II SA/Rz 513/10 – Wyrok WSA w Rzeszowie


Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne:
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2010-06-07
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Magdalena Józefczyk. /przewodniczący/Maria Piórkowska /sprawozdawca/Zbigniew Czarnik

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk Sędziowie NSA Maria Piórkowska /spr./ WSA Zbigniew Czarnik Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 5 listopada 2010 r. sprawy ze skargi C. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia […] marca 2010 r. nr […] w przedmiocie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego C. T. kwotę 627 zł /słownie: sześćset dwadzieścia siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie wyroku

Przedmiotem skargi jest wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98 poz. 1071 ze zm.) decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia […] marca 2010 r. Nr […], utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy […] z dnia […] lutego 2010 r. Nr […].Decyzją tą Wójt Gminy działając na podstawie art. 104 Kpa oraz art. 1 ust. 2, art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku C. T., odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem oraz bezodpływowego zbiornika na nieczystości ciekłe na działce nr 1702 w R.Wskazał w niej m.in., że inwestycja ta nie jest zgodna z polityką przestrzenną Gminy określoną w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, ponieważ przedmiotowa działka położona jest na terenach oznaczonych częściowo jako obszar rolniczej przestrzeni produkcyjnej, częściowo jako obszar o wysokich walorach przyrodniczych i kulturowych. Planowana inwestycja nie spełnia wymagań określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu (…) – brak jest tzw. "dobrego sąsiedztwa", a istniejące i projektowane uzbrojenie terenu nie jest wystarczające do wnioskowanego zamierzenia budowlanego.Odwołanie od tej decyzji złożył wnioskodawca podnosząc niedokładną i niezgodną ze stanem faktycznym analizę warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy podkreślając, że Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy […] nie przewiduje na przedmiotowym obszarze realizacji zadań publicznych.Położenie działki nr 1702 przedstawione w decyzji jest niezgodne z aktualną mapą ewidencyjną. Przy analizie sąsiedniej zabudowy Wójt pominą fakt, że od południowej granicy działki w odległości 90 m znajduje się murowany budynek oraz że na ogrodzonym terenie ujęcia wody znajduje się budynek biurowy Zakładu Gospodarki Komunalnej Gminy […], do którego przez jego działkę są doprowadzone wszystkie media. Nie poddano dokładnej analizie, czy planowana inwestycja zagraża terenom wodonośnym i ujęciu wody, brak też jest stanowiska w odniesieniu do gruntów rolnych wykorzystywanych na cele gospodarki leśnej.Po rozpatrzeniu tego odwołania, SKO opisaną na wstępie decyzją z dnia […] marca 2010 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W jej uzasadnieniu Kolegium odwołało się do treści art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe, jeżeli zachodzą łącznie wymienione w nim przesłanki, tj.:1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;2) teren ma dostęp do drogi publicznej;3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.W ocenie SKO organ zbadał zaistnienie w/w przesłanek i stwierdził, że działka na której ma być realizowana inwestycja położona jest w obszarze użytków rolnych w bezpośrednim sąsiedztwie ujęcia wody ze stacją.uzdatniania wody i projektowanymi zbiornikami wyrównawczymi. W analizowanym terenie znajdują się wyłącznie użytki rolne oraz obiekty sportowo – rekreacyjne i obiekty gospodarki komunalnej. Brak jest zabudowy, która stanowiłaby kontynuację funkcji mieszkaniowej. Nowa zabudowa jest dopuszczalna, o ile można ją pogodzić z już istniejącą funkcją. W analizowanej sprawie priorytetem jest natomiast zabezpieczenie rozbudowy ujęcia wody dla Gminy ze względu na położenie terenu zasobowego. Przeprowadzona analiza wykazała ponadto, że istniejące uzbrojenie techniczne terenu jest niewystarczające dla planowanej inwestycji.Organ odwoławczy wskazał ponadto, że posiadane na terenie Gminy przez wnioskodawcę gospodarstwo rolne (1,4562 ha) nie spełnia norm obszarowych, tj. nie przekracza średniej powierzchni gospodarstwa rolnego na terenie Gminy, która w 2009 r. wynosiła 2,6 ha, co uzasadniłoby wyłączenie z zastosowania do zabudowy zagrodowej wspomnianego powyżej art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu (…).W tej sytuacji organ I instancji słusznie odmówił ustalenia warunków zabudowy.W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skardze na decyzję Kolegium z dnia […] marca 2010 r. C. T. zarzucił naruszenie przepisów postępowania administracyjnego (art. 106, art. 17 pkt 3 i art. 7 Kpa) oraz przepisów prawa materialnego, a to art. 53 ust. 4 pkt 8, art. 60 i 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 6 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody.Argumentując w jej uzasadnieniu słuszność swojego stanowiska wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.W odpowiedzi na skargę SKO ponownie wskazało, że z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że planowana inwestycja nie spełnia przesłanek warunkujących wydanie decyzji o warunkach zabudowy określonych w art. 61 ustawy o planowaniu (…), co znalazło wyraz w uzasadnieniu decyzji organu I i II instancji. W ocenie Kolegium, wbrew zawartym w skardze twierdzeniom, w sprawie nie doszło również do naruszenia przepisów procedury administracyjnej, na co powołuje się skarżący. Na tej podstawie wniosło o jej oddalenie.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm ./ sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje administracyjne w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, zaś na podstawie art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skarga podlega uwzględnieniu.Na wstępie wskazać należy, że wydając zaskarżoną decyzję orzekające w sprawie organy powołały przepis art. 1 ust. 2 , art. 4 ust. 2 pkt. 2, art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz. U. z 2003r Nr 80, poz. 717 ze zm./, a więc przepisy tej ustawy i wydane z jej delegacji rozporządzenia wyznaczają zakres sprawy. Powołując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia treści art. 61, nie sposób pominąć treści art. 54 pkt.2 lit. d przywołanej wyżej ustawy w związku z art. 28 kpa określających strony postępowania administracyjnego w sprawie o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Instrumentem prawnym ochrony sąsiadów inwestora jest prawidłowe ustalenie stron postępowania. W uchwale NSA z dnia 25 września 1995r VI SA 13/95 ONSA 1995 nr 4, poz. 154, a także w wyroku z dnia 3 grudnia 2008r IIOSK 1505/07 Sąd przyjął, że stroną postępowania o ustalenie warunków może być nie tylko właściciel nieruchomości, której dotyczy decyzja o warunkach zabudowy ale także właściciel i użytkownik wieczysty sąsiedniej nieruchomości, o ile wykażą interes prawny.W rozpoznawanej sprawie organy ustaliły, że stronami w prowadzonym postępowaniu są: Urząd Gminy […] jako właściciel działki nr ew. 982, Gmina […] jako właściciel działki nr ew. 717/1, Agencja Nieruchomości Rolnej – działka nr 717/2, M. i M. T. jako właściciele działki nr ew. 1703 , 1701/20, 1701/21, 17001/22,1701/24 i 1701/25 oraz Z. i K. M. jako właściciele działki nr ew. 1701/26. Z kolei z wypisu skorowidza działek sporządzonego przez Starostę […] wynika, że działka nr ew. 1701/20 stanowi własność A. P., a także działki nr ew.1701/21,1701/22,1701/24 i 1701/25. Taka rozbieżność wynikająca z dokumentów zebranych w sprawie nie została przez organ wyjaśniona, co nasuwa przypuszczenie, że strony w tym postępowaniu nie zostały prawidłowo ustalone, a w konsekwencji nie brały udziału w toczącym się postępowaniu. A. P. w postępowaniu tym nie brała udziału.Zgodnie z unormowaną w art. 7 kpa zasadą prawdy obiektywnej organy administracji publicznej podejmują wszelkie niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Zgodnie z tą zasadą organ prowadzący postępowanie ma obowiązek zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, aby ustalić stan faktyczny sprawy zgodnie z rzeczywistością. W szczególności jest obowiązany dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnego przypadku na podstawie analizy całego pełnego zebranego materiału dowodowego, a stanowisko wyrażone w decyzji uzasadnić w sposób wymagany przez przepisy kodeksu postępowania administracyjnego /wyrok NSA z dnia 26 mają 1981 są 810/81 ONSA 1981 nr 1, poz. 45/. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 23 listopada 1994r III ARN 55/94 OSNAPiUS 1995 nr 7, poz. 83 jako dowolne należy traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym. Zarzut dowolności wykluczają dopiero ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego /art. 80 kpa/, zgromadzonego i rozpatrzonego w sposób wyczerpujący /art. 77 § 1 kpa/, a więc przy podjęciu wszystkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonywującej treści /art. 7 kpa/.W świetle powyższego, w ocenie Sądu zaskarżona decyzja wydana została w naruszeniem przytoczonych wyżej przepisów art. 28, art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kpa, co skutkuje w oparciu o treść art. 145 § 1 pkt. 1 lit. b i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ o jej uchyleniu. Z tych powodów Sąd nie odnosił się do zarzutów merytorycznych skargi. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 powołanej wyżej ustawy.