Sygnatura:
6174 Komornicy
Hasła tematyczne:
Zawody prawnicze
Skarżony organ:
Minister Sprawiedliwości
Data:
2010-04-07
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku/odwołania w terminie …od otrzymania odpisu prawomocnego orzeczenia
Sędziowie:
Andrzej CzarneckiGrażyna Śliwińska /sprawozdawca/Izabela Głowacka-Klimas /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Protokolant ref. staż. Monika Piotrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2010 r. sprawy ze skargi A. B. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w sprawie powołania na stanowisko komornika sądowego 1. zobowiązuje Ministra Sprawiedliwości do rozpoznania wniosku A. B. z dnia […] grudnia 2009 r. o powołanie na stanowisko komornika sądowego – w terminie 14 dni, liczonym od zwrotu akt postępowania administracyjnego; 2. zasądza od Ministra Sprawiedliwości na rzecz skarżącej A. B. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie wyroku

A. B. (dalej też jako strona, skarżąca, kandydatka) w dniu […] grudnia 2009 r. (wniosek z […] grudnia 2009 r.) złożyła do Ministra Sprawiedliwości za pośrednictwem Prezesa Sądu Apelacyjnego w […]. wniosek o powołanie jej na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. – w związku z Obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości, jakie w dniu 25 listopada 2009 r. ukazało się w Monitorze Polskim Nr 76 poz. 947 o wolnym stanowisku komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w W.Jako podstawę prawną niniejszego wniosku skarżąca powołała art. 10, 11 i 12 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 133, poz. 882 z późn. zm.) – zwaną dalej u.k.s.e lub ustawą. Do wniosku załączyła komplet dokumentów świadczących o spełnieniu wymagań określonych w art. 10 ustawy, w tym wcześniejsze decyzje Ministra Sprawiedliwości powołujące ją na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. z dnia: […] lipca 1998 r. i […] stycznia 2008 r. W uzasadnieniu swojego wniosku wskazała na ukończenie studiów prawniczych, aplikacji sędziowskiej, zdanie egzaminu sędziowskiego i ponad 10 letnią praktykę na stanowisku komornika sądowego. Podnosiła, że w dniu […] lipca 1998 r. decyzją Ministra Sprawiedliwości została powołana na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S.. Decyzją zmieniającą z […] stycznia 2008 r. wydaną na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektórych innych ustaw Minister Sprawiedliwości powołał ją na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. w rozumieniu przepisów znowelizowanej ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Uwzględniając wniosek z […] lipca 2008 r. Minister Sprawiedliwości decyzją z […] sierpnia 2008 r., odwołał ją z tego stanowiska z dniem […] sierpnia 2008 r.Pismem z […] lutego 2010 r. Minister Sprawiedliwości wezwał kandydatkę do usunięcia braków wniosku o powołanie na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. poprzez nadesłanie dokumentów potwierdzających, że przepracowała w charakterze asesora komorniczego co najmniej dwa lata (art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji – Dz. U. z 2006 r., Nr 167, poz. 1191 z późn. zm.) – w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.).W odpowiedzi na w.w. wezwanie, wydane na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. i dotyczące uzupełnienia wniosku przez wykazanie 2 letniej asesury komorniczej wyjaśniła, że przed powołaniem na stanowisko komornika, w 1998 r., nie mogła pełnić stanowiska asesora komorniczego, ponieważ uprzednie przepisy takiej funkcji nie przewidywały. Kandydatka ponownie przedłożyła dokumenty na okoliczność posiadania ponad 10 letniej praktyki komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w S..Pismem z […] marca 2010 r. Minister Sprawiedliwości poinformował o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku strony o powołanie na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w W.. Wskazał, że z uwagi nieuzupełnienie jego braków w terminie 7 dni i nie przedstawienie dokumentów na okoliczność przepracowania w charakterze asesora komorniczego co najmniej dwóch lat (art. 10 ust. 1 pkt 10 u.k.s.e.ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji – Dz. U. z 2006 r., Nr 167, poz. 1191 z późn. zm.) działał na podstawie art. 64 § 2 k.p.a.Strona złożyła skargę na bezczynność Ministra Sprawiedliwości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zarzuciła, że pozostawiając jej wniosek bez rozpoznania naruszył przepisy:prawa materialnego: art. 10 ust. 1 u.k.s.e. przez błędną jego wykładnię i uznanie, że nie spełnia wymogu formalnego określonego w art. 10 ust. 1 pkt 10 u.k.s.e., do powołania jej na stanowisko komornika sądowego, w sytuacji, kiedy stosownymi dokumentami wykazała, że posiada odpowiednie przygotowanie zawodowe,prawa procesowego: art. 64 § 2 k.p.a. przez: bezpodstawne wezwanie jej do uzupełnienia braków formalnych wniosku w sytuacji, gdy przedłożony komplet dokumentów zawierał wszystkie niezbędne dyplomy, zaświadczenia, oświadczenia i decyzje potwierdzające spełnianie przez nią wymogów formalnych do powołania na stanowisko komornika sądowego oraz przez uznanie, iż nie usunęła w wyznaczonym terminie żądanych braków formalnych wniosku, skoro w odpowiedzi na wezwanie ponownie złożyła komplet dokumentów i wyjaśniła na czym opiera swoje twierdzenie, że spełnia warunki formalne do powołania na stanowisko komornika sądowego,- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez wydanie zaskarżonego zawiadomienia bez prawidłowo sporządzonego jego uzasadnienia faktycznego oraz wydania go bez pouczenia strony o dopuszczalności, trybie i sposobie jego zaskarżenia.W obszernym uzasadnieniu wskazywała m.in., że nie do pogodzenia z zasadami wyrażonymi w Konstytucji RP, szczególnie w art. 2, jest zaprezentowana przez Ministra Sprawiedliwości wykładnia, zgodnie z którą ustawodawca jednocześnie uznaje, że spełnia wszystkie niezbędne ustawowe wymagania do wykonywania funkcji komornika w rozumieniu aktualnie obowiązujących przepisów, a jednocześnie po skorzystaniu z przysługującego jej prawa do czasowej rezygnacji z piastowania stanowiska komornika sądowego, przy niezmienionym stanie prawnym, nie spełnia wymagań do powołania jej na to stanowisko. Podnosiła m.in., że zgodnie z uzasadnieniem projektu noweli majowej ustawy o komornikach sądowych i egzekucji zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie regulacji gwarantującej powoływanie na stanowiska komorników sądowych osób zarówno gruntownie przygotowanych od strony teoretycznej (absolwenci prawa), oraz legitymujących się odpowiednio długą praktyką (2 lata) w samodzielnym wykonywaniu czynności egzekucyjnych, jaką zapewnia asesura komornicza. Skarżąca przez okres ponad 10 lat wykonywała funkcję komornika sądowego, której zakres czynności jest szerszy od zakresu czynności asesora komorniczego i zawiera w sobie wszystkie czynności, które może wykonywać asesor komorniczy.W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości nie podzielił powyższych zarzutów. Wskazał, że z treści art. 10 ust. 1 pkt 10 u.k.s.e. wynika, że na stanowisko komornika może zostać powołana osoba, która co najmniej dwa lata pracowała w charakterze asesora komorniczego. Jest to przepis o charakterze materialnym i powszechnie obowiązującym. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy stanowi wprost, że do wniosku o powołanie na stanowisko komornika sądowego należy dołączyć dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 6-11 u.k.s.e. Jeżeli przepis powszechnie obowiązującego prawa ustanawia wprost określone wymogi co do składanego podania, organ może skutecznie żądać ich spełnienia w trybie art. 64 § 2 k.p.a. Jego zdaniem, kandydat ubiegający się o stanowisko komornika musi więc wykazać, oprócz innych wymogów określonych w w/w artykule, że przepracował w charakterze asesora co najmniej dwa lata. Skoro skarżąca została odwołana ze stanowiska komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. decyzją Ministra Sprawiedliwości z […] sierpnia 2008 r., to nie jest już komornikiem sądowym i nie mają do niej zastosowania żadne przepisy przejściowe, które dotyczyły działających komorników. Nie pozbawiono jej praw nabytych, ponieważ sama zrezygnowała z funkcji komornika i powinna zdawać sobie sprawę z konsekwencji takiej decyzji.Minister Sprawiedliwości uznał zatem, że skarżąca nie uzupełniła wniosku poprzez wykazanie, że co najmniej dwa lata przepracowała w charakterze asesora komorniczego, co stanowiło podstawę do pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Powołał się na uchwałę składu siedmiu sędziów SN z dnia 8 czerwca 2000 r.. III ZP 11/00, OSNIAPiUS 2000, Nr 19, poz. 702 gdzie przyjęto, że "pozostawienie bez rozpoznania na podstawie art. 64 k.p.a. podania o wszczęcie postępowania nie wymaga wydania decyzji administracyjnej’. Innymi słowy, informacja o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania nie jest decyzją administracyjną i nie przysługuje od niej środek zaskarżenia.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Skarga A. B. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości polegająca na niewydaniu rozstrzygnięcia jej wniosku złożonego […] grudnia 2009 r. o powołanie jej na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. ma usprawiedliwione podstawy.Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. – sprawowana przez sądy administracyjne kontrola administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 – 4. Zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy powyższych przepisów zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności.Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w ustalonym w k.p.a. lub akcie szczególnym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie złożonego wniosku lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu albo nie podjął stosownej czynności. Dotyczy to zarówno sytuacji, gdy decyzja lub postanowienie nie zostały podjęte w pierwszej, jak drugiej instancji. Ponadto, gdy – jak w tej sprawie – w bezczynności pozostaje minister w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a., to wówczas tryb przewidziany w art. 37 k.p.a. nie ma zastosowania, ponieważ nad tym organem nie ma w postępowaniu administracyjnym organów wyższego stopnia.Wymaga także podkreślenia, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. Stosownie do art. 149 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. W związku z odwołaniem się w art. 149 p.p.s.a. do art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. bezczynność organu musi być powiązana z jego kompetencją do wydania w danej sprawie decyzji administracyjnej, postanowienia – zaskarżalnego do sądu administracyjnego, czy innych aktów bądź czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.Przenosząc powyższe rozważania teoretyczne na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że organ prowadził postępowanie, ale wniosek skarżącej o powołanie jej na stanowisko komornika sądowego – złożonego w związku z cytowanym na wstępie Obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości o wolnym stanowisku komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. – pozostawił bez merytorycznego rozpoznania.Pozostaje poza sporem, że powołanie na stanowisko komornika sądowego należy do decyzji uznaniowych. Wniosek w tym przedmiocie podlegał załatwieniu przez organ w terminach określonym w Kodeksie postępowania administracyjnego.Skarżąca, skargą na bezczynność Ministra Sprawiedliwości zakwestionowała legalność pozostawienia bez rozpoznania jej wniosku w o powołanie na komornika na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. w sytuacji, gdy wykazała dokumentami, że pracowała 10 lat w charakterze komornika sądowego, a w dacie jej powołania na to stanowisko nie było instytucji asesora komorniczego.Należy wskazać na wstępie, że forma obrony skarżącej poprzez złożenie skargi na bezczynność jest dopuszczalna w świetle uchwały SN z 28 czerwca 2000 r. III ZP 11/00 (OSN 2000, Nr 19, poz. 706).Istotą sporu w niniejszej sprawie jest kwestia, czy organ prawidłowo zastosował art. 64 § 2 k.p.a., znajdując w tej normie formalną podstawę do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, czy też dokumenty złożone przez kandydatkę na okoliczność spełnienia wymogów art. 10 i art. 12 ustawy powinny być ocenione pod kątem materialno-formalnym.Rozważając to zagadnienie należy uwzględnić art. 11 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, który określa procedurę postępowania po wpłynięciu wniosków kandydatów. M.in. w ust. 7 wprost stanowi, kiedy Minister Sprawiedliwości pozostawia bez rozpoznania wnioski, a mianowicie:- złożone po terminie, o którym mowa w ust. 2,- oraz wszystkie wnioski zainteresowanego w przypadku złożenia wniosków o powołanie na więcej niż jedno stanowisko komornika.Oznacza to, że wyłącznie w tych przypadkach te kwestie – jako formalne – przesądzają o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania.W ocenie Sądu, badanie przez Ministra Sprawiedliwości wniosku kandydata na komornika – w świetle spełnienia wymogów wymienionych w art. 10 i 12 u.k.s.e. – ma charakter zarówno formalny, jak i materialny.Przepisy te stanowią:Art. 10. 1. Na stanowisko komornika może zostać powołana osoba, która:1) posiada obywatelstwo polskie;2) ma pełną zdolność do czynności prawnych;3) posiada nieposzlakowaną opinię;4) nie była karana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;5) nie jest podejrzana o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe;6) ukończyła wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskała tytuł magistra prawa lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej;7) jest zdolna ze względu na stan zdrowia do pełnienia obowiązków komornika;8) odbyła aplikację komorniczą;9) złożyła egzamin komorniczy;10) pracowała w charakterze asesora komorniczego co najmniej 2 lata;11) ukończyła 26 lat.2. Zdolność do pełnienia obowiązków komornika, ze względu na stan zdrowia, stwierdza się w oparciu o przepisy wydane na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) regulujących zakres i sposób przeprowadzania badań kandydatów do objęcia urzędu sędziego. Od obowiązku poddania się badaniom zwalnia się sędziów.3. Wymogi, o których mowa w ust. 1 pkt 8 i 9, nie dotyczą osób, które ukończyły aplikację sądową, prokuratorską, adwokacką, radcowską lub notarialną i zdały wymagany egzamin, oraz osób, które w okresie nie dłuższym niż 8 lat przed złożeniem wniosku o powołanie na stanowisko asesora komorniczego pracowały co najmniej 5 lat na stanowisku referendarza sądowego.4. Wymogi, o których mowa w ust. 1 pkt 8-10, nie dotyczą sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, notariuszy, starszych radców Prokuratorii Generalnej oraz osób posiadających stopień doktora nauk prawnych.5. Wymóg, o którym mowa w ust. 1 pkt 8, nie dotyczy:1) osób, które po ukończeniu wyższych studiów prawniczych przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 8 lat przed złożeniem wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego wykonywały w kancelarii adwokackiej, zespole adwokackim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandytowej, o której mowa w art. 4a ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058, z późn. zm.), lub kancelarii radcy prawnego, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandytowej, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.), na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawnego;2) osób, które po ukończeniu wyższych studiów prawniczych przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 8 lat przed złożeniem wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego wykonywały w kancelarii notarialnej, na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane z czynnościami wykonywanymi przez notariusza;3) osób, które przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 8 lat przed złożeniem wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego zatrudnione były na stanowisku asystenta sędziego.6. Pięcioletnie okresy zatrudnienia, o których mowa w ust. 3 i 5, ustala się jako sumę okresów obliczonych z zachowaniem proporcjonalności ich wymiaru.Art. 12. 1. Do wniosku o powołanie na stanowisko komornika zainteresowany załącza po dwa odpisy wniosku, życiorysu i dokumentów potwierdzających spełnienie wymogów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 6-11, zaświadczenie o niekaralności oraz oświadczenie, że nie jest przeciwko niemu prowadzone postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe. Może przedstawiać opinie, świadectwa i zaświadczenia.2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, zainteresowany urodzony przed dniem 1 sierpnia 1972 r., dołącza również oświadczenie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. Nr 218, poz. 1592 i Nr 249, poz. 1832 oraz z 2007 r. Nr 25, poz. 162) albo informację, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej ustawy.Analizując cytowane wyżej normy art. 10 i 12 u.k.s.e. pod kątem wyłącznie formalnego charakteru wymienionych w nich wymogów dla kandydata na komornika, to wynika z nich, że badaniu stricte formalnemu, podlegać mogą okoliczności co do złożenia określonych dokumentów: dwóch odpisów wniosku, życiorysu, zaświadczenia o niekaralności, oświadczenia, że nie jest przeciwko kandydatowi prowadzone postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe, czy oświadczenie, o którym mowa w ust. 2.Natomiast na okoliczność spełnienia wymogów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 6-11 u.k.s.e. ustawodawca pozwala przedstawiać opinie, świadectwa i zaświadczenia. Spełnienie wymogów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 6-11, w tym – co najmniej dwuletniego okresu pracy na stanowisku asesora komorniczego (pkt 10) – podlega zatem ocenie materialno-formalnej na podstawie złożonych opinii, świadectw i zaświadczeń. Nie wystarczy bowiem fakt złożenia jakichkolwiek dokumentów – ocenie Ministra Sprawiedliwości podlega ich zawartość merytoryczna.Z tego względu takiej ocenie formalnej, ale w szczególności materialnej – co do posiadanych uprawnień kandydata – podlega dokument złożony w celu spełnienia wymogu określonego w normie art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy – posiadania co najmniej dwuletniej praktyki na samodzielnym stanowisku asesora komorniczego.Poza sporem jest, że skarżąca udokumentowała ponad 2 letnią praktykę, ale na stanowisku komornika sądowego, które obejmowała 10 lat – do 2008 r. Poprzednia regulacja art. 10 u.k.s.e. (2006.09.19 -tekst jednolity Dz. U. 2006. 167. 1191) stanowiła w ust. 1, że komornikiem sądowym może być ten, kto:1) posiada obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich;2) jest nieskazitelnego charakteru;3) ukończył wyższe studia prawnicze lub administracyjne;4) odbył aplikację komorniczą;5) złożył egzamin komorniczy;6) ukończył 25 lat.2. Od wymagań określonych w ust. 1 w pkt 4 i 5 zwolnieni są sędziowie, prokuratorzy, adwokaci, radcowie prawni, notariusze oraz osoby, które ukończyły aplikację sądową, prokuratorską, adwokacką, radcowską lub notarialną, a także osoby posiadające stopień doktora nauk prawnych.Skarżąca ukończyła aplikację sądową, zatem podlegała zasadom określonym w ust. 2, czyli była zwolniona od aplikacji komorniczej i egzaminu komorniczego, a tym bardziej od asesury komorniczej, która jako praktyka przed nominacją na samodzielne stanowisko komornika sądowego w ogóle nie była przewidziana aż do 28 grudnia 2007 r., kiedy to art. 10 zmieniony został przez art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 24 maja 2007 r. (Dz. U. 2007, 112, 769) zmieniający dotychczasowe uregulowanie.Innymi słowy, skarżąca z chwilą powołania na stanowisko komornika w 1998 r. nabywała przez 10 – letni okres zatrudnienia samodzielną praktykę komorniczą.W obecnie obowiązującym uregulowaniu ustawy, czyli po 28 grudnia 2007 r. w rozdziale 2 "Powoływanie i odwoływanie komorników", ustawodawca wskazując na wymogi dla kandydatów na komorników – pominął praktykę (staż pracy) w charakterze komornika – zarówno dla zaliczenia jej jako praktyki co najmniej równej praktyce asesora komorniczego, jak i w art. 10 ust. 4, gdzie wyłącza potrzebę stażu asesorskiego dla kandydatów z innych zawodów prawniczych (sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, notariuszy, starszych radców Prokuratorii Generalnej oraz osób posiadających stopień doktora nauk prawnych).Pominięcie to spowodowało, że osoba posiadająca co najmniej 2 letni staż na stanowisku komornika sądowego traktowana byłaby w świetle prawa gorzej, niż osoba mająca co najmniej 2 letni staż asesora komorniczego. Innymi słowy, osoba mająca więcej (wyższe kwalifikacje praktyczne) traktowana byłaby gorzej niż osoba posiadająca mniej (niższe kwalifikacje praktyczne). Nie pozostawia bowiem wątpliwości fakt, że zakres czynności komornika jest szerszy od zakresu czynności asesora komorniczego.Zaakceptowanie takiej sytuacji i pozbawienie możliwości co najmniej równorzędnego potraktowania praktyki komornika z praktyką asesora komorniczego stanowiłoby ewidentne naruszenie konstytucyjnej zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz z zasady ochrony praw nabytych wynikających z art. 2 Konstytucji, jak i zasady równego traktowania przez władze publiczne, co gwarantuje art. 32 Konstytucji. Innymi słowy, kandydat posiadający co najmniej dwuletnią praktykę komorniczą nie może być traktowany gorzej niż ten, który posiada co najmniej dwuletnią praktykę asesora komorniczego.Oznacza to, w ocenie Sądu orzekającego w składzie niniejszym, że na gruncie rozpatrywanej sprawy, w sytuacji ubiegania się o stanowisko komornika skarżącej posiadającej udokumentowaną 10 letnią praktykę komorniczą – należało praktykę tę uznać za co najmniej równoważną 2-letniej praktyce asesora komorniczego wymaganej przez obecnie obowiązującą ustawę. Stąd nie jest pozbawiony racji argument skarżącej, że posiadana przez nią 10 letnia praktyka komornicza zawiera w sobie praktykę asesora komorniczego.Reasumując, skoro nabycie odpowiedniej praktyki komorniczej przez asesora komorniczego następuje po co najmniej 2 latach asesury, czyli samodzielnego wykonywania czynności egzekucyjnych w ograniczonym zakresie, to tym bardziej praktykę tę posiada komornik sądowy, wykonując te same rodzajowo czynności, a także inne, zastrzeżone wyłącznie dla niego (a maiori ad minus).Na marginesie dodać można, że nowelizacja art. 10 w zakresie wymogu posiadania praktyki dla wykonywania czynności komorniczych w postaci asesury komorniczej jest istotna dla ustawodawcy. Jego zamiarem, co zauważyła skarżąca zgodnie z uzasadnieniem projektu noweli majowej ustawy, było wprowadzenie regulacji pozwalającej, by na stanowisko komornika sądowego powoływane były osoby zarówno gruntownie przygotowane od strony teoretycznej (absolwenci prawa) jak i od strony praktycznej, czyli legitymujące się odpowiednio długą praktyką (2 lata) w samodzielnym wykonywaniu czynności egzekucyjnych, jaką zapewnia asesura komornicza. Także literatura podziela ten pogląd: komornik jest bardzo specyficznym zawodem prawniczym, gdzie oprócz samej wiedzy z zakresu prawa kluczowe znaczenie ma odpowiednia praktyka, oswajająca kandydata z niełatwa pracą w terenie. Należy zatem podzielić pogląd Z. K., że kto nie zna praktyki zawodu komorniczego, zasad prowadzenia kancelarii komorniczej, ten nie będzie dobrym komornikiem (Komentarz do art.10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U.06.167.1191), [w:] M. Bieżuński, P. Bieżuński, Ustawa o komornikach sądowych i egzekucji. Komentarz, Oficyna, 2008.).Z powyższych rozważań wynika, że dokonana w niniejszej sprawie przez Ministra Sprawiedliwości wykładnia normy art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy nastąpiła także z pominięciem wykładni systemowej i celowościowej.Odnosząc się do powołanego w odpowiedzi na skargę i trafnego poglądu, że jeżeli przepis powszechnie obowiązującego prawa ustanawia wprost określone wymogi co do składanego podania, to organ może skutecznie żądać ich spełnienia w trybie art. 64 § 2 k.p.a. – to w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie może to oznaczać, że Minister Sprawiedliwości mógł pominąć materialną ocenę złożonych dokumentów pod kątem spełnienia wymagań, ograniczając ją do wymogu wykazania formalnego odbycia asesury komorniczej przez osobę mającą już za sobą długoletnią praktykę komorniczą. Konsekwencją takiego podejścia jest wręcz kuriozalna sytuacja, w której praktyka zawodowa na samodzielnym stanowisku komorniczym jest traktowana nie tylko jako "gorsza" i nierówna praktyce zawodowej asesora komorniczego, ale przede wszystkim oznacza pozbawienie możliwości ubiegania się o stanowisko komornika każdego kandydata legitymującego się praktyką komorniczą, także długoletnią – czyli jakiejkolwiek merytorycznej oceny jego wniosku o powołanie na wolne stanowisko komornika sądowego, gdy nie odbył on co najmniej 2-letniej asesury.Taka interpretacja wymogów określonych w art. 10 i 12 ustawy o komornikach i egzekucji w zw. z art. 64 § 2 k.p.a., co wyżej wskazano, pozostawałaby w sprzeczności z art. 2 i 32 Konstytucji RP, a także w sprzeczności z interesem społecznym i z interesem strony. Akceptacja takiego poglądu zmierzałaby także do odwrócenia wagi obu tych stanowisk, gdy od osoby, która posiada np. 10 letnią praktykę na stanowisku komornika organ wymagałby obecnie ubiegania o praktykę asesora komorniczego. Nie można bowiem pominąć, że praktyka komornicza zawiera w sobie praktykę asesora komorniczego.Na marginesie należy zaznaczyć, że wątpliwości w tym przedmiocie nie miała Rada Izby Komorniczej w L., która w uchwale z […] stycznia 2010 r. – wprawdzie odmówiła skarżącej rekomendacji wskazując spośród wnioskodawców inną kandydaturę – jednakże dokonała oceny merytorycznej jej wniosku.Tym samym, w ocenie Sądu, niezałatwienie sprawy przez brak merytorycznego rozpoznania wniosku skarżącej jest następstwem błędnej oceny organu, że skarżąca nie spełniała wymogu art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy i tym samym błędnego zastosowania art. 64 § 2 k.p.a.Mając na względzie przedstawioną argumentację, w rozpatrywanej sprawie zachodzi bezczynność organu, gdyż Minister Sprawiedliwości nie rozpoznał merytorycznie wniosku skarżącej wskutek uznania, że brak praktyki asesora komorniczego, mimo posiadanej praktyki komorniczej – stanowi brak formalny do jego rozpoznania.Dodać należy, że uchybienie to nie stanowi okoliczności przesądzającej o wyborze skarżącej, która była jednym z wielu kandydatów ubiegających się o wakujące stanowisko, bowiem decyzja Ministra ma charakter uznaniowy.Mimo błędnego sformułowania skargi na bezczynność Ministra Sprawiedliwości, wbrew normie art. 149 p.p.s.a., należało ją uwzględnić poprzez wyznaczenie organowi 14 – dniowego terminu, liczonego od dnia zwrotu organowi akt postępowania administracyjnego (art. 286 § 2 p.p.s.a.) do rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 8 grudnia 2009 r. (złożonego 15 grudnia 2009 r.).Wyznaczając termin 30 – dniowy liczony od dnia zwrotu organowi akt postępowania administracyjnego (art. 286 § 2 p.p.s.a.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie miał na uwadze ogólną zasadę wynikającą z art. 35 § 1 k.p.a., stanowiącą, iż organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Przy czym § 2 przewiduje, że niezwłocznie powinny być załatwiane sprawy, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane albo znane z urzędu organowi, przed którym toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którymi rozporządza ten organ, co ma miejsce w sprawie niniejszej.Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 149 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji, wyznaczając organowi 14 dniowy termin do rozpoznania złożonego przez skarżącą wniosku, zaś o kosztach orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.