Sygnatura:
6113 Podatek dochodowy od osób prawnych
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-02-23
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Odrzucono skargę
Sędziowie:
Alicja Stępień
Danuta Oleś
Sławomir Kozik /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Sławomir Kozik (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędzia WSA Danuta Oleś,, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Pellowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 lipca 2009 r. sprawy ze skargi "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 27 listopada 2008 r. nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2002 r. postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie: Skargą złożoną dnia 21 stycznia 2009 r. pełnomocnik "A" Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku opisaną wyżej decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 27 listopada 2008 r.
Doręczenie przedmiotowej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej nastąpiło w dniu 19 grudnia 2008 r. w trybie art. 150 ordynacji podatkowej. Przepis ten przewiduje, że w przypadku braku możliwości doręczenia przesyłki bezpośrednio adresatowi w miejscu zamieszkania lub miejscu pracy, a także pełnoletniemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu w przypadku nieobecności adresata
w domu, poczta przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej (art. 151 § 1 pkt. 1 ordynacji podatkowej). Adresata zawiadamia się dwukrotnie
o pozostawieniu pisma w placówce pocztowej, przy czym powtórne zawiadomienie następuje w razie niepodjęcia pisma w terminie 7 dni (§ 1 a przywołanego przepisu). Zawiadomienie o pozostawieniu pisma w placówce pocztowej umieszcza się
w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.
W tym przypadku doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.
W okolicznościach niniejszej sprawy pierwszego awizowania dokonano w dniu
5 grudnia 2008 r. i od tej daty biegł 14 – dniowy termin, o którym mowa w art. 150 § 1 pkt 1 ordynacji podatkowej, z którego upływem nastąpił skutek prawny w postaci doręczenia zastępczego (tj. 19 grudnia 2008 r.). Nadmienić należy, że data, w której dokonano powtórnego awizowania nie ma wpływu na bieg terminu określonego w art. 150 § 1 pkt 1 ordynacji podatkowej, termin do dokonania powtórnej awizacji ma wyłącznie charakter instrukcyjny. Sąd uznał, że faktyczny odbiór przesyłki przez pełnomocnika skarżącej w dniu 22 grudnia 2009 r. nie wywiera skutku prawnego doręczenia decyzji, bowiem skutek ten nastąpił z mocy prawa w dniu 19 grudnia 2008 r. (w trybie doręczenia zastępczego). Od tej więc daty rozpoczął bieg termin do złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.
Stosownie do art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270), zwanej dalej p.p.s.a., skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie.
W świetle przytoczonego przepisu termin wniesienia skargi przypadał na 18 stycznia 2009 r., skoro jednak była to niedziela, a więc dzień ustawowo wolny od pracy, to zgodnie z art. 12 § 5 ordynacji podatkowej, termin ten upływał w dniu
19 stycznia 2009 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że skarga złożona została po upływie terminu, bowiem z pieczęci Urzędu Pocztowego […] , gdzie nadano przesyłkę, wynika, iż skargę wniesiono w dniu 21 stycznia 2009 r.
W myśl art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.
Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 oraz § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku