Sygnatura:
6205 Nadzór sanitarny
Hasła tematyczne:
Ochrona zdrowiaPrawo pomocy
Skarżony organ:
Wojewódzki Inspektor Sanitarny
Data:
2010-09-01
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Treść wyniku:
Odmówiono przyznania prawa pomocy
Sędziowie:
Ewa Partyka /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SO (del.) Ewa Partyka po rozpoznaniu w dniu 26 października 2010r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku B. D. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie z jego skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia […] lipca 2010r. znak: […] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie skargi na lokalizację sieci kanalizacji sanitarnej wraz z przepompownią ścieków – postanawia – odmówić przyznania skarżącemu B. D. prawa pomocy.

Uzasadnienie wyroku

W sprawie ze swojej skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia […] lipca 2010r. znak: […] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie skargi na lokalizację sieci kanalizacji sanitarnej wraz z przepompownią ścieków B. D. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.We wniosku wskazał, że prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną, a w jego skład wchodzą dzieci: A., M., G., J. i N. Rodzina mieszka w domu o powierzchni 220 m.kw. Posiada również nieruchomość rolną o powierzchni 2,5 ha, budynek gospodarczy i garaż oraz 4 autobusy przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej. Z załączonych do wniosku dokumentów wynika, że wnioskodawca w roku 2009r. uzyskał dochód z tytułu renty w wysokości 8 550,68 zł. Syn G. osiągnął w tym samym roku dochód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w postaci przewozu osób w kwocie 7 953,62 zł, zaś żona wnioskodawcy – M. D. poniosła w związku z prowadzeniem tego rodzaju działalności stratę w wysokości 4 908,02 zł.Postanowieniem z dnia 11 października 2010r. Referendarz sądowy po rozpoznaniu powyższego wniosku odmówił jego uwzględnienia.W ustawowym terminie B. D. złożył sprzeciw od wskazanego postanowienia. Zarzucił w nim błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż osiągany przez niego dochód pozwala mu na "udźwignięcie ciężarów finansowych niniejszego postępowania", w tym opłaty od skargi, mimo iż przeczy temu przedstawiona przez niego sytuacja materialna i rodzinna. Podniósł, że za cały rok 2010 nie zostały przekazane środki z tytułu dzierżawy terenu pod tablicę reklamową, mimo stosownych postanowień umownych w tym przedmiocie.Wskazał, iż około 250 zł miesięcznie wydaje na lekarstwa dla siebie. Zwrócił uwagę, iż spieniężenie posiadanego majątku – nieruchomości rolnej lub też jego wydzierżawienie wymagałoby pewnego czasu, zaś "takiego nie dają terminy ustawowe".Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Wobec skutecznego (w ustawowym terminie) złożenia przez B. D. sprzeciwu od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 11 października 2010r., orzeczenie to utraciło moc, zaś kwestia prawa pomocy podlega rozpoznaniu na nowo, jak stanowi art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a.Wniosek B. D. dotyczy przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w rozumieniu art. 245 § 2 P.p.s.a, bowiem obejmuje on zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.Uwzględnienie żądania strony w takim zakresie uwarunkowane jest wykazaniem przez nią stosownie do art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a., iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Takie sformułowanie ustawowe świadczy o tym, iż ciężar stosownego umotywowania wniosku strony spoczywa właśnie na niej. To składający wniosek winien zatem przedstawić okoliczności oraz poprzeć je odpowiednimi dokumentami, z których wynikałoby, iż przyznanie mu prawa pomocy w żądanym przez niego zakresie jest uzasadnione. Nadto z takiego brzmienia przepisu wynika, iż tylko osoby znajdujące się w rzeczywiście trudnej sytuacji finansowej kwalifikują się do przyznania im prawa pomocy w całkowitym zakresie.W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wnioskodawca nie wykazał, iż spełnia określoną w powołanym wyżej art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przesłankę przyznania pomocy ze strony Państwa.Wprawdzie bowiem gospodarstwo domowe wyżej wymienionego jest liczne, bowiem składa się z siedmiu osób, z których tylko trzy uzyskują bądź też mogą uzyskać dochody. Dochody te nie są też znaczne. Nadto żona wnioskodawcy w ubiegłym roku poniosła stratę. Należy jednak mieć na uwadze, iż dochód wnioskodawcy jest stały, zaś dochód jego żony i syna G. wprawdzie nie ma takiego charakteru, jednak po stronie tych osób z pewnością istnieją możliwości zarobkowe. Ponadto skarżący nie wskazał, jakie dochody osiągnęli tak jego żona, jak też jego syn G. w roku 2010r.Odnosząc się zaś do argumentu, iż spieniężenie bądź wydzierżawienie nieruchomości rolnej wymaga czasu, zaś w sprawie biegną terminy ustawowe, podnieść należy, iż skarżący uiścił już wpis warunkujący nadanie niniejszej sprawie dalszego biegu. Oznacza to, iż na obecnym etapie postępowania żadne terminy odnośnie obowiązku uiszczenia jakichkolwiek kosztów nie biegną. Sprawa ze skargi B. D. została już skierowana na rozprawę i dopiero jej wynik przesądzi o ewentualnej konieczności poniesienia takich kosztów. Chodzi tutaj o kwotę opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 zł za doręczenie odpisu wyroku wraz z jego uzasadnieniem w razie gdyby oddalono skargę B. D. oraz o kwotę wpisu w wysokości 100 zł od skargi kasacyjnej od takiego orzeczenia.Poniesienie takich kosztów może, jednakże nie musi okazać się konieczne, skoro zależy od rozstrzygnięcia sprawy.Wskazany wyżej fakt uiszczenia przez skarżącego kwoty 200 zł stanowiącej wpis od skargi świadczy o tym, iż był on jednak w stanie, wbrew swoim twierdzeniom, wygospodarować środki w takiej wysokości.Należy także zauważyć, iż podnoszona przez stronę okoliczność, iż nie uzyskała w roku 2010r. czynszu dzierżawnego mimo postanowień umowy w tym przedmiocie nie może przemawiać za uwzględnieniem wniosku B. D. Wyżej wymieniony może bowiem skorzystać ze stosownych środków prawnych celem wyegzekwowania przysługującej mu należności. Brak ich podjęcia nie może zaś działać na jego korzyść.Z podanych wyżej względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 245 § 2 i art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 260 P.p.s.a.