VI SA/Wa 1614/10 – Wyrok WSA w Warszawie


Sygnatura:
6172 Notariusze i aplikanci notarialni
Hasła tematyczne:
Zawody prawnicze
Skarżony organ:
Minister Sprawiedliwości
Data:
2010-08-02
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Izabela Głowacka-KlimasPamela Kuraś-Dębecka /przewodniczący sprawozdawca/Zdzisław Romanowski

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Protokolant ref. staż. Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2010 r. sprawy ze skargi Rady Izby Notarialnej w W. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia […] czerwca 2010 r. nr […] w przedmiocie powołania na stanowisko notariusza i wyznaczenia siedziby kancelarii notarialnej oddala skargę

Uzasadnienie wyroku

Zaskarżoną decyzją z dnia […] czerwca 2010 r. Minister Sprawiedliwości, po rozpoznaniu wniosku Rady Izby Notarialnej w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia […] kwietnia 2010 r. o powołaniu K. K. na stanowisko notariusza i wyznaczeniu siedziby kancelarii notarialnej w K.Rozstrzygnięcie organu zapadło na podstawie następujących ustaleń:W dniu […] grudnia 2009 r. K. K. (uczestniczka postępowania) od 2001 r. wykonująca zawód radcy prawnego wystąpiła do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o powołanie na stanowisko notariusza i wyznaczenie siedziby kancelarii notarialnej w K.Rada Izby Notarialnej w W. (skarżąca) uchwałą nr […] z […] lutego 2010 r. negatywnie zaopiniowała wniosek K. K. o powołanie na stanowisko notariusza oraz o wyznaczenie siedziby kancelarii notarialnej w K.W uzasadnieniu uchwały wskazano, że kandydatka nie daje rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza z uwagi na odmowę odpowiedzi na pytania, które pozwoliłyby ocenić, czy poziom jej umiejętności prawniczych gwarantuje prawidłowe wykonywanie obowiązków zawodowych. Ponadto Rada stwierdziła, że nie widzi potrzeby zwiększania liczby notariuszy, skoro w nieodległej przyszłości przybędzie ich spora liczba – wobec zarejestrowanych 24 asesorów i szkolących się 120 aplikantów.Decyzją z dnia […] kwietnia 2010 r. Minister Sprawiedliwości powołał K. K. na stanowisko notariusza i wyznaczył siedzibę kancelarii notarialnej w K.W uzasadnieniu decyzji Minister Sprawiedliwości uznał za bezsporny fakt, iż kandydatka wykonując zawód radcy prawnego spełniła warunki wymienione w art. 11 pkt 1-3, 7 oraz art. 12 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158- dalej: Pr. not.). Przytaczając orzecznictwo sądów administracyjnych Minister podkreślił, że organ samorządu notarialnego nie może sprawdzać przygotowania do zawodu notariusza kandydata, który spełnia wymogi ustawowe.Organ wskazał, że zgodnie z art. 10 § 3 Pr. not., Minister Sprawiedliwości może odmówić powołania na stanowisko notariusza osoby zainteresowanej tylko wtedy, gdy kandydat nie spełniona wymogów, o których mowa w art. 11-13 tej ustawy. Jednocześnie zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego decyzja Ministra Sprawiedliwości o powołaniu na stanowisko notariusza podejmowania jest w ramach uznania administracyjnego. Zdaniem organu K. K., w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, posiada przymiot nieskazitelnego charakteru i daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza. W ocenie Ministra Sprawiedliwości przydatność kandydatki do zawodu notariusza powinna być oceniona na podstawie jej dotychczasowego postępowania, które w przypadku K. K. świadczy o wysokim poziomie umiejętności prawniczych, gwarantujących prawidłowe i rzetelne wykonywanie zawodu notariusza. W swej 10 letniej pracy w charakterze radcy prawnego wobec kandydatki nie toczyło się żadne postępowanie dyscyplinarne i nie było zastrzeżeń co do sposobu wykonywania przez nią zawodu radcy prawnego.Co do proponowanej siedziby kancelarii notarialnej w K. organ uznał, że utworzenie tam kancelarii jest możliwe i celowe. Przede wszystkim nie budzi wątpliwości to, że w K. skoncentrowany jest obrót gospodarczy w tym obrót nieruchomościami. Z uwagi na szybkie tempo rozwoju miasta istnieje duże zapotrzebowanie mieszkańców na usługi notarialne. Obecnie w K. funkcjonuje 3 notariuszy, zaś w 2009 r. średnio notariusz w K. sporządził miesięcznie 151,7 aktów notarialnych oraz 93,1 innych czynności notarialnych, zaś w apelacji w. odpowiednio: 90 aktów i 181,6 innych czynności.Zdaniem Ministra Sprawiedliwości lokal proponowany na siedzibę kancelarii notarialnej jest odpowiedni na ten cel.Rada Izby Notarialnej w W. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy.Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:- art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 § 1 k.p.a. poprzez zaniechanie podjęcia kroków i przeprowadzenia wszelkich dowodów, które były niezbędne, z perspektywy przepisu art. 11 pkt 2 Pr. not. do wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy oraz dokładnego ustalenia czy rzeczywiście istnieje zapotrzebowanie na usługi notarialne w K., a także odmówienie organowi samorządu notarialnego uprawnienia do badania merytorycznego przygotowania kandydatki do zawodu,- art. 11 pkt 2 Pr. not. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, iż K. K. daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza,Skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. W uzasadnieniu wywodziła, że organ powinien ponownie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w kierunku ustalenia nie tylko liczby czynności notarialnych dokonywanych przez notariuszy w istniejących już na obszarze działania planowanej kancelarii, ale także ocenić realne obciążenie notariusza, jak i zapotrzebowanie na czynności notarialne w skali powszechnej. Dopiero łączna analiza tych danych umożliwia wyciągnięcie wniosków dotyczących dostępności usług świadczonych przez notariuszy na danym obszarze. Zdaniem Rady Izby Notarialnej, Minister Sprawiedliwości powinien mieć na względzie, że istotą zawodu notariusza jest przekazanie mu przez państwo części zasobów władzy publicznej dla zapewnienia zgodności z prawem obrotu cywilnoprawnego. Notariusz zapewnia bowiem stronom bezpieczeństwo obrotu, a swoją pracę wykonuje w ramach wolnego zawodu, stosując przepisy obowiązującego prawa i przestrzegając zasad etyki i praw człowieka, dbając o godność zawoduW uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z dnia […] czerwca 200 r., utrzymującej w mocy decyzję z […] kwietnia 2010 r. Minister Sprawiedliwości podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, że kandydatka spełnia wymogi określone w art. 11 Pr. not. w zw.z art. 12 § 1 pkt 3 Pr. not., a zatem nie mógł odmówić powołania notariusza we wskazanej przez nią siedzibie, co wynika z kolei z art. 10 § 3 Pr. not.Minister Sprawiedliwości ponownie podkreślił, że ani jemu, ani Radzie Izby Notarialnej w W. nie przysługiwało prawo przeprowadzenia rozmowy merytorycznej z kandydatką. Rada Izby Notarialnej ma jedynie uprawnienie do przeprowadzenia rozmowy "informacyjno-zapoznawczej", z której i tak nie można wyciągnąć kategorycznych wniosków, co do rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, jeżeli akta osobowe i ewentualnie dyscyplinarne, do których Rada ma wgląd nie potwierdzają wniosków wyciąganych z rozmowy kwalifikacyjnej. W rezultacie żaden organ, a więc Minister Sprawiedliwości i samorząd notarialny nie mogą sprawdzać przygotowania zawodowego profesorów i doktorów habilitowanych nauk prawnych oraz sędziów, prokuratorów, adwokatów i radców prawnych z trzyletnim stażem, do wykonywania zawodu notariusza, ponieważ w świetle art. 12 Prawa o notariacie spełniają oni wymogi kwalifikacyjne do powołania na stanowisko notariusza. Organ zaznaczył, że istnieje od lat w tej kwestii jednolita i utrwalona judykatura zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA sygn. akt II GSK 302/06 ). W rozpoznawanej sprawie obiektywnie sprawdzone umiejętności zawodowe w powiązaniu z nienagannym przebiegiem dotychczasowej pracy, dawały podstawy do przyjęcia, że K. K. gwarantuje prawidłowe wykonywanie zawodu także w ramach innej korporacji prawniczej. W toku postępowania administracyjnego nie zostało ustalone, aby zachowanie kandydatki przez prawie10 lat wykonywania zawodu radcy prawnego godziło w dobro klientów. Przesłanka rękojmi ma charakter uznaniowy i to właśnie Minister Sprawiedliwości jest uprawniony do oceny całokształtu okoliczności sprawy pozwalającej na stwierdzenie, czy kandydatka na notariusza daje rękojmię prawidłowe wykonywania zawodu notariusza, co w przypadku K. K. nie może budzić wątpliwości. W niniejszym postępowaniu nie została też naruszona zasada swobodnej oceny dowodów, gdyż w sposób wyczerpujący dokonana została wszechstronna ocena całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie zgodnie z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. O przekroczeniu granic prawa do swobodnej oceny dowodów można by mówić wówczas, gdyby w decyzji o powołaniu pominięto argumenty podnoszone przez Radę Izby Notarialnej w W.Zdaniem Ministra Sprawiedliwości brak jest też przeszkód do utworzenia kolejnej kancelarii notarialnej w K. Nadto, to obowiązkiem Ministra Sprawiedliwości jest zabezpieczenie obywatelom swobodnego dostępu do czynności notarialnych. Przedstawione dane statystyczne w zakresie czynności notarialnych podejmowanych na terenie K. nie stanowią przeszkody do utworzenia kolejnej kancelarii notarialnej w tym mieście. Nadto z przepisów ustawy – Prawo o notariacie, w żadnym razie nie wynika, aby podstawę utworzenia w danej miejscowości kolejnej kancelarii notarialnej był wzrost ilości aktów notarialnych, czy przejściowe kłopoty gospodarcze. Liczba notariuszy i sporządzanych przez nich aktów są jedynie wskazówką określającą lokalne potrzeby w zakresie tworzenia kolejnych kancelarii notarialnych. Okoliczności te nie mogą jednak stanowić podstawy do odmowy wyznaczenia siedziby zgodnie z wnioskiem kandydatki, która spełnia warunki ustawowe do powołania jej na stanowisko notariusza. Nadto ustawa Prawo o notariacie nie przewiduje – co podnosił Naczelny Sąd Administracyjny, a obecnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – aby warunkiem utworzenia kolejnej kancelarii notarialnej było zapewnienie rentowności tego rodzaju instytucji ( wyroki NSA: z 11 maja 1998 r., sygn. akt II SA 385/98, z 28 sierpnia 2001 r., sygn. akt II SA 1736/00, z 17 lutego 2003 r., sygn. akt II SA 1973/01, oraz wyrok WSA z 19 lipca 2005 r., sygn. akt VI SAlWa 154/05).Skargę na powyższą decyzję Ministra Sprawiedliwości wniosła Rada Izby Notarialnej w W. Zarzuty skargi obejmowały naruszenie:a) przepisów postępowania:- art. 6 k.p.a. poprzez naruszenie zasady działania przez organy administracji publicznej na podstawie przepisów prawa,- art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez niewyłączenie z orzekania pracownika organu administracyjnego, który brał udział w niższej (pierwszej) instancji w wydaniu zaskarżonej decyzji,- art. 7, art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez niepodjęcie działań zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i przyjęcie dowolnych ustaleń faktycznych, opartych na nie w pełni rozpatrzonym materiale dowodowym,- art. 107 § 3 k.p.a., poprzez brak wskazania wiarygodnych przyczyn oraz dowodów, z powodu których Minister Sprawiedliwości uznał, iż K. K. spełnia przesłankę "rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu", oraz że na obszarze K. istnieje potrzeba lokalizacji kolejnej kancelarii notarialnej.b) prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:- art. 11 pkt 2 Pr. not., poprzez przyjęcie, że K. K. spełnia przesłankę powołania na notariusza, jaką jest dawanie rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza i będące tego skutkiem powołanie na to stanowisko osoby, która nie spełnia wszystkich prawem przewidzianych przesłanek, warunkujących możliwość nabycia uprawnień do wykonywania zawodu notariusza;- art. 17 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 11 pkt 2 Pr. not., poprzez dopuszczenie do wykonywania "zawodu zaufania publicznego" osoby, która nie gwarantuje prawidłowości wykonywania tego zawodu,- art. 10 Pr. not. w zw. z § 11 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 kwietnia 1991 r. w sprawie trybu wykonywania nadzoru nad działalnością notariuszy i organów samorządu notarialnego (Dz. U. Nr 42, poz. 188) poprzez przyjęcie, że na obszarze K. istnieją niezaspokojone potrzeby na usługi notarialne i będące tego skutkiem nieuzasadnione wyznaczenie siedziby kolejnej kancelarii notarialnej w tym