Sygnatura:
6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne:
Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2010-08-16
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Treść wyniku:
Uchylono postanowienie I i II instancji
Sędziowie:
Alicja PolańskaKazimiera Sobocińska /przewodniczący/Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Kazimiera Sobocińska, Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka (spr.), Sędzia WSA Alicja Polańska, Protokolant Anna Świątek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 listopada 2010 r. sprawy ze skargi D.S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia […] nr […] w przedmiocie negatywnego stanowiska wierzyciela wobec zarzutów egzekucyjnych 1. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Wójta Gminy z dnia […] nr […] 2. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę […] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania procesowego

Uzasadnienie wyroku

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K postanowieniem z 15 czerwca 2010 L, wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego O. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), dalej K.p.a., oraz art. 2 i 17 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 L o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz. U. z 2001 L, Nr 79, poz. 856 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia D. S. – I. z wniesionego na postanowienie Wójta Gminy D. z […] o nr […] w sprawie negatywnego stanowiska wierzyciela wobec zarzutów egzekucyjnych, orzekło o utrzymaniu ww. postanowienia w mocy.Uzasadniając swoje stanowisko organ odwoławczy wskazał, że zażalenie złożono na opinię wierzyciela w sprawie zarzutów egzekucyjnych wniesionych przeciwko tytułowi wykonawczemu wystawionemu przez Gminę D. – który stał się podstawą postępowania egzekucyjnego wszczętego przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Sz. Przedmiotem wierzytelności objętej tytułem wykonawczym jest zaległość podatkowa w podatku od nieruchomości za 2005 rok. Zobowiązana – D. S. – I., zastąpiona przez pełnomocnika, podniosła w zarzutach egzekucyjnych, że wierzytelność nie istnieje, gdyż obowiązek podatkowy za 2005 rok został przez nią wykonany w całości przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Na tej podstawie wniosła o umorzenie tego postępowania. Uzasadniając swoje żądanie zobowiązana przedłożyła kopię dowodu wpłaty z 30 sierpnia 2006 oraz podniosła, że wpłata została dokonana do rąk funkcjonariusza publicznego, tj. zastępcy skarbnika Gminy D.Następnie, organ odwoławczy wskazał, że, w ocenie podatniczki, wyrok sądu karnego, w którym skazano pracownika Urzędu Gminy D. za przywłaszczenie sobie wpłaconych tytułem podatku pieniędzy, jest niewłaściwie interpretowany przez Gminę, bowiem w wyroku tym przyjęte zostało, że pokrzywdzonym jest także Urząd Gminy w D.W dalszym ciągu uzasadnienia omawianego rozstrzygnięcia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, wskazało, że w zaskarżonym postanowieniu uznano zarzuty za bezzasadne. Wójt Gminy D. podkreślił, że decyzja wymiarowa ustalająca wysokość podatku od nieruchomości należnego od zobowiązanej jest decyzją ostateczną. Mocą prawomocnego wyroku karnego pracownica Urzędu Gminy C. S., która przywłaszczyła sobie wpłacone przez stronę pieniądze, została zobowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz D. S. – I. zawłaszczonej kwoty. Tym samym, jak wskazał organ, odstąpienie Gminy od dochodzenia należności z tytułu podatku od nieruchomości za 2005 rok spowodowałoby sytuację, w której strona zwolniona z obowiązku zapłaty podatku posiada tytuł prawny do uzyskania pieniędzy.W zażaleniu na postanowienie wierzyciela podatniczka zarzuciła obrazę licznych przepisów postępowania, skutkujących brakiem wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego i niewłaściwą interpretację wyroku Sądu Rejonowego w K. – sygn. akt X K. 1235/08 oraz odmową przyznania mocy dowodowej pokwitowaniom wystawionym przez funkcjonariusza publicznego w lokalu Urzędu Gminy D., dokumentującym zapłatę przez nią podatku, które są, w ocenie zobowiązanej, dokumentami urzędowymi i stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W rezultacie tych naruszeń, zdaniem żalącej się, wierzyciel błędnie uznał, że jest ona zobowiązana do zapłaty podatku od nieruchomości za 2005 rok. Nadto, D. S. – I. zarzuciła wierzycielowi brak wyczerpującego uzasadnienia faktycznego i prawnego oraz zażądała uchylenia zaskarżonego postanowienia i uznania zarzutów za uzasadnione lub przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wójta Gminy D., ewentualnie o zawieszenie postępowania egzekucyjnego.W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienieJak wskazał organ odwoławczy, tytuł wykonawczy wystawiony przez wierzyciela – Gminę D., w imieniu której działał Wójt Gminy D., ma oparcie w prawidłowo wydanej decyzji podatkowej. Decyzja ta jest ostateczna, a ustalone w niej zobowiązanie podatkowe jest wymagalne. Natomiast powodem wystawienia tytułu wykonawczego jest fakt niewpłacenia do budżetu gminy, wynikającego z decyzji, podatku w pełnej wysokości.Następnie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że nie można się zgodzić ze stanowiskiem zobowiązanej, iż zapłaciła ona sporny podatek, co potwierdzają posiadane przez nią pokwitowania z 30 sierpnia 2006 r. i z 20 lutego 2006 r. opieczętowane pieczątką "Urząd Gminy D.", z których wynika, że K. I. z wpłacił tytułem podatku od nieruchomości odpowiednio […] zł i […] zł.W dalszym ciągu uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołując się na treść, przywołanych przez zobowiązaną, przepisów art. 76 K.p.a. i art. 194 Ordynacji podatkowej, wskazał, że nie jest wykluczone przeprowadzenie dowodu przeciwko dokumentom urzędowym, tj. w rozpoznawanej sprawie pokwitowaniom zapłaty podatku znajdującym się w posiadaniu D. S. I. Zdaniem organu, w niniejszej sprawie, dowód ten został przeprowadzony przez Sąd Rejonowy w K., który, w postępowaniu karnym przeciwko pracownicom Urzędu Gminy D. oskarżonym o przywłaszczenie pieniędzy wpłaconych tytułem podatku, nie uznał pokwitowań za dowód dokonania czynności w nich opisanych, gdyż nie uznał za stronę pokrzywdzoną Gminy D., czemu dał wyraz w wyroku skazującym owe pracownice na naprawienie szkody wyrządzonej D. S.-I. poprzez oddanie jej przywłaszczonych pieniędzy.Następnie Kolegium podniosło, że wyrok sądu karnego nie wiąże organu podatkowego (który w rozpoznawanej sprawie jest wierzycielem), ale materiały i ustalenia tego sądu są kluczowym dowodem w postępowaniu podatkowym na podstawie art. 181 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że "dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe." Pojęcie "materiały" zawarte w zacytowanym przepisie ma zakres szerszy niż pojęcie "dokumenty". Dowodami są zatem wszystkie dowody zgromadzone w postępowaniu karnym, w tym także zeznania świadków. Skoro na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, wśród których są też rzekome pokwitowania wpłaty, sąd karny za pokrzywdzoną uznał skarżącą a nie Gminę, to znaczy, że ustalił, iż pokwitowania te nie są dokumentami urzędowymi, a wynikająca z nich czynność, tzn. wpłata do budżetu Gminy D. podatku, nie miała miejsca – w konsekwencji tego Sąd nie uznał Gminy D. za stronę pokrzywdzoną. Przyjęcie przez wierzyciela, którym jest organ podatkowy, takiej oceny dowodu z wyroku Sądu Rejonowego w K. Wydziału X – Sądu Grodzkiego w K. i wniosków z niego płynących jest, w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., w pełni uzasadnione, gdyż w postępowaniu podatkowym nie obowiązuje zasada bezpośredniości, a stan faktyczny może zostać ustalony na podstawie dowodów przeprowadzonych przez inny organ. Zaskarżone postanowienie wydane zostało wprawdzie w trybie Kodeksu postępowania administracyjnego, ale oceny zarzutów egzekucyjnych odnoszących się do sprawy podatkowej wierzyciel dokonuje z zastosowaniem przepisów właściwych dla postępowania podatkowego.Mając powyższe na uwadze Kolegium stwierdziło, że Wójt Gminy D. prawidłowo uznał, że skoro na mocy wyroku sądu karnego reprezentowana przez niego Gmina nie ma możliwości uzyskania pieniędzy na podatek przypisany zobowiązanej od sprawczyń przestępstwa, a możliwość taką ma zobowiązana, to nie ma żadnych podstaw ku temu, aby gmina odstąpiła od egzekucji należnego jej podatku. Dodać można, że postępowanie takie byłoby sprzeczne z zasadami prawa podatkowego i interesem budżetu gminy.Nadto, organ odwoławczy wskazał, że wniosek o ewentualne zawieszenie postępowania egzekucyjnego nie ma podstaw, bowiem stan faktyczny sprawy nie uległ zmianie, a w interesie Gminy D. jest, aby to postępowanie toczyło się nadal.Kolegium nie stwierdziło także, aby zaskarżone postanowienie posiadało zarzucane mu braki formalne.Nie zgadzając się z takim rozstrzygnięciem D. S. – I. wniosła skargę do Wojewódzkiego sądu Administracyjnego zarzucając zaskarżonemu postanowieniu:1. obrazę przepisów postępowania, które mają istotny wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, a mianowicie:a) art. 8 kpa w zw. z art. 33 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym wadministracji poprzez naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, polegające na żądaniu ponownego uiszczenia przez D. S. – I. podatku od nieruchomości za 2005 r., podczas gdy przedmiotowy podatek został już raz uiszczony w siedzibie Urzędu Gminy D. w dniach 20 lutego 2006 r. oraz 30 sierpnia 2006 r. na dowód czego zostały wystawione, opatrzone pieczęcią Urzędu Gminy D., stosowne pokwitowania wpłaty, co potwierdza wykonanie w całościb) art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 76 § 1 kpa w zw. z art. 18 o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez odmówienie mocy dowodowej dokumentowi urzędowemu – pokwitowaniu wpłaty wystawionemu dla K. I. za dokonaną wpłatę podatku od nieruchomości za 2005r. w siedzibie Urzędu Gminy D., podczas gdy dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone, a prawdziwość ich może być obalona po przeprowadzeniu dowodu przeciwko ich treści,c) art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 76 § 1 kpa w zw. z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez uznanie, że ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w K., w oparciu o które Sąd wydał wyrok z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. akt: X K 1235/08), są przeprowadzonym dowodem przeciwko treści pokwitowań wpłaty wystawionych w siedzibie Urzędu Gminy D., podczas gdy organ administracji publicznej winien dokonać własnych ustaleń faktycznych i je samodzielnie rozpoznać, a dodatkowo Sąd ustaleń mu przypisywanych nie poczynił;2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, poprzez wadliwe założenie, że Sąd Rejonowy w K. w wyroku z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. akt: X K 1235/08) uznał za pokrzywdzoną wyłącznie D. S. – I. podczas gdy w rzeczywistości odnosi się to także do Gminy D.Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonegopostanowienia.W uzasadnieniu skargi skarżąca podkreśliła, że nie kwestionuje prawidłowości postępowania podatkowego, w którym została wydana decyzja wymiarowa ustalająca wysokość podatku od nieruchomości za 2005 r. oraz, podobnie jak w zażaleniu, podniosła, iż obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości został spełniony, na co przedstawiła stosowne pokwitowania wystawione w siedzibie Urzędu Gminy D., opatrzone datą, numerem, pieczęcią i podpisem pracownika Urzędu – funkcjonariusza publicznego. Wnioski Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. odnośnie przedłożonych przez zobowiązaną pokwitowań są zbyt daleko idące, bowiem Sąd Rejonowy w K. w żaden sposób nie obalił domniemania ich prawdziwości. W tym zakresie więc ani Wójt Gminy D. ani SKO nie mogą powoływać się na ustalenia tego Sądu. Dodatkowo, jak wskazała skarżąca, z treści wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. akt: X K 1235/08) wprost wynika, że pokrzywdzoną jest Gmina D., albowiem działanie oskarżonych pracownic urzędu nastąpiło na jej szkodę. Jednocześnie, w skardze podkreślono, że wiążące dla organu mogą być jedynie ustalenia faktyczne prawomocnego wyroku skazującego, a te zawarte są w opisie czynu przypisanego oskarżonym. Znaczenia takiego natomiast nie mają rozstrzygnięcia penalne dotyczące np. rodzaju wymierzonych środków karnych.Skarżąca podkreśliła także, że odpowiedzialność za zatrudnianych pracowników ponosi organ administracji, tymczasem Wójt Gminy D. nie podjął jakichkolwiek kroków zmierzających do wyegzekwowania przywłaszczonych środków, choćby w ramach, wynikającej ze stosunku pracy, odpowiedzialności materialnej pracowników.Reasumując, skarżąca wytknęła, że zaskarżone postanowienie nie posiada właściwego uzasadnienie prawnego i faktycznego, w jego uzasadnieniu organ błędnie przywołał przepisy Ordynacji podatkowej, a zaaprobowanie i utrzymanie w mocy wadliwego postanowienia Wójta, stanowi naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.W lakonicznej odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi wskazując, że Gmina D. ma uzasadnione podstawy do egzekwowania należnego od skarżącej podatku bowiem sąd karny zasądzając na rzecz skarżącej kwotę skradzionego podatku pozbawił możliwości dochodzenia go przez Gminę od skazanej pracownicy Urzędu Gminy.Wojewódzki Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy zważył:Skarga zasługuje na uwzględnienie.Wstępnie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związkuz art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych wart. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) – c) p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).W tym stanie sprawy stwierdzić należy, że postanowienie organu I instancji Wójta Gminy D. zostało wydane na podstawie art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.), a przedmiotem rozpoznania Sądu jest skarga D. S. – I. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. utrzymujące w mocy ww. postanowienie w przedmiocie odmowy uznania zarzutów wniesionych przez zobowiązaną w postępowaniu egzekucyjnym. Organem egzekucyjnym jest Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Sz.Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zobowiązany może wnieść zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, przy czym podstawą zarzutu mogą być wyłącznie okoliczności (przesłanki) wymienione w tym przepisie (w punktach 1 10).Zarzuty mogą być wniesione do organu egzekucyjnego w terminie 7 dni od otrzymania tytułu wykonawczego – o czym poucza się zobowiązanego w treści tytułu wykonawczego (art. 27 § 1 pkt 9 ustawy egzekucyjnej) – co oznacza, że nie mogą być one składane lub uzupełniane w terminie późniejszym, np. w zażaleniu na postanowienie organu egzekucyjnego lub w skardze do sądu. W myśl art. 34 § 1 ww. ustawy, zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie. zarzutów, o których mowa wart. 33 pkt 1-5, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca. Organem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie wierzyciela wyrażające stanowisko w zakresie zarzutów (art. 34 § 1 i 2) jest właściwy dla tego wierzyciela organ wyższego stopnia, o którym mowa wart. 17 K.p.a.Z uwagi na fakt, iż zaskarżone postanowienie dotyczy stanowiska wierzyciela, instytucja zarzutów umożliwia zobowiązanemu podjęcie obrony, także poprzez wykazywanie nieistnienia tego obowiązku, a zatem wierzyciel obowiązany jest do wyjaśnienia podnoszonych zarzutów i do wykazania (udowodnienia), iż obowiązek taki istnieje, przy uwzględnieniu zasad postępowania dowodowego określonego w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego – które mają "odpowiednie zastosowanie" w postępowaniu egzekucyjnym, w myśl art. 18 u.p.e.a.W rozpoznawanej sprawie zobowiązana powołała zarzut nieistnienia obowiązku i na tę okoliczność przedstawiła dowody w postaci kserokopii pokwitowań wpłacenia do Urzędu Gminy D. w dniu 20 lutego 2006 r. kwoty […] zł i w dniu 30 sierpnia 2006 r. kwoty […] zł tytułem podatku od nieruchomości za 2005 r. Nie ulega wątpliwości, że zapłacenie określonej kwoty tytułem podatku przez zobowiązaną uzasadnia zarzut wykonania obowiązku (art. 33 pkt 1).Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że zatrudnione w Urzędzie Gminy w D. – E. H. i C. S. przywłaszczyły wpłacone przez skarżącą tytułem podatku pieniądze – E. H. w dniu 20 lutego 2006 r. ([…] zł), C. S. w dniu 30 sierpnia 2006 r. ([…] zł). Jak wynika z sentencji wyroku Sądy Rejonowego w K. Wydziału X Sądu Grodzkiego – sygn. akt X K 1235/08 ww. uznano za winne zarzucanego im czynu z art. 284 § 2 Kodeksu karnego. W opisie czynu, dotyczącego Cecylii Sobczak, bo kwoty przez nią przywłaszczonej dotyczy wystawiony następnie tytuł wykonawczy, wskazano, że ,,30 sierpnia 2006 r. w D., działając z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc pracownikiem Urzędu Gminy w D., przywłaszczyła powierzone jej mienie w postaci pieniędzy w kwocie […] zł wpłaconych przez podatniczkę – D. S. – I.z tytułem należnego Gminie podatku, czym działała na szkodę Urzędu Gminy w D. oraz D. S.- I., tj. o czyn z art. 284 § 2 kk."Jednocześnie w pkt VII ww. wyroku na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązano C. S. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. S. – I. kwoty […] zł w terminie 8 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku.Z akt administracyjnych nie wynika aby skazana – C. S. wywiązania się z ww. obowiązku. Niemniej w dniu 21 grudnia 2009 r. Wójt Gminy D. wystawił tytuł egzekucyjny o nr […] dla D. S. I. opiewający na kwotę […] zł plus odsetki. W wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, w dniu 20 stycznia 2010 r., zajęto rachunek bankowy zobowiązanej wskazując, że kwota główna z tytułu wykonawczego […] wynosi […] zł, natomiast odsetki za zwłokę […] zł.Podstawą wystawienia ww. tytułu oraz nieuwzględnienia podniesionego przez zobowiązaną zarzutu egzekucyjnego jest treść przytoczonego powyżej wyroku Sądu Rejonowego w K., bowiem, w ocenie Wójta Gminy D. to zobowiązana powinna spowodować wszczęcie postępowania egzekucyjnego względem C. S. celem zaspokojenia swojego roszczenia.Samorządowe Kolegium Odwoławcze, odnosząc się natomiast do zarzutów skarżącej, podniesionych w zażaleniu, wskazało, że dokumenty – dowody wpłaty przedstawiane przez skarżącą na dowód uiszczenia podatku nie zasługują na uwzględnienie gdyż zostały one zakwestionowane przez Sąd Rejonowy w K., który ustalił, iż pokwitowania te nie są dokumentami urzędowymi, co znalazło odzwierciedlenie w sentencji wyroku, gdzie nie uznano za pokrzywdzoną Gminy D. lecz D. S. – I., wskazując na konieczność naprawienia szkody wyrządzonej ww. poprzez oddanie jej przywłaszczonych pieniędzy.Takiego stanowiska nie można zaaprobować.Po pierwsze ani wierzyciel ani Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie przeanalizowały w sposób prawidłowy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci przedłożonych przez stronę pokwitowań oraz wyroku Sądu Rejonowego w K. Wydziału X – Sądu Grodzkiego o sygn. akt X K 1235/08. Wbrew twierdzeniom Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. Sąd Rejonowy nie zakwestionował ww. dokumentów, a zatem nadal posiadają one moc dokumentów urzędowych. Pozbawienie ich ww. mocy powinno wynikać z orzeczenia kwestionującego ich prawidłowość czy też oryginalność, a z taką sytuacją w rozpoznawanej sprawie nie mamy doczynienia. Nie sposób również z sentencji ww. wyroku wywieść (bowiem uzasadnienie tego rozstrzygnięcia nie zostało sporządzone), jak wskazało Kolegium, że Sąd ten ustalił, że pokwitowania te nie są dokumentami urzędowymi, a wynikająca z nich czynność, tzn. wpłata do budżetu Gminy D. podatku, nie miała miejsca, bowiem Urząd Gminy D. nie został uznany za pokrzywdzonego.W ww. wyroku bowiem, jako pokrzywdzony przestępstwem, wskazany został przez Sąd także Urząd Gminy w D., a zatem przysługiwały mu wszystkie uprawniania pokrzywdzonego, włącznie z możliwością kwestionowania prawidłowości zapadłego orzeczenia, po uprzednim zgłoszeniu swojego udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego (co mając na uwadze charakter czynu i kontekst sprawy byłoby uzasadnione, żeby nie powiedzieć konieczne) lub za pośrednictwem stosownego organu, tj. Prokuratury Rejonowej.Organy nie odniosły się także w żaden sposób do kwalifikacji czynu zarzuconego C. S. i jego opisu, z którego wynika, że ww. przywłaszczyła powierzonej jej przez D. S. – I. pieniądze wpłacone tytułem podatku od nieruchomości za 2005 r. Powierzenie rzeczy ruchomej (pieniędzy) polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana (por. J. Makarewicz, Kodeks kamy z komentarzem, s. 456; O. Górniok (w:) System prawa karnego…, s. 413; W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks kamy…, s. 617). Jak z powyższego wynika przywłaszczenie powierzonego mienia może popełnić jedynie sprawca mający określone kwalifikacje, a mianowicie osoba, której powierzono cudzą rzecz ruchomą, a dokonując tego przestępstwa działa ona na szkodę uprawnionego do dysponowania daną kwotą czy mieniem.Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że bez gruntownej analizy oraz oceny ww. okoliczności nie można zaaprobować stanowiska wierzyciela i Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że pkt VII wyroku Sądu Rejonowego w K. Wydziału X – Sądu Grodzkiego o sygn. akt X K 1235/08 stanowi podstawę do nieuwzględnienia zarzutu egzekucyjnego podnoszonego przez skarżącą.W rozpoznawanej sprawie doszło zatem do naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. Zgodnie bowiem z ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego, organy administracji stoją na straży praworządności i podejmują kroki niezbędne do dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 K.p.a.). Organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 K.p.a.) i dopiero na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenia, czy dana okoliczność została udowodniona (zasada swobodnej oceny dowodów – art. 80 K.p.a.). Obowiązek rozpatrzenia całego materiału dowodowego jest związany ściśle z przyjętą zasadą swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem reguł tej oceny, tj. po pierwsze – opierać się należy na materiale dowodowym zebranym przez organ, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisach prawa. Po drugie ocena powinna być oparta na wszechstronnej ocenie całokształtu materiału dowodowego i po trzecie – organ powinien dokonać oceny znaczenia i wartości dowodów dla toczącej się sprawy, z zastrzeżeniem ograniczeń dotyczących dokumentów urzędowych, które mają na podstawie art. 76 § 1 k.p.a. szczególną moc dowodową. Organ może odmówić wiary określonym dowodom, jednakże dopiero po wszechstronnym ich rozpatrzeniu, wyjaśniając przyczyny takiej ich oceny. W końcu, po czwarte – rozumowanie, w wyniku którego organ ustala istnienie okoliczności faktycznych, powinno być zgodne z zasadami logiki.Powyższe powinno znaleźć odzwierciedlenie w prawidłowym i wyczerpującym uzasadnieniu decyzji, przy podejmowaniu której organ powinien uwzględnić konieczność realizowania zasady działania w sposób budzący zaufanie do organów Państwa (art. 9 K.p.a.).Uwzględniając przedstawiony stan faktyczny i prawny, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Wójta Gminy D. z dnia […] r.Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ uwzględni wszystkie uwagi naruszenia podniesione przez Sąd w uzasadnieniu wyroku.Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. Zakres w jakim zaskarżone postanowienie, które zostało uchylone, a które nie może być wykonane, określono w oparciu o przepis art. 152 p.p.s.a.O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono w oparciu o art. 200 p.p.s.a.