Sygnatura:
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne:
Odrzucenie zażalenia
Sygn. powiązane: VI SA/Wa 655/08
Skarżony organ:
Inspektor Transportu Drogowego
Data:
2008-08-08
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Odrzucono zażalenie
Sędziowie:
Zofia Borowicz /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Borowicz po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. W. i A. W. wspólników spółki cywilnej "W.- S." s.c. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 6 czerwca 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 655/08 w zakresie odmowy zawieszenia postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym w sprawie ze skargi A. W. i A. W. wspólników spółki cywilnej "W.- S." s.c. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] czerwca 2007 r. nr […] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym postanawia: odrzucić zażalenie
Uzasadnienie: Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 655/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odmówił A. W. i A. W. (wspólnikom spółki cywilnej "W.-S.") zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie z ich skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] czerwca 2007 r., nr […] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.
Sąd I instancji wyjaśnił, iż wnioskodawcy w uzasadnieniu wniosku twierdzili, że 28 marca 2008 r. Gmina L. złożyła do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie niezgodności art. 18 ust. 5 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym a także art. 8 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw. Na poparcie powyższego przedłożono kserokopię ww. wniosku z prezentatą kancelarii TK.
Wojewódzki Sąd Administracyjny podniósł, że z treści art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej: p.p.s.a. – wynika fakultatywność zwieszenia postępowania. Wywodził, że zgodnie z art. 7 p.p.s.a., zawierającym zasadę koncentracji materiału dowodowego, sąd powinien podejmować czynności zmierzające do szybkiego załatwienia sprawy i dążyć do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu. Sąd wskazał też na prawo strony do rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki, powołując treść art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
Z uwagi na powyższe unormowania – zmierzające do przeciwdziałania przewlekłości postępowania sądowego – w ocenie Sądu I instancji dla rozpoznania niniejszej sprawy nie jest celowe ponowne oczekiwanie na ewentualny wyrok TK. Powołując postanowienie TK z dnia 11 marca 2008 r. ,sygn. akt Tw 32/07, Sąd wskazał, że analogicznemu wnioskowi O. odmówiono nadania dalszego biegu.
Sąd I instancji podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, że ze względów celowościowych nieuzasadnione jest zawieszenie postępowania, gdy można samodzielnie dokonać ustaleń potrzebnych do rozstrzygnięcia. Wskazał też na możliwość – w razie wątpliwości co do konstytucyjności przepisu – przedstawienia TK stosownego pytania prawnego w trybie art. 193 Konstytucji RP i art. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu na powyższe postanowienie A. W. i Ar. W. twierdzili, że na mocy art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. celowość zawieszenia postępowania podlega badaniu przez sąd, ale uznanie sądu w tym zakresie nie może być dowolne. Ich zdaniem – skoro powołany w sprawie wniosek Gminy L., dotyczący kluczowego w sprawie art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, stanowiącego materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonej decyzji – rozstrzygnięcie sprawy przez WSA zależy od wyniku postępowania toczącego się przez TK. Wnioskodawcy wywodzili – powołując stanowisko komentatorów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – że za zasadnością zawieszenia postępowania z uwagi na postępowanie toczące się przed Trybunałem Konstytucyjnym przemawia ekonomia procesowa. Zapobiega to późniejszym wznowieniom postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu.
Zgodnie z treścią przepisu art. 194 § 1 p.p.s.a. zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia wymienione enumeratywnie w punktach od 1 do 10 tego przepisu.
Przepis art. 194 § 1 pkt 3 p.p.s.a. stanowi, że zażalenie przysługuje na postanowienie, którego przedmiotem jest "zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania". Z treści powołanego przepisu a contrario można wyprowadzić wniosek, że na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania i o podjęciu zawieszonego postępowania nie przysługuje zażalenie (por. postanowienie NSA z dnia 15 listopada 2007 r., sygn. akt I FZ 447/07, opubl: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Zauważyć należy, że powołany przepis art. 194 § 1 p.p.s.a. określa w sposób szczegółowy i wyczerpujący katalog przypadków, w których jest dopuszczalne zaskarżenie określonego postanowienia sądu pierwszej instancji, zatem jeżeli ani powyższy przepis ani inny przepis p.p.s.a. nie przewiduje wprost prawa strony do wniesienia środka odwoławczego w postaci zażalenia na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania sądowego oznacza to, że zażalenie na to postanowienie nie jest dopuszczalne.
Ubocznie wypada zauważyć, że postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, na wniosek strony, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje jedynie w trybie art. 191 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2007 r., sygn. akt I FSK 1010/06, niepubl.)
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2008 r. nie podlegało zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a zatem w oparciu o przepis art. 180 w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne.
Uzasadnienie wyroku