mieście.Wskazując na powyższe zarzuty Rada Izby Notarialnej w W. wniosła o uchylenie w całości decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia […] czerwca 2010 r.W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że zarówno decyzja Ministra Sprawiedliwości z dnia […] kwietnia 2010 r., jak i decyzja z dnia […] czerwca 2010 r. wydana wskutek wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, zostały sporządzone i podpisane przez tego samego pracownika organu administracji, działającego z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości. Obie decyzje podpisał Podsekretarz Stanu Z. W. Zdaniem skarżącej stanowiło to naruszenie art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a.W odniesieniu do kwestii merytorycznych skarżąca ponownie zakwestionowała ocenę Ministra Sprawiedliwości, co do spełnienia przez kandydatkę rękojmi wynikającej z Prawa o notariacie. Organ, dokonując oceny kandydatki według art. 11 pkt 2 Pr. not. nie dokonał tego w sposób właściwy. W ocenie skarżącej decyzje uznaniowe Ministra Sprawiedliwości wymagają zatem starannego uzasadnienia, opartego na wszystkich okolicznościach faktycznych sprawy . Błędny jest pogląd formułowany przez Ministra Sprawiedliwości, iż każda osoba (w tym – K. K.) aspirująca do wykonywania zawodu notariusza w trybie art. 12 § 1 Pr.not. i spełniająca zawarte w tym przepisie przesłanki natury formalnej, spełnia automatycznie uznaniową przesłankę "dawania rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza". Taki pogląd prowadzi bowiem do całkowitego zaprzeczenia woli ustawodawcy, który ustanowił przesłankę rękojmiową jako samoistną i wyodrębnioną, a zatem wymagającą odrębnego zbadania przez organ administracji w toku postępowania w przedmiocie powołania na notariusza. W odniesieniu do lokalizacji kancelarii notarialnej w K. Rada zauważa, że kwestii tej nie należy sprowadzać tylko do formalnej kontroli rozmieszczenia siedzib kancelarii notarialnych w poszczególnych miejscowościach. Wbrew stanowisku organu zapotrzebowanie społeczne na usługi notarialne na danym terenie nie jest podstawowym kryterium, które należy brać pod uwagę przy wyznaczaniu siedziby kancelariiW odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości wniósł o jej oddalenie.Uczestniczka postępowania K. K. wniosła o oddalenie skargi.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:Zgodnie z treścią z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną (postanowienie, akt, lub inną czynność z zakresu administracji publicznej) z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego, obowiązującego w dacie wydania tego rozstrzygnięcia.Ponadto, zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), cytowanej dalej jako p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a., mogącego stanowić podstawę wznowienia postępowania administracyjnego, Sąd nie podziela stanowiska skarżącej, iż wydanie obu decyzji przez tego samego, upoważnionego Podsekretarza Stanu stanowiło naruszenie wyżej powołanego przepisu. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt I OPS 13/09 stanął na stanowisku, że art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. nie ma zastosowania do osoby piastującej funkcję ministra w postępowaniu, o jakim mowa w art. 127 § 3 k.p.a. Skład orzekający podziela w pełni to stanowisko. Niezależnie od tego na podstawie art. 269 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), dalej: "p.p.s.a." sąd jest związany stanowiskiem zajętym w uchwale przez NSA.Z kolei rozpatrując pozostałe zarzuty, należy stwierdzić, że podstawę materialnoprawną wydanych rozstrzygnięć stanowiły art. 10, 11 pkt 1-3 i 7, 12 § 1 pkt 3 Pr. not. W świetle powyższych uregulowań organem powołującym na stanowisko notariusza i wyznaczającym siedzibę jego kancelarii jest Minister Sprawiedliwości. Decyzja wydawana jest na wniosek osoby zainteresowanej po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby notarialnej.Przepis art. 11 Pr. not. precyzuje wymogi, jakie powinien spełniać kandydat na notariusza. Jednocześnie osoby, wymienione w art. 12 § 1 ww. ustawy są zwolnione od wykazania przesłanki przewidzianej w art. 11 pkt 4, 5, 6 tego aktu. Decyzja wydawana przez Ministra Sprawiedliwości jest decyzją uznaniową z tym, że zgodnie z art. 10 § 3 Pr. not. może on odmówić powołania na stanowisko notariusza osoby, tylko wtedy, gdy kandydat ten nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 11-13 ww. ustawy.Przed podjęciem decyzji organ jest prawnie zobowiązany do zasięgnięcia opinii organu samorządu notarialnego (art. 106 k.p.a.), z tym, że stanowisko opiniującego nie jest dla Ministra Sprawiedliwości wiążące.W niniejszej sprawie, orzekając w sprawie wniosku K. K. organ nie naruszył wskazanych wyżej przepisów ustawy – Prawo o notariacie. Wydana zaś przez niego decyzja zapadła po wszechstronnym i wnikliwym zbadaniu wszystkich okoliczności sprawy. Nie doszło też do naruszenia wskazanych w skardze przepisów art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. Również uzasadnienia decyzji są zgodne z wymogami art. 107 § 3 k.p.a. bowiem organ wyczerpująco ustosunkował się do wszystkich zarzutów Rady, zaś na poparcie swojego stanowiska przytoczył bogate orzecznictwo sądowe.Bezsporne jest w sprawie, że K. K., wykonując nieprzerwanie od 2001 r. zawód radcy prawnego spełnia wymagania określone w art. 11 w związku z art. 12 § 1 pkt 3 Pr. not. W takiej sytuacji ustawa nie przewiduje żadnego egzaminu sprawdzającego, któremu zobowiązana byłaby poddać się kandydatka na notariusza, a do tego miała sprowadzać się rozmowa kwalifikacyjna z kandydatką, która miała miejsce w siedzibie Rady w dniu […] lutego 2010 r. (k.-22 akt administracyjnych). Wskazane również przez Ministra Sprawiedliwości orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego przemawia jednoznacznie za brakiem możliwości weryfikowania osób ubiegających się o powołanie na stanowisko notariusza przez organy samorządu notarialnego.Ustawodawca założył, że osoby, które wykonywały zawód adwokata lub radcy prawnego przez okres co najmniej 3 lat posiadają niezbędną wiedzę i doświadczenie do wykonywania zawodu notariusza i mogą ubiegać się o powołanie na to stanowisko bez wcześniejszego odbywania aplikacji notarialnej, złożenia egzaminu notarialnego oraz pracy w charakterze asesora notarialnego. Gdyby ustawodawca uznał, że osoby takie winny być poddane egzaminowi, to nie ująłby tej kategorii w § 1, lecz w § 2 art. 12 Pr. not., w którym wymienia się osoby, zobowiązane do przystąpienia do egzaminu notarialnego. Ustawodawca w ustawie – Prawo o notariacie nie przewiduje dla kandydatów na notariusza (i to tylko wyraźnie oznaczonych kategorii) innego egzaminu, aniżeli egzamin notarialny.Sąd uznał za trafne stanowisko Ministra Sprawiedliwości, że kandydatka jest nieskazitelnego charakteru oraz daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza. K. K. w swej wieloletniej pracy w charakterze radcy prawnego wykazała się szeroką wiedzą i znajomością różnych dziedzin prawa, posiada pozytywną opinię z Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. Z kolei, jak wynika z opinii Dyrektora Z. Oddziału w W., jest to osoba posiadająca rozległą wiedzę teoretyczną i praktyczną z zakresu prawa, odpowiedzialna i kompetentna. Nie toczyło się przeciwko niej żadne postępowanie dyscyplinarne, wyjaśniające ani nie postawiono jej zarzutu naruszenia zasad etyki zawodowej, ani niewywiązywania się z obowiązków wobec korporacji zawodowej. W tym stanie rzeczy jej cechy charakteru jak i nienaganny przebieg całej pracy zawodowej sprawiają, że jest osobą wiarygodną i brak jest jakichkolwiek przeciwwskazań, aby wykonywała zawód notariusza.W rozpoznawanej sprawie Rada zakwestionowała dokonaną przez Ministra wykładnię art. 11 pkt 2 Pr. not. dotyczącą rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, polegającą na przyjęciu, iż przesłanka ta obejmuje zespół cech składający się na "odpowiedni poziom etyczny", a którego kandydatka nie spełnia.W ocenie Sądu nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej.Pojęcia nieskazitelnego charakteru i rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, o której stanowi art. 11 pkt 2 Pr. not. nie są zdefiniowane w tej ustawie. Jednakże można przyjąć, iż rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu daje osoba posiadająca zweryfikowaną w przewidzianym prawem trybie wiedzę, której postępowanie odpowiada przyjętym w społeczeństwie normom etycznym, moralnym i której dotychczasowe zachowanie dotyczące tak sfery zawodowej, jak też prywatnej składa się na wizerunek osoby zaufania publicznego, na której nie ciążą żadne zarzuty podważające jej wiarygodność. Taka interpretacja zakresu pojęcia "rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza" nie budzi zastrzeżeń i wielokrotnie była wskazywana w orzecznictwie (tak: wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 października 2007 r. sygn. VI SA/Wa 1405/07, wyrok NSA z dnia 21 lutego 2007 r., sygn. II GSK 302/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2007 r., sygn. VI SA/Wa 2193/06, wyrok NSA z dnia 14 lutego 2007 r. sygn. II GSK 294/06). Uznanie, że dana osoba daje rękojmię powinno opierać się na rozważeniu całokształtu jej cech, jak również jej postępowania w życiu zawodowym i osobistym, odnoszących się do okoliczności stanowiących prognozę co do należytego wykonywania obowiązków notariusza jako zawodu zaufania publicznego (tak: wyrok NSA z dnia 18 października 2007 r., sygn. II GSK 182/07).Spełnienie warunku rękojmi nie jest oceniane w skali punktowej, czy stopniowej. Kandydat na notariusza albo daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, albo takiej rękojmi nie daje. Należy przyjąć, że w stosunku do osoby, która nienagannie wykonywała inny zawód prawniczy istnieje domniemanie, że osoba ta daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza. Przydatność kandydata do zawodu notariusza powinna być oceniona na podstawie jego dotychczasowego postępowania, mogącego świadczyć o poziomie umiejętności prawniczych i gwarantującego prawidłowe, rzetelne wykonywanie obowiązków zawodowych w ramach kancelarii notarialnej. Obiektywnie sprawdzone umiejętności zawodowe w powiązaniu z nienagannym przebiegiem dotychczasowej pracy dają, zdaniem Sądu, wystarczające podstawy do przyjęcia, że dana osoba gwarantuje prawidłowe wykonywanie zawodu także w ramach innej korporacji prawniczej.W rozpoznawanej sprawie uczestniczka wykonywała zawód radcy prawnego, w związku z czym spełniała wymogi określone w art. 11 pkt 1-3 i art. 12 § 1 pkt 3 Pr. not., w tym wymóg rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza. Jednocześnie ustawodawca przyjął, że osoby, które ukończyły inną aplikację prawniczą i pracowały w zawodzie dają rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu notariusza. Osoby te posiadają bowiem niezbędną wiedzę i doświadczenie do wykonywania zawodu notariusza i dlatego, przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 11- 13 Pr. not., mogą ubiegać się o powołanie na to stanowisko. Rękojmię należytego wykonywania zawodu notariusza należy więc oceniać przez pryzmat rękojmi dotychczas wykonywanego zawodu, w tym przypadku zawodu radcy prawnego (tak wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2008 r., sygn. II GSK 277/07). Wobec tego przyczyny zmiany zawodu nie mogą świadczyć, iż kandydatka nie spełnia przesłanki z art. 11 pkt 2 Pr. not.Sąd podziela stanowisko organu, iż notariusze jako osoby wykonujące zawód zaufania publicznego powinni prezentować wysoki standard etyczny i merytoryczny, a kandydatka posiadając szeroką wiedzę i doświadczenie zawodowe daje gwarancję zapewnienia tych standardów. Sąd nie uważa jednak, aby ocena rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, oparta na powyższych kryteriach, wykraczała poza granice uznania administracyjnego.Decyzja Ministra Sprawiedliwości jest podejmowana w ramach uznania administracyjnego i obowiązkiem organu jest dokładne zbadanie i rozważenie okoliczności indywidualnych danej sprawy w celu jej prawidłowego rozwiązania. Organ mając możliwość wyboru rozstrzygnięcia powinien wybrać rozstrzygnięcie optymalne, uwzględniając interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.).Ustawodawca przewidział obowiązek zasięgnięcia opinii o kandydacie udzielonej przez właściwą radę izby notarialnej, jednakże opinia ta nie ma charakteru wiążącego, a ponadto należy zauważyć, że ustawodawca wyraźnie ograniczył dopuszczalność weryfikowania merytorycznych kompetencji kandydatów na notariuszy. Gdyby uznał za celowe poddawanie kandydatów dodatkowemu egzaminowi lub sprawdzanie przydatności do zawodu w innej formie, to ustanowiłby odpowiednie regulacje np. poprzez wprowadzenie unormowań ustanawiających zbliżone do egzaminu notarialnego formy sprawdzania przydatności do zawodu. Pogląd ten jest wyrażony w orzecznictwie (por. m.in. wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2008 r. sygn. II GSK 277/07, wyrok NSA z 14 lutego 2007 r. sygn. II GSK 294/06). A zatem ani Minister, ani Rada nie mogą dokonywać oceny merytorycznej wiedzy kandydatów na notariuszy.W działaniu Ministra Sprawiedliwości, wydającego decyzje Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Organ wyjaśnił w sposób prawidłowy przesłanki podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest prawidłowa. Dokonując oceny kandydata organ oparł się na wszystkich dowodach zebranych w toku postępowania, w tym: opinii Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., a także negatywnej opinii Rady Izby Notarialnej w W.W ocenie Sądu, Minister Sprawiedliwości wyznaczając siedzibę kancelarii notarialnej w K. (zgodnie z wnioskiem kandydatki na notariusza) nie wykroczył poza granice swobody uznania administracyjnego. Lokal wyznaczonej siedziby kancelarii notarialnej spełnia wymogi niezbędne dla funkcjonowania kancelarii notarialnej, co potwierdziła lustracja lokalu.Minister Sprawiedliwości w sposób pełny odniósł się do argumentów Rady co do celowości usytuowania kancelarii notarialnej wnioskodawcy w K. Słusznie organ wskazał, że Prawo o notariacie nie uzależnia utworzenia kolejnej kancelarii od nieprzekroczenia określonej liczby kancelarii w danej miejscowości czy wzrostu liczby czynności notarialnych. Liczba notariuszy i sporządzonych przez nich aktów są jedynie wskazówką określającą lokalne potrzeby w zakresie tworzenia kolejnych kancelarii notarialnych, nie mogą jednak stanowić podstawy do odmowy wyznaczenia siedziby zgodnie z wnioskiem kandydata. Odmienne stanowisko upoważniałoby do stwierdzenia w postępowaniu administracyjnym, że naruszona została zasada ochrony słusznego interesu strony (wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2001 r., II SA 1200/00, LEX nr 54115).Co do naruszenia w ten sposób § 11 pkt 4 powołanego rozporządzenia (Minister ustala plan siedzib kancelarii notarialnych) podkreślić trzeba, że nadzór Ministra Sprawiedliwości nad notariatem, w tym nad działalnością notariuszy, jest nadzorem prawnym. Oznacza to, że zarówno zakres, przedmiot i kryteria nadzoru, jak i przede wszystkim formy nadzoru są ściśle określone przez ustawy. W związku z tym i z konstytucyjną zasadą działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP) należy przyjąć, że Minister Sprawiedliwości może podejmować w stosunku do notariatu wyłącznie te czynności prawne, do których uprawniają wyraźnie przepisy ustawowe (tak: wyrok SN z 11 maja 2000 r., sygn. akt III RN 117/99, OSNP 2001, z. 5, poz. 180). W wyroku tym Sąd Najwyższy podniósł również, że poważną wątpliwość budzi także zgodność z art. 92 Konstytucji RP zawartego w art. 42 § 2 Prawa o notariacie upoważnienia dla Ministra Sprawiedliwości do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowego trybu wykonywania nadzoru nad działalnością notariuszy i organami samorządu notarialnego przez to, że przepis upoważniający nie określa wytycznych co do treści aktu. Przepis ten do chwili obecnej nie uległ zmianie.W ocenie Sądu, podniesione przez Radę zarzuty naruszenia prawa materialnego, a w szczególności art. 11 pkt 2 Pr. not. w powiązaniu z art.17 ust 1 Konstytucji RP są niezasadne. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 26 marca 2008 r., sygn. akt K 4/07 stwierdził, że "zadaniem ustawodawcy (i przedmiotem jego odpowiedzialności) jest określenie optymalnego w danej sytuacji modelu przygotowania i wykonywania zawodu prawnika. Przyjęte rozwiązania cechować musi koherencja, równe traktowanie osób wykonujących poszczególne zawody prawnicze lub aspirujących do ich wykonywania(…)"Ponadto, oceniając zaskarżoną decyzję, Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.