uiszczała już w niniejszej i w innych swoich sprawach opłaty sądowe w takiej wysokości i niezrozumiałe jest dlaczego skarżąca nie może uczyć tego z aktualną opłatą. Dodać należy, że niesłuszny i absurdalny jest zarzut skarżącej, że jest "dręczona" w każdej ze spraw wezwaniami referendarza sądowego o przedstawienie i udokumentowanie swojej aktualnej sytuacji materialnej. Podkreślić należy, że z zgodnie z przepisami ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym każda skarga wszczyna nową odrębną sprawę sądowadministracyjną, a każdy wniosek o przyznanie prawa pomocy inicjuje nowe postępowanie w tej kwestii. A zatem w każdym postępowaniu wnioskodawca ma obowiązek wyczerpująco uzasadnić swój wniosek, a jeśli tego nie czyni, o uzupełnienie w tym zakresie jest wzywany przez Sąd (referendarza). Niedopuszczalna jest więc sytuacja, że strona w jednej ze sprawa składa jakieś wyjaśnienia i przedstawia jakieś dokumenty by następnie oświadczać, że w kolejnej sprawie to już takich wyjaśnień i dokumentów nie złoży, bo uważa, że Sąd (referendarz sądowy) "z urzędu" powinien w każdej inicjowanej przez nią sprawie uwzględnić, to co się od niej pierwotnie dowiedział. Powtórzyć należy: po pierwsze- każdy wniosek o przyznanie prawa pomocy zapoczątkowuje nowe odrębne postępowanie i wymaga zawsze wyczerpującego, rzetelnego i udokumentowanego przedstawienia swojej sytuacji materialnej; po drugie- ocena wniosku wymaga zapoznania się z aktualną sytuacją finansową wnioskodawcy, czego nie zapewni odwoływanie się przez skarżącego do wcześniej składanych oświadczeń (nawet z przed paru tygodni); a po trzecie- jeśli chodzi o D. W., to jak dotąd nigdy nie złożyła ona kompletnie uzasadnionego i udokumentowanego wniosku o przyznanie prawa pomocy, do którego można byłoby się ewentualnie odwoływać. Niech skarżąca D. W. nie czuje się "wyróżniona" czy upokorzona faktem, że otrzymała już wiele razy zarządzenia wzywające ją do uzupełnienia swoich wniosków o przyznanie prawa pomocy, bowiem procedurę taką stosuje Sąd (referendarz sądowy) do wszystkich wnioskodawców, którzy w sposób niewyczerpujący przedstawili we wniosku swoją sytuację materialną. Okoliczność, że w stosunku do D. W.ma to miejsce w zasadzie za każdym razem (i dotyczyło to już- jak wylicza skarżąca- ok. 300 spraw) to tylko niestety niedobrze świadczy o skarżącej, która mimo wieloletniej "praktyki" procedowania się przed tut. Sądem, nie jest jednak w stanie napisać (i udokumentować) chociaż raz poprawnie wniosku o przyznanie prawa pomocy. Co więcej- wskazywana przez skarżącą ilość spraw jaką zainicjowała przed tut. Sądem wskazuje, że to wymiar sprawiedliwości powinien czuć się "dręczony" przez skarżąca a nie odwrotnie. Dla Sądu skarżąca D. W. jest tylko jedną z tysięcy osób, jaki co roku składają skargi. Wbrew mylnemu przekonaniu skarżącej- jej osoba czy przedkładane przed Sąd problemy jakie ma z otaczającą ją rzeczywistością nie budzą specjalnego zainteresowania pracowników Sądu i sprawy jej traktowane są jak każde inne. Wymyślony przez skarżącą układ mafijny mający usprawiedliwiać jej porażki życiowe niestety ale nie istnieje, a źródeł problemów powinna raczej szukać w sobie.Przyznanie prawa pomocy, to w istocie "kredytowanie" kosztów postępowania z budżetu Państwa (czyli jest to dodatkowe obciążenie innych obywateli) i dlatego winno być udzielane wyjątkowo. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Koszty postępowania należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Do oceny możliwości uiszczenia przez skarżącą kosztów postępowania nie jest istotne źródło, z którego czerpie ona środki na koszty swego utrzymania (może to być m.in. wsparcie finansowe najbliższej rodziny czy pożyczka od osób trzecich). W orzecznictwie podkreśla się wykluczenie możliwości zwolnienia od kosztów sądowych osoby, która dysponuje jakimkolwiek majątkiem, a szczególnie nieruchomym, który może przynosić pożytki, być zabezpieczeniem pożyczki lub podlegać obrotowi. Wnioskodawczyni posiada składniki majątkowe, które nie są jej niezbędne do utrzymania (a za takie Sąd uważa np. posiadanie udziałów we własności działek budowlanych), to w przedstawianej przez nią sytuacji finansowej zbycie zbędnych składników majątkowych byłoby zupełnie racjonalne i uzasadnione.Na marginesie wskazać należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny oceniając również w wielu innych sprawach aktualną sytuację skarżącej (zob. sygn. akt II OZ 614/09, II OZ 583/08, II OZ 577/09) uznawał także, iż jej sytuacja materialna nie uzasadnia zastosowania wobec niej instytucji prawa pomocy w jakimkolwiek zakresie.W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 u.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.