Sygnatura:
6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny
Hasła tematyczne:
Celne prawo
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Celnej
Data:
2010-05-20
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Maria Wieczorek /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia NSA Maria Wieczorek (sprawozdawca), Protokolant Referent stażysta Paweł Soczyński, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 28 września 2010r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia […] marca 2010 r. nr […] w przedmiocie długu celnego oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Decyzją z dnia […] marca 2010 r. wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zmianami), art. 31 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.1 0.1992 r. ze zmianami; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdział 2 tom 4, str. 307), art. 181 a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11.10.1993 r. str. 1 ze zmianami; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdział 2 tom 6, str. 3), art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz.U. Nr 68 z 2004 r. poz. 622 ze zmianami), art. 13, art. 16 ust 1, art. 22, art. 32 i art. 33 Protokołu Nr 3 do umowy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą i Konfederacją Szwajcarską (Dz.U. L 300 z 31.12.1972 ze zm., Dz.Urz. UE Polskie Wydanie Specjalne rozdz. 11. t. 11, str. 105-197 ze zm.), Dyrektor Izby Celnej po rozpatrzeniu odwołania z dnia […].12.2009 r. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego nr […] z dnia […].12.2009 r. zarządzającej zwrot cła w kwocie 698 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą cła uiszczoną na podstawie decyzji Nr […] z dnia […].11.2007 r., a kwotą określoną w niniejszej decyzji, Dyrektor Izby Celnej utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.W zadnieniu organ wskazał, że w dniu […] września 2006 r. M. K. – przedstawiciel J. C., zgodnie z dokumentem SAD Nr OGL/302010/015505, zgłosił do procedury dopuszczenia do obrotu używany samochód osobowy marki Toyota Avensis 2,0, rok produkcji 2001. Przedmiotowy pojazd zaklasyfikowano do kodu Taryfy celnej 8703 23 90 00. Jako wartość transakcyjną zgłoszonego pojazdu zadeklarowano kwotę wynoszącą 500 CHF w oparciu o umowę kupna zawartą pomiędzy S. P. i J. C. w dniu […] września 2006 r.W myśl przepisu art. 78 Wspólnotowego Kodeksu Celnego organ celny może – po zwolnieniu towarów – dokonać z urzędu lub na wniosek zgłaszającego kontroli zgłoszenia. Organ celny I instancji skorzystał z uprawnienia wynikającego z niniejszego unormowania i dokonał kontroli zgłoszenia celnego z urzędu.W wyniku czynności kontrolnych powzięto wątpliwości co do autentyczności i zasadności wystawienia dowodu pochodzenia oraz wartości pojazdu podanej w przedmiotowym dokumencie, wobec czego Naczelnik Urzędu Celnego wystąpił z prośbą do Dyrektora Izby Celnej o przesłanie dokumentu zakupu do weryfikacji szwajcarskim władzom celnym. Stosowne wnioski zostały przekazane władzom celnym kraju eksportu.W wyniku podjętych czynności, administracja celna Szwajcarii ustaliła, że P. sprzedał samochód marki TOYOTA za kwotę 7.000 CHF firmie P. A. S.A. z siedzibą w V., która jest ostatnim znanym właścicielem w Szwajcarii przedmiotowego pojazdu. Natomiast dokument z dnia […].09.2006 r. opiewający na kwotę 500 CHF nie jest autentyczny. Powyższe ustalenia zostały zawarte w piśmie Nr […] datowanym […].04.2007 r. Do tego pisma władze państwa obcego dołączyły dokumenty:1/ umowę kupna sprzedaży, wystawioną przez Spółkę P.A. dla P. S. w związku ze sprzedażą na zasadzie wymiany samochodu osobowego marki BMW typu 3200 na samochód osobowy marki TOYOTA typu AVENSIS 2.0, dla którego ustalono cenę w wysokości 7.000 CHF;2/fakturę z dnia 12.04.2007 r. dotyczącą samochodu marki TOYOTA typu AVENSIS 2.0, opiewającą na kwotę 7.000 CHF.Natomiast w wyniku czynności podjętych w sprawie weryfikacji deklaracji o pochodzeniu pojazdu, szwajcarska administracja celna pismem Nr […] z dnia […] kwietnia 2007 r. poinformowała, że eksporter wymieniony na fakturze nie był osiągalny pod wymienionym adresem. Z tego względu nie można było sprawdzić pochodzenia towaru. Samochód uchodzi wobec tego za towar o nieokreślonym pochodzeniu, a świadectwo pochodzenia jest nieważne.Ustalenia stanowiły przesłankę do wszczęcia w trybie art. 165 Ordynacji podatkowej postępowania w niniejszej sprawie. Organ celny I instancji wszczął z urzędu postępowanie w sprawie zgłoszenia celnego a po jego zakończeniu, decyzją Nr […] z dnia […].11.2007 r. Naczelnik Urzędu Celnego […] określił kwotę długu celnego podlegającą retrospektywnemu zaksięgowaniu z tytułu importu przedmiotowego pojazdu z zastosowaniem stawki celnej "erga omnes" w wysokości 1 0% oraz wezwał stronę do uiszczenia różnicy pomiędzy kwotą cła prawnie należną, a kwotą zadeklarowaną.Od przedmiotowej decyzji Strona pismem z dnia […].12.2007 r. złożyła odwołanie.Dyrektor izby Celnej po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego, decyzją Nr […] z dnia […].03.2008 r. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją Nr […] z dnia […].12.2009 r. Naczelnik Urzędu Celnego ponownie ustalił wartość celną samochodu, w konsekwencji czego określił kwotę należności celnych oraz zarządził zwrot cła.Pismem z dnia […].12.2009 r. J. C. zaskarżył przedmiotową decyzję, wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania.Skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 187, art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasady pogłębiania zaufania podatnika do organów podatkowych wskutek prezentowania stanowiska wyłącznie profiskalnego, poprzez zaniechanie ustalenia prawdy materialnej, nie przeprowadzenie wszechstronnego postępowania dowodowego, poprzez wydanie decyzji bez uzasadnienia czyniącego zadość wymogom przepisu art. 210, poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego materiału dowodowego, przez co nastąpiło przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i doszło do dowolnej oceny zebranych materiałów, dowolne ustalenie wartości transakcyjnej zakupionego samochodu pomimo, iż w aktach sprawy brak jest dowodów na to twierdzenie.J. C. zarzucił również naruszenie art. 78 WKC, gdyż jego zdaniem ustawodawca po to wprowadził dwie instytucje kontrolne, a więc weryfikacje zgłoszenia celnego oraz kontroli po zwolnieniu towaru, aby wszelkie błędy, nieścisłości, które mogą być sanowane przez organ celny w trakcie zwykłej kontroli zgłoszenia i załączników były wykonywane przed zwolnieniem towaru.Ponadto Odwołujący zarzucił, iż na rachunku załączonym do zgłoszenia celnego widnieje prawidłowe oświadczenie importera o preferencyjnym pochodzeniu pojazdu, w związku z czym do pojazdu winna być zastosowana stawka celna w wysokości 0%, a nie w wysokości 10% jaką zastosował organ celny. Ponadto skarżący podniósł, że organ celny nie będąc do tego uprawniony, odrzucił korektę z uwagi na sytuację regionalną dokonaną w opinii przez rzeczoznawcę, twierdząc, że opinia podlega swobodnej ocenie organu na podstawie art. 191 Ordynacji podatkowej. Zdaniem Strony, organ nie jest do tego uprawniony.Rozpoznając odwołanie Dyrektor Izby Celnej wskazał, że zgodnie z art. 29 ust. 1 WKC wartością celną przywożonych towarów jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za towary. Zgodnie z art. 29 ust. 3 lit. a WKC, ceną faktycznie zapłaconą lub należną jest całkowita kwota płatności dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego.Organ celny zwrócił się do władz szwajcarskich z prośbą o ustalenie faktycznej wartości transakcyjnej towaru, przesyłając do weryfikacji umowę kupna dołączoną do zgłoszenia celnego. Wyniki wyjaśnienia zostały przedstawione przez organ I instancji. Zgodnie z postanowieniami art. 86 ust. 1 ustawy Prawo celne, organ przyjął jako dowód w postępowaniu dokumenty sporządzone przez te organy celne. Pismo szwajcarskich władz celnych jest dokumentem urzędowym w świetle art. 194 Ordynacji podatkowej.Weryfikacja została przeprowadzona w oparciu o Protokół dodatkowy z dnia 9 czerwca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych będący załącznikiem do porozumienia w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską uzupełniającego Umowę między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską o Protokół w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych (Dz. Urz. WE L 169 z 27.06.1997 r. str. 77, Dz. Urz. UE, Polskie wydanie specjalne rozdz. 2 t. 8, str. 306).W tej sytuacji organy uznały się za związane treścią dokumentu sporządzonego przez organ władzy publicznej innego państwa.Organ odwoławczy potwierdził prawidłowość działania organu I instancji.Skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Lublinie skargę na powyższą decyzję, domagając się jej uchylenia oraz zasądzenia kosztów postępowania. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 181a ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, art. 29 ust. 1, art. 20 ust. 3 lit d. WKC, a także przepisów prawa procesowego – art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art.. 124, art., 187, art. 180, art. 210 § 4 i art. 191 Ordynacji podatkowejW odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.Skarżący dodatkowo wniósł pismo procesowe z dnia […] czerwca 2010 r., na które organ złożył odpowiedź w dniu 14 lipca 2010 r.Skarżący zarzucił, iż organ nie wyjaśnił konieczności wszczęcia postępowania kontrolnego w trybie art. 78 WKC. W jego ocenie kontrola postimportowa jest przeprowadzana po zwolnieniu towaru w sytuacji, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, iż objęcie importowanego towaru wnioskowaną procedurą nastąpiło z naruszeniem przepisów wspólnotowych lub krajowych. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca ponieważ organ nie wykazał w trakcie prowadzonego postępowania naruszenia przez importera jakichkolwiek przepisów regulujących obrót towarowy z krajami trzecimi.Skarżący podkreśla też, że pochodzącym z państwa obcego dokumentom, nawet sporządzonym przez organy celne i inne uprawnione podmioty, nie można przypisać mocy dokumentów urzędowych przyznanej polskim dokumentom z mocy art. 194 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, a pozyskany w tej sprawie dowód nie przyczynił się do wyjaśnienia stanu faktycznego. Przyjęcie jako dowód w postępowaniu niepełnych i pobieżnych ustaleń administracji szwajcarskiej bez poddania ich krytycznej analizie doprowadziło organ zarówno I i II instancji do bezzasadnego zakwestionowania art. 29 oraz art. 20 WKC poprzez odrzucenie wartości transakcyjnej jako podstawy ustalenia wartości celnej importowanego pojazdu oraz uznanie towaru jako niepochodzącego i zastosowanie stawki celnej w wysokości 10 %.Dodatkowo organ celny nie będąc uprawnionym odrzucił zawartą w wycenie pojazdu przez biegłego korektę wartości pojazdu dokonaną z uwagi na regionalną sytuację twierdząc, iż opinia biegłego podlega swobodnej ocenie dowodów, na podstawie art. 191 Ordynacji. W ocenie skarżącego organ może dokonać oceny opinii jako kompletnego dokumentu, natomiast nie może samodzielnie korygować poszczególnych elementów opinii. Dokonując samodzielnej korekty organ przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, która nie uprawnia go do modyfikacji, pozyskanych dowodów.Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił w odpowiedzi m. in., że zgłoszenie celne zasadniczo stanowi deklarację wiedzy zgłaszającego odnośnie zgłaszanego towaru. Obejmuje ono rodzaj zgłaszanego towaru, jego ilość, wartość, pochodzenie oraz klasyfikację taryfową. Na tej podstawie zgłaszający wylicza kwotę należności celnych i podatkowych. Zgłoszenie celne, złożone na wymaganym formularzu, które zawiera wszystkie 'niezbędne dane oraz do którego dołączono wszystkie wymagane dokumenty jest niezwłocznie przyjmowane przez organy celne, pod warunkiem, że towary zostały przedstawione organom celnym (art. 62 i 63 WKC). Organy celne nie są zasadniczo zobowiązane do weryfikacji zgłoszenia celnego. Mogą one skorzystać ze swojego uprawnienia zarówno po przyjęciu zgłoszenia celnego, lecz przed zwolnieniem towaru (art. 68 WKC), jak i po zwolnieniu towaru (art. 78 WKC). Jeżeli w wyniku kontroli zgłoszenia celnego c..posteriori organ stwierdzi niedobór należności celnych, wydaje decyzję o retrospektywnym zaksięgowaniu długu celnego. Przyjęcie zgłoszenia celnego i zwolnienie towaru nie jest równoznaczne z uznaniem zgłoszenia celnego za prawidłowe. Wymienione czynności organu celnego nie wyłączają możliwości kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towarów, na podstawie art. 78 WKC.Odnosząc się do twierdzeń Strony, iż błędnie przyjęty został model samochodu porównawczego, gdyż samochody marki Mazda są znacznie droższe od pojazdów Toyota 6 Avensis Dyrektor Izby Celnej wyjaśnia, iż określenie wartości rynkowej pojazdu podobnego do importowanego, ale wyprodukowanego poza Wspólną należy do kompetencji biegłego.Sąd zważył, co następuje:Skarga nie jest zasadna.Sąd generalnie podziela stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i późniejszych pismach procesowych organu.Zasadniczą materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia sprawy stanowił art. 29 ust. 1 i 3 lit. a/ WKC. W myśl tych przepisów – wartością celną przywożonych towarów jest wartość transakcyjna, to znaczny cena faktycznie zapłacona lub należna za towary (…). Ceną faktycznie zapłaconą lub należną jest całkowita kwota płatności dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego wobec lub na korzyść sprzedającego za przywożone towary i obejmująca wszystkie płatności dokonane lub mające być dokonane jako warunek sprzedaży przywożonych towarów przez kupującego sprzedajnemu lub przez kupującego osobie trzeciej celem spełnienia zobowiązań sprzedającego.Nie można podzielić zarzutów odnośnie nie wyjaśnienia stanu faktycznego i odmowy uwzględnienia ceny transakcyjnej pojazdu.Dokument, na podstawie którego organy celne zakwestionowały umowę kupna zawartą pomiędzy S. P. i J.C. w dniu […] września 2006 r. to dokument – pismo władz celnych szwajcarskich. Dowód taki jest dopuszczalny w postępowaniu celnym zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy Prawo celne. Pismo to jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 194 Ordynacji Podatkowej. Przyjmuje się bowiem, że dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 194 Ordynacji podatkowej może być również zagraniczny dokument urzędowy, ale uznanie określonego dokumentu zagranicznego za dokument urzędowy od ustaleń przyjętych w umowach międzynarodowych, których stroną jest Polska (zob. C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX, 2007, wyd. II., kom. do art. 194).Jak wyjaśniał Naczelny Sad Administracyjny (np. w uzasadnieniu wyroku z 20 stycznia 2009 r. I GSK 312/09, wyroku z dnia 10 marca 2009 r. sygn. I GSK 419/07, czy wyroku z dnia 27 maja 2009 r. sygn. I GSK 613/08) – z art. 194 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej wynika, że dokumenty urzędowe to dokumenty sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej lub przez inne jednostki, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów uprawnione są do ich wydawania. Jeżeli więc dany dokument spełnia łącznie trzy owe przesłanki, a nadto sporządzony został w zakresie działania organu, od którego pochodzi, to taki dokument należy uznać za dokument urzędowy w rozumieniu art. 194 Ordynacji i wówczas dokument ten stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Na ogół przyjmuje się, że uznanie dokumentu zagranicznego za dokument urzędowy w rozumieniu tego przepisu jest uzależnione od uregulowań zawartych w wiążących Polskę umowach międzynarodowych. Taką umową międzynarodową, którą Polska jest związana od czasu uzyskania członkostwa UE jest bezspornie przywołane Porozumienie zawarte pomiędzy Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską. Zestawiając wynikające z treści art. 194 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej trzy główne przesłanki definiujące pojęcie dokumentu urzędowego z powołanymi wyżej uregulowaniami zawartymi w Protokole dodatkowym, należy dojść do wniosku, że przedmiotowe pismo szwajcarskiej Federalnej Administracji Celnej z dnia 24 października 2006 r. stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 194 Ordynacji podatkowej, albowiem pismo to zostało sporządzone w formie określonej przepisami prawa (tj. w formie przewidzianej w Protokole), przez powołane do tego organy władzy publicznej (tj. szwajcarskie organy administracyjne, do których wpłynął wniosek polskich organów o udzielenie pomocy), uprawnione na podstawie odrębnych przepisów (tj. przepisów Protokołu, w tym m.in. art. 3 ust. 1 i 2 i art. 8) do jego wydania, a zatem w świetle art. 194 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej pismo to jest zagranicznym dokumentem urzędowym i stanowi dowód tego, co zostało w nim "urzędowo stwierdzone".Istota oraz zwiększona (szczególna) moc dowodowa dokumentu urzędowego odnosi się przede wszystkim do tego, co zostało w takim dokumencie "urzędowo stwierdzone". W doktrynie podnosi się, że zwiększona moc dowodowa dokumentu urzędowego sprowadza się do przyjęcia dwóch domniemań, tj. prawdziwości (autentyczności) oraz zgodności z prawdą twierdzeń w nim zawartych (wiarygodności). Dzięki domniemaniu zgodności z prawdą twierdzeń zawartych w dokumencie urzędowym (wiarygodności), które nakazuje uznać, że treść dokumentu jest zgodna z rzeczywistością, nie istnieje potrzeba udowadniania faktów, które wynikają z dokumentu urzędowego. Co więcej, organ nie może pominąć okoliczności wynikających z dokumentu urzędowego, jeżeli są one istotne w sprawie, jak również nie może ich kwestionować bez uprzedniego wzruszenia domniemania wynikającego z art. 194 § 1 Ordynacji.Podsumowując niniejsze rozważania należy jeszcze raz podkreślić, że wbrew twierdzeniom skarżącego organy celne dokonały analizy całości zgromadzonego materiału dowodowego. Skoro szwajcarskie władze celne nie potwierdzają, że faktycznie dany podmiot istniał, to przedstawiony do zgłoszenia dokument zakupu słusznie uznano za niewiarygodny. W konsekwencji nie może być ten dokument brany pod uwagę jako dowód wspólnotowego pochodzenia pojazdu.Zgodzić się należy z organami celnymi, że przyjęcie nieistnienia sprzedawcy wskazanego na rachunku nakazuje konieczność sięgnięcia do określonych wskazanymi przepisami innych metod ustalenia wartości pojazdu, niż wartość transakcyjna, w szczególności do zastosowanej w sprawie metody. Nie jest istotna przyczyna tego stanu rzeczy, ani ewentualny brak świadomości nabywcy, nawet gdyby był usprawiedliwiony.W tej sytuacji zarzuty skarżącej sprowadzające się do nierzetelnego przeprowadzenia postępowania dowodowego nie mogą zostać uwzględnione.Nie można tez zgodzić się z zastrzeżeniami skarżącego co do możliwości przeprowadzenia kontroli postimportowej w tej sytuacji.Jak słusznie wskazuje się literaturze (zob. W. Morawski (red.) – Wspólnotowy Kodeks Celny. Komentarz, LEX, 2007. s. 559) – artykuł 78 WKC stwarza podstawę prawną dla dokonania kontroli zgłoszenia celnego i załączonych do niego dokumentów w sytuacji, gdy objęte takim zgłoszeniem towary, po uiszczeniu należności celnych, zostały zwolnione i nabrały statusu towarów wspólnotowych. Wprowadzenie możliwości dokonania kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towarów jest wynikiem ogólnoeuropejskiej tendencji do ograniczania kontroli w chwili przedstawiania towaru organowi celnemu i umożliwienie jak najszybszego zwolnienia i podjęcia towaru przez zgłaszającego. W tym zakresie, organy celne częstokroć odstępują od weryfikacji zgłoszenia celnego, bądź przeprowadzają jedynie jej namiastkę, kontrolując kilka wybranych pól wypełnionego formularza SAD. Stwarza to z jednej strony możliwość szybkiego wprowadzenia przywiezionego lub wywiezionego towaru do kanału dystrybucyjnego, z drugiej jednak strony umożliwia nadużycia ze strony zgłaszających. Stąd też, poprzez obdarzenie zgłaszających kredytem zaufania w zakresie rzetelnego i prawidłowego wypełniania zgłoszeń celnych (szczególnie w przypadku procedur uproszczonych, gdzie dokonanie zgłoszenia następuje w drodze wpisu do rejestru, bez przedstawiania towaru organowi celnemu), organy celne nie mogły pozostać bez narzędzia umożliwiającego kontrolę korzystania przez zgłaszających z powierzonego im kredytu zaufania. Stwierdziwszy nieprawidłowości w zgłoszeniu celnym, organ celny może wprowadzić zmiany do zgłoszenia celnego (art. 78 ust. 1 WKC).Organy celne na tle tak ustalonego stanu faktycznego prawidłowo ustaliły wartość celną pojazdu i wywiodły metodę w uzasadnieniu decyzji.Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie prowadzone było w sposób prawidłowy. Organy uzasadniły motywy rozstrzygnięcia odwołując się do konkretnych ustaleń faktycznych mających oparcie w zgromadzonych w sprawie dowodach.W tym stanie rzeczy, stwierdzając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę jako nieuzasadnioną oddalił